تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820097282
ماجرای پول هایی با منشأ نامعلوم در چرخه سینما
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ نگار: فرهنگ نگار: چگونه فیلمسازانی که 2 فیلم توقیفی و به نمایش درنیامده دارند باز هم سراغ ساخت فیلم جدید می روند؟!به گزارش پایگاه اطلاع رسانی فرهنگ نگار ، اینکه در سینمای ایران فیلمسازانی پیدا می شوند که می توانند حتی با توقیف فیلم های قبلی شان همچنان به کار فیلمسازی بپردازند، پدیده تازه ای نیست. این پدیده در سه دسته قابل بررسی است. توقیف محصولات کارگردانان امتحان پس داده زمانی با کارگردانانی روبه رو هستید مانند ابراهیم حاتمی کیا یا کمال تبریزی که به واسطه کارنامه پر و پیمان قبلی خود وقتی با توقیف آثاری چون «پاداش» و «خیابان های آرام» یا «به رنگ ارغوان» و «گزارش یک جشن» روبه رو می شوند باز هم می توانند شرایط تولید اثر را فراهم کند؛ در اینجا توقیف اثر، یک استثنا در کارنامه فیلمساز به شمار می آید و البته چون فیلمساز امتحان خود را پس داده، طبیعی است که به واسطه کارنامه قبلی اش باز هم حمایت پشت خود داشته باشد و فیلم تولید کند. توقیف محصولات جشنواره ای سازان اما در مورد فیلمسازی که هر چه ساخته، توقیف شده است و به دلیل مشکلات ممیزی امکان اکران قانونی نیافته، این فیلمسازی دوباره چگونه صورت می گیرد؟ زمانی چهره هایی را داریم مانند جعفر پناهی و ابوالفضل جلیلی که به واسطه تولید فیلم در خدمت منویات جشنواره های آن طرفی و البته دریافت جوایز نقدی از این جشنواره ها امکان ادامه فعالیت پیدا می کنند یعنی این گروه به جای آنکه برای مردم خودشان فیلم تولید کنند و به واسطه اکران در داخل، دخل و خرج کنند، آنتن هایشان را به سمت جشنواره های آن طرفی می چرخانند و با نمایش تصاویری اگزوتیک از ایران و سود حاصل از لبخندهای داوران آن طرفی(!) به فیلمسازی ادامه می دهند. برای این گروه البته خوردن انگ توقیف به فیلم نه تنها مضر نیست که نوعی certificate (سند) است که بتوانند به وسیله آن در جشنواره های آن طرفی بازار گرمی داشته باشند. نوچه های چهره های انحرافی دسته سومی که اخیراً در سینمای ایران در حال نشو و نما هستند، فیلمسازانی هستند که نه فیلم هایشان مجوز اکران در داخل می گیرد و نه چنان که باید در جشنواره های آن طرفی به نمایش در می آید، اما باز هم این گروه قادرند فیلم بسازند! و البته حتی با توقیف فیلم های قبلی هم مشکلی برای دریافت پروانه ساخت فیلم جدید پیدا نمی کنند. اینکه چنین فیلمسازانی چطور می توانند ارتزاق کنند را باید به مشاغل فرعی این فیلمسازان نسبت داد؛ مشاغلی که در حاشیه زندگی ستاره های شناخته شده سینما تعریف می شود. همان طور که در بدنه سینمای ایران چهره هایی را داریم که در نهایت اخلاق حرفه ای، زندگی سالمی را در پیش گرفته اند، هستند چهره هایی که در مسیر انحرافی قرار گرفته اند؛ مسیری که از دل پارتی های شبانه و دورهمی هایی می گذرد که در آنها مصرف همه جور مخدر و مسکراتی رایج است. طبیعی است که این چهره های انحرافی برای تهیه محصولات مصرفی در چنین دورهمی هایی نیاز به نوچه هایی گوش به فرمان دارند که سور و سات را برای آنها فراهم کنند. این نوچه ها در قبال انجام این مسئولیت شریف اندک اندک در کنار این چهره ها از کیف کشی تا مدیریت برنامه رشد می کنند و حتی به مقام کارگردانی هم نائل می شوند. زمان کارگردانی نوچه ها، دیگر وقت جبران است؛ چهره های انحرافی به رایگان در محصولات توقیفی نوچه های خود ایفای نقش می کنند و البته که چون می دانند این آثار بناست توقیف شوند، کمترین اهمیتی هم به خروجی کار نمی دهند. لزوم برخورد صریح مدیران نظارتی سینما البته که در این مسیر هم آن چهره انحرافی و هم نوچه ای که کارگردان شده از نظر خود یک رابطه منطقی را پیش برده اند، ولی چرا سیستم نظارت سینمایی نسبت به این اتفاقات بی توجه است؟ چرا نظارت سینمایی که نشان داده حتی یک واژه خطرساز هم از جلوی چشمانش بی سانسور عبور نمی کند در برابر چنین نوچه-کارگردانانی بی تفاوت است؟ چرا وقتی فیلمساز کارنامه اش پر از فیلم توقیفی است، باز هم پروانه ساخت می گیرد؟ و بعد از آنکه فیلم ساخته شد، همین سیستم نظارتی آن را توقیف می کند؟ چرا سیستم نظارتی که فیلم قبلی یک کارگردان را به دلیل نماهای گاه و بیگاه و بی دلیلش از «مستراح» توقیف کرده بود حالا و در برخورد با فیلمنامه تازه این کارگردان بدون کمترین سختگیری پروانه ساخت می دهد؟ کاربر محترم؛ انتشار مطالب دیگر رسانه ها در پایگاه اطلاع رسانی فرهنگ نگار به معنای صحت و تایید محتوای آنها نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای بازنشر می شود؛ ضمنا شما می توانید اخبار و مطالب خود را که تا کنون در هیچ رسانه ای منتشر نشده است را از طریق ایمیل [email protected] برای ما ارسال نمایید تا در صورت دارا بودن مولفه های لازم، با نام خودتان منتشر گردد.
چهارشنبه ، ۱۲اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ نگار]
[مشاهده در: www.farhangnegar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها