واضح آرشیو وب فارسی:مهر: فتحعلیبیگی در نشست هنر و ادبیات دینی:
تعزیه قله هنرهای نمایشی ایران است/ جای خالی تعزیه در تلویزیون

شناسهٔ خبر: 3741037 - یکشنبه ۲۴ مرداد ۱۳۹۵ - ۱۴:۳۶
هنر > تئاتر
.jwplayer{ display: inline-block; } داود فتحعلیبیگی در نشست تعزیه و هنر معاصر در حوزه هنری اظهار کرد که تعزیه هنری کمنظیر و قله هنرهای نمایشی ایران است. به گزارش خبرگزاری مهر، نشست تعزیه و هنر معاصر از سلسلهنشستهای هنر و ادبیات دینی شنبه ۲۳ مردادماه در سالن سلمان هراتی حوزه هنری برگزار شد. در این نشست که علیرضا قزوه، محمود حبیبی کسبی، ناصر ضرابی و تعدادی از محققان و دانشجویان ادبیات و هنرهای نمایشی حضور داشتند، داود فتحعلی بیگی نویسنده و کارگردان تئاتر و استاد دانشگاه و محمدحسین ناصربخت نویسنده و پژوهشگر تئاتر به سخنرانی پیرامون تعزیه پرداختند.
فتحعلی بیگی در ابتدای سخنانش با بیان این که تعزیه هنری کم نظیر است و در قله هنرهای نمایشی ایران قرار گرفته، گفت: این هنر از جهات مختلفی حائز اهمیت است. هنوز گفتنی های زیادی درباره تعزیه وجود دارد و اغلب کوششهایی که در زمینه معرفی این هنر آیینی انجام شده، فردی بوده نه این که مرکزی با عنوان حفظ و اشاعه نمایشهای آیینی فعالیت کند. حتی زمانی که تعزیه به عنوان میراث ملی و میراث جهانی ثبت شد، نهاد و موسسهای خودش را موظف ندانست که سازوکاری تدوین کند و به وضعیت این هنر و پژوهش درباره آن سر و سامان بدهد.
این مدرس دانشگاه ضمن اشاره به این که شبیه خوانی در معرض آسیب از سوی افراد ناآگاهی است که معلم ندیده، استاد شده اند، تاکید کرد: جالب اینجاست که پیش از ما غربی ها بودند که به این هنر خوب نگاه کردند و آن را به عنوان یک پدیده نمایشی تحسین کردند. در سفرنامه های غربی می بینیم که به تعزیه اشاره شده اما در سفرنامه های خودمان کمتر این موضوع را میبینیم و شاید چون برای مردم ما امری عادی تلقی میشده، به تعزیه اشاره چندانی در نوشته هایشان نداشته اند. با این حال، بعد از تحسین بعضی از پژوهشگران نمایشی غرب، در کشورمان هم به این موضوع توجه بیشتری صورت گرفت، با این حال هنوز هم بسیاری از دست اندرکاران یا اساتید تئاتر، تعزیه را جدی تلقی نمیکنند.
وی افزود: این بی توجهی از سوی کارشناسان نمایش، مسئولان دولتی و صداوسیما در حالی است که در تعزیه عرفان هست، فلسفه هست، ادبیات هست، مبارزه با ظلم هست و ... در حالی که در بسیاری از مداحی ها و سخنرانیها هیچ محتوایی وجود ندارد و حتی ادبیات مناسبی ندارند اما به راحتی ترویج شده و از تلویزیون هم پخش میشود. من نمیدانم در تعزیه چه راز و رمزی وجود دارد که هر بار هم آن را ببینیم باز هم خسته نمیشویم و مطلب جدیدی از آن به دست می آید. با این حال، قدر این میراث فرهنگی دانسته نمیشود و در حالی که میشود از آن به عنوان یک امکان توریستی هم استفاده شود، هیچ تکیه دائمی برای اجرای تعزیه در طول سال وجود ندارد. سالهاست که در دانشگاه تئاتر آموزش میدهیم اما مدرسه و موسسه خاصی برای آموزش تعزیه وجود ندارد، واحدهای درسی کمی به آن اختصاص داده شده و بی شک اگر تعزیه پایگاه مردمی نداشت، امروز به سرنوشت نمایش های شادی آور یا نقالی و پرده خوانی دچار میشد که در حال از بین رفتن هستند.
این مدرس دانشگاه همچنین یادآور شد: اگر میبینیم تعزیه در نمایشهای امروز تاثیر زیادی نگذاشته، به این دلیل است که هنرمندان ما شناخت درستی از آن ندارند که بتوانند آن را در کارهایشان مورد توجه قرار دهند. بی مهری به تعزیه به این منجر میشود که با از دست رفتن پیشکسوتان این عرصه، بخشهایی از این هنر آیینی هم از بین برود و کاری برای انتقال آن به جوانترها صورت نگرفته است. اگر هم به ندرت تاثیر تعزیه را در هنر معاصر کارگردانهایی مانند محمد رحمانیان می بینیم به این دلیل است که خود او به تعزیه علاقه داشته و درباره آن دانش به دست آورده در غیر این صورت، ساماندهی درستی برای آشنایی هنرمندان تئاتر با تعزیه وجود ندارد که طیف زیادی از آنها با این هنر دیرینه آشنا شده و در کارشان تاثیر بگذارد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 111]