واضح آرشیو وب فارسی:ایسکا نیوز: به گزارش ایسکانیوز، روزنامه راشن تایمز در گزارشی به مأموریت ناتمام پوتین در سوریه و اهدافش و حمایتش از بشار اسد می پردازد. شاید بهترین راه برای توصیف نتایج دخالت نظامی روسیه در سوریه پس از اعلام تعجب آور ولادیمیر پوتین باشد. او پس از 167 روز حملات هوایی ناگهان نیروهای خود را فراخواند که حملات خود در سوریه را متوقف کنند و به کشور بازگردند. دخالت پوتین در جنگ داخلی شدید سوریه هرگز برای برنده شدن نبود. قابلیت های نظامی ناکافی روسیه کاملا مشخص بود. در عوض، استقرار قدرت نظامی برای رسیدن به اهداف سیاسی محدود بود که مسکو آن را «دیپلماسی امن» نامید. یکی از اهداف برای جلوگیری از شکست یک متحد قدیمی با تقویت دولت اسد برای مبارزه علیه مخالفان خارجی و گروه های جهادی بود. هدف دیگر برای جلوگیری از مداخله نظامی غرب در سوریه به ایجاد مناطق پرواز ممنوع و یا پناهگاه های انسان دوستانه بود. مداخله روسیه در واقع مسیر جنگ را تغییر داد و به اسد این اجازه را داد که کنترل خودش را بر غرب سوریه متمرکز کند و باعث تضعیف نیروهای اپوزیسیون میانه رو شد و به حرکت نظامی آنها پایان داد اما این باعث پیروزی قاطع برای دولت اسد نشد. پوتین به اسد کمک کرد که تا پای جان بجنگد و احزاب را به میز مذاکره کشانید. مداخله نقطه بی بازگشت بود. این وضعیت قابل برگشت است و موقعیت اسد امن نیست. البته روسیه می تواند دوباره حمله کند که این باعث سقوط بخشی از آتش بس خواهد شد. ممکن است پوتین با حامیان اصلی مخالفان عربستان سعودی و قطر به تفاهم نرسد که اجازه بدهند شهروندانشان از این آتش بس استقبال کنند و مذاکره با حسن نیت انجام شود. تمام استراتژی پوتین بر پایه امید است. همچنین معلوم نیست که آیا اسد از خواسته مسکو مبنی بر مذاکره آرایش تقسیم قدرت با مخالفان پیروی می کند یا خیر. پوتین تا به حال هدف دوم خود را با موفقیت پشت سر گذاشته که به انزوای دیپلماتیک روسیه در اوکراین پایان دهد. توافقنامه آتش بس آمریکا و روسیه برای سوریه کاملا نشان دهنده دیدگاه سنتی مسکو برای چنین توافقاتی است که دو ابرقدرت شرایط خود را برای نمایندگی دیکته می کردند. هدف راهبردی در سوریه، احیای شکلی دوقطبی بود که روسیه و آمریکا بتوانند همکاری کنند و برای نفوذ رقابت کنند همان گونه که در دوران جنگ سرد وجود داشت. با این حال، این ماموریت ناتمام ماند. واضح است که کرملین می خواهد که سوریه طوری باشد که برای روابط دوجانبه با آمریکا نباشد بلکه برای توسعه قوانین جدیدی از این بازی در یک مفهوم گسترده تر باشد. همان گونه که وزیر خارجه روسیه، سرگئی لاوروف در یک مصاحبه تلویزیونی در 13 مارس نشان داد، مسکو ترجیح داده است که برای حل و فصل مناقشه دونباس حاضر به همکاری با آمریکا است. این کاملا دور از ذهن نیست. معاون وزیر امور خارجه، ویکتوریا نولند و دستیار پوتین، ولادسیلاو سورکوف بر جایگزینی رهبران جدایی طلب با دو الیگارش اوکراینی، رینات اخمتوف و یوری بویکو بحث کرده اند که هر دو موردقبول کی یف و مسکو هستند. با این حال غرب هیچ گونه تحریمی را بر اوکراین برای به رسمیت شناختن نقش مسکو در سوریه در نظر نگرفت. اگر رویای مسکو از دوقطبی جدید با واشنگتن برای به دست آوردن هر گونه کشش و انقباض بود، کرملین باید رویکرد حاصل جمع صفر را کنار بگذارد و شروع به تهیه یک دستور کار مشترک، راه حل های گسترده مشترک کند. یک راه خوب برای شروع این است که ارتش روسیه چشم هایش را به گسترش داعش در سوریه، عراق و لیبی باز کند. پوتین مداخله خود در سوریه را با بهانه مبارزه با داعش توجیه کرد و حتی یک ائتلاف بین المللی را فراخواند. شش ماه بعد این مأموریت ناتمام باقی ماند.پ ترجمه: الهیار الهی 302
چهارشنبه ، ۴فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسکا نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]