تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
دستگاه آب یونیزه قلیایی کره‌ای
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1871664754
صدام چگونه قراردادي را كه پاره كرد، پذيرفت سالروز معرفي عراق به عنوان آغاز‌گر جنگ
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین: صدام چگونه قراردادي را كه پاره كرد، پذيرفت سالروز معرفي عراق به عنوان آغاز‌گر جنگ
سرانجام پس از 11 سال از آغاز جنگ و سه سال بعد از قبول قطعنامه 598 از سوي ايران، شوراي امنيت سازمان ملل اعلام كرد كه عراق در 31 شهريور 1359 به ايران حمله كرده است.
اين درحالي است كه صدام حسين قبل از آغاز جنگ با سردار قادسيه خواندن خويش، قصد داشت پس از زمان كوتاهي تهران را تصرف كند و با مقاومت جانانه ايران دچار ندامت تاريخي شد و هنگامي كه چوبه دار بود كينه عميق خود را نشان داد و مرگ خود را نثار ملت ايران كرد اما دست تقدير مرگي خفت بار برايش رقم زد اما خاتمه عملي جنگ با نامه صدام آغاز شد.
صدام حسين رئيس جمهور عراق با ارسال نامه اي خطاب به حجت الاسلام هاشمي رفسنجاني ـ رئيس جمهوري اسلامي ايران ـ تمام شرايط ايران را براي برقراري صلح ميان دو كشور از جمله قرارداد 1957 الجزاير، عقب نشيني نيروهاي عراقي از اراضي اشغال شده ايران و آزادي اسيران ايراني پذيرفت .
نامه صدام حسين در 11 سالي كه از روابط خصمانه اش با جمهوري اسلامي ايران مي گذشت ، منحصر به فرد و بي سابقه بود. اين نامه هم پيروزي ديپلماسي جمهوري اسلامي ايران در مناقشه طولاني با رژيم بغداد به شمار مي رود و هم حاوي زيركي هايي است كه نمي توان آن را ناديده گرفت .
نامه صدام حسين، ساعت 10 و 30 دقيقه صبح روز چهارشنبه 24 مراد 1369 به وقت تهران به شرح زير از راديو صوت الجماهير بغداد قرائت شد:
بسم الله الرحمن الرحيم
حضرت رئيس جمهور، علي اكبر هاشمي رفسنجاني ، رئيس جمهوري اسلامي ايران پس از اتكال بر خداوند متعال و به نيت از بين بردن تمامي موانعي كه بر سر راه ايجاد روابط برادرانه ميان تمام مسلمانان و از جمله برادران مسلمان ايران وجود دارد و به منظور فعال ساختن جدي و هماهنگ كردن برادران مومن جهت رويارويي با اشراري كه مي خواهند به مسلمانان و امت عرب ضربه بزنند و براي اين كه ايران و عراق را از تحريكات و بازي هاي قدرت هاي شرور بين المللي و وابستگان آنان در منطقه بازداريم و به منظور هماهنگي با روح اصولي كه در 12 اوت 1990 به منظور ايجاد صلح دايمي و همه جانبه در منطقه اعلام كرديم و خواست ما از آن نامه برقراري صلح دايم و همه جانبه در منطقه بود و براي آن كه از هرگونه بهانه اي كه مانع از همكاري و موجب افكار بد شود، ممانعت كند و همچنين براي اين كه امكانات عراق ، دور از صحنه رويارويي عظيم معطل نماند و به منظور به كار گرفتن آنها درجهت اهدافي كه مسلمانان و اعراب شرافتمند به حق برآن توافق دارند و دوري جستن از تداخل سنگرها و كينه ها و بغض ها و براي آن كه خيرخواهان راه خود را در بازگشت روابط عادي خواهند يافت ، به عنوان ثمره مذاكرات از زمان نامه 21.4. 1990 ما، تا آخرين نامه شما در هشتم اوت 1990، به عنوان حل نهايي و روشني كه جاي هيچگونه ابهامي باقي نگذارد، تصميمات زير را اتخاذ كرديم :
1 - موافقت با پيشنهاد شما كه در نامه جوابيه مورخ هشتم اوت 1990 توسط «برزان ابراهيم تكريتي » نماينده ما در ژنو از آقاي سيروس ناصري نماينده شما دريافت شد. پايه قرار دادن قرار داد 1957 به عنوان اصول منسجم با آنچه كه در نامه 30 ژوئيه 1990 به ويژه در مورد تبادل اسرا و بندهاي 6 و 7 از قطعنامه 598 آمده است .
2 - بر اساس آنچه كه در بند اول اين نامه و آنچه كه در نامه مورخ 30 ژوئيه 1990 آمده است ، ما آماده ايم هياتي را به تهران بفرستيم و يا هياتي توسط شما به بغداد اعزام شود تا موافقتنامه ها را جهت امضا آماده كند.
3 - به عنوان ابتكار حسن نيت ، ما از روز جمعه هفدهم اوت (26 مرداد 1369) نيروهاي خود را از مرزهاي شما فرا مي خوانيم و تنها نيروهاي سمبليكي را به عنوان نگهبانان و پليس مرزي باقي مي گذاريم تا در شرائط طبيعي به وظايف روزمره خود عمل كنند.
4 - كليه اسراي جنگ با تمام تعداد بازداشت شدگان را فوراً از راه مرزهاي زميني از جمله خانقين و قصر شيرين و مناطقي كه مورد توافق دو طرف خواهد بود، آزاد خواهيم كرد و ما اولين گام در اين زمينه را روز جمعه هفدهم اوت برخواهيم داشت .
آقاي رفسنجاني رئيس جمهور، با اين تصميم ما، همه چيز روشن و تمام خواسته ها و مسائلي كه برآن تكيه مي كرديد، تحقق مي يابد و چيزي نمانده است مگر آن كه موافقتنامه ها آماده و امضا شود تا هريك از ما جهت ورود به زندگي جديد، اشراف واضح داشته باشيم .
همكاري ما بايد در سايه اصول اسلامي و احترام متقابل و دوركردن طرف هايي باشد كه خواستار شر براي منطقه هستند و قصد دارند از آب گل آلود ماهي بگيرند و شايد با يكديگر همكاري كرديم تا خليج ، درياچه صلح و امن و خالي از ناوگان و نيروهاي خارجي باشد كه بدخواه ما هستند. بعلاوه همكاري در مسائل حياتي ديگر- والله اكبر والحمدلله
صدام حسين - رئيس جمهوري عراق - 23 محرم
درپي ارسال اين نامه، رژيم عراق بلافاصله در اجراي پيشنهادات صدام به رئيس جمهور ايران ، هزاران اسير ايراني را آزاد كرد، نيروهاي خود را از 2400 كيلومتر اراضي اشغال شده عقب كشيد، به جنگ تبليغاتي 11 ساله خود عليه جمهوري اسلامي ايران خاتمه داد و در محافل خبري و سياسي خود رسماً معاهده 1975 الجزاير را به عنوان پايه گسترش مناسبات بغداد با تهران مورد تاكيد قرار داد.
زمان انتشار نامه صدام حسين اهميت دارد اين نامه در 24 مرداد 1369 ـ كمتر از دو هفته پس از حمله نظامي ارتش عراق به خاك كويت و اشغال اين شيخ نشين ـ ارسال شد.
به عبارت ديگر، عراقي ها در آن موقعيت، نيازمند آرامش در مرزهاي شرقي خود بودند تا بتوانند با فراغ بال ، عمليات خود را در مرزهاي جنوبي عليه كويت پي گيرند. صدام در نامه خود، تلويحاً به اين موضوع اشاره مي كند:
«... و همچنين براي اين كه امكانات عراق دور از صحنه رويارويي عظيم ، معطل نماند و به منظور به كار گرفتن آنها در جهت اهدافي كه مسلمانان و اعراب شرافتمند به حق بر آن توافق دارند و دوري جستن از تداخل سنگرها...»
بنابراين ، ارسال اين نامه و اقدامات بعدي عراق در آزادسازي اسيران ايراني و يا عقب نشيني از مرزها و پذيرش مجدد قرارداد 1957 الجزاير و ... نمي تواند بدون در نظر گرفتن عمليات اشغال كويت و نياز عراق به فراغ بال در مرزهايش با جمهوري اسلامي ايران ، مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گيرد.
در حقيقت صدام حسين عمليات صلح خود با جمهوري اسلامي ايران را با پذيرش معاهده اي شروع كرد كه 10 سال پيش از آن ، جنگ عليه جمهوري اسلامي ايران را با لغو همان معاهده آغاز كرده بود.
معاهده ، همان معاهده بود. در آن زمان، صدام با سرمستي از قدرت خيالي اش و اطمينان از حمايت غرب و شرق ، به ايران حمله كرد، اما در اين دوره، از واكنش خشم آلود بين المللي نسبت به اشغال كويت ، مطمئن بود.
به همين دليل همان معاهده را با هدف پايان كينه توزي و دشمني خود با ايران ، از موضع ضعف پذيرفت ، بي آن كه تاوان و غرامت اين دشمني و عناد طولاني و بي حاصل را پرداخته باشد.
قرارداد 1975 چه بود؟
قرارداد 1975، نقطه پايان بسياري از اختلافات سياسي ، ارضي ، آبي و ايدئولوژيك ميان دو دولت حاكم بر ايران و عراق بود.
به موجب اين قرارداد كه پيش از ظهر روز 16 اسفند 1353 ـ ششم مارس 1975 ـ ميان محمدرضا پهلوي شاه ايران و صدام حسين رئيس شوراي فرماندهي حزب بعث عراق در الجزيره به امضا رسيد، طرفين به اختلافات خود در بسياري زمينه ها خاتمه دادند.
اختلافات دو كشور تقريباً از سالهاي بعد از كودتاي كمونيستي 1958 عبدالكريم قاسم در عراق آغاز شد. تا پيش از آن ، در عراق رژيم سلطنتي نوري سعيد روابط دوستانه و نزديكي با شاه ايران داشت و تشابه نظام حكومتي دو كشور و همچنين وابستگي مشترك هر دو كشور به امريكا، مانع از بروز هرگونه اختلاف بين آنان شده بود اما كودتاي كمونيستي قاسم كه از پايه و اساس مخالف سياست هاي آمريكايي شاه بود، موجب بروز اختلاف شد.
اين اختلافات در همان سالهاي پس از كودتا منجر به تقويت نيروهاي نظامي هر دو كشور در تمام طول مرز مشترك طرفين گرديد؛ هر چند درگيري قابل توجهي رخ نداد.
عبدالكريم قاسم در عراق تابع سياست هاي كمونيستي و شاه ايران نيز تابع سياستهاي امريكا بود و اتخاذ اين دو سياست نقطه آغاز كشمكش هاي جدي دو كشور به شمار مي رفت.
اين اختلافات در سال هاي بعد از كودتاهاي نظامي عبدالسلام عارف ـ 1963م.ـ و برادرش عبدالرحمن عارف ـ در 1966 م.ـ نيز كم و بيش ادامه يافت و از 1968 م. به بعد كه بعثي ها در عراق به قدرت رسيدند، عميق تر شد.
حسن البكر رئيس رژيم كودتايي عراق در بهار 1969م. ادعاي حاكميت مطلق عراق بر اروند رود را مطرح كرد و اين امر به آماده باش نيروهاي دريايي ايران انجاميد. در آن زمان بعثي ها روابط خوبي با شوروي داشتند. از سوي ديگر امريكا و رژيم صهيونيستي كه حاميان اصلي شاه بودند، وي را به تحريك كردهاي ناراضي عراق و رساندن اسلحه و مهمات به آنان تشويق كردند.
اين تحريكات به نبردهاي خونيني در شمال عراق ميان كردها و رژيم اين كشور انجاميد و به مرور بر تيرگي روابط ايران و عراق افزود.
معاهده الجزاير كه با وساطت «هواري بومدين » رئيس جمهور اين كشور به امضا رسيد، نقطه پايان اين اختلافات تا قبل از پيروزي انقلاب اسلامي ايران بود.
رهبران ايران و عراق كه براي شركت در اجلاس روساي كشورهاي عضو اوپك عازم الجزيره شده بودند، روز ششم مارس 1975 ـ 16 اسفند 1353ـ معاهده اي به امضا رساندند كه به موجب آن حق حاكميت ايران بر اروند رود تثبيت شد و مرزهاي آبي ميان دو كشور، خط تالوگ (عميق ترين خط طولي در عمق رودخانه ) تعيين شد.
به موجب اين پيمان، صدام حسين از جانب دولت عراق تعهد سپرد كليه كردهاي عراق را كه عليه دولت شوريده بودند، مورد عفو قرار دهد و در عوض نيروهاي نظامي طرفين نيز از مرزها فاصله بگيرند؛ دو كشور به جنگ تبليغاتي عليه يكديگر خاتمه دهند و باب مبادلات اقتصادي ، سياسي و فرهنگي را با يكديگر بگشايند.
در آن زمان موضع مشترك دو كشور در تصميمات اوپك، خود عامل محركه اي براي عراقي ها در استقبال از پيمان الجزيره بود.
صدام در تهران براي بررسي جزئيات پيمان الجزاير
درپي انعقاد پيمان الجزاير، امير عباس هويدا نخست وزير وقت ايران، در فروردين 1354 رهسپار بغداد شد و صدام حسين نيز در ارديبهشت همان سال به تهران آمد تا چگونگي اجراي بندهاي اين پيمان را بررسي كند.
با اين حال، همانگونه كه اشاره شد حكومت عراق با پيروزي انقلاب اسلامي ايران تمامي معاهدات و قراردادهاي خود با تهران را زيرپا گذاشت و از جمله قرارداد الجزاير را به طور يكجانبه لغو كرد.
صدام حسين به فاصله 17 ماه پس از پيروزي انقلاب اسلامي ايران و پنج روز قبل از آغاز جنگ تحميلي، قرارداد الجزاير را در برابر دوربين تلويزيون عراق پاره كرد و با اين اقدام ، مرزهاي جمهوري اسلامي ايران را مورد تعرض قرار داد.
نامه 24 مرداد 1369 صدام در پذيرش مجدد قرار داد الجزاير، 10 سال بعد از پاره كردن همين قرارداد توسط وي صورت گرفت .
با وجود مشخص بودن تجاوز كار، سازمان ملل به علت فشار ابرقدرت ها سال ها حق مسلم ايران را پايمال كرده تا اينكه پس از قبول قطعنامه 598 از سوي ايران گروه ناظر نظامي ايران ـ عراق ملل متحد (unimag) تشكيل شد.
سرانجام پس از 11 سال از آغاز جنگ و سه سال بعد از قبول قطعنامه 598 از سوي ايران، با تلاش هاي پي گير سياسي مسؤولان نظامي جمهوري اسلامي، حقانيت ايران در دفاع مقدس، به اثبات رسيد و خاوير پرز دكوئيار دبيركل وقت سازمان ملل متحد در 18 آذر 1370 طي يك گزارش رسمي به شوراي امنيت، اعلام كرد كه عراق در 31 شهريور 1359 به ايران حمله كرده است.
اعلام متجاوز بودن عراق از سوي جامعه بين المللي، گرچه بسيار دير اعلام شد، اما از پيروزي هاي مهمي است كه در تاريخ كشورمان به عنوان حاشيه اي بر حماسه عظيم ملت ايران در دفاع مقدس هشت ساله خود، ثبت شد.(فارس)
دوشنبه 18 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها