واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: دختر 18ساله ای دارم که با یک پسر همسن خود ازطریق چت روم آشنا و بعد از تماس تلفنی عاشق شده و میگوید میخواهم بااو بیرون بروم تا بیشتر بشناسمش در ضمن ما از خانواده مذهبی هستیم من چه برخوردی باید کنم سر این مسئله مرتب بحث داریم لطفا راهنمایی کنید. حجت الاسلام مرادی حجت الاسلام شهاب مرادی :سلام/ چند نکته را عرض می کنم لطفا دقیق بخوانید: 1. چت خطرناک است و معمولا موجب ساخته شدن علاقه های وهمی و غیر واقعی و عاشقی های خیالی! می شود و زمینهی مساعد برای رفتارهای پرخطر است و دام شیادان و ... 2. به علاقمندی پسرها زیر 20 سال اعتماد نکنید. 3. هر علاقمندی ای باید با انجام خواستگاری رسمی از سوی پسر و خانواده اش چک و تایید شود. یعنی علاقهی بدون خواستگاری فوری و رسمی، تقلبی است و می تواند بهانه ای باشد برای ارتباط و ارضای نیاز بدون مسئولیت و...! 4. این آقا پسر بر خلاف دخترخانم های هم سن و سال خود ، آماده ازدواج نیست و به مصلحتش هم نیست؛ و ازدواج برای او زوده! غیر از جنبه های شخصیتی - هیجانی، سربازی، تحصیل و شغل و... همه موضوعات مهمی هستند. در حالی که 19-18 سالگی، پیک آمدن خواستگار برای دخترهاست که عموما با "ناشی گری" خانواده ها این فرصت های واقعی ازدواج دختر خانم ها از بین می رود و خطر کاهش تدریجی شانس ازدواج دخترها کلید می خورد. (در این باره مکرر گفتم و نوشتم) این خوب است که مادر با فرزندش رفیق باشد ولی رفاقت با بچه ها به مفهوم از دست دادن جایگاه نیست! 5. چرا بحث؟ گفتگوی موثر و فعال و قاعده مند و عاقلانه را جایگزین بگومگوهای بی ثمر کنید که خداوند "قیل و قال" را دوست ندارد! 6. نظر پدرش در مورد این آشنایی و مراحل تکمیلی آن چیست؟ اگر نمی داند، چرا؟ و یا اگر نظری ندارد، چرا؟؟؟ 7. آیا شما فقط بیرون رفتن دو نامحرم را بد می دانید یا چت کردن یک دختر 18 ساله را هم ناپسند می دانید؟ و نکته آخر: 8. ظاهرا نقش و جایگاه مادر بودن خودتان را در حد یک دوست همسن و یک همکلاسی پایین آورده اید که رفتار دور از تدبیر و دور از وقار و عفاف او را نتوانستید هدایت کنید و مراقب جایگاه خودتان باشید. منظورم خشم و دعوا و تنبیه نیست اصلا چون نتیجهی مطلوبی هم ندارد. مادری کنید تا با رفتارتان که باید آمیزه ای از "مهربانی و رافت و عقل و تدبیر" باشد، بتوانید فرزندپروری کنید و آنها را باربیاورید و رشد بدهید. بلکه فراگیری مهارت مادری و کسب تخصص والد بودن است. منظورم است تا با مدل "درشتی و نرمی به هم در، به است" در یک کلام مادری کنید تا با رفتارتان که باید آمیزه ای از "مهربانی و رافت و عقل و تدبیر" باشد، بتوانید فرزندپروری کنید و آنها را باربیاورید و رشد بدهید؛ نه کنترلِ محض ، هرچند بسیاری از والدین علی رغم تلاش شان در همین کنترل هم ناتوانند! کنترل به مراتب سخت تر از تربیت کردن است و انرژی بیشتری می طلبد و مکرر و تکراری است و ... کودک و مادر این خوب است که مادر با فرزندش رفیق باشد ولی رفاقت با بچه ها به مفهوم از دست دادن جایگاه نیست! شما بدون اقتدار و نفوذ و بدون قدرت معنوی و مادی و اتوریتهی لازم (فرانسوی: Autorité) حتی نمی توانید برای سعادت فرزندانتان به وظایف و تکالیف ساده شرعی خود عمل کنید یعنی حداقل های تربیت دینی ، چه رسد به رشد و تعالی فرزند و حتما عندالله -سبحانه و تعالی- مسئول خواهید بود و خدای نکرده شرمسار. منبع : سایت شخصی حجت الاسلام شهاب مرادی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 167]