تبلیغات
تبلیغات متنی
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
طراحی سایت فروشگاهی فروشگاه آنلاین راه‌اندازی کسب‌وکار آنلاین طراحی فروشگاه اینترنتی وبسایت
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
سفر به بالی؛ جزیره‌ای که هرگز فراموش نخواهید کرد!
از بلیط تا تماشا؛ همه چیز درباره جشنواره فجر 1403
دلایل ممنوعیت استفاده از ظروف گیاهی در برخی کشورها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1860378496
تاثير سينما در الگوهاي رفتاري است، نه در گيشه مسعود اطيابي از تجربه فيلمسازي منطقه‌اي و مشاركتي مي‌گويد
واضح آرشیو وب فارسی:برنا نيوز: تاثير سينما در الگوهاي رفتاري است، نه در گيشه مسعود اطيابي از تجربه فيلمسازي منطقه‌اي و مشاركتي مي‌گويد
فيلمسازي در خارج از مرزهاي ايران با توجه به ويژگي‌ها و شرايط هر منطقه، فرآيند توليد را در موقعيتي قرار مي‌دهد كه بررسي آن مي‌تواند ما را به شناخت بهتري از اين شكل از فيلمسازي برساند.
در اين كه سينماي ملي ما براي تبديل شدن به سينماي بين المللي بايد از سينماي منطقه اي عبور كند و ساخت فيلم هاي مشاركتي با سهيم شدن كشورهاي همسايه را در دستور كار خود قرار دهد، نكته اي است كه بيشتر كارشناسان بر آن تاكيد دارند و معتقدند اين رويكرد علاوه بر دستاوردهاي فرهنگي مي تواند به رونق گردش اقتصادي صنعت سينما در كشور ما نيز كمك كند.
مسعود اطيابي، كارگردان سينما چندي پيش فيلم «خاك و مرجان» را در اكران داشت. در اين فيلم او تا حد زيادي با زاويه سينماي فرامرزي به موضوع و مسائل مشترك ميان ايران و افغانستان و تحولات منطقه اي نگريسته بود كه باعث شد سراغ او برويم تا براي ما از تجربه هايش بگويد.
هر فيلمسازي درمقام يك هنرمند مي تواند دغدغه ها و انديشه هاي خود را فارغ از مليت وساحت جغرافيايي به تصوير بكشد، اما وقتي از حوزه علائق فردي خارج مي شويم و مساله اقتصاد سينما به عنوان يك صنعت مطرح مي شود، ديگر اولويت هاي فردي فيلمساز تابع شرايط و عوامل ديگري قرار مي گيرد. با توجه به وضع سينماي ايران چه ضرورتي به ساخت فيلم خارج از مرزهاي كشور وجود دارد؟
همان طوري كه خودتان اشاره كرديد دغدغه هاي فيلمساز و هنرمند لزوما جغرافيايي نيست بويژه اين كه «هنر» يك زبان بشري و بين المللي است و همين ويژگي به هنرمند حق مي دهد تا قصه هاي خود را در هر كجايي از اين كره خاكي براي مخاطبانش روايت كند، اما از سوي ديگر اولويت هاي سينماي ايران بعد از انقلاب اسلامي بيش از آن كه جغرافيايي باشد، انديشه اي است و انديشه مكان ندارد. وقتي قرار است شما از طريق ابزاري به نام سينما به بسط فرهنگ و انديشه انقلاب اسلامي بپردازيد طبيعتا اين رسالت مقدس، مرزهاي جغرافيايي را درمي نوردد و نمي توان براي آن خط قرمز تعيين كرد. البته اين كه گاهي پروسه فيلمسازي و توليد تابع شرايط و مناسبات اقتصادي صنعت سينماست شكي نيست، اما از حيث نظري وقتي به اين مساله نگاه مي كنيم، محدوديتي قابل ترسيم نيست. ضمن اين كه يكي از رسالت هاي بزرگ انقلاب اسلامي رساندن پيام انقلاب به گوش جهانيان بود. چه چيزي بهتر از سينما مي تواند ابزار تحقق اين آرمان باشد. همان طوري كه سياست ما به داخلي و خارجي تقسيم مي شود سينما هم مي تواند علاوه بر قصه هاي داخلي به سوژه هاي خارجي هم بپردازد.
ولي به قول معروف چراغي كه به خانه رواست به مسجد حرام است. خيلي معتقدند كه مثلا به جاي توليد فيلم هاي برون مرزي يا بين منطقه اي، چرا به مناطق محروم و مسائل و مشكلاتي كه در گوشه و كنار كشورمان وجود دارد، نمي پردازيم يا اين كه بيشتر آثار سينمايي ما مركز گراست و به فيلم هاي شهرستاني توجه نمي شود.
توليد فيلم هاي بين منطقه اي و برون مرزي لزوما به معني توجه نكردن به مسائل و دغدغه هاي داخلي نيست. كاركرد اين نوع از سينما بي شباهت به ضرورت و كاركرد وزارت خارجه در ساحت سياست نيست. وزارت خارجه ما در عين اين كه با مسائل بين المللي سر و كار دارد، اما به دنبال تامين منافع ملي و دغدغه هاي داخلي است. شما نمي توانيد مرزهاي سينماي ايران را صرفا به مرزهاي جغرافيايي محدود كنيد. ضمن اين كه خود ما در همين فيلم خاك و مرجان به افغانستان پرداختيم كه علاوه بر مرزهاي مشترك جغرافيايي اشتراكات تاريخي و فرهنگي زيادي با ما دارد و مناسبات و رخدادهايي كه در اين كشور همسايه اتفاق افتد در سرنوشت تاريخي ما بي تاثير نيست. اتفاقا معتقدم در حوزه سينماي بين الملل كشورهاي منطقه و هم مرز با ايران بايد در اولويت بوده و مورد حمايت قرار بگيرد. ضمن اين كه بيشترين آثار سينمايي در كارنامه من مربوط به ايران و قصه هاي داخلي است و حتي در خاك و مرجان هم باز يك نگاه و تحليل ايراني پشت قصه اي كه مربوط به افغانستان است، وجود دارد. به نظر من وقتي فيلمساز ايراني در كشوري ديگر فيلم مي سازد حتي با استفاده از نيروهاي انساني و مادي بيگانه باز هم بايد آن را جزيي از بدنه سينماي داخلي دانست، چراكه هويت ايراني پشت آن وجود دارد.
اين منطق را از منظر علوم ارتباطي به اين شكل هم مي توان تئوريزه كرد كه يكي از عناصر مهم ارزش خبري، عنصر مجاورت است بنابراين اخبار مرتبط با كشورهاي منطقه در اولويت هاي خبري از رخدادهاي فرامرزي قرار مي گيرد كه مي تواند اين منطق را به حوزه سينما نيز بسط داد، اما وقتي بحث محاسبات اقتصادي و مالي توليد پيش مي آيد آن وقت اولويت ها ممكن است جابه جا شود.
به نظر من بايد بحث هزينه هاي توليد يك فيلم فرامرزي را از ضرورت ساخت آن تفكيك كرد. اين كه يك موضوع منطقه اي يا بين المللي به دليل تاثيرگذاري بر مناسبات داخلي ضرورت ساخت يك اثر سينمايي را ايجاد مي كند با اين كه آيا توليد اين اثر از حيث مالي چقدر به صرفه است، متفاوت است. ضمن اين كه شما در حوزه فرهنگ نمي توانيد سود و زيان را صرفا بر مبناي محاسبات مادي بسنجيد. تاثيرات مثبت يك فيلم سينمايي و اساسا هر اثر فرهنگي در درازمدت و در الگوهاي رفتاري خود را نشان مي دهد نه در ميزان فروش و وضع گيشه.
البته اگر از منظر اقتصاد سينما هم به اين موضوع بنگريم ساخت چنين آثاري خودش مي تواند به گردش مالي سينما كمك كند به شرطي كه همه شرايط فراهم باشد. جذب سرمايه هاي خارجي و جلب اعتماد تهيه كنندگان خارجي براي توليد محصولات مشترك و در پي آن اكران در دو كشور ازجمله عواملي هستند كه مي توانند به رونق گيشه هاي سينما نيز كمك كنند.
كاملا موافقم، ولي به شرطي كه عناصر ديگر مثل فيلمنامه و اجراي خوب در كنار تبليغات نيز از آن پشتيباني كند. واقعا در ارتباط با فيلم خاك و مرجان برخي از مسئولان فرهنگي و شهري توقع داشتم كه دست كم پاي تماشاي اين فيلم بنشينند. آقاي ايوبي به عنوان رئيس سازمان سينمايي يا دكتر قاليباف به عنوان شهردار دست كم مي توانستند پاي اين فيلم بنشينند كه بخشي مهمي از آن شهر كابل را به تصوير مي كشد. يك فيلمساز فقط به حمايت مالي نياز ندارد، مهم تر از اين ديده شدن اثرش است. من با نظر شما موافقم كه توليد فيلم هاي فرامرزي از طريق مشاركت سرمايه هاي داخلي و خارجي خودش يك راهكار مهم براي جذب سرمايه و تزريق آن به بدنه نحيف سينماي ايران است ضمن اين كه بستري فراهم مي كند تا سينماي ما در كشورهاي ديگر نيز شناخته شود.
مساله مهم ديگري كه بي ارتباط با جنبه اقتصادي ماجرا نيست و شايد مهم ترين وجه ماجرا باشد اين است كه چگونه مي توان در مخاطب انگيزه اي ايجاد كرد تا براي تماشاي چنين فيلم هايي به سينما برود، آن هم در صورتي كه الان فيلم هاي داخلي ما هم با كمبود مخاطب همراه است.
بخشي از اين مساله به حمايت هاي مراكز فرهنگي و صدا و سيما برمي گردد كه از امكانات رسانه اي خود براي تبليغ چنين آثاري استفاده كنند به علاوه ظرفيت هايي كه در تبليغ شهري وجود دارد. جشنواره ها نيز فرصت خوبي است تا اين آثار به مردم معرفي شود، اما شايد مهم تر از اينها قصه جذاب، كارگرداني و اجراي خوب باشد.
بحران مخاطب در سينماي ايران صرفا به آمار فروش اين گونه فيلم ها تقليل نيافته و به كليت سينماي ايران مربوط مي شود كه در جاي خود بايد مورد آسيب شناسي جدي قرار بگيرد. وقتي مخاطب با فيلم خوب مواجه مي شود به تماشاي آن مي نشيند فارغ از اين كه فيلم محصول چه كشوري باشد. امروزه اين اتفاق در حوزه تجارت و بازرگاني در حال رخ دادن است و خيلي از تاجران ايراني با همكاري شركت هاي خارجي دست به فعاليت هاي اقتصادي مي زنند خب همين اتفاق مي تواند در حوزه سينما هم بيفتد چه بسا در اينجا به دلايل فرهنگي اين همكاري ضروري تر هم به نظر مي رسد. من در ارتباط با اين موضوع بيش از منافع اقتصادي به نتايج فرهنگي كار فكر مي كنم اين كه ساخت فيلم هاي فرامرزي و منطقه اي چقدر مي تواند در ارتقاي فرهنگي و اجتماعي مخاطب تاثير بگذارد. مثلا نويسنده ما قبل از تحقيق ميداني تصور مي كرد در افغانستان درخت يا پارك وجود ندارد! يا بسياري از مخاطبان از تماشاي سكانس هاي مربوط به كابل و ديدن معماري و بناهاي سنتي و مدرن در آن متعجب شدند. خب اين نشان مي دهد ساخت فيلمي هايي از جنس خاك و مرجان تا چه حد مي تواند به شناخت صحيح مخاطب كمك كند. نتايج اينجوري را نمي توان با معيارهاي مالي اندازه گرفت.
آقاي اطيابي شايد يكي از فرصت هاي مناسب براي معرفي سينماي ايران در كشورهاي منطقه استفاده از بازيگران ايراني باشد ولي در خاك و مرجان شما فقط از بازيگران افغان استفاده كرديد شايد همين بازيگران ناشناس براي مخاطبان ايراني هم خود دليلي باشد كه اين گونه آثار در كشور خودمان هم با استقبال مواجه نشود.
اين برمي گردد كه به ساختار درام و مقتضيات قصه اي كه مي خواهيد روايت كنيد. داستان خاك و مرجان مي طلبيد تا ما از بازيگران افغاني استفاده كنيم و اتفاقا به نظر من يكي از امتيازات فيلم همين مساله است كه خيلي ها با ديدن آن تعجب كردند و گمان نمي كردند كه افغان ها بازيگران خوب و حرفه اي هم دارند. ضمن اين كه استفاده از بازيگران ايراني اكران فيلم را در افغانستان نيز با مشكل مخاطب همراه مي كرد. در توليد فيلم هاي برون مرزي بايد به كشور مقصد و مخاطب شناسي ويژه آن نيز توجه كرد.
به نظر شما ساخت فيلم هاي فرامرزي تا چه اندازه مي تواند در ديپلماسي فرهنگي و توسعه روابط سياسي موثر باشد؟
اصلا يكي از موضوعات مهم اين فيلم ها همين كاركرد بين المللي است كه علاوه بر اين كه مي تواند به روابط ملت ها و شناخت مردم دو سرزمين از هم كمك كند براي ديپلماسي و مناسبات سياسي دولت ها نيز فرصت و بستر همكاري بهتري فراهم مي كند.
سيدرضا صائمي / جام جم
سه شنبه 26 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برنا نيوز]
[مشاهده در: www.bornanews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 62]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها