واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > خوش چهره، جلال - اکنون روسیه در شمار مخالفان فعال تهران در جامعه بین الملل قرار دارد. اظهارات اخیر "دیمیتری مدودف" در باره احتمالات توانمندی هسته یی ایران بار دیگر این واقعیت را به مقام های ایرانی یاد آور شد که تهران نمی تواند بر اساس باور سال های اخیر خود، برای برون رفت از حلقه فشارهایی که متوجه اوست، به گسل هایی در روابط بین الملل تکیه کند که یاد آور دوران جنگ سرد است. روسیه سال هاست که از رقابت های ایدئولوژیک با غرب و به ویژه ایالات متحده فاصله گرفته و بر اساس سیاست واقعی، رویکردهای خود را در قاعده یی عمل گرایانه و در خدمت به منافع خود تنظیم می کند. اولویت های این کشور حفظ و گسترش سهمی تثبیت شده در هژمونی قدرت است که در وهله نخست توانمند شدن اقتصادی پیش شرط آن است. در این حال این کشور هرگز قائل به تحمل همسایگانی نیست که به هر دلیل قدرتمند بنمایند. تهران اما در این سا ل ها اصرار داشته، رابطه با روسیه در اندازه یی باشد که این کشور را جزو متحدان استراتژیک خود قرار دهد. انعطاف ها در روابط به گونه یی بوده است که در برخی مواقع می شد برداشت کرد که تهران در برابر مطالبات مسکو ، بیش از حد انتظار خویشتنداری می کند. گستاخی ولادیمیر پوتین در سفرش به تهران و در پاسخ به سوال خبرنگاران درباره قول مسکو برای تکمیل نیروگاه بوشهر که گفت؛ من فقط به مادر بزرگم قول می دهم؛عدم تحقق راه اندازی نیروگاه یادشده تا امروز و تردید های مربوط به تکمیل آن تا پایان تابستان جاری؛ عدم اجرای تعهدات فروش نظامی به رغم در یافت وجوه آن؛ زیاده طلبی در سهم خواهی از دریای خزر و کم انگاشتن حقوق ایران در این باره؛ مشارکت در تصویب کلیه قطعنامه های تحریمی و...همگی یا با سکوت و مماشات تهران همراه بوده است و یا اعتراض هایی که مسکو را چندان نگران نکرده است. روسیه در حال حاضر در پرداخت به پرونده هسته یی ایران با ادبیاتی سخن می گوید که اروپائیان در سال های اخیر اظهار می کنند. بعید نیست پکن نیز بزودی به این روش نزدیک شود ؛ اگرچه در تصویب قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران، چینی ها همراه شریکان غربی خود بوده اند ولی هنوز مانند روس ها سخن نمی گویند. بدیهی است رفتار پکن نمی تواند تهران را مجاب کند که هنوز می توان به برخی گسل ها میان قدرت های جهانی _آنگونه که تا پیش از این تصور می کرد_ امید بست. تجربه همراهی اکثر کشور های غیر دائم با اعضای دائم شورای امنیت در تصویب قطعنامه اخیر نیز باید این هشیاری را به مقام های سیاست خارجی ایران داده باشد که واقعگرایانه تر به محیط بین المللی نگریسته و فرصت سازی ها را برای ایجاد موقعیت کاربردی با رویکردی اصلاح شده دنبال کنند. واقعیت این است که امریکا و متحدان غربی آن،فضای بین المللی را به گونه یی آرایش داده اند که تهران از کمترین تحرک برخودار شود. در این حال شیوه محدودسازی ها به ترتیبی چند لایه شده است که قادر باشد از یکسو تهران را در صحنه بین المللی منزوی کند و از سوی دیگر به جدایی دولت- ملت در داخل بینجامد. تهران در این وضعیت سخت چه رفتاری باید پیشه کند؟ آیا امتیاز دهی و مماشات با شریکانی مانند روسیه ،چین و حتی ترکیه و برزیل برای بهره مندی احتمالی از گسل های موجود در روابط قدرت ها همچنان کا ر ساز است؟ یا لازم است تهران با نگاه به داخل و برخی اصلاحات در درون،فرصت لازم برای موقعیت سازی دوباره را ایجاد و با تعریف روشن از سیاست خارجی جایگاه خود را در جامعه بین المللی بازسازی کند. در این صورت نیازی به مماشات های کشدار و پر هزینه با کمترین بازدهی نیست. سیاست خارجی ادامه سیاست داخلی است. وقت تنگ است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 100]