تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838061454
حاکم نشده‌ای که آقا خطابت کنند و از حال مردم بی‌خبر باشی
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز:
از نامه‌های علی(ع) به کارگزارانش
حاکم نشده‌ای که آقا خطابت کنند و از حال مردم بی‌خبر باشی
به گزارش نامه نیوز به نقل از جام جم آنلاین، اول از خودم که حاکم هستم، از خودم که مدیر هستم باید شروع کنم، از خودم باید مایه بگذارم، باید بدانم من حاکم نشده‌ام، مدیر نشده‌ام که مرا آقا خطاب کنند، این القاب پشیزی ارزش ندارد؛ یک قطار هم که لقب پشت سر هم ردیف کنند و من بعنوان حاکم از وضع و روز مردمم بی‌خبر باشم پشیزی ارزش ندارد؛ در حکومت علوی آدم ها منصب نمی‌گیرند که کسی آنها را آقا خطاب کند و خوششان بیاید، آنها کارگزار حکومتی هستند که امیرش از سیر خوابیدن می‌ترسد وقتی خبر دارد فرسنگ‌ها دورتر یکی از مردم حکومتش گرسنگی می‌کشد.
در حکومت علوی حتی بالاترین مقام حکومت هم حق ندارد از حال مردم بی خبر باشد و بعد دلش را به القاب خوش کند؛ برای همین است که امیر در نامه ای که به کارگزارش می نویسد، از خودش یعنی بالاترین شخص حکومت مایه می گذارد و می گوید که من حاکم این مردم نشده ام که دلم را به چهارتا لقب و عنوان خوش کنم و راحت زندگی بگذرانم در حالی که مردمم در سختی و تنگدستی زندگی می کنند.
حضرت امیر در نامه ای که به عثمان بن حنیف کارگزار خود در بصره می فرستد، بعد از ملامت او بخاطر همنشینی با ثروتمندان و بی خبری از حال فقرا، او را نسبت به عاقبت و آخرت هشدار می دهد و به او یادآوری می کند که هدف غایی زندگی غرق شدن در مادیات و بزرگ کردن شکم و هم نشینی با ثروتمندان نیست.
مرا نیافریده اند که مثل چارپایی مشغول علف باشم
در متن نامه امیرالمؤمنین به عثمان بن حنیف آمده است: «...لیکن هرگز هوای من بر من چیره نخواهد گردید و حرص مرا به گزیدن خوراک ها نخواهد کشید. چه بود که در حجاز یا یمامه کسی حسرت گرده نانی برد یا هرگز شکمی سیر نخورد و من سیر بخوابم و پیرامونم شکمهایی باشد از گرسنگی به پشت دوخته و جگرهایی سوخته...آیا بدین بسنده کنم که مرا امیرمؤمنان گویند و در ناخوشایندهای روزگار شریک آنان نباشم؟ یا در سختی زندگی نمونه ای برایشان نشوم؟ مرا نیافریده اند تا خوردنی های گوارا سرگرمم سازد، چون چارپای بسته که به علف پردازد...»*
حضرت امیر در این نامه بخوبی وظیفه یک مدیر را که با خبر بودن از حال و روز مردم تحت حکومتش است، گوشزد می کند و خودش را به عنوان نمونه ای برای عثمان بن حنیف مثال می زند؛ حضرت امیر بهتر از هر مدیری می داند که اگر رأس حکومت حرف و عملش یکسان نباشد؛ نمی تواند برای کارگزاران و مدیران زیردستش نسخه بپیچد، برای همین به عنوان عالی ترین مقام حکومت به کارگزار خود تذکر می دهد که مبادا دلخوش به لقب آقا و امیر و ارباب باشد و از حال مردم بی خبر شود.
در حکومت علوی جایی برای مدیرانی که سیر می خوابند و از مردم گرسنه خود خبر ندارند، وجود ندارد.
*نهج البلاغه، ترجمه سید جعفر شهیدی، چاپ بیست و یکم، تهران، 1380؛ صفحه 318
1392/9/19
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.namehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها