تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835157402
کنترل بحران اظهارنظر / مدیری که پای حرفش بایستد
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: جمعه ۱۳ فروردین ۱۳۹۵ - ۱۳:۵۸
محمد مهدی عسگرپور و حسین معززی‌نیا درباره‌ی «چشم‌انداز سینمای ایران در سال 95 » با هم به گفت‌وگو نشستند. به گزارش خبرنگار سینمایی ایسنا، در این گفت‌وگو حسین معززی‌نیا منتقد و صاحب‌نظر، مهمترین نیاز سینمای ایران در سال 95 را کنترل بحران اظهار نظر و محمد مهدی عسگرپور کارگردان و مدیرعامل سابق خانه سینما؛ "مدیریتی که بتواند پای حرفش بایستد"، دانستند. در ادامه مشروح گفت‌وگوی «شهر فرنگ» که از شبکه خبر شامگاه 12 فروردین ماه پخش شد را می‌خوانیم . _ آیا این میزان فروش فیلم‌ها محدود به ایام نوروز است یا در طول سال هم ادامه خواهد داشت؟ عسگرپور: ایجاد تئوری برای هرچیزی در سینمای ایران مشکل است و فروش فیلم‌ها و موفقیت یا عدم موفقیت در عرصه‌ی بین‌المللی هم از این قبیل است. دلایل مختلفی دارد که چرا نمی‌شود فعالیت‌هایمان را تئوریزه کنیم. برعکس هرجای دنیا که سینما به صنعتی شدن نزدیک شده و امکان تئوریزه شدن آن فراهم شده، در ایران این اتفاق نیفتاده است. در اکران نوروز، سینمای ایران فروش خوبی داشته و باید امیدوار باشیم این اتفاق در طول سال هم بیفتد. حس عمومی من با دیدن فیلم‌های جشنواره‌ی گذشته این است که امسال نسبت به چند سال گذشته، سال خوبی خواهد بود. دوسال گذشته از نظر تعداد مخاطب مثل هم بود اما امسال فکر کنم وضع بهتری داشته باشیم. گفتن اینکه این اتفاق چقدر برنامه‌ریزی شده و چقدر می‌شود درباره‌اش تئوری داد، کار سختی است و فقط باید امیدوار باشیم. معززری‌نیا: در سینمای ایران امکان تئوریزه کردن مسائل و فرمول‌بندی و پیش‌بینی کردن وجود ندارد و یا حداقل کار دشواری است. وقتی فروش خوب است باید به دو سه جنبه فکر کرد؛ کیفیت خود فیلم‌ها، کیفیت سخت‌افزاری و دیگری استراتژی‌ای که در تولید این فیلم‌ها بوده است. از نظر کیفیت فیلم‌ها، آثار خوب و قابل قبول روی پرده‌اند و جشنواره‌ی اخیر با کیفیت‌ترین دوره‌های این جشنواره در سال‌های اخیر بود و فیلم‌های خارج از جشنواره هم بد نیستند. بخش سخت افزاری هم تحول مهمی داشته و حداقل مردم تهران کم کم به فیلم دیدن در پردیس‌ها عادت می‌کنند و این پردیس‌ها نیازی که در سینما وجود داشت را برآورده می‌کنند. -برخی معتقدند از آنجا که برآیند فیلم‌های جشنواره متوسط بوده، امسال از نظر فروش سال متوسطی خواهد بود؛ با این نظر موافقید؟ معززی‌نیا: به نظرم با هر سلیقه و متر معیاری امسال سال متوسطی نبود و فیلم‌هایی که هم خوبند و هم سلایق مختلف را راضی می‌کنند، بیشتر بود. بخشی از آنها الان اکران شده است و هریک طیف مختلفی را جذب می‌کند. -در روزهای پایانی سال شاهد افزایش بلیت بودیم؛ آیا این افزایش قیمت ناگزیر است؟ عسگرپور: به تبع خیلی چیزها، در مورد بلیت هم این اتفاق ناگزیر است و سینما هرچقدر بخواهد به واقعی شدن در حوزه‌ی تولید نزدیک شود -که خیلی هم نزدیک نشده- این اتفاق هم باید بیفتد. البته دولت‌ها تلاش‌های مختلفی کرده‌اند که تاثیر زیادی در نزدیک‌شدن به شکل واقعی فرمول تهیه، تولید و اکران نداشته است. به نظرم دوستان ناگزیرند که به سمت افزایش قیمت بلیت بروند و در اکران نوروز هم تا حدی جواب گرفته شد و می‌تواند ادامه پیدا کند. به هر حال با توجه به دخل و خرج سینما، این کار ناگزیر است. اگر به فروش فیلم‌ها توجه کنیم، سال گذشته ۷۰ میلیارد تومان عایدی سینما از محل فروش بلیت بوده است. نیمی از آن مال سینماهاست و نیمه‌ی دیگر مال تهیه‌کننده. از بخشی که متعلق به تهیه‌کننده است بخشی صرف تبلیغات می‌شود و سهم هر فیلم در این گردش مالی نسبت به خیلی چیزهای دیگر ناچیز است و در شأن سینمای ایران نیست. سینمای ایران خودش را به این وضع عادت داده است و همه‌ی اینها باعث شده تا در وضعیت غیرطبیعی تولید و اکران بمانیم. فروش خوب هم درمورد چند فیلم بوده و بیشتر فیلم‌های سال گذشته ضرر کرده‌اند عسگرپور: همینطور است؛ در سینمای ایران مشکلی که هست این است که از بین ۹۰ فیلمی که تولید می‌شود، حدود ۵۵ فیلم -بجز گروه هنرو تجربه- امکان اکران دارند، یعنی بعضی فیلم‌ها اصلا اکران نمی‌شوند و از بین فیلم‌های اکران شده هم چند فیلم دخل و خرج می‌کنند و برای بقیه این اتفاق در اکران عمومی نمی‌افتد. به همین دلیل باید قیمت بلیت را تا حد ممکن بالابرد؛ یعنی تا جایی که هم مخاطبان رغبت داشته باشند به سینما بیایند هم فیلم‌ها از این طریق عایدی داشته باشند. -با وجود اینکه بسیاری از فیلم‌ها دخل و خرج نمی‌کنند، چرا هرساله اینهمه فیلم در کشور تولید می‌شود؟ معززی‌نیا: فکر نمی‌کنم کسی جواب قطعی و قاطعی به این سؤال بدهد؛ فکر می‌کنم یک چرخه‌ی ناقص باعث طرح چنین سؤالی می‌شود. دلیل این اتفاق هم یک مورد نیست؛ در کشور در حوزه‌های مختلفی برای ساخت فیلم‌ها تصمیم گیری می‌شود که اغلب با هم هیچ ارتباطی ندارند. سازمان‌هایی در کشور هستند که بودجه‌ای دریافت می‌کنند که فیلم بسازند. بخشی از تهیه‌کننده‌های خصوصی هم وجود دارند که کارشان همین است. بخش دیگر هم فیلمسازان جوانی‌اند که امیدوارند کارشان دیده شود و اینها با امکانات وام‌های فارابی یا نهادهای دیگری که موظفند با بودجه‌ی دولتی فیلم بسازند، فیلم می‌سازند. چرخه‌هایی از این قبیل که لزوماً از اکران و پسند مخاطب نمی‌آیند در کشور فعال است. این چرخه‌ها را هیچ کار نمی‌شود کرد، مهم این است که نسبت آن با نیاز تماشاگر و سلیقه‌ی مخاطب چیست؛ خیلی وقت‌ها فیلم‌هایی ساخته می‌شود که مشخص نیست به درد کدام بخش از جامعه می‌خورد و با کدام نیاز مخاطب سازگار است و با کدام برآیندی که از اکران سال قبل به دست آمده مطابقت دارد؟ -این چرخه تا کی به چرخیدن خود ادامه می‌دهد؟ عسگرپور: سالهاست که با این وضعیت مواجهیم و تلاش جدی هم نشده که سینما به هسته‌ی واقعی خود نزدیک شود. یعنی بنده به عنوان فیلمساز بفهمم که اگر فیلمی می‌سازم که مخاطب ندارد، این در آینده‌ی کاری من تأثیر می‌گذارد؛ نه اینکه من پنج فیلم بسازم که مخاطبی ندارد و فیلم ششم و هفتم را هم به راحتی بسازم. در زمان مسئولیتم در فارابی با تهیه‌کنندگانی مواجه می‌شدم که دو فیلم ساخته بودند که شکست مطلق بود و داشتند فیلم سوم را می‌ساختند و می‌دیدی که خوب هم دارند، زندگی می‌کنند. پیدا کردن اینکه این اتفاق چطور می‌افتد کمی سخت است و شاید ما بدانیم ولی عنوان کردنش احتیاج به وقت وسیع دارد و برای مخاطب هم ممکن است جذاب نباشد که این بخش از سینما را کالبد شکافی کنیم. به نظر من مادامی که دولت‌ها –می‌گویم دولت‌ها چون سینما در کشور ما توسط دولت اداره می‌شود؛ البته نه این که همه‌ی فیلم‌ها توسط دولت تولید شود- برنامه‌ی مشخصی نداشته باشد -که به نظر من ندارند- نمی‌توان گفت سینما از نقطه‌ی «الف» به نقطه‌ی «ب» می‌رسد. البته مدیران دولتی گاهی در این ماجرا بی‌گناهند. در این وضعیت بل‌بشو بعضی سال‌ها، اتفاقی فیلم‌های خوبی ساخته می‌شود و بعضی سال‌ها ساخته نمی‌شود. -بعضی‌ها با گروه هنر و تجربه مخالفند، ارزیابی شما از این گروه چیست؟ معززی‌نیا: حرف بسیاری از کسانی که با فیلم‌ها و شیوه‌ی عمل این گروه مخالفند بی‌ربط نیست. اما در کشوری که سینمایش اینطور اداره می‌شود که گفته شد، چه می‌شود کرد؟ فیلم‌هایی ساخته می‌شوند که امکان اکران عادی ندارند اما اینها مخاطبان خود را دارند و باید اکران شوند. اگر شیوه‌ی فعلی که نتیجه‌ی تجربه‌های گروه های قبلی است و با برنامه‌تر از آنهاست و استمرار هم دارد، راه دیگر چیست؟ آنهایی که مخالفت می‌کنند، راه دیگری سراغ دارند؟ عسگرپور: یکی از مشکلات ما در این سینما اساساً بحران اظهار نظر است! یعنی هرکدام از دوستان تریبونی در دست دارند و اظهار نظر می‌کنند که همه هم قابل احترامند. اما مسئولانی که میزهای خود را برای درازمدت ندارند تحت تآثیر تک تک این حرف‌ها قرار می‌گیرند و براساس این نظر و آن نظر روال‌های مختلفی را پیش می‌گیرند. گروه هنر و تجربه حدود هفتصد هشتصد صندلی از سینمای ایران را اشغال می‌کند و در سال گذشته هم حدود دو میلیارد از ۷۰ میلیارد کل فروش را به خود اختصاص داده است. در خیلی از جاهای دنیا دولت سوبسیدی را به بخش‌هایی از سینما که فکر می‌کند مخاطب خاص دارد اختصاص می‌دهد و سینماهای خاصی را تقویت می‌کنند تا بتوانند این فیلم‌ها را اکران کنند. رمز موفقیت آنها هم همین مداومت است. یعنی بعد از مدتی نمی‌گویند نشد و فراموشش کنیم و سراغ طرح دیگری برویم. اینجا دولت‌ها عزم مشخصی برای مواجهه با چرخه‌ی ناقص تولید فیلم ندارند و ما با حجم وسیعی از فیلم‌ها مواجهیم که نمی‌توانند اکران شوند و هنر و تجربه این امکان را فراهم کرده. به نظر من موفق هم بوده چون استمرار داشته و طرح و برنامه‌ی مشخصی هم داشته که شاید به خاطر مدیرانی است که در این بخش کار می‌کنند. -چند دستگی بین اهالی سینما در سال ۹۵ هم ادامه پیدا خواهد کرد؟ معززی‌نیا: خیلی موضوع حادی است. بخشی از اینها دو دستگی‌های صنفی است که کاری با آن نمی‌توان کرد. اما درمورد اظهار نظرها به بحران جدی‌ای رسده‌ایم و این حجم عظیم اظهار نظر شدت پیدا می‌کند. مجموعاً حرفهایی زده می‌شود که دردی را دوا نمی‌کنند و پایگاه نظری روشن و استدلال مشخصی ندارند و کمکی به سینما نمی‌کنند. این شامل برنامه‌های تلویزیونی و مطالب رسمی و غیررسمی منتشر شده هم هست. حرف‌های بی‌مبنا زیاد زده می‌شود. اتهام زدن به بعضی فیلم‌ها و برخی فیلمسازها و... . رسمی که در تلویزیون باب شده که در شب‌های جشنواره، فیلم‌های جشنواره را تا ته ماجرا نقد و بررسی کنند و جدل کنند و چهل دقیقه درباره‌ی فیلمی که دیشب برای عده‌ی کمی، اکران شده حرف بزنند. فکر نمی‌کنم کار رایجی در هیچ‌جای جهان رایج باشد! خاصیت این کار چیست؟ روشن است که با این کار حمله می‌کنیم به یک فیلمساز و اصلاً با او حرف می‌زنیم و می‌خواهیم یک یا چند آدم خاص را بزنیم. -خیلی از برنامه‌های اینچنینی هم توسط اهالی سینما تهیه می‌شوند؛ خیلی از تسویه حسابها بین خود اهالی سینما انجام می‌شود و اتفاقاً چهره‌های سرشناس سینما عسگرپور: جشنواره فجر این کارکرد را ایجاد می‌کند نه منتقدان؛ منتقدان معلول یک شرایط هستند. جشنواره فجر از حالت جشنواره بودن سالهاست خارج شده؛ مدیران مربوطه فکر می‌کنند که چرا جشنواره بزرگتر از این نباشد و در شهرهای دیگر نباشد و حتی کشورهای بغل‌دستی‌مان هم باشد و چرا اصلاً ۱۰ روز باشد و یک ماه نباشد و... بخش بزرگی از آن -در حالت خوشبینانه- از ناآگاهی است و بخش دیگر آن هم حلاوت ناشی از یک اتفاق بزرگ است. مدیران فعلی هم تلاشی برای خروج از این وضع نکردند. گرچه آگاهی خود آنها اعلام کردند اما آن شیرینی برایشان مهمتر بود. وقتی سفره‌ی سینمای ایران به این بزرگی به مدت ۱۰ روز توسط دولت باز شده چرا منتقدان این کار را نکنند، چرا تلویزیون و امام جمعه و استاندار فلان استان این کار را نکنند؟ باید انجام بدهند چون سفره باز شده است. تأکید می‌شود بر روی اینکه این سفره خیلی باید باز شود و در زمان جشنواره‌ی فجر فیلم‌هایمان را به کُرات دیگر هم می‌توانیم ارسال بکنیم! باعث می‌شود دل و روده‌ی سینما در آن ۱۰ روز بیرون بیاید و پرده‌دری پشت پرده‌دری اتفاق بیفتد. -مدتی بعد جشنواره جهانی فجر برگزار خواهد شد و پس از آن هم جشنواره ی کودک و جشنواره های متعدد دیگر؛ به نظر شما با تراکم جشنواره روبروییم؟! معززی‌نیا: بله، با تراکم جشنواره روبروییم؛ اما اساساً در همه جای دنیا جشنواره با تعریف و هدف معنا پیدا می‌کند و هر جشنواره‌ای یک تعریف سه چهار خطی دارد و فرد می‌داند در این جشنواره قرار است چه اتفاقی بیفتد. اما جشنواره‌های ما به شکل وحشتناکی فاقد تعریف هستند و جشنواره فجر که از همه مهمتر است از همه بی‌تعریف‌تر است. سالهاست از حوزه‌ی معنایی و کارکرد خودش خارج شده و الان برگزار می‌شود، چون هست! یعنی هرمدیری جزو تقویم سالیانه‌ی خود آن را دارد و باید برگزار شود. باید از دبیران این دوره و دوره‌های قبل پرسید، چرا؟ کمکی به سینمای ایران می‌کند؟ استراتژی‌ای برای سینما تعریف می‌کند؟ موجب شهرت بین‌المللی سینمای ایران می‌شود؟ موجب رونق سینما می‌شود؟ وقتی در جشنواره‌های اصلی وضع این است در جشنواره های دیگر نمی‌توان انتظاری داشت. در این وضع نمی‌توان راجع به تراکم جشنواره‌ها صحبت کرد؛ در سال‌های قبل تراکم جشنواره‌های موضوعی بیشتر بود. جشنواره‌ای مثل سینما حقیقت را درک می‌کنم؛ نوع برگزاری و شکل و برنامه‌اش معقول‌تر از خیلی از جشنواره‌هاست و باید برگزار شود. ولی جشنواره‌ی فجر آنقدر به سینمای ایران ضرر می‌زند که ترجیح می‌دهم با این وضع اصلاً برگزار نشود. درمورد تفکیک جشنواره‌ی فجر نظرتان چیست؟ عسگرپور: در این مورد مجموعاً حس مثبتی داشتم منتها واقعیت این است که هر دو جشنواره فجر باید به جشنواره بودن نزدیک شوند و نباید فکر کنیم در دنیا هر کاری می‌کنند ما نباید انجام بدهیم؛ بومی سازی هم تا حدی قابل فهم است. جشنواره‌ی فجر ملقمه‌ای از جشن و جشنواره است. جشنواره‌ی جهانی فجر به جشنواره نزدیکتر است اما با محدودیتی که اساساً با رویدادهای فرهنگی در عرصه‌ی بین‌المللی داریم، ممکن است با شکلی مواجه شویم که نشود اسمش را گذاشت جشنواره. دوستان امسال تلاش کردند از نظر موضوعی به تعریف مشخصی از فیلم‌های جشنواره برسند و صرفا فیلم‌ها به این خاطر که از نظر ممیزی قابل نمایش هستند به بخش مسابقه نروند! امسال سالی است که قابل قضاوت است چون سال قبل دوره‌ی اول تفکیک این جشنواره بود. -در سینمای ایران بحران معیشت و بی‌کاری داریم؟ عسگرپور: حتماً داریم. در صنف خودم که کارگردانان هستند از ۲۷۰ عضو حدود ۷۰ عضو فعالند و بیش از ۲۰۰ نفر اساساً مدت بیش از پنج سال فعال نیستند. چرا بعضی‌ها پشت سر هم کار می‌کنند و بعضی نمی توانند کار کنند؟ عسگرپور: این اتفاق همه‌جای دنیا می افتد و نمی شود کاری کرد چون بحث تولید اثر هنری است و نمی‌شود به شکل کمونیستی بگوییم که همه باید کار کنند ولی امکان کار برای بخشی از این افراد ممکن است، فراهم شود. تلویزیون تا چند سال پیش این فرصت را داشت که به دلیل مشکلات بودجه‌ای، صدا و سیما اساساً حذف شد در سینما هم که اندازه‌ها مشخص و تعداد فیلم مشخصی ساخته می‌شود. -در سینمای ایران مافیا داریم؟ معززی‌نیا: تا جایی که می دانم نمی‌شود گفت نداریم در هر سازوکاری بالاخره چیزی که با مسامحه بتوان، اسمش را مافیا گذاشت شکل می‌گیرد؛ اما آنچه که بسیاری افراد پشت آن پنهان می‌شوند و دلیل بی‌کاری و بی‌کیفیتی و اکران نشدن و فروش کم فیلمشان را مافیای فرضی می‌دانند وجود ندارد. عسگرپور: جاهایی که سینما به صنعتی شدن نزدیک شده این اتفاق جدی‌تر شده و خودش را نشان می‌دهد اما در سینمای ما خودش را نشان نمی‌دهد. در هالیوود کسی مثل ریدلی اسکات در حدود هفتاد سالگی همچنان فیلم اکشن می‌سازد اما در سینمای ما بعضی فیلمسازان که سنشان بالا رفته با ابزار جدید نمی‌توانند کار کنند و اصلاً به روز نشده‌اند. با آمدن ابزار جدید لابراتوارها یک شبه جمع شدند و عده‌ی زیادی بیکار شدند و... -مهمترین نیاز ایران در سال ۱۳۹۵؟ معززی‌نیا: کنترل بحران اظهار نظر. عسگرپور: مدیریتی که بتواند پای حرفش بایستد. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها