تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804718259
سرنوشت زیمبابوه در انتظار ونزوئلا
واضح آرشیو وب فارسی:مازند مجلس: مازندمجلس : نشریه اکونومیست در شماره جدید خود به بررسی وضعیت ونزوئلا و شباهت آن با زیمبابوه پرداخته است. در این گزارش عملکرد دولت ونزوئلا به بابانوئل تشبیه شده است که پس از پرداخت یارانه های کلان برای همه چیز، هم اینک به دلیل کاهش قیمت نفت نمی تواند بدهی هایش را بازپرداخت کند. در گزارش اکونومیست آمده است: دولت ونزوئلا از سر نادانی به شدت هزینه کرده و به همه چیز از مسکن روستایی گرفته تا برنج یارانه اختصاص داده است. اما اکنون به ویژه از زمان کاهش قیمت نفت، نمی تواند بدهی هایش را بازپرداخت کند، بنابراین به چاپ پول روی آورده است. دستگاه های خودپرداز در کاراکاس اسکناس های نو با شماره سریال های متوالی بیرون می دهند. آخرین باری که چنین رویدادی مشاهده شد، در اوایل دهه 2000 در زیمبابوه بود. صندوق بین المللی پول(IMF) پیش بینی می کند تورم ونزوئلا در سال جاری میلادی 720 درصد خواهد بود، رقمی که زیمبابوه در سال 2006 به آن رسید. تا سال 2008 زیمبابوه با چنان ابرتورمی رو به رو شد که اگر به متکدیان یک میلیارد دلار زیمباوه داده می شد، چهره درهم می کشیدند و آن را نمی پذیرفتند. آیا ونزوئلا نیز راه زیمبابوه را طی خواهد کرد؟ این دو کشور به لحاظ فرهنگی بسیار متفاوت هستند، اما از تشابهات سیاسی برخوردارند. هر دو کشور از حکمرانان خود لطمه دیده اند. رابرت موگابه از سال 1980 بر زیمبابوه حکمرانی می کند. هوگو چاوز از سال 1998 تا زمان درگذشتش در سال 2013 رهبری ونزوئلا را برعهده داشت. پس از درگذشت چاوز، نیکلاس مادورو، جانشین چاوز، سیاست های او را ادامه داد البته نه به زیرکی چاوز یا موگابه. موگابه مزارع بزرگ تجاری را ضبط و بزرگ ترین صنعت زیمبابوه را ویران کرد. چاوز از روی هوا و هوس از کسب وکارها، در برخی مواقع در برنامه زنده تلویزیونی، سلب مالکیت کرد. او 20 هزار نفر از کارکنان شرکت دولتی نفت «پترولئوس دی ونزوئلا» را اخراج و به جای آنها 100 هزار نفر از وفاداران نالایق خود را استخدام کرد. موگابه در سال 2000 در همه پرسی شکست خورد اما شرایط را به گونه ای فراهم کرد تا در انتخابات بعدی مخالفان را از قدرت دور نگه دارد. حزب چاوز نیز در ماه دسامبر در انتخابات پارلمانی شکست خورد اما برای بی تاثیر کردن تلاش های مخالفان، از کنترل خود بر ریاست جمهوری و دیوان عالی استفاده کرده است. اما تشابه اصلی این دو رژیم مسائل سیاسی آنها نیست بلکه نادانی اقتصادی آنهاست. این دو کشور براین باورند که نیروهای بازار همچون سربازان در رژه، دستورپذیر هستند. در هر دو مورد، نتیجه این باور یکسان است: کمبود، تورم و کاهش استانداردهای زندگی. موگابه که همچون حزب چاوز ادعا می کند به شدت نگران فقراست، قیمت بسیاری از کالاهای اساسی را در اوایل دهه 2000 ثتبیت کرد تا این کالاها مقرون به صرفه شوند. اما این کالاها بی درنگ از قفسه فروشگاه ها ناپدید می شدند. در هر دو کشور یارانه هایی که باید برای موثر واقع شدن کنترل قیمت ها به کار می رفتند، به سرقت رفته اند. عرضه کنندگان، به جای آنکه کالاها را با قیمت رسمی بفروشند، ترجیح می دهند آنها را در بازار سیاه به فروش برسانند. «آنا» که در کاراکاس دستفروشی می کند، چگونگی کارش را شرح می دهد. او پودر شوینده می فروشد. در واقع قیمت فروش هر بسته پودر 32 بولیوار است. اما او هر بسته را 400 بولیوار می خرد و به قیمت 600 بولیوار می فروشد. کسب وکار او غیرقانونی است، اما او این کار را آشکارا و در میادین شلوغ انجام می دهد. دستفروشانی که از اطراف کاراکاس به این شهر می آیند برای خرید کالاهای قاچاق چانه می زنند. سفر آنها با اتوبوس 13 ساعت طول می کشد و آنها می گویند هر دو هفته یک بار به کاراکاس می آیند. این در شرایطی است که بیرون از سوپرمارکت های دولتی نیروهای گارد ملی مجهز به سلاح های کمری ایستاده اند و ورود و خروج افراد را کنترل می کنند و افراد قبل از خرید سهمیه کالاهای خود باید اثر انگشتشان را ثبت کنند. موگابه برای مدت های مدید مشکلات اقتصادی کشورش را به گردن محتکران، خائنان و امپریالیسم انداخته است. مادورو نیز به نوبه خود اصرار دارد که سرمایه داران داخلی و متحدان آمریکایی آنها به دنبال برپا کردن «جنگ اقتصادی» در ونزوئلا هستند. اما این ادعا نامعقول است: در هر دو اقتصاد، تهدیدها از طرف دولت های ونزوئلا و زیمبابوه است. با درنظر گرفتن نرخ رسمی، هر 10 بولیوار یک دلار آمریکا ارزش دارد. اما در بازار سیاه، هر دلار 1150 بولیوار می ارزد. زیمبابوه اندکی پس از آنکه تورم ماهانه در نوامبر 2008 به 80 میلیارد درصد رسید از استفاده از این پول بی ارزش دست کشید. اکنون زیمبابوه از دلار آمریکا و دیگر پول های خارجی استفاده می کند. از سال 1980 تا سال 2008 درآمد واقعی در زیمبابوه تا دو سوم کاهش یافت. به لطف پذیرش دلار آمریکا و کنارگذاشتن برخی از سیاست های نادرست، این مساله تاحدودی بهبود یافته است. برای ونزوئلا، این درس واضح است. اگر این کشور نتواند مدلی اقتصادی بهتر از مدل اقتصاد موگابه ای درپیش گیرد، شرایط وخیم تر خواهد شد. مخالفان ونزوئلا مشتاق تغییر مسیر هستند. نادانی مادورو این شانس را به آنها می دهد. مادورو می گوید با کمبودها مبارزه می کند و همه مردم هم باید چنین کنند.
یکشنبه ، ۱۵فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مازند مجلس]
[مشاهده در: www.mazandmajles.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها