تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1848533958
«کوانتوم» تئاتر فروشی نمی‌کند/ تمرین کردن را قربانی سرعت نمی‌کنیم
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: نشست نمایش «اودیسه» در مهر-۱
«کوانتوم» تئاتر فروشی نمی‌کند/ تمرین کردن را قربانی سرعت نمی‌کنیم
شناسهٔ خبر: 3576725 - دوشنبه ۱۶ فروردین ۱۳۹۵ - ۱۰:۵۶
هنر > تئاتر
در نشست نمایش «اودیسه» عوامل این اثر نمایشی درباره اهمیت روند تمرین و اینکه تلاش می‌کنند تئاترشان را با مخاطبان به اشتراک بگذارند و آنها را در اجرا سهیم کنند، صحبت کردند. خبرگزاری مهر- گروه هنر: آرش دادگر کارگردان و سرپرست گروه تئاتر «کوآنتوم» تاکنون نمایش‌های متعددی را روی صحنه برده است که از آن جمله می‌توان به «آژاکس»، «مکبث»، «کالون و قیام کاستلیون»، «صبحانه برای ایکاروس»، «شاه لیر»، «بازگشت افتخارآمیز مردان جنگ»، «هملت» اشاره کرد. آخرین نمایش این گروه، «اودیسه» نام دارد که در سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر به صحنه رفت و از ۱۶ فروردین ماه در تالار حافظ اجرای عمومی خود را آغاز می کند. سرگذشت اولیس در این نمایش در زمان ها و موقعیت های مختلف خیالی و واقعی با حضور کامبیز امینی، حسام منظور و آرش دادگر در نقش اولیس به نمایش در می آید. استفاده درست و ارجاعات مناسب از داستان اولیس به دنیای امروز و وجود جهان های موازی از ویژگی های این اثر نمایشی است. نمایش «اودیسه» با الهام از منظومه «اودیسه» هومر و با بهره گیری از منابع دیگری که در حوزه های مختلف فلسفی و زبان شناسی درباره این اسطوره یونانی وجود دارد، توسط امین طباطبایی نوشته شده که وی نزدیک به ۲ سال برای نگارشش وقت صرف کرده و آرش دادگر نیز اسطوره اولیس را با نگاهی جهان شمول به تصویر کشیده است. «اودیسه» هومر روایت بازگشت اولیس یکی از سرداران جنگ تراوا به سرزمین مادری اش ایتاکا است که این سفر ۲۰ سال به طول می انجامد. در «اودیسه» مشکلاتی که او برای بازگشت از سر می گذراند مثل جنگیدن با غول یک چشم، رفتن به سرزمين سيرون ها، روبرو شدن با جادوگر مو قرمز، مقابله با طوفان، فراموشی و ... به صورت منظوم به تصویر کشیده شده است. دادگر برای اجرای این اثر نمایشی به شیوه دیگر نمایش های گروه «کوانتوم» مدت زمانی زیادی با بازیگران تمرین داشته و از زوایای مختلف انسانی، اساطیری، اجتماعی، فلسفی و... به این اسطوره نگاه کرده است. به بهانه اجرای عمومی این اثر نمایشی گفتگویی با آرش دادگر کارگردان و بازیگر نقش اولیس، امین طباطبایی نویسنده و بازیگر نقش ملوان، حسام منظور بازیگر نقش اولیس و عمار عاشوری بازیگر نقش پدر انجام دادیم. در بخش نخست از گفتگو، عوامل این اثر نمایشی درباره نحوه کار در گروه تئاتر «کوانتوم» و چگونگی آماده شدن برای اجرای یک نمایش، پروسه نگارش نمایشنامه «اودیسه» و نگاه چند وجهی که به این اسطوره یونانی شده است، صحبت کردند. با بخش اول این گفتگو همراه ما باشید: *گروه تئاتر «کوانتوم» برعکس بسیاری از گروه های تئاتری که در طول دو یا سه هفته یک نمایش را تمرین و آماده اجرا می کنند پروسه تمرین برایش ارزش بسیاری دارد و کاملا برنامه ریزی شده و با تمرکز روی متنی که به سبک و شیوه کارِ گروه دراماتورژی شده است، برای اجرای یک نمایش آماده می شود. تمرین‌های طولانی مدت و سخت نیز جزو ویژگی های گروه شماست. این اصول و چارچوبی که در گروه وجود دارد و لازمه یک کار حرفه ای هم است از کجا می آید؟ آرش دادگر: من سال ها قبل یعنی از سال ۸۴ که ورک شاپی با تعدادی از دانشجویانم گذاشته بودم به فکر عملی کردن این ایده افتادم. در آن کارگاه آموزشی ما سه ماه فقط تمرین می کردیم. بعد از آن به این نتیجه رسیدم که چرا این پروسه تمرین را در گروهم انجام ندهم چون این تمرین باعث می شود بیشتر به هم نزدیک شویم و دست به کشف بزنیم، پس باید کاری کنیم که نواقصی که وجود دارد برطرف شود.
در بسیاری از موارد بازیگران همان کاری که در تمرین یک کارگردان دیگر انجام می دهند در تمرین شما هم انجام می دهند. این نوع رفتار می شود لِم بازیگری، در صورتی که ما در گروه تئاتر «کوانتوم» به دنبال لِم بازیگری نیستیم بلکه یک تیم می خواهیم که یک دست باشد. بنابراین از زمان نمایش «مکبث» تصمیم گرفتیم این شیوه تمرین را در پیش بگیریم به این ترتیب که تمرین، یک آماده سازی برای اجرا باشد. البته این آماده سازی، بدن سازی و مکانیزمی که برای اجرای یک نمایش مدنظر داشتیم نیاز به برنامه ریزی داشت چون این نوع کار کردن در ابتدا بسیار سخت بود و طول کشید تا بچه ها آن را بپذیرند و جا بیفتند اما بعد از مدتی تبدیل شد به متد خودِ گروه. از آن به بعد سعی کردیم در هر کاری بر اساس ویژگی های همان کار یک مکانیزم برای تمرین بچینیم و بر اساس این نوع رفتارها و بازی ها کار کنیم. تا امروز نیز در کنار هم هستیم و بچه هایی که امروز در این نشست حضور دارند همگی سال هاست که در این گروه هستند و با هم کار می کنیم البته کنار هم ماندنمان اصلا آسان نبود. *اصولا در گروهتان بازیگران زن زیاد جایی ندارند و معمولا به صورت بازیگر مهمان در کارهایتان حضور پیدا می کند. دادگر: واقعیتش این است که من با بازیگران زن در ایران کمی مشکل دارم و دلیلش هم این است که من از بازیگران زن چیزی را که همه دارند انجام می دهند، نمی خواهم بلکه چیزی را از آنها می خواهم که در وجودشان پنهان شده است. بسیاری از بازیگران ما فقط چهره ای برای نشان دادن دارند اما من از آنها بدن و رفتار مناسب هم می خواهم. به عنوان نمونه بازی پانته آ پناهی ها برای من جذاب است چون هیچ گاه در مقابل چیزی مقاومت نمی کند بلکه فقط و فقط آن را انجام می دهد. چون از چگونگی است که فرمت کار پیدا می شود و اگر فقط بخواهیم به چرایی فکر کنیم کار جلو نمی رود. همه ما در کنار اینکه با هم بحث و جدل می کنیم و به مشکل بر می‌خوریم، می دانیم که قرار است به یک مکانیزم برسیم و این را پذیرفته ایم. همه ما ممکن است افسرده و خسته شویم اما همگی به نتیجه و محصول فکر می کنیم و می دانیم که برای به دست آوردن آن محصول باید زمان زیادی صرف کنیم و به راحتی نمی توانیم آن را بدست بیاوریم. *بهتر است بازیگران هم درباره حضورشان در گروه «کوانتوم» صحبت کنند و البته در صحبت هایشان به این مساله هم بپردازند که جزو یک گروه بودن می تواند برایشان تضمینی به وجود بیاورد که حداقل سالی یک بار روی صحنه بروند یا اینکه این مساله برایشان اهمیت ندارد و ویژگی های این گروه است که آنها را سال هاست در کنار هم ثابت نگه داشته است؟ حسام منظور: من سومین پروژه ای است که در کنار گروه «کوانتوم» هستم و بسیار خوشحالم که در گروهی حضور دارم که صاحب استایل است؛ هم استایل اجرایی و هم استایل تمرینی. شاید یکی از ویژگی های اصلی گروه «کوانتوم» این باشد که پروسه تمرین برایش مهمتر از اجرا است و اصلا اتفاق اصلی در زمان تمرین رخ می دهد و بعد در اجرا با تماشاگر تقسیم می شود. در طول سال شاید ما با گروه های دیگر هم کار بکنیم ولی لذتی که از حضور در این گروه می بریم به خاطر پروسه تمرین و کشف است. پروسه تمرین ما به صورتی است که کارگردان همیشه مستقیما به بازیگران تمرین نمی دهد بلکه همه بازیگران گروه هر کدام در پروسه تمرین سهیم هستند. ممکن است یک روز مثلا امین طباطبایی تمرین را شکل بدهد یا یک روز عمار عاشوری. آقای دادگر هم نظارت کلی بر تمرین دارد. بنابراین همه ما داشته‌هایمان را در تمرین تقسیم می‌کنیم و چیزی را که هستیم اما نمود بیرونی ندارد دوباره کشف می‌کنیم. شاید در نگاه اول به نظر برسد کار ما خیلی سخت است چون برای آماده‌سازی هنر نمایش کمتر از ۶ ماه تمرین نمی‌کنیم و این تمرین‌ها شاید از نظر برخی بازیگران زمان زیادی باشد و ممکن است پیش خودشان بگویند خوب در این ۶-۷ ماه می‌روم و سه نمایش دیگر بازی می‌کنم. اما ترجیح ما این بوده که در این چند ماه تمرین به درستی کارمان را انجام دهیم چون نتیجه‌ای که می‌گیریم تقریبا نتیجه دلخواهمان بوده است. عمار عاشوری: درباره اینکه آیا حضورمان در این گروه برای ما تضمین بقا در تئاتر را به وجود می‌آورد یا خیر، باید بگویم که خیر این‌طور نیست چون حتی سال‌هایی هم بوده که ما اصلا هیچ نمایشی روی صحنه نداشته‌ایم البته این امر دلیل بر این نبوده که کاری نکرده‌ایم. چون شروع کار من با گروه «کوانتوم» بوده این گروه برایم بسیار ارزشمند است. من از این راضی ام که به عنوان بازیگر دارای امضا هستم و امضای عضو گروه «کوانتوم» بودن همیشه با من است. همه ما روز اول می‌دانیم کاری را که شروع می‌کنیم با مشکلات عمده‌ای همراه است اما این سختی‌ها برای ما خوشایند است چون همیشه آنها را به درستی حل کرده‌ایم. سعی کرده‌ایم در کاری که می‌کنیم هم خودمان لذت ببریم و هم مخاطبان را راضی نگه داریم چون از ابتدا تماشاگر برای ما اهمیت زیادی داشته است. در واقع مشکل ما این است که وقتی با گروه‌های دیگر همکاری می‌کنیم، کار برایمان کمی خسته‌کننده می‌شود چون شیوه تمرین و تفکرشان کاملا با ما متفاوت است.
امین طباطبایی: زمانی که در سال ۸۵ وارد گروه شدم شاید نگاهی را که شما به آن اشاره کردید، داشتم و به عنوان یک دانشجو فکر می‌کردم عضو یک گروه شده‌ام که اجراهای تضمین شده‌ای دارد و می‌توانم به راحتی در جشنواره تئاتر فجر به صحنه بروم و کلا به دنبال یک خاطرجمعی بودم اما در چند سال اخیر دیگر آن تفکرات با من نیست و نه حضور در جشنواره برایم مهم است و نه یکی دو اجرای عمومی در طول سال داشتن. چیزی که برای من مهم است خودِ گروه است. چیزی که تئاتر ما با شتاب به سمتش می‌رود تئاتر سرمایه‌دارانه است. تئاتری که خط تولیدش باید خیلی سریع اتفاق بیفتد و با یکسری تبلیغات خاص بتواند بفروشد و خودش را عرضه کند. زمانی که من به این نوع تئاتر فکر می‌کنم خیلی به این گروه امیدوار می‌شوم چون گروه «کوانتوم» دقیقاً دارد عکس این جریان پیش می‌رود و این یکی از دلایلی است که آدم به حضور در این گروه افتخار می‌کند. حتی من جلوی خودم را می‌گیرم و تن به حضور در خیلی از نمایش‌ها نمی‌دهم. ما در این گروه تئاترمان را نمی‌فروشیم بلکه تئاترمان را به شراکت می‌گذاریم و چون تئاترمان را به شراکت می‌گذاریم، برای طرف مقابل هم سهم قایل هستیم. برای همین گروه ما شاید خیلی گروه غنی و پولداری نباشد چون پروسه تمرینش ۶-۷ ماه طول می‌کشد و تمرین‌های پرزحمت و سنگینی دارد. متن‌هایی که کار می‌شود، متن‌های عرف و ساده‌ای نیست که مثلا بازیگران آنها را بخوانند و حفظ شوند. این متن‌ها برای بازیگران قِلِق ندارند. خیلی از متن‌هایی که کار می‌شود یکسری قِلِق دارد و این را هر بازیگری که چند سال کار کرده باشد، می‌داند و وقتی نمایشنامه را می‌خواند متوجه می‌شود که بخش‌هایی را می‌تواند خوب بازی کند اما در متن‌هایی که در گروه ما تمرین می‌شود این قِلِق‌ها برای بازیگر وجود ندارد. شما به عنوان بازیگر، متن را باز می‌کنید و به خود می‌گویید من کجا می‌توانم خودم را نشان بدهم. در نمایش های آقای دادگر معمولاً چیزهایی که بازیگران به دنبالش هستند، وجود ندارد. اما ما با افتخار ایستاده‌ایم چون معتقدیم تئاترمان تئاتر کالایی نیست و چیزی به مخاطب نمی‌فروشیم. البته مجبوریم بلیت‌مان را بفروشیم اما هنرمان را نمی‌فروشیم. همانطور که گفتم ما داشته‌هایمان را به اشتراک می‌گذاریم. به عنوان نمونه اگر من متن «اودیسه» را نوشته‌ام، چیزی است که گروه «کوانتوم» به آن رسیده است. ممکن است فاعلش من باشم اما می‌توانست فاعلش عمار عاشوری، حسام منظور و یا خودِ آرش دادگر باشد. صرفا قرعه به نام من افتاده است. فکر می‌کنم شیوه‌ای که جلو می‌رویم شیوه خیلی درستی است. ما مطمئنا منتقدان خیلی زیاد و طرفداران بسیاری هم داریم اما من خیلی به آینده گروهمان امیدوار و خوشبینم چون گروه‌هایی که برنامه و دورنما دارند و با ایده کار می‌کنند، گروه‌هایی هستند که می‌توانند تاثیرگذار باشند و من می‌دانم که در تاریخ یکسری نقاط نشان‌گذاری می‌شود و من با این نیت که می‌توانم با گروه «کوانتوم» در تاریخ نشان‌گذار شوم، کارم را ادامه می‌دهم. * آقای طباطبایی درباره پروسه نگارش «اودیسه» و چگونگی شکل‌گیری آن صحبت کنید و اینکه منابع‌تان برای نگارش متنی که دو سال به طول انجامیده چه بوده؟ آیا از حماسه «اودیسه» هومر استفاده کرده‌اید یا منابع دیگری را هم که درباره این اسطوره نوشته شده است مورد توجه قرار دادید؟ طباطبایی: ما یک داستان کلی از زندگی اولیس در حماسه هومر داریم که پایه اصلی ما برای نگارش بود و کارمان را با آن شروع کردیم، البته در پروسه نگارش از بسیاری منابع دیگر به فراخور داستان استفاده کردیم منتها نه منابع داستانی و حتی منابع اساطیری، بلکه ما خیلی از منابع فلسفی و حتی منابع زبان شناسی و علمی بهره گرفتیم. من حتی می خواستم نمایشنامه را به شکل پاورقی در اختیار گروه قرار دهم و درباره هر شخصیت و واقعه توضیح کاملی با ارایه منبع به آنها دهم. در واقع این پاورقی ها یک دفترچه یادداشت خیلی بزرگی است که ما خیلی ساده در متن از رویشان رد می‌شویم. برای نگارش نمایشنامه نیز آقای دادگر ابتدا یکسری ایده داشتند که با هم به اشتراک گذاشتیم و خُرد خُرد می‌نوشتیم تا با یک عقل جمعی به سرانجام رسیدیم. نگارش نمایشنامه نزدیک به دو سال طول کشید. البته من در این میان درگیر پروژه «هملت» هم بودم که کمی وقتم را محدود می‌کرد. ما می‌خواستیم واقعا یک نمایشنامه بنویسیم. نمی‌خواستیم اقتباسی بکنیم که در آن یک نمایشنامه را برداریم، جاهایی از متن را خط بکشیم و جای دو کاراکتر را با هم عوض کنیم و اسمش را بگذاریم دراماتورژی یا حتی یک بازخوانی و آداپتاسیون تازه. حماسه هومر واقعا حرف برای گفتن دارد و اگر در هر کتابخانه‌ای بروید از هر ۱۰ کتاب ۲ کتاب چه به صورت مستقیم و چه غیرمستقیم مدیون این حماسه هستند. بنابراین فکر می‌کنم واقعا این پروژه به این مدت زمان کار نیاز داشت. *درباره نگاه چندوجهی که به اسطوره اولیس دارید و اندیشه پست‌مدرنی که در اثر جاری است صحبت کنید. نمایش داستانی کلاژگونه دارد و سه اولیس را در سه موقعیت زمانی و مکانی متفاوت و در جهان های موازی به تصویر می‌کشد. یکی از اولیس ها از جهان اسطوره آمده و بقیه نمود بیرونی در دنیای امروز و واقعیت دارند. در واقع از دید شما اولیس قهرمانی اسطوره‌ای است که قابلیت حضور و زندگی در دنیای مدرن را هم دارد و بسیاری از اتفاقاتی که برایش رخ داده قابل تعمیم به اتفاقات یک جامعه واقعی با مناسباتی مدرن است. اولیس‌های دنیای واقعی انسان‌های سرخورده‌ای هستند که از وضعیتشان رضایت ندارند. چگونه به ارایه این دیدگاه در کارگردانی اثر رسیدید؟ دادگر: همانطور که امین گفت برای نوشتن این متن باید این مدت زمان دو ساله طی می‌شد. چون به این شکل نبود که بر اساس طرحی که من داده‌ام به سرعت نمایشنامه نوشته شود و مثلا طرحی که داریم در یک بستر رویدادی وارد شده و به شکل کلاسیک قضیه از نقطه A به نقطه B برسد چون به این شکل قطعا یک ماه پروسه تحقیق و پژوهش و یک ماه هم زمان برای نگارش متن لازم بود. البته برخی از دوستان هم هستند که از این هم سریعتر می‌نویسند و دیگر دستشان روان شده و در طول یک هفته یا چند روز نمایشنامه می‌نویسند، اما ما در گروه «کوانتوم» همه تلاشمان این است که با وجود حرکت برخلاف جهت آب، اشتباه نکنیم.
نکته بعدی این است که ما فقط اجراگر نیستیم، بلکه تلاشمان این است که به کاری که انجام می‌دهیم عالِم باشیم. تئوریسین باشیم. به تئاتر ایران نگاه می‌کنیم و می‌بینیم که تئاتر ایران تماما قصه‌گو شده و آن چیزی که باعث می‌شود تماشاگر حرکت و عمقی نداشته باشد این است که همه چیز را به او بگوییم. اما ما چند سال است که می‌خواهیم از این قصه عبور کنیم و شیوه کارمان هم به این شکل نیست که مثلا بنشینیم و یک متن پست‌مدرن بنویسیم، چون من واقعا نمی‌دانم ویژگی‌های یک متن پست‌مدرن چیست و چه مؤلفه‌هایی دارد. ما در تحقیق و بررسی و گفتگوهایی که با هم انجام می‌دهیم درباره دیدگاه‌هایی که داریم حرف می‌زنیم و همه اینها در ما ته‌نشین می شود و در یکی از کارهایمان بیرون می زند. برای نگارش «اودیسه» هم باید این زمان می گذشت تا بتوانیم مضامینی چون گذر دانش در انسان، گذشتنش از دل اساطیر تا رسیدن به دنیای مدرن، چیزهایی را که در این میان از دست داده، رابطه اش با جهان و بستر قدرتی که او را دچار تغییر کرده است، انتقال دهیم. آدرنو درست می گوید که «اولیس قهرمان روشنفکری است». او کسی است که به جستجو رفت و هیچ وقت خسته نشد. اولیس فراموش نکرد که باید برگردد اما در این بازگشت خیلی چیزها را به دست آورد و خیلی چیزها را هم از دست داد. در ابتدای نگارش متن، ما فقط دو شخصیت اولیس و ملوان را داشتیم ولی از روز اول که تیم جمع شدند امین از من پرسید چرا انقدر زیاد هستیم و من پاسخ دادم که قرار است ۲ الیس و دو ملوان داشته باشیم که البته من دلیلی برای این کار نداشتم و فقط می دانستم باید برویم جلو , ببینیم چه پیش می آید. در ابتدای تمرین، بچه ها برای گرفتن مونولوگ ها و دیالوگ ها و موقعیت ها از هم می جنگیدند و سعی می کردند آنها را از آن خودشان بکنند. مثلا اگر یک دیالوگ را از حسام منظور می گرفتم و به کامبیر امینی می دادم حسام ناراحت می شد و برعکس. واقعاً اوایل نمی دانستیم چه می خواهیم. فقط من به بچه های گروه گفتم که پروسه تمرینمان زمان زیادی می برد و ناامیدی‌مان زیاد خواهد بود. ادامه دارد...
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها