تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804612564
پایان تلخ یک افسانه زنده؛ اشک هایت را پاک کن که بد جور دلمان گرفت! - شبکه اجتماعی ورزشی طرفداری
واضح آرشیو وب فارسی:طرفداری: چه کسی باور می کرد «کینگ لئو» پنالتی اش را گل نکند. خراب کردن یک پنالتی مهم را در کارنامه ات کم داشتی چون همه بازیکنان افسانه ای تاریخ، حداقل یک پنالتی مهم را خراب کرده اند. این را هم می گذاریم به حساب افسانه ای بودنت اما با اشک هایت چه کنیم؟ جواب اشک هایت را چه طور بدهیم؟ خلاصه نمردیم و اشک هایت را هم دیدیم. تو که همیشه مثل یک مرد مغرور بودی، اشک های تو را هیچ غریبه ای ندیده بود.طرفداری- خلاصه نمردیم و اشک هایت را هم دیدیم کینگ لئو . فوتبال است دیگر، گاهی اوقات آدم را به عرش می برد و آن قدر با پیراهن آبی و اناری جام می گیری که دیگر حالت از هر چه جام است به هم می خورد. گاهی اوقات هم برای گرفتن یک جام با پیراهن آبی و سفید، همه جوانی و عمرت را می گذاری اما فقط مجبوری از کنارش رد شوی و با حسرت نگاهش کنی. از همان ابتدای جوانی یاد گرفتی که مغرور باشی و مثل یک مرد در جلوی دوربین ها و چشم بیگانه ها اشک نریزی. یادم می آید آن روزی که هنوز چهره ای کودکانه و معصومانه داشتی و موهای بلند، در آن فینال لعنتی همین کوپا آمریکا به برزیل باختید ولی بغضت را فرو خوردی و چهره ای مصمم داشتی. سه سال بعد که باز هم به بدترین شکل ممکن در فینال به برزیل باختی، این بار چهره ات پخته تر شده بود و حرکاتت هم. باز هم کسی اشک هایت را ندید. وقتی تابستان 2015 به تلخ ترین شکل ممکن، آسمان سانتیاگو بر سر تو خراب شد، همچون کوه ایستادی و با دست تقدیر جنگیدی. حرف های تلخ و گزنده شنیدی. از سوی مردمی که برایشان جان داده بودی و از وجودت مایه گذاشته بودی، به کم کاری متهم شدی اما باز هم سر خم نکردی. وجودت مملو از درد بود اما دوباره پیراهن آلبی سلسته را پوشیدی. یادش به خیر همین یک ماه قبل وقتی که مصدوم شدی، دل همه گرفته بود که مگر آرژانتین بدون مسی هم داریم؟ باز هم قدرت درونی ات به قدری بود که حتی درد مهره های کمر هم حریفش نشد. قدم رنجه کردی و دوباره دل ها لرزید با دیدنت. انتظار 23 ساله و انتظار هواداران! باید تمام می کردی این 23 سال سیاه را. باید تمام می کردی و جور همه آن «مارادوناهای قلابی» را می کشیدی. از آریل اورتگا تا رومن ریکلمه و خاویر ساویولا را. همه آن هایی که ستاره بودند اما به گرد پای تو هم نمی رسیدند. یک روزی همه به دنبال «مارادونای جدید» بودند، یک روز تو شدی همان مارادونای جدید اما این ته قصه و خواسته تو نبود، امروز همه دنبال «مسی جدید» هستند اما مگر می شود برای تو مثل و مانند پیدا کرد؟ چه با شکوه بود وقتی که طی 19 دقیقه هت تریک کردی تا به همه ثابت کنی که خون بارسایی درون رگ هایت از خون آرژانتینی ات رنگین تر نیست. وقتی آن گل تاریخی را به آمریکا زدی، وقتی آن پاس گل تاریخی را به هیگواین دادی، برای ما دیگر تعجب بر انگیز نبود. آخر تو مسی هستی و این ها که برای تو کاری ندارد. همه کره زمین منتظر بودند تا دوباره پا بگذاری روی چمن مت لایف. همان جایی که عقده های دو فینال کوپا آمریکا را یک جا بر سر برزیلی ها خالی کردی و با یک هت تریک، پاسخ محکمی به آنها دادی. دل هوادارانت چه بی رحمانه دنبال «خنده های مت لایفی ات» بود تا زندگی ببخشی به آنها از استادیومی که بوی زندگی می داد! هر آن چه لازم بود در طبق اخلاص گذاشتی در مقابل مدافعانی که اگر توپ تو را نمی زدند، حتماً خودت را می زدند نامردها، آن هم سه نفر به یک نفر، چهار نفر به یک نفر، تقصیری هم نداشتند چون زورشان به تو نمی رسید. وقتی کار به پنالتی رسید، مطمئن بودم که تیمت شکست خواهد خورد اما این را هم مطمئن بودم که تو شکست ناپذیری. تو شکست ناپذیر هستی و شکست ناپذیر خواهی ماند. چه کسی باور می کرد «کینگ لئو» پنالتی اش را گل نکند. خراب کردن یک پنالتی مهم را در کارنامه ات کم داشتی چون همه بازیکنان افسانه ای تاریخ، حداقل یک پنالتی مهم را خراب کرده اند. این را هم می گذاریم به حساب افسانه ای بودنت اما با اشک هایت چه کنیم؟ جواب اشک هایت را چه طور بدهیم؟ خلاصه نمردیم و اشک هایت را هم دیدیم. تو که همیشه مثل یک مرد مغرور بودی، اشک های تو را هیچ غریبه ای ندیده بود. همین چند روز پیش بود که همه عاشقانت از تولد 29 سالگی ات سر مست شده بودند. انگار که همین یک کادو را از فوتبال طلب داشتی تا جشن تولدت تکمیل شود. ولی حالا فوتبال به تو بدهکار است، تو هیچ بدهکاری به هیچ کس نداری. فوتبال است که باید شرمنده روی تو باشد، شرمنده برای دریغ کردن یک جام با پیراهن کشورت، شرمنده برای همه بی عدالتی هایی که در حق تو روا شد. تو یک قهرمان واقعی هستی چه با جام و چه بی جام، تو افسانه ابدی فوتبالی، اشک هایت را پاک کن و دوباره لبخند بزن کینگ لئو. از اشک هایت بدجوری دلمان گرفت!
دوشنبه ، ۷تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: طرفداری]
[مشاهده در: www.tarafdari.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها