محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803016756
روزها روزه مي‌گيرند شب‌ها اسراف مي‌كنند
واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: روزها روزه مي‌گيرند شب‌ها اسراف مي‌كنند
امروزه با توجه به شرايط اقتصادي و اجتماعي حاكم بر جامعه گويا به نكته‌اي كه كمتر اهميت داده مي‌شود اعمال روزه‌داري است...
در تعاريفي كه از روزه‌داري در كتب ديني آمده است: «روزه آن است كه انسان براى تذلّل و كرنش در پيشگاه خداوند عالم و انجام فرمان او از اذان صبح تا مغرب از 9 چيزى كه روزه را باطل مي‌كند خوددارى نمايد و در هر سال واجب است همه افراد مكلف، ماه مبارك رمضان را روزه بدارند.» با توجه به اين تعريف امساك در خوردن و آشاميدن مهم‌ترين قسمت روزه است، اما آيا تنها اكتفا كردن به اين امر روزه را كامل مي‌كند؟ آيا اعمال ديگري نبايد انجام داد تا روزه‌داري مؤمن كامل شود؟ خداوند در قرآن مي‌گويد: «شما روزه مي‌گيريد تا پاك و پرهيزگار شويد.» بنابراين به غير از دهان كه از خوردن و آشاميدن منع مي‌شود بايد يك روزه‌دار دروغ نگويد، حرف زشت بر زبان نياورد، چشم خود را بر ناپاكي‌ها ببندد، نسبت به همنوع خود مهربان باشد و از خودگذشتگي داشته باشد. با اين تفاسير يك مؤمن تنها به گرسنگي و تشنگي روزه‌داري نبايد فكر كند و بداند تمام رفتار و اعمالش بايد روزه باشد. در واقع روزه انسان را به پرهيز از معاصي و گناه دعوت مي‌كند.
امام رضا (ع) در كتاب علل‌الشرايع درباره دليل وجوب روزه ماه رمضان فرمودند: «براي آن كه مردم رنج گرسنگي و تشنگي را بچشند و به نيازمندي خود در آخرت پي ببرند و اينكه روزه‌دار بر اثر گرسنگي و تشنگي كه به او مي‌رسد، حال خشوع، افتادگي، فروتني، طلب رضاي خدا و معرفت و صبر را درك كند و بدين سبب مستوجب ثواب شود.»
امروزه با توجه به شرايط اقتصادي و اجتماعي حاكم بر جامعه گويا به نكته‌اي كه كمتر اهميت داده مي‌شود اعمال روزه‌داري است. بسياري از افراد روزه مي‌گيرند، گرسنگي و تشنگي را تحمل مي‌كنند ولي به عادت‌هاي نكوهيده خود ادامه مي‌دهند. مثلاً كاسبي كه در طول سال كم فروشي مي‌كند در اين ماه مبارك نيز به اين رويه خود ادامه مي‌دهد يا فردي كه بد دهان است و الفاظ زشت از دهانش خارج مي‌شود با دهان روزه به الفاظ زشت خود ادامه مي‌دهد يا سر زدن و دستگيري از فقرا و نيازمندان كه يكي از اعمال واجب روزه‌دار است رعايت نمي‌شود. وقتي همسايه از حال همسايه نيازمند خود در طول سال خبر ندارد چه انتظاري است كه در ماه رمضان خبردار شود. روزه‌دارهايي كه فقط به فكر سفره افطار و سحري خود هستند و همسايه و فاميل و همشهري نيازمند خود را فراموش مي‌كنند آيا روزه‌دار واقعي هستند؟ اين روزه‌دارها تصور مي‌كنند ثواب كامل روزه را برده‌اند اما اينگونه نيست، زيرا خداوند مي‌فرمايد: «من به اعمالي كه انجام داده‌اي 10 برابر پاداش مي‌دهم نه صرفاً به نماز و روزه‌اي كه گرفته‌ايد بدون آنكه عمل خيري در كنارش انجام داده باشيد.» شايد اين افراد يا فلسفه ثواب روزه را نمي‌دانند يا روزه تنها جنبه سرگرمي و خودنمايي برايشان دارد.
در واقع فلسفه روزه ايجاد تقوا، رأفت و همدلي در جامعه است. در نمود عيني تقوا در جامعه مي‌توان به رفتارهاي اجتماعي اشاره كرد؛ مثلاً رعايت حق تقدم، رعايت قوانين رانندگي، احترام گذاشتن به افراد مسن، راه‌انداختن كار ارباب رجوع، كم فروشي نكردن كاسب‌ها و... كه اگر همه افراد جامعه مفهوم كامل ثواب روزه‌داري را درك كرده باشند و به آن عمل كنند جامعه به يك مدينه فاضله تبديل مي‌شود.
يكي ديگر از معيارهاي تقواي ما سفره‌هاي افطار است. بزرگ‌ترين حسن سفره‌هاي افطاري در اين است كه خانواده‌ها را به دور خود جمع مي‌كند. در قديم سفره‌هاي افطاري كه پر از سادگي و مهرباني بود حس و حال خوبي داشتند. همه در كمال دوستي و مهرباني به دور اين سفره پر فضيلت مي‌نشستند. ضيافت‌هاي افطاري با نيت ثواب و بهره بردن از آن داده مي‌شد ولي امروزه با پيشرفت جامعه و تغيير سبك زندگي افراد جامعه، سفره‌هاي افطاري نيز دچار تغييرات زيادي شده‌اند.
از آن سادگي و مهرباني خبري نيست. ضيافت‌هاي افطاري آنچناني در رستوران‌ها و هتل‌هاي آنچناني ديگر جايي براي سادگي و خضوع و تواضع نمي‌گذارد. سفره‌هاي افطاري كه انداخته مي‌شود همه از جنبه به رخ كشيدن توانايي مالي افراد است. مي‌گويند در ماه رمضان بايد سفره‌هاي طعام يا همان افطاري راه انداخت. ولي به راستي چه كساني دورتادور اين سفره بايد بنشينند تا ثواب اين سفره را ميزبان ببرد؟ اغنيا يا فقرا؟ اينكه تمام روز را روزه بگيريم و شب‌ها سفره‌هاي افطاري مملو از اسراف پهن كنيم چه سودي دارد؟ اينكه سفره‌هاي افطاري پر از تجملات انداخته شود بدون آن كه فقيري يا گرسنه‌اي از آن سير شود چه فايده‌اي دارد؟ مي‌گويند اگر افطاري براي خدا باشد هر لقمه‌اي كه مهمان مي‌خورد ميزبان را به خدا نزديك‌تر مي‌كند و اگر براي خودنمايي باشد انسان را از خدا دور مي‌كند. چه خوب است كه سفره‌هاي افطارمان مزين به عطر خدا باشد.
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: ۰۱ تير ۱۳۹۵ - ۲۱:۰۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[مشاهده در: www.javanonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 116]
-
گوناگون
پربازدیدترینها