محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844315272
پیگیری مطالبات رهبری درباره برنامه‌های ویژه نوجوانان اعلایی: «نیمرخ»با تغییر مدیران تعطیل شد!/ماجرای ساخته شدن «قصه‌های مجید»/ امیدوارم بتوانیم به کیفیت ۲۰ سال قبل برسیم
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: پیگیری مطالبات رهبری درباره برنامه‌های ویژه نوجواناناعلایی: «نیمرخ»با تغییر مدیران تعطیل شد!/ماجرای ساخته شدن «قصه‌های مجید»/ امیدوارم بتوانیم به کیفیت ۲۰ سال قبل برسیم
اعلایی گفت:در کل نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد که منجر به تعطیلی نیمرخ شد، آقایان ضرغامی و میرباقری از همکاری با من ناراضی بودند؟! یا به دلیل سیاست جدید مانع ادامه برنامه «نیمرخ» شدند؟! هم برنامه‌های «نیمرخ»را قطع کردند و هم خانه فرهنگ نیمرخ را تعطیل کردند.
خبرگزاری فارس- گروه رادیو و تلویزیون:اسدالله اعلایی اولین مدیر گروه کودک و نوجوان شبکه‌های سیما بعد از انقلاب اسلامی است که در شبکه یک فعالیت می‌کرد. از جمله برنامه‌هایی که در زمان وی تولید و به مرحله پخش رسید، برنامه «نیمرخ» بود. این برنامه که ویژه مخاطب نوجوان ساخته شده بود، توانست به خوبی این قشر را با خود همراه کند و به برنامه‌ای ماندگار و نوستالژیک تبدیل شود. حالا چند سالی است که اعلایی از حوزه برنامه‌سازی به حاشیه مدیریت رفته است. البته هنوز نامه‌های بسیاری از نوجوانان آن روزها را که مخاطب نیم رخ بودند را نگهداری کرده هرچند که رنگ و روی کاغذها رفته و زرد شده‌اند. خاطرات بسیاری را هم در سینه دارد. هم از اتاق فکر آن روزهای نیم رخ که با چه هدفی تولید شد و هم ایده‌هایی برای برنامه‌سازی برای نوجوانان امروز. سخنرانی رهبر معظم انقلاب و گلایه‌های ایشان درباره نبود برنامه‌های ویژه نوجوانان در تلویزیون، بهانه‌ای شد تا به سراغ این تهیه کننده پیشکسوت برویم که ماحصل گفتوگو با وی را در ادامه می‌خوانید: *جناب آقای اعلایی در طول سال‌های گذشته کمتر برنامه‌ای ویژه نوجوانان داشته‌ایم که به یک خانه فرهنگ بدل شود، چطور شد که در سال‌های بعد از انقلاب شما مسئول گروه کودک و نوجوان شبکه اصلی سازمان صدا و سیما را پذیرفتید و اصلا ایده برنامه نیمرخ از کجا آمد؟ -من جزو نفرات اولی بودم که بعد از پیروزی انقلاب و سال 58 با تماس یکی از دوستانم و بواسطه آشنایی‌ام با رشته گرافیک، دعوت شدم که در گروه کودک تلویزیون با دوستان همکاری کنم.آن زمان شناخت زیادی به این حوزه نداشتم، مدتی همراه دوستانم آقایان رحمان دوست، وحید نیکخواه و ... کار کردم و بعد از مدتی در مجله «کیهان بچه‌ها» کار کردم و بعد با دعوت دوستان به کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان رفتیم و بعد به کارگاه موسیقی کودک و نوجوانان رفتم که آنجا با تغییراتی اساسی تحت عنوان «مدرسه هنر و ادبیات کودک و نوجوان» در سال 59 راه اندازی کردم. در کانون هم بیشتر نقاشی‌های شعرها را می‌کشیدم.در آن سالها همزمان در تلویزیون با بحران‌های خاص سیاسی کشوری مواجه بودیم و فعالیت‌های ما تحت تاثیر شرایط بود و بعد هم مسئله جنگ و دفاع مقدس. *دقیقا چه سالی مدیریت گروه کودک و نوجوان را به شما سپردند؟ -در سال 63 مسئولیت طرح و برنامه گروه کودک و نوجوان، و در سال 65 مسئولیت گروه را به من سپردند و از آنجایی که هر فردی حدودا در سن 18 سالگی کودکی و نوجوانی‌اش تمام می‌شود، من هم به محض اتمام 18 سال از دوران فعالیتم از گروه کودک و نوجوان بیرون آمدم. در شروع مسئولیتم ما یک ساعت برنامه خردسال، کودک و نوجوان داشتیم و این نیز برای آن موقع طبیعی بود. با ورود لاریجانی و معاونت جدید سیما،مدت زمان برنامه‌های کودک و نوجوان از یکساعت و نیم به چهار ساعت رسید و من نیز به دنبال چنین فرصتی بودم.یکی از وظایف مهم این گروه،فعالیت همه جانبه در همه موضوعاتی است که به بزرگسال و کودک مربوط می‌شود،یعنی ما باید در حوزه دین،سیاست،اقتصاد،ورزش و ... کار کنیم. در عین حال تمامی این موضوع‌ها را در سه سطح در نظر بگیرید و در هر سطحی با ساختارهای مختلفی کار کنیم حتی بیش از ساختارهایی که برای بزرگسال کار می‌شود. در ساختارهایی اعم از نمایش‌های تلویزیونی، تله فیلم، سریال،سینمایی، عروسکی، انیمیشن و ... بنابراین در برنامه‌های خردسال، کودک و نوجوان هم تنوع موضوعی داریم و هم تنوع ساختاری و شکلی و همین‌ها کار را بسیار پیچیده می‌کند. *خودتان چند فرزند دارید؟ - سه فرزند دارم که متولد سال‌های 59، 62 و دیگری 68 است. دو دختر و یک پسر. *یعنی همزمان با تولید برنامه‌های نوجوان محور،سه نوجوان در منزل خود داشتید؟ -بله،به عبارتی 3 موش آزمایشگاهی (با خنده) در خانه داشتیم. عکس‌العمل‌های آنها نسبت به برنامه‌ها برای من قابل تحلیل و بررسی بود.حتی یادم است یکبار برای تولید یک برنامه‌ای که زحمات بسیاری کشیده بودیم وقتی به خانه آمدم و دیدم که بچه‌هایم به آن توجهی نمی‌کنند حتی یکی از آنها گفت: اینهمه برای این برنامه دوندگی کردی،ماحصل آن، این شد؟! البته این موضوع هم وجود دارد که بچه‌های منِ نمونه کاملی از مخاطبانمان نبودند. اما گاهی مسئولین نظرات بچه‌هایشان را انعکاس می‌دادند و این هم یکی از راههای دریافت بازخورد برنامه‌ها بود.
*در دوره جدیدی که شما مسئولیت آنرا به عهده داشتید،تا چه میزان از فرصت‌هایتان استفاده کردید؟ -همانطور که گفتم وقتی زمان بیشتری در اختیارمان قرار گرفت،فرصت خوبی بود تا بتوانیم موضوعات مختلف را مطرح کنیم. موضوعاتی که همگی نیازمند داشتن زمان کافی بود، یعنی باید فضایی در اختیار داشته باشی که بتوانی به طور مساقل برای گروه‌های سنی مختلف برنامه‌های مختلفی را پخش کنید.بخشی از برنامه‌هایمان عمومی است و باید همه گیر باشد. بخشی دیگر باید برای مخاطبان خاص و هدف‌های خاص طراحی شود که متاسفانه تا به حال این شرایط در تلویزیون ایجاد نشده است. مثلا شبکه الاطفال و برائم که مختص کودک و نوجوان است به راحتی می‌تواند به این هدف برسد. به هر حال ما در این چهار ساعت در سال 73 برنامه‌ها را طبقه بندی کردیم و یک بخش را اختصاصی برای نوجوان گذاشتیم و سیمای نوجوان را راه‌اندازی کردیم، که یکی از این برنامه‌ها «نیمرخ» بود. *طرح کلی برنامه‌ای شبیه «نیمرخ» چطور به ذهنتان رسید؟ -از لحاظ موضوعی دوست داشتم برنامه‌ای را برای بچه‌ها بسازم که از طریق زندگی روزمره نوجوانان وارد مبانی فکری و عقیدتی آنها شود و یا و به گونه‌ای اعتقادات دینی را در زندگی روزمره آنها ببینیم. آنچه که امروزه از آن به عنوان «سبک زندگی» یاد می‌کنند. من آن زمان همین کار را تحت عنوان پیوند دین و زندگی بیان می‌کردم و فقط خودم می‌دانستم که دنبال چه چیزی هستم. چراکه انتقال این مفاهیم به دیگران بسیار سخت بود. به خصوص افرادی که از نظر هنری و شکلی توانایی دارند،اما از لحاظ فکری آنچه که من به آن فکر می‌کنم و باید ساعت‌ها زمان بگذاری تا به تهیه کننده، کارگردان، نویسنده این مفاهیم را مننتقل کنید و یکی از مصادیق دشواری مدیریت رسانه، همین جا است. *شما قبل از ساخت «نیمرخ»، «قصه‌های مجید» را نیز در کارنامه دوران فعالیت‌تان دارید؟ -بله، همزمان با آغاز به کار سیمای نوجوان، برنامه «نیمرخ» نیز شروع به کار کرد و قبل از آن «قصه‌های مجید» بعد از آغاز به کار گروه کودک تولید شد. من کتاب‌های مرادی کرمانی را خوانم و آقای عسگری نسب را برای کارگردانی انتخاب کردیم که به دلایل مالی این اتفاق نیفتاد و کیومرث پوراحمد کارگردان این مجموعه تلویزیونی شد. هم تجربه خوبی برای من و هم برای پوراحمد بود. هنوز که هنوز است پوراحمد از این کار به عنوان تنها کاری که بدون دغدغه برای تلویزیون کار کرده است،نام می‌برد.
*در هر حال برنامه «نیمرخ» یکی از برنامه‌های ابتدایی مختص نسل نوجوان و جوان بود که در همان آغاز به کار توانست ارتباط خوبی را با مخاطب جوان و نوجوان برقرار کند و گام اول را درست بردارد.در کنار این موضوع بخشی که در این برنامه پررنگ بود،دقت در جزئیات مختص این برنامه بود که دیگر بعد از آن نیز تکرار نشد.مثل حرف اول و حرف آخر و ... می‌خواهیم بدانیم از همان ابتدا با استفاده از کدام گزینه احتمالی شروع کردید که برنامه «نیمرخ» به برنامه‌ای مؤلف بدل شد؟ -همیشه معتقدم اگر مدیر، مسئول و برنامه‌سازی، صاحب اندیشه و فکر باشد و برای پیاده کردن فکر خود اصرار بورزند و روی آن پافشاری کنند، موفق خواهند شد و به عبارتی اثر انگشت خود را در آثارش خواهد دید. برای مثال زمانیکه می‌بینیم سریال موفقی ساخته شده است، به سادگی متوجه می‌شویم که مدیر شبکه در آن دوره چه کسی بوده است؟! اگر تهیه کننده و کارگردان،صاحب تفکری باشند، ماحصل آنرا در برنامه‌ها خواهند دید. حتی اگر پشت صحنه و در تولید و چینش برنامه‌ها آرامشی وجود نداشته باشد، بالطبع مخاطب هم آن را احساس خواهد کرد. برای مثال بعد از تولید و پخش «نیمرخ» آقای پورنجاتی به من گفتند، زمانیکه برنامه شما را می‌بینم حس می‌کنم که فردی برخی مبانی دین اسلام را به این برنامه تزریق می‌کند. *اما در حال حاضر این اتفاق کمتر در برنامه‌ها می‌افتد. -مثلا اگر رئیس سازمان صدا و سیما و مدیران را که کنار بگذارید بالاخره تعدادی تهیه کنننده هستند که برنامه‌هایی می‌سازند.مهم این است که شما نقش مدیریت را در برنامه‌ها از لحاظ شکلی و ساختاری ببینید.معمولا برنامه‌ها عکس برگردان از زندگی شخصی تهیه کننده، نویسنده و کارگردان‌ها هستند و این موضوع درباره اغلب فیلم‌ها صادق است. متاسفانه در موارد زیادی جای پای سیاست‌های سازمان و مدیران را نمی‌بینیم، اما من برای ساخت «نیمرخ» هم اصرار داشتم تا اتفاقی ویژه بیفتد.همانطور که تلویزیون به عنوان عاملی سرگرم کننده است می‌تواند در کنار آن حرفهای جدی و صریح‌تر نیز با مخاطب داشته باشد.برخی از دوستان مدام به من می‌گفتند که جدی بودن و مستقیم گویی شما در این برنامه نوعی خطر کردن است و شجاعت می‌خواهد. اما من معتقد بودم مستقیم گویی به این معنی نیست که حال مخاطب را در نظر نگیری و از ظرفیت‌های هنری و زیبایی شناسانه استفاده نکنید، بلکه باید از تمهیدات رسانه‌ای استفاده کنید تا بتوانید حرف‌هایتان را به شکل جذاب و به راحتی بیان کنید.
*به محض شروع پخش «نیمرخ» از شبکه یک سیما،چه بازخوردهایی دریافت کردید؟ - دو ماه که از شروع برنامه گذشت،عکس العمل‌هایی را از نوجوانان دیدیم که متوجه شدیم در همین زمان کوتاه تاثیر خوبی روی آنها گذاشتیم.در ادامه، دغدغه بیشتری پیدا کردیم و برای برنامه موضوعات مهمتری را انتخاب کردیم.مثل:هویت،عقل‌گرایی،تعبد،معنویت،پرستش و ... که بیان آنها برای نوجوانان بسیار ضروری است و من هم همکاران در زمینه کارهای پژوهشی کمک می‌کردم که برنامه غنی‌تر شود. یعنی در عین حال که مسئولیت گروه را بر عهده داشتم، تحقیقاتم را در اختیار خانم یوسفی، نویسنده برنمه می‌گذاشتم. *در مورد برخی نشانه‌های این برنامه بفرمائید. -برای این برنامه کتاب‌های حوزوی را که از کتابخانه پدربزرگم در اختیار داشتم، مطالعه می‌کردم. می‌خواستم ببینم که این کتاب‌ها چگونه شروع می‌شوند و چگونه به پایان می‌رسند. برایم جالب بود که معمولا با این عبارت تمام می‌شدند:تمت و بعون الله ملک الاعلی و در مواردی ابتدای آنها نیز عبارت هو الملک الحق المبین نوشته شده بود. من نیز ترجمه همین جمله را در انتهای تیتراژ پایانی قرار دادم و همین کار ساده این قدر تاثیرگذار بود که بسیاری از مخاطبانمان در نامه‌های خود از این دو جمله استفاده می‌کردند. مجموعه برنامه «نیمرخ» تلاش می‌کردکه هم از لحاظ محتوایی و هم از لحاظ شکلی خلاقانه و نوآور باشد. *بعضی‌ها معتقدند مستقیم‌گویی روش خوبی برای ارتباط با مخاطبان مخصوصا کودک و نوجوان نیست. -استفاده از ادبیات مستقیم گویی و غیر مستقیم گویی اصلا درست نیست.در یک کار رسانه‌ای زمانی می‌توانیم با مخاطب ارتباط برقرار کنیم که موضوعی را دراماتیزه کرده باشیم طوری که فرم و محتوا در هم تنیده شده باشند. در مستقیم‌گویی هم می‌تواند این اتفاق بیفتد. شما اگر فرمول‌های لازم برقراری ارتباط با مخاطب را بدانید،شود، به خوبی می‌توانید روی وی اثر بگذارید و حتی در رفتار او تغییر ایجاد کنید. منتهی در خیلی از موارد در مستقیم گویی اصول فنی رعایت نشده است. یک مجری دقایق زیادی می‌تواند از طریق حرف زدن مخاطب را جذب کند. همانطور که یک نمایش می‌تواند این کار را بکند و باید با قوانین ارتباط آشنا باشی. *شما در طراحی این برنامه،بخشی تحت عنوان «اتاق شماره 3» داشتید. -بله، وظیفه این اتاق بررسی نامه‌های مخاطبان بود. اعم از مخالفان و موافقان. نوجوان‌ها احساس می‌کردند فضایی وجود دارد که متعلق به آنها است و به عبارتی سنگ صبورشان است. این کار به ما کمک می‌کرد که برنامه به سمت تعاملی شدن برده شود. حتی تصمیم گرفتیم از رسانه‌های مکمل نیز استفاده کنیم. آن زمان به تازگی اینترنت راه اندازی شده بود و به این نتیجه رسیدیم تا سایت و برنامه تلویزیونی راه بیندازیم که ارتباطمان با مخاطب بیشتر شود.در عین حال با آقای لاریجانی تاسیس «خانه فرهنگ نیمرخ» را مطرح کردیم و ایشان موافقت کردند و بعدا تشکلی تحت عنوان «شورای بینندگان نیمرخ» راه اندازی کردیم و از طریق این شورا کارهای بزرگی انجام شد که توضیح آن مفصل است.
*از دیگر نقاط جالب توجه در «نیمرخ» حضور چهره و مجریان جدید در تلویزیون است که به عبارتی شما این موضوع را ابداع کردید. -فکر می‌کنم یکی از کارهای خوب ما این بود که به سراغ مجریان جدید و ناشناخته رفتیم. برای این کار لازم بود تا افراد زیادی را شناسایی کنیم.امیرحسین مدرس، کامیار اسماعیلی و نجم الدین شریعتی برای حضور در «نیمرخ» تست دادند.حسین رفیعی هم که آن زمان بازیگر و مجری بود. از مهدی سلوکی که سن و سال کمی داشت و بعد محمد سلوکی استفاده شد و بعد محمد سلوکی. همچنین مناسب با یکی از برنامه‌هایمان از دیگر مجریان نیز استفاده کردیم. *آیتمی که با حضور حسین رفیعی و امیرحسین مدرس در این برنامه واقع شده بود، یکی از جذابیت‌های برنامه بود. -یکی از موضوعات برنامه «نیمرخ» شاد زیستن و نقش خنده در زندگی بود.به نظر رسید که این موضوع را به گونه‌ای در «نیمرخ» مطرح کنیم که خود برنامه هم با نشاط باشد. با حسین رفیعی که از قبل آشنا بودم و همان زمان برنامه «سی و نه» را اجرا می‌کرد، صحبت کردیم و قرار شد در کنار امیرحسین مدرس قرار بگیرد که در ادامه به زوج هنری نیمرخ بدل شدند. *شما به همراه همان سه نفر که از آنها نام بردید،برنامه «نیمرخ» را پیش می‌بردید؟ یا اینکه فرد دیگری نیز به عنوان مشاور شما را همراهی می‌کرد؟ -بله پلیه‌های اصلی برنامه سرکار خانم یوسفی، آقای حسن زاده و آقای قاضی زاد بودند و من هم که در خدمتشان همکاری می‌کردیم، اما کم کم که جلوتر رفتیم چند نفر نیز به گروه ما پیوستند و در نقش‌های مختلفی همکاری می‌کردند.آنجا شورای طرح و برنامه داشتیم که به منزله همان اتاق فکر بود و قبل از اینکه بخواهیم کاری را شروع کنیم،در شورای طرح و برنامه آن را مطرح و بررسی می‌کردیم،اما عمدتا فشار اصلی کار روی ما چهار نفر بود. *اساس برنامه «نیمرخ» احساسی بود و مخاطب خود را درگیر عواطف و احساساتی از نوع خود می‌کرد. -بله،ما در این برنامه دو نوع رابطه را با مخاطبمان برقرار می‌کردیم، رابطه عاطفی و احساسی و دیگری رابطه عقلانی و همه اینها کمک می‌کرد تا برنامه از ریتم مناسبی برخوردار شود.اما مهمتر تفکر قالب در برنامه این بود که حرفی برای گفتن داشته باشیم، هر زمان که حرفی برای گفتن نداشتیم، مخاطبان به سرعت این را متوجه می‌شدند و به ما اعتراض می‌کردند.
*نوع پوشش لباس مجری در «نیمرخ» نیز به نوعی در جامعه مد شد. -البته نمی‌دانم که لباس بومی برنامه بد شد یا نه، اما درباره پوشش مجری هم حساس نبودیم و برایش طراحی و برنامه داشتیم. در آن زمان تا قبل از برنامه «نیمرخ» اغلب مجریان تلویزیون با کت و شلوار برنامه اجرا می‌کردند،اما در «نیمرخ» مجری ما لباس آستین بلند در زیر و آستین کوتاه روی آن می‌پوشید که همین هم در ابتدا باعث اعتراض بعضی‌ها شد که آقای اسماعیلی مجبور شد طی حرکتی جالب، در هفته‌ای که موضوع ما پوشش بود گفت که اگر مشکل شما لباس من است من این لباس را درمی‌آورم و این کار را هم انجام داد. ولی بعدا مخاطبان با پوشش به اصطلاح اسپورت و نوجوانانه او عادت کردند. *قطعا در آن زمان برای تولید برنامه حساسیت‌هایی وجود داشت،کما اینکه هنوز هم این حساسیت‌ها ادامه دارد. -بله،البته من نیز به تمام حساسیت‌های سازمان صدا و سیما واقف بودم و نمی‌خواستم کاری کنم تا خارج از چهارچوب عمل کرده باشم،منتهی در همین چهارچوب ممکن است نظرها با یکدیگر تفاوت داشته باشد.در همان زمان به دلیل تماس‌هایی که با برنامه برقرار می‌شد،آقای لاریجانی رئیس وقت سازمان صدا و سیما عکس العمل‌های منفی نسبت به برنامه ما داشتند،اما کم کم این مشکلات حل شد. بعضی‌ها فرم برنامه را نقد می‌کردند، بعضی به لحاظ محتوایی اشکالی وارد می‌کردند و احساس می‌کردند ما از خطوط قرمز رد شدیم. اما ایستادگی ما و اصرار بر اینکه ما در پی ایجاد یک جریان فرهنگی سالم هستیم، نظرها را تغییر داد. *با توجه به نیازهای نوجوان امروز اگر الان می‌خواستید «نیمرخ» را بسازید، می‌توانستید به راحتی و با توجه به فضای موجود برنامه‌ای جدید و نو را روانه آنتن کنید؟ -بله می‌شود و بلکه باید بشود. اگر بخواهیم این برنامه را با همین ساختار بسازیم،می‌توانیم با همان هدف ها و فعالیت‌های جانبی که ما انجام می‌دادیم ادامه پیدا کند.ضمن اینکه می‌توان طراحی جدیدی را پیش گرفت. منتهی مدیران باید بخواهند و فضای موجود را مهیا کنند و زیرساخت‌های تولید این دست برنامه‌ها را مهیا کنند. متاسفانه مدیران جرات و ریسک در برنامه‌سازی را از دست داده‌اند. *نقطه اوج نیمرخ در چه سالی و با کدام مجری بود؟ -دو سال اول بود. چراکه بعد از آن دیگر برنامه تلویزیونی «نیمرخ» به مجموعه فعالیت‌های فرهنگی «نیمرخ» بدل شده بود و همچنان در نقطه اوج بودیم. به هر حال همه مخاطبین را که نمی‌توانیم جذب کنیم چراکه دارای سلیقه و فکرهای متفاوتی هستند اما مدتی که این برنامه پخش می‌شد،حدود 70 درصد بیننده این برنامه بودند. *همانطور که در «نیمرخ» مشخص بود،حجم طراحی پیام هایی که بود،گسترده تر از ظرفیت یک برنامه تلویزیونی بود که شما در صحبت‌هایتان به کتابی از «شهید مطهری» و استفاده‌ای که از آن در این برنامه داشتید،اشاره کردید.علاوه بر شهید مطهری،از صحبت‌های اندیشمندان دیگر نیز استفاده کردید؟ -بله، پژوهش پایه اصلی برنمه بود و بر مبنای تحقیق کتابخانه‌ای به منابع گوناگونی مراجعه می‌کردیم. یکی از منابع ما آثار شهید مطهری بود. در بسیاری از موضوعات از صحبت‌های «شهید مطهری» استفاده می‌کردیم.همچنین برنامه «نقطه ب» را ساختیم که نجم الدین شریعتی اجرا می‌کرد و در آن برنامه هم از کتاب‌های شهید مطهری استفاده کردیم. شاید جالب باشد که بگویم عمدتا متن‌های حرف اول و حرف آخر از دعاهای «ابوحمزه ثمالی»،«خمس عشر» و ... استفاده می‌شد و حرف اول محتوای برخی احادیث و حرف آخر مناجات بود که در عین حال هر دو به موضوع برنامه هم مرتبط بود.معتقدم همین دعاها تاثیر خود را روی برنامه می‌گذاشت. *رسانه ملی به دلایلی نمی‌تواند به راحتی برخی موضوعات و معضلاتی که به نوجوانان مرتبط است، را بررسی کند. -برخی موضوعات وجود دارد که در حوزه آسیب شناسی نوجوانی در جامعه مطرح است. بیان می‌شود و در حال حاضر این مسائل بیش از دهه‌های گذشته خود را نشان می‌دهند.متاسفانه برخی جریان‌ها در جامعه ما وجود دارد که به این آسیب دوران نوجوانی دامن می‌زنند. تلویزیون می‌تواند به این موضوع‌ها هم بپردازد با توجه به ظرفیت خود و مخاطب عام و خاص‌اش. می‌تواند از تمهیداتی استفاده کند و به کمک آموزش و پرورش کارهایی را انجام دهد.ما در گذشته بخشی از راه را رفتیم ولی متاسفانه متوقف کردند. *اگر قرار بود در حال حاضر شما برنامه‌ای بسازید،از چه طریقی رگ خواب مخاطب را پیدا می‌کردید؟ -اگر من بخواهم در حال حاضر برنامه‌ای برای نوجوانان بسازم، بدیهی است از استانداردهای فنی و هنری و از ساختارهایی مثل نمایش و برنامه‌های ترکیبی و سایر ساختارها استفاده می‌کنم .لکن باید شناخت دقیق‌تری از مخاطب امروزی داشته باشد و مناسب آن هم اطلاعات و پیام‌های تازه‌ای ارائه کنیم و همه به لحاظ فرم، خلاقانه‌تر عمل کنیم. به بیان قرآن کریم که فرمود: قولو للناس حسنا. هم حرف خوب بزنیم و هم خوب حرف بزنیم. در حال حاضر به نظر برنامه‌ها از لحاظ کیفی خوب مدیریت نمی‌شود و این دلایل مختلفی دارد از جمله اینکه: مسئولین به ویژه نیروهای جوان انگیزه‌های لازم را برای کار کردن ندارند.سال گذشته برای آقای سرافراز(مدیر اسبق رسانه ملی) نامه‌ای به صورت مکتوب نوشتم که در دوره فعالیت شما چه نکاتی برای گروه کودک و نوجوان اهمیت دارد؟ واقعا که در حال حاضر شرایط به گونه‌ای است که می‌بایست بررسی مجدد و تلاش مضاعفی انجام دهیم تا به برنامه‌های کودک و نوجوان سازمان در بیست سال گذشته نزدیک شویم. اولا باید کودک و نوجوان را به رسمیت بشناسیم و نگوییم آنها هم بخشی از بزرگسالان هستند و بعد برنامه‌ریزی است به این معنی که در این زمینه نوعی آرایش رسانه‌ای صورت دهیم،یعنی اینکه مشخص کنیم که در مجموع شبکه‌ها چه برنامه‌هایی و با چه حجمی را برای بچه‌ها بسازیم، آنهم در جنگ با رسانه‌های گوناگون. ذهن مخاطب ما از انبوهی از اطلاعات پر شده است که رقبا در ذهنش وارد کردند و ما در چنین شرایطی باید طوری برنامه سازی کنیم تا او صدای ما را بشنود. بنابراین بهتر است تا از لحاظ نوع چیدمان برنامه‌ای،شکلی و محتوایی برای هر شبکه‌ای ماموریت خاص تعریف کنیم. یادم است چندی پیش پیشنهادی را مطرح کردم مبنی بر اینکه یکی از شبکه‌های دیجیتالی که تازه تاسیس بود را به نوجوان‌ها اختصاص دهند که به نوبه خود گام اول اهمیت به این قشر سنی است که می‌توان با برنامه‌هایی مثل «نیمرخ» و نمایش‌های نوجوان پسند آنها را جذب خود کرد.اگر این شبکه روزی 8 ساعت برای نوجوان برنامه پخش کند، قطعا باعث جذب این رده سنی از مخاطب خواهد شد و آنها احساس می‌کنند اعتبار و شخصیت دارند. این پیشنهاد را به صورت مکتوب به آقای سرافراز دادم، اما هیچ جوابی از سوی ایشان دریافت نشد. *در همان سالها رهبری از استودیوی «نیمرخ» دیدن کردند و بعد از این دیدار،تعدادی از نوجوان‌ها به دیدار رهبری رفتند.چطور شد که این اتفاق شکل گرفت؟ - این توفیق را داشتم که مسئولین در سطح ریاست جمهوری و رهبری از برنامه‌های کودک و نوجوان بازدید کنند، این یعنی اینکه به برنامه‌های کودک و نوجوان اهمیت می‌دادند.یادم است آن زمان که به تازگی برنامه نیمرخ را شروع کرده بودیم،تا دو هفته برنامه‌مان هیچ نامی نداشت و می‌خواستیم مخاطبانمان در این کار یا برنامه مشارکت کنند. خیلی‌ها نام نیمرخ را به ما پیشنهاد دادند. تابستان بود که رهبری به استودیوی 32 سازمان و گروه کودک آمدند که قرار بود در حضور ایشان به ضبط پلاتوها مشغول شویم. در همان روز ابتدا تیتراژ نیمرخ که تا آن زمان هنوز روی آنتن نرفته بود برای ایشان نمایش دادیم و به محض اینکه تیتراژ برنامه را دیدند، بخشی از برنامه را در محضر ایشان اجرا کردیم و بعد رهبری مطالبی درباره کودک و نوجوان بیان کردند. ایشان گفتند همه وظایفی که سازمان در برنامه‌های بزرگسال به عهده دارد را شما در گروه کودک به عهده دارید، منتهی با پیچیدگی و ظرافت بیشتر و دشوارتر. معتقدم جامع و کامل ترین حرفی که درباره ماموریت گروه کودک و نوجوان می‌شود گفت همین جمله رهبری است و من نیز برای اینکه مسئولین را توحیه کنم همین جمله رهبری است. *بچه‌های شورا در خانه فرهنگ «نیمرخ» چه فعالیت‌هایی انجام می‌دادند و دلیل تعطیلی «نیمرخ» چه بود؟ -بچه‌های شورا و خانه فرهنگ نیمرخ هم در حوزه تولید برنامه برای نوجوان‌ها فعال بودند و هم سایر فعالیت‌های فرهنگی و رسانه‌ای مثلا در حال حاضر سوالی دارم و آن هم این است که چه کسانی و با چه اراده‌ای تصمیم گرفتند جریان فرهنگی مثل «نیمرخ» را از روی عمد تعطیل کنند؟ که به نظرم دلیل این موضوع بیشتر عدم شناخت دوستان نسبت به شرایط رسانه‌ای است. به هر ترتیب مدیریت که تغییر کرد و مدیر شبکه هم عوض شد،به هر حال مسئولیت گروه به آقای میرکیانی سپرده شد و ایشان به جای من آمدند که قبلا رادیو بودند.من ضمن اینکه مدیر گروه کودک و نوجوان بودم زیر نظر شبکه یک سیما فعالیت می‌کردم، اما کم کم که گذشت آقای لاریجانی و مهاجرانی(معاون سیما) گفتند حوزه فعالیت خانه فرهنگ «نیمرخ» از شبکه یک بیرون آید و زیر نظر معاونت سیما فعالیت کنید و گخانه فرهنگ نیمرخ روه کودک و نوجوان یکی از واحدهای معاونت سیما شد و من علاوه بر اینکه مدیر گروه کودک و نوجوان بودم،مدیریت «خانه فرهنگ نیمرخ» را نیز به عهده داشتم و فایده‌ای برایم داشت که می‌توانستم از آنتن تلویزیون برای جامعه بهره‌مند شوم. آن زمان جعفری جلوه مدیر شبکه بود،منتهی بعد از رفتن ضرغامی آقای برازش روی کار آمدند و بعد از ایشان آقای میرکیانی.در ادامه به من گفتند که می‌خواهیم همچنان از حضورت استفاده کنیم و طی جلسه‌ای که با مرتضی میرباقری که در حال حاضر در سمت معاونت وزارت کشور مشغول به کار هستند و معاونت سیمای وقت بودند،گفتم که خانه فرهنگ نیمرخ را به چنین شکلی تعریف کردیم و شما می‌توانید آن را تعطیل کنید و یا اینکه فردی دیگر جای من بگذارید و یا اینکه با هم همکاری کنیم و از برنامه‌هایم گفتم. آنها نیز گفتند شما باشید و ما نیز بودجه‌ای را برایتان در نظر می‌گیریم و قرار شد تا حکمی جدید را به من دهند و حکم را دادند، اما بعد از دو ماه که پیش رفتیم دیدم که همه چیز آنطور که وعده داده بودند پیش نرفت و به عبارتی جا زدند و من نیز در جلسه‌ای دیگر گفتم که نمی‌توانم همکاری کنم و این کار را به آقای میرکیانی واگذار کردند که ایشان نیز ظاهرا ماموریت داشتند تا خانه فرهنگ نیمرخ را تعطیل کنند و در کل نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد که منجر به تعطیلی نیمرخ شد. آیا با همکاری با من مشکل داشتند یا سیاست‌های جدید آقایان ضرغامی و میرباقری ایجاب می‌کرد که این جریان فرهنگی تعطیل شود و بعد هم گروه کودک و نوجوان تعطیل شد. *برآورد مالی نیمرخ در آن زمان چقدر بود؟ -برآورد نیمرخ شاید در طول سال 200 میلیون بود.عمدتا نیز از برنامه سازی نیمرخ با صرفه‌جویی، فعالیت‌های دیگر را انجام می‌دادیم.
*در حال حاضر وضعیت موجود در سازمان صدا و سیما را چطور ارزیابی می‌کنید؟ -معتقدم مسئولین رسانه ملی(در دوارن سرافراز) مسیر درستی را در پیش نداشتند و مهمترین آن هم عدم وجود برنامه‌ای مدون و قابل قبول بود،اما اگر احیانا برخی برنامه‌سازان آثاری را ساخته باشند که من آنها را ندیدم،به واقع حرفهای شعارگونه و کلی گویی است. ما نمی‌توانیم برای رسانه‌ای مثل تلویزیون کارکردی جدید مشخص کنیم، چراکه تلویزیون تعریف و کارکرد خود را دارد و ما متناسب با آن کارکرد و ظرفیت موجود باید برای این رسانه برنامه‌سازی کنیم نه اینکه بیاییم و بر اساس علاقه‌مان برنامه‌ای بسازیم،باید ببینیم با چه مکانیزمی باید با مخاطب ارتباط برقرار کنیم،مثل تفاوت ارتباط با مخاطب رادیو و مخاطب مطبوعات و ... مسئولین باید به گونه‌ای واقعی قشر کودک و نوجوان را جدی بگیرند نه اینکه کار به جایی برسد که رهبری بگویند من این را گفته بودم! و در اینباره از رسانه ملی گله کنند. زمانیکه رهبری دو سال مداوم پشت سر هم می‌فرمایند در تلویزیون به کودک و نوجوانمخصوصا نوجوان اهمیت بدهید باید موضوع را خیلی جدی بگیریم و از همه سرمایه‌های انسانی استفاده کنیم تا این بار سنگین برداشته شود. تاکید مقام معظم رهبری نشانه این است که اوضاع خیلی بد است و با بیانیه دادن و شعار و بخشنامه هم اتفاقی نمی‌افتد. *در سازمان صدا و سیما کمی غیر متعارف است اگر فردی سالها در سطح مدیریت رسانه ملی کار کرده باشد، الان بخواهد برنامه سازی کند.اما با توجه به دغدغه‌هایی که الان دارید،حاضرید در حال حاضر هم در سازمان صدا و سیما برنامه سازی کنید؟ -دوست دارم تا برنامه سازی کنم، اما نمی‌توانم یعنی هم نمی‌گذارند و هم شرایط مناسب نیست.همین الان هم دو سریال تصویب شده در سیما فیلم دارم و از طریق موسسه خودم یعنی موسسه «شهر رسانه نیمرخ» ارائه دادم. با اینکه این اثر درباره انقلاب است، اما می‌گویند باید اسپانسر بیاوری و من چنین آدمی نیستم. شان تهیه کنندگی را به اسپانسر آوردن نمی‌دانم. الان اگر به من بگویند شما بیا و یک پلاتوی ساده برای خردسال بساز من می‌سازم و اما شرایط بسیار بد است و حرف من را گوش نمی‌دهند.در حال حاضر نیز شبکه کودک را به افرادی سپردند که متاسفانه کار کردن بلد نیستند و فهم درستی از برنامه‌های کودک و نوجوان ندارند. حتی روسای سازمان در سطح رئیس سازمان و معاونت فهم درست و علمی از برنامه‌های کودک و نوجوان ندارند. اگرچه واقعا علاقه‌مند به رشد برنامه‌سازی کودک و نوجوان باشند ولی مسیر درستی را نمی‌روند. ما باید این علاقه‌مندی را در عمل، در سیاست‌گذاری، در برنامه‌ریزی و در پشتنیبانی و تخصیص منابع ببینیم. مهمتر از همه سرمایه‌های انسانی متدین و کاربلد،حرفهای و با تجربه بسیار می‌توانند کمک کنند و در اسرع وقت ما را از وضعیت موجود به وضعیت مطلوب برسانند. من هنوز مایوس نیستم و امیدوارم اتفاق خوبی برای تلویزیون کودک و نوجوان بیفتد. انتهای پیام/
95/03/04 :: 00:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 78]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها