محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844777513
برخی فیلم‌ها را فقط می‌توان در «سینماتک» دید/آثار مجوز ارشاد دارد
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: گفتگوی مهر با امیرحسین سیادت-۲
برخی فیلم‌ها را فقط می‌توان در «سینماتک» دید/آثار مجوز ارشاد دارد
شناسهٔ خبر: 3720286 - یکشنبه ۳ مرداد ۱۳۹۵ - ۰۹:۰۴
هنر > سینمای ایران
.jwplayer{ display: inline-block; } مدیر «سینماتک» موزه هنرهای معاصر ضمن تشریح برنامه‌های پیش‌رو اعلام کرد همه فیلم‌هایی که به نمایش می‌گذارند اعم از ایرانی و خارجی از وزارت ارشاد مجوز نمایش دارند. خبرگزاری مهر-گروه هنر-زهرا منصوری: «سینماتک» موزه هنرهای معاصر از قدیم یکی از تاثیرگذارترین مراکز سینمایی پایتخت بود که داشتن ثبات مدیریت و نگاهی که برای آن برنامه‌ریزی می‌کرد یکی از رموز موفقیت آن بود ولی همین مرکز مهم فرهنگی در اواخر دهه ۸۰ دچار چالش مدیریتی شد و همین امر باعث شد که در دوره ای ۷ ساله کارهایش معلق ماند تا اینکه اسفندماه سال ۹۳ با سپردن مدیریت آن به امیر حسین سیادت که به گفته خودش، از مخاطبان قدیمی «سینماتک» بوده است به مرور شاهد برخی برنامه هایی سینمایی در این مرکز شدیم و امروز می توان گفت برنامه ها دچار نظم شده و کیفیت برنامه ها هم به مرور به نقطه ای قابل قبول می رسد. برای مشخص شدن دلایل افت و خیزهای مدیریتی در «سینماتک» موزه هنرهای معاصر گفتگویی با سیادت داشتیم که در بخش نخست وی درباره اتفاقات چند سال گذشته صحبت کرد و در این بخش بیشتر به برنامه های پیش رو پرداخت. * یک سوالی به ذهنم رسید تا فراموش نکردم مطرح کنم. آیا آثاری که در سینما تک به نمایش در می‌آید مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را دارد؟ -قطعاً همین طور است. تمام آثاری که در «سینما تک» ما به نمایش درمی‌آید طبیعتا ابتدا باید به تایید وزارت ارشاد برسد. * برخی از برنامه‌های «سینما تک» به صورت مشارکتی انجام می‌شود. کمی در مورد نحوه این همکاری توضیح دهید و اینکه چه منفعتی برای «سینما تک» موزه هنرهای معاصر تهران داشته است؟ -بله همکاری‌هایی داشته ایم اما هیچ کدام جنبه مادی نداشته‌اند. برخی مجله‌ها و ناشرهای سینمایی برای ما حکم نوعی اسپانسرهای معنوی را داشته‌اند. مثلاً یکی از حمایت‌های بسیار باارزشی که دوستان طی این همکاری‌ها انجام دادند ترجمه زیرنویس فیلم‌ها بود. حتما می‌دانید که بسیاری از آثاری که ما نمایش می‌دهیم کمیاب‌اند و به فارسی ترجمه نشده اند و ضروری‌ست برای نمایش آماده شوند. خوشبختانه دوستان در این مورد کمک بزرگی کردند، اما کار اساسی‌تر و نقادانه‌تر، همکاری مطبوعات با «سینماتک» با هدف معرفی و تحلیل هر چه بهتر فیلم‌ها بود. مثلاً ما در بهار ۹۴ برخی از آثار سینمایی موسوم به «مدرسه برلین» را اکران کردیم که این برای بسیاری از کسانی که در حوزه سینما فعالیت حرفه‌ای داشتند، بسیار جذاب بود. برای معرفی بهتر و شناساندن بهتر «مدرسه برلین» تصمیم گرفتیم با برخی از اهالی مطبوعات در این زمینه همکاری داشته باشیم که مجله «سینما و ادبیات» به بهانه نمایش این آثار در «سینماتک» پرونده پر و پیمانی در مورد «مدرسه برلین» درآورد. در فصل پاییز هم با فصلنامه «فیلمخانه» برای نمایش آثاری از سینمای هنگ‌کنگ وارد همکاری شدیم؛ انتخاب این آثار بر اساس پرونده‌ای بود که این مجله پیش‌تر منتشر کرده بود و لابد می‌دانید که ما هر فصل کاتالوگی منتشر می‌کنیم که در آن کلیه فیلم‌های انتخابی یک فصل معرفی و نقد می‌شوند. در راستای این همکاری برای تشریح فیلم‌های هنگ‌کنگی از تحریریه مجله فیلمخانه کمک گرفتیم. دوستان منتقد این فصلنامه برای هر چه تحلیلی‌تر شدن مطالب کاتالوگ‌های «سینماتک» قبول زحمت کردند و در مورد فیلم‌های انتخاب شده ریویوهایی کوتاه اما تحلیلی نوشتند به گونه ای که انگار یک «فیلمخانه»ی جمع و جور در دل کاتالوگ سینماتک متولد شد. این همکاری را همان فصل با نشر شورآفرین نیز انجام دادیم که در حوزه انتشار کتاب‌های سینمای بسیار فعال و پرکار بود و همچنان هم هست. به کمک آنها فیلم‌های شانتال آکرمن را نمایش دادیم و پرونده‌ای برای او در کاتالوگ فصلی درآوردیم. مجله «سینما و ادبیات» نیز برای آکرمن هم‌زمان پرونده‌ای منتشر کرد.
به نظر من چنین همکاری‌های چندجانبه‌ای باعث شد مخاطب پیگیر در پایان دوره به اطلاعات جامع و شناخت مکفی نسبت به سینمای آکرمن برسد؛ فیلمسازی مهجور، اما کلیدی در تاریخ سینما. این وضعیت در فصل پاییز برای معرفی و نمایش آثار بلا تار نیز کماکان حاکم بود و البته آثار دهه ۲۰ سینمای صامت فرانسه را نیز در همین فصل بار دیگر با همکاری فصلنامه فیلمخانه نمایش دادیم. ناگفته نماند احسان خوش‌بخت منتقد سینما و نویسنده کتاب «سینمای وسترن» نیز یک برنامه شامل ۱۰ وسترن متفاوت به سینماتک ارایه داد. او نیز به عنوان حامی معنوی در کنارمان بود و در ادامه در زمستان ۹۴ با همکاری نشریه «فرهنگ و مردم» آثار پدرو کوستای پرتغالی را مرور کردیم و همچنین در بهار ۹۵ با دپارتمان انیمیشن دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر انیمیشن‌های برجسته عروسکی مکاتب مختلف ــ که متّکی به تکنیک استاپ‌موشن بودند ــ طی سیری تاریخی نمایش دادیم. *کمی در مورد جلسات نقد و بررسی‌تان توضیح دهید که به چه شکل برگزار می‌شود جلسات از این دست‌تان آنچنان رسانه‌ای نشده است. - الزامی نداریم که هر نمایش فیلم با جلسات نقد و بررسی همراه باشد. همان طور که گفتم در «سینماتک» کاتالوگ‌هایی منتشر می‌شود که در آنها همه فیلم‌ها مورد تحلیل قرار گرفته‌اند اما با این حال همواره سعی کرده‌ایم بر اساس دسته‌بندی‌های موجود در جلسات پایانی هر بخش طی جلسات نقد و بررسی برنامه‌های مختلف را به نوعی جمع بندی کنیم. تا به حال منتقدانی همچون مازیار اسلامی، مجید اسلامی (برای نقد آثار شانتال آکرمن)، سعید عقیقی، احمد الستی (برای تحلیل آثار بلا تار) ، مهدی ملک (برای نقد آثار پدرو کاستا) و صالح نجفی (برای نقد مستندهای موسوم به «سینمای سوم») ما را در جلساتمان همراهی کرده‌اند. * این برنامه‌هایی که با عنوان «هفته تماشاخانه کارنامه» و یا هفته‌های فیلمی که برگزار کردید به چه صورت است؟ ایا زیر مجموعه فعایت «سینما تک» محسوب می‌شود؟ -برنامه تماشاخانه ارتباطی به «سینماتک» ندارد. تماشاخانه کارنامه مربوط به بخش نمایشگاه اصلی موزه بود که تمام شد. همچنین در برنامه موزه که نمایشگاهی با موضوع سنت دیداری کودک و نوجوان از دهه ۳۰ الی دهه ۶۰ بود، هفته فیلم هم ضمیمه این نمایشگاه شد. فیلم‌هایی که در آن هفته فیلم نمایش داده شد آثاری مربوط به کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و وزارت فرهنگ و هنر وقت بود که طی همان سه دهه برای کودکان ساخته شد. اما برنامه هفته کانون پرورش فکری در «سینماتک» صرفاً محدود بود به دهه اول فعالیت سینمایی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و آثاری از افرادی که امروز از شاخص‌ترین هنرمندان ما محسوب می‌شوند. در این هفته فیلم طیف متنوعی از آثار ماندگار کانون را نمایش می‌دهیم. *برنامه ریزی‌هایی که برای فصل‌ها دارید به چه صورت است؟ بر چه اساسی اثار و دسته بندی ها صورت می‌گیرد؟ -ما معمولا در هر هفته ۲ فیلم و معمولا در بهترین حالت در هر فصل ۲۴ فیلم را می‌توانیم نمایش دهیم. * در این برنامه‌ریزی و افرادی که انتخاب کرده‌اید در برخی مواردش سوال‌هایی پیش می‌آید مانند اینکه چرا باید به فیلمسازی مانند هو شیائو-شین بپردازید که خیلی در ایران مطرح نیست؟ - بله سوال این‌جاست که چرا مطرح نشده؟ این تا حدود زیادی به نشریات سینمایی ما باز می‌گردد که طی سال‌ها از بسیاری نام‌های مهم و برجسته سینمای معاصر غافل بوده‌اند . لابد می‌دانید که طی دهه ۶۰ ماهنامه «فیلم» تنها مجله تخصصی در ایران بود و کم‌کم مجلاتی مثل «گزارش فیلم»، «دنیای تصویر» و ... نیز از راه رسیدند اما رویکرد کلی این مجلات کم و بیش شبیه به هم است. آنها غالباً به نام‌های بزرگ و تثبیت‌شده سینما علاقه دارند و معمولاً به هالیوود سینمای آمریکا توجه می‌کنند. در نتیجه بسیاری از اسامی مهم سینما اروپا یا شرق در مطبوعات ایران از قلم افتاده است. اگر نام‌های بزرگ سینمای هنری اروپا، نظیر وندرس، فاسبیندر یا تارکوفسکی در ایران مطرح می‌شود این به علاقه شخصی منتقدانی صاحب نظر و متفاوت مانند بابک احمدی، صفی یزدانیان یا ایرج کریمی برمی‌گردد. رویکرد کلی مجله‌های ایران سینمای مهجور و آلترناتیو را معمولاً نادیده می‌گرفت و به خیلی از چهره‌های شاخص سینمای هنری معاصر توجهی نمی‌کرد. بلاتار یکی از همین کارگردانان بود که سال‌ها فیلم می‌ساخت اما حرفی از او در ایران نبود، اما امروز می‌بینیم چقدر در ایران محبوب است و چقدر کتاب درباره‌اش ترجمه و منتشر می‌شود. واکنشی که جریان روشنفکری امروز به بلاتار نشان می‌دهد ۲۰ سال پیش به تارکوفسکی داشت. چرا این فیلمساز که دهه‌ها ست در سینمای جهان مطرح است باید در ایران این اندازه مهجور باشد؟ به نظرم سینما تک ها در این زمینه می‌توانند و باید به شناخت افرادی که در ایران نادیده مانده‌اند کمک کنند. سینمای شرق دور نیز در فرانسه و اروپا بسیار محل بحث بوده اما ما درست و حسابی سراغ آن نرفته‌ایم؛ گویی همیشه محافظه‌کار بوده‌ایم و از مواجهه با نام‌های ناشناخته و نو پرهیز داشته‌ایم. سال‌هاست که هو شیائو-شین به عنوان یک کارگردان صاحب سبک و نظر در جهان مطرح بوده اما در ایران نه. فیلم «گلهای شانگهای» او در فهرست ۱۰ فیلم برتر بسیاری از منتقدان مطرح سینمای جهان آمده است اما چرا ما نباید آن را دیده باشیم؟ ما فیلم های او را ترجمه و معرفی کردیم. با دیدن این آثار و به بحث گذاشتن آنها دیدگاه تازه‌ای نسبت به سینما پیدا می‌کنیم و در قلمرو پیش‌تر ناپیموده‌ای قدم خواهیم گذاشت. ما حتی سینمای فرانسه را هم آن‌طور که باید نشناخته‌ایم. هنوز فکر می‌کنیم همه چیز به موج نو معطوف است و دیگر هیچ، و سینمای فرانسه بعد از موج نو مرده، اما این نگاه غلطی است. ما چهره‌های فرانسوی بزرگی داریم، مثل فیلیپ گرل، موریس پیالا، ژاک دوایون، زاویه بووآ، لئو کاراکس، کلر دنی و ... که جا دارد آنها را ببینیم و بشناسیم. حتی تصویری که غالباً از بزرگان موج نو هم داریم تصویرِ به‌روزی نیست. این را با استناد به مطبوعات‌مان می‌گویم و کتاب‌های سینمایی‌ای که در ایران ترجمه شده و در بازار موجود است. حتی گدار برای خیلی‌ها هنوز یعنی «از نفس افتاده». * فکر می‌کنم در خلال بحث‌ها اشاره‌هایی به این سوالی که می‌خواهم بپرسم داشتید اما به طور واضح تر می‌خواهم نظرتان را در مورد کانون‌ها و سینما تک‌های مختلفی که تشکیل شده بدانم. این روزها هر کس گروهی تشکیل می‌دهد و فیلم نمایش می‌دهد نامش را «سینما تک» می‌گذارد.
-تا جایی که من کانون‌های رسمی را دنبال کرده‌ام یکی از ایرادهای‌شان این است که در نمایش فیلم رویکرد مشخصّی را دنبال نمی‌کنند و پراکندگی زیادی در آثار انتخابی‌شان دیده می‌شود. امروز فیلم اسکاری روز نشان می‌دهند، فردا «قصه‌های عامه‌پسندِ» تارانتینو و پس‌فردا برسون! ما سعی می‌کنیم در سینماتک موزه هنرهای معاصر حتی وقتی دامنه بحث‌مان را محدود به آثار مشخّصی چون ژانر وسترن می‌کنیم هر وسترنی نشان ندهیم. سعی می‌کنیم سراغ وسترن‌هایی برویم که از جهاتی متفاوت‌اند. مثلا هر یک به دلایلی از کلیشه‌ها و قواعد کلّی ژانر تن زده‌اند. وقتی دامنه انتخاب‌ها محدود و استوار بر نظمی تئوریک باشد تأثیر عمیق‌تری از آن برجا خواهد ماند. در این مورد که اشاره شد به هر حال خیلی هم عالی‌ست جایی هست که فیلم‌های جدید اسکاری را نمایش می‌دهد. به هر حال مخاطب خودش را هم دارد، اما رویکرد جایی که عنوان «سینما تک» را دارد باید فراتر از این‌ها باشد. هر فیلمی سینماتکی نیست. فیلمِ روزی که هنوز زمان عیارش را درست و حسابی نسنجیده و همین پریروز قاچاقی وارد شده و بین دستفروش‌ها دست به دست می‌شود قطعاً سینماتکی نیست. سینماتک واقعی باید مخاطب را به «تاریخ سینما» وصل کند و حتی‌المقدور فیلم‌هایی را نشان‌اش دهد که هر جایی نتواند پیدا کند. انتخاب‌ها باید آنقدر ویژه باشد که تماشاگر قید دیدن فیلم در خانه را بزند و به سینما بیاید. در چنین سینمایی چیزی می‌تواند ببیند که در جایی دیگر امکان تماشایش وجود ندارد.
* به نظر می‌رسد در حال حاضر شما در بخش مدیریتی کاری می‌کنید که اگر مخاطب از این برنامه‌ها استفاده نکند قطعاً چیزی را از دست خواهد داد. -وقتی برای افتتاحیه سینماتک فیلم «دایی جانِ» ژاک تاتی را نمایش دادیم قصد داشتیم دورنمایی از فعالیت‌های آتی «سینماتک» را نیز برای مخاطب ترسیم کنیم. «دایی جان» فیلمی‌ست واجد ارزش تاریخ سینمایی انکارناپذیر. از طرفی روی پرده بسیار دیدنی‌ست و اگر روی صفحه تلویزیون آن را تماشا کنید قطعا چیز بزرگی را از دست داده‌اید. دیگر این که فیلم با ضوابط موجود در ایران هم سازگار است و می‌شود بدون اشکال و به راحتی آن را نمایش داد. بسیاری از فیلم‌های هو شیائو شین هم چنین وضعیتی دارند. به نظرم این‌ها مجموعه عواملی‌ست که می‌تواند مخاطب را به آمدن به سینما ترغیب کند. ما سعی کرده‌ایم در انتخاب‌هایمان این چند اصل را رعایت کنیم. *برنامه‌تان برای تابستان و یا حتی تا پایان سال به چه ترتیب است؟ -همان‌طور که گفتم ابتدا منتخبی از آثار کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را به نمایش می گذاریم. دیدن این فیلم ها از کارگردان‌های برجسته آن زمان واقعا لطف خاص خودش را دارد. زمانی که سراغ کانون پرورش فکری رفتم فکر می‌کردم می‌توانیم مهم‌ترین آثار کانون را طی یک هفته نمایش دهیم، ولی وقتی آرشیو آنها را دیدم و متوجه تعداد فیلم‌های مهم آنها شدم دریافتم که در یک هفته فیلم نمی‌شود حق مطلب را ادا کرد. در نهایت دهه اول فعالیت کانون و تولیداتش را انتخاب کردیم که دوره بسیار مهمی‌ست. در این دوره کارگردان‌هایی مانند سهراب شهید ثالث، بهرام بیضایی، ناصر تقوایی، کیمیایی و امیر نادری و هنرمندان مطرحی در حوزه هنرهای تجسمی نیز مشق فیلمسازی و انیمیشن کرده‌اند. مسیری که با این نام‌ها آغاز می‌شود در دهه ۶۰ به آثار درخشانی چون «خانه دوست کجاست»، «دونده» و «باشو غریبه کوچک» می‌رسد. از تماشای این هفته فیلم این سوال برای مخاطب ایجاد می‌شود که چرا در حال حاضر کانون این اندازه افول کرده و اصلاً چه بر سر آن آمده است؟! یکی از وظایف سینما تک‌ها ایجاد همین سوال‌ها است: نگاهی به گذشته و به پرسش گرفتنِ وضعیت موجود برای اصلاح آن و رسیدن به شرایطی بهتر در آینده. به هر حال در ادامه برنامه‌های تابستان نمایش فیلم‌هایمان را در چهار بخش پی خواهیم گرفت: ابتدا آثار صامت مکتب مونتاژ شوروی سابق و نمایش ۹ فیلم مطرح این مکتب. آثاری از آیزنشتان، کلوشوف، پودوفکین و داوژنکو. بخش دوم نمایش منتخبی از آثار نخستین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم بی‌کلام تهران است که بهار ۹۵ برای اولین بار در تهران و به همّت دانشجوهای دانشگاه هنر برگزار شد. مرور آثار پیتر واتکینز سویمن بخشی از برنامه تابستان است؛ فیلمسازی رادیکالی که به واسطه مستندهای داستانی و نقدهای تند و تیزش نسبت به رسانه و تلویزیون موضوع بحث و جدل بوده و در نهایت بخش پایانی برنامه‌ای بین رشته‌ای‌ست ذیل عنوان «سینما ـ معماری» که حاصل همکاری سینماتک است با «کانون معماری و شهر موزه هنرهای معاصر» که در آن سعی کرده‌ایم همگام با نمایش فیلم‌هایی که وجه معمارانه پررنگی دارند رابطه سینما و معماری را مورد مداقه و بررسی قرار دهیم. رویکرد بینارشته‌ای چیزی‌ست که درصددیم با مدیوم‌هایی چون تئاتر و نقاشی نیز آن را پی بگیریم و ارتباط آنها با سینما را به بحث بگذاریم. علاوه بر این احتمالاً چند هفته فیلم با سفارت‌های مختلف خواهیم داشت، از جمله با آلمان و لهستان. همان‌طور که می‌دانید در بهار امسال هم هفته فیلم فرانسه را داشتیم با حضور ژان میشل فرودون ــ سر دبیر سابق مجله «کایه‌دو سینما» ــ که با استقبال بی‌نظیری روبرو شد. در همین راستا با سفارت آلمان مذاکرات خوبی انجام شده با این هدف که بتوانیم اثاری را که سهراب شهید ثالث در آلمان ساخته و نسخه خوبی از آنها در ایران موجود نیست از آلمان به ایران بیاوریم و نمایش دهیم. *در ارتباط با شرایط مالی و مشکلاتی که پیش رو دارید، بگویید. -«سینماتک» هم طبیعتاً مثل هر جای دیگری اگر شرایط مالی بهتری داشته باشد می‌تواند کارهای مفیدتری انجام دهد. به هر حال تا همین‌جا هم خیلی از دوستان و همکاران عاشقانه و بدون هیچ چشم داشتی ما را در برگزاری هر چه بهتر برنامه‌ها همراهی کرده‌اند. خوشبختانه شرایط برای نمایش معمول ۲ روز در هفته فراهم و مساعد است اما برای گسترش فعالیت‌های این فضای فرهنگی ــ که نگاهی کاملاً غیر انتفاعی هم دارد ــ مشکلاتی وجود دارد که امیدواریم به مرور زمان حل شود. *در ارتباط با تجهیز سالن نمایش آیا حمایتی صورت گرفته و کدام بخش‌ها تجهیز شده است؟ -واحد سمعی ـ بصری تا حدودی تجهیز شده است. سالن مجهز به سیستم دالبی‌ست و امکان نمایش فیلم سه بعدی و بلو ری و ۳۵ میلیمتری نیز وجود دارد. اما خود سالن نمایش نیازمند قدری تعمیر است که هنوز بودجه لازم برای این کار مهیا نشده است. * حرف آخر. -از همه اهالی سینما به ویژه پژوهشگران، منتقدان و اساتید دانشگاه دعوت می‌کنم کنار ما باشند و با همفکری‌ها و پیشنهادها و حضورشان ما را در ارتقای کیفی برنامه‌ها یاری دهند و البته از دانشجویان که «سینماتک» متعلق به آن‌هاست می خواهم هرچه بیشتر از برنامه های ما استفاده کنند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 122]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها