محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829873321
فوتبال دولتي، سرنوشت دولتي
واضح آرشیو وب فارسی:ايران ورزشی: فوتبال دولتي، سرنوشت دولتي
فرشاد كاس نژاد
جدل كهنه‌اي است، رخوت‌آور و بي‌حاصل، پر از ندانم‌كاري‌هاي اقتصادي. بحث‌ها بر پايه برداشت‌هاي غلط از اقتصاد ورزش است، بي نگاهي به راهكارهاي امتحان شده در فوتبال حرفه‌اي. بحث خصوصي‌سازي استقلال و پرسپوليس بدون مطالعه راهكارهاي خصوصي‌سازي هميشه به اينجا ختم مي‌شود كه وزارت ورزش (و پيش‌ترها سازمان تربيت‌بدني) حاضر به پرداخت پول نيست و صداي مديران استقلال و پرسپوليس هم بالا مي‌رود. اين بار نيز وزارت ورزش و جوانان حاضر به پرداخت سهم 50 درصدي‌اش به استقلال و پرسپوليس نيست و اين اعتراض مديران اين دو باشگاه را در پي داشته.
اولين سوال اما اين است كه اگر دولت قصد هزينه كردن در فوتبال حرفه‌اي را ندارد، چرا در نهادهاي ديگرش و در وزارتخانه‌هاي ديگرش گزاف‌ترين هزينه‌ها را در همين فوتبال حرفه‌اي مي‌پردازد؟
فولاد اهواز بدون دغدغه مالي از جيب دولت هزينه مي‌كند، حتي كمپ و مجموعه‌اي براي تيم‌هاي پايه‌اش مي‌سازد، صاحب امكاناتي استاندارد در مقياس فوتبال ايران مي‌شود اما استقلال و پرسپوليس با كاركرد اجتماعي غيرقابل مقايسه با فولاد اهواز - كه از جمله تيم‌هاي كم تماشاگر فوتبال ايران است - هميشه با دغدغه مالي روزگار مي‌گذرانند و خصوصي شدن‌شان نيز هميشه در حد حرف باقي مي‌ماند. فولاد سپاهان مي‌تواند بدون دغدغه مالي تيمداري كند اما بودجه‌هاي دولتي نبايد به استقلال و پرسپوليس برسد؟ اين عجيب نيست؟ دولت در زيرمجموعه‌هاي ديگرش كه حضورشان در ورزش حرفه‌اي سوال‌برانگيز است، تيمداري حرفه‌اي را پيشه كرده اما وزارت ورزش خود را از تيمداري حرفه‌اي منع مي‌كند.
در اينكه «فوتبال حرفه‌اي و دولتي» خود از عجايب ورزش دولتي ايران است، ترديدي نيست اما اين يك بام و دو هوا تعجب‌آور است. ساليان سال از بودجه‌هاي دولتي خرج تيم‌هايي شده كه حتي بي‌تماشاگر بوده‌اند و هستند، مثل سايپا، مثل پيكان، مثل راه‌آهن (كه البته حالا يك تيم خصوصي بي‌تماشاگر است!) يا تيم پاس تهران كه 4 دهه براي سكوهاي خالي بازي كرد اما اين بودجه‌هاي دولتي حالا قرار است به استقلال و پرسپوليس نرسد، در حالي كه هنوز بستر خصوصي‌سازي فراهم نشده است. البته پيش از اين بدون فراهم بودن بستر خصوصي‌سازي، فوتبال گيلان و مازندران از بودجه‌هاي دولتي بي‌بهره شدند و نتيجه‌اش اين شد كه چيزي از فوتبال مازندران باقي نماند و فوتبال گيلان نيز سال‌ها است در اوج بحران‌هاي مالي صورتش را با سيلي سرخ نگه داشته است. تيم‌هاي پرتماشاگر و مردمي شهرستاني از پا افتاده‌اند و تيم‌هاي دولتي بي‌تماشاگر همچنان به حيات خود ادامه مي‌دهند.
استقلال و پرسپوليس البته مي‌توانند باشگاه‌هايي سودآور باشند اما در فوتبالي با نظام اقتصادي حرفه‌اي و بدون بسته بودن درهاي درآمدزايي. در فوتبال ايران درهاي درآمدزايي بسته است. صدا و سيما بدون رقابت با هيچ تلويزيون ديگري، رقمي را بابت حق پخش مي‌پردازد كه خود تعيين مي‌كند و امسال نيز معلوم نيست كه رقم پيشنهادي فدراسيون فوتبال (160 ميليارد) را بپذيرد يا نه. درآمدزايي با روش‌هاي خلاق هم از اين باشگاه‌ها با اين نظام مديريت برنمي‌آيد. درآمدزايي خلاق وقتي در اين باشگاه‌ها مقدور است كه بخش خصوصي با هدف درآمدزايي در فوتبال وارد اين عرصه اقتصادي شود نه اينكه مثلا هلدينگ سورينت بدون هدف درآمدزايي و با شعار كمك به ورزش تيمداري كند! كمك به ورزش با حضور در ورزش حرفه‌اي يك پارادوكس است. اگر هدف كمك به ورزش است چرا آنها گزينه‌هاي بهتري مثل كمك به ورزش در آموزش و پرورش يا كمك به ورزش همگاني را انتخاب نمي‌كنند و با اداره يك تيم بي‌تماشاگر تهراني و پرداخت هزينه‌هاي چند ده ميلياردي‌اش چه ثمره‌اي براي ورزش دارند؟
بخش خصوصي با اين نگاه كمكي به اقتصاد ورزش نمي‌كند بلكه به بيماري‌هاي اقتصاد ورزش ايران مي‌افزايد. اين نوع بخش خصوصي اين نگاه را رواج مي‌دهد كه بخش‌هاي خصوصي مشابهي بايد پيدا شوند و خرج استقلال و پرسپوليس را تقبل كنند. آيا وزارت ورزش كه حاضر به پرداخت سهم 50 درصدي‌اش نيست، چنين نگاهي دارد؟
اگر خصوصي‌سازي با تعاريف استاندارد و بين‌المللي‌اش در اقتصاد ورزش مد نظر است، راهش اين نيست كه استقلال و پرسپوليس دولتي باشند اما بروند و بتوانند هزينه‌هاي تيمداري خود را بپردازند. استقلال و پرسپوليس مي‌توانند سودآورترين باشگاه‌هاي فوتبال در آسيا باشند اما در يك نظام اقتصادي پويا، با درهاي باز درآمدزايي و در فوتبالي كه خصوصي اداره شود، سپاهانش نيز خصوصي باشد، فولادش خصوصي باشد، سايپا و تراكتورسازي و نفت و ذوب‌آهن نيز خصوصي باشند، نه اينكه كم‌شمار تيم‌هاي خصوصي در اين فوتبال دولتي با اين هزينه‌هاي گزافش، كاسه چه كنم چه كنم به دست بگيرند و استقلال و پرسپوليس هم بدون فراهم بودن بسترهاي خصوصي‌سازي فقط از بودجه‌هاي دولتي بي‌بهره باشند. استقلال و پرسپوليس نبايد با بودجه‌هاي دولتي اداره شوند اما در فوتبالي كه عنوانش فوتبال دولتي نباشد، در فوتبالي كه اصلي‌ترين كانال‌هاي درآمدزايي‌اش دولتي نباشد. سرنوشت فوتبال ايران در دست دولت است؛ چون اين دولت است كه تعيين مي‌كند چقدر حق پخش تلويزيوني به فوتبال بپردازد. فوتبال ايران روزي خصوصي مي‌شود كه سرنوشتش در دست دولت نباشد.
سه شنبه 26 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ايران ورزشی]
[مشاهده در: www.iran-varzeshi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
ورزش
پربازدیدترینها