تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815368800
داعش در بوسنی
واضح آرشیو وب فارسی:ایران بالکان: سلام علیکم! بحیرا حاجیچ با گفتن این جمله با عجله روسری اش را محکم می کند. زیرا نگاه هیچ مرد نامحرمی نباید به موهای سیاه و بلند او که تا روی شانه هایش می رسد بیافتد. بحیرا جلوی در خانه اش در دهکده دورافتاده «اسوه» واقع در کوه های بوسنی ایستاده است. صدها مرغ در زیر درخت های آلبالوی باغ خانه بحیرا قد قد می می کنند. بحیرا نیز که یک مگس کش در دست دارد با خنده می گوید:«از دست این مگس های لعنتی!» به گزارش پایگاه تحلیلی – خبری ایران بالکان (ایربا) به نقل از شفقنا، این روزها در بوسنی در مورد دهکده اسوه زیاد صحبت می شود و البته نه در مورد زیبایی های منحصر بفرد این دهکده. در این دهکده نزدیک به بیست خانه وجود دارد و در مقابل تقریبا در هر خانه ای یک کالسکه بچه قرار دارد. درختان کهنسال میوه و یک مسجد از جمله زیبایی های این دهکده است. اما درست در کنار همین مسجد پرچمی سیاه با عبارتی به رنگ سفید بر روی آن دیده می شود:«لااله الاالله و محمد رسول الله» و در زیر این عبارت شمشیری نقش بسته است. این پرچم در واقع بنر و بیرق مجاهدین بوسنی است. این گروه جهادی در سال ۱۹۹۲ و در گروه های هزار نفری و با هدف حمایت و کمک نظامی به برادران ایمانی خود به بوسنی آمدند. در میان آنها شمار زیادی از کهنه سربازان جنگ افغانستان نیز حضور داشتند. در آن زمان البته یوتیوب وجود نداشت اما فیلم هایی ویدیویی دست به دست می گشت که در آن تصاویر بازی فوتبال این کهنه سربازان با سرهای بریده شده دشمنان صرب دیده می شد. و هنوز در میان این کهنه سربازان هستند افرادی که همچنان ایمان و اعتقاد خود به جنگ را حفظ کرده اند. این افراد البته امروز دو هزار کیلومتر دورتر از بوسنی یعنی در عراق و سوریه می جنگند و سرویس های اطلاعاتی فیلم ها و شواهد غیرقابل انکاری از فعالیت های آنها در این دو کشور دارند. برخی از این پیکارجویان اهل دهکده اسوه هستند. اسوه یکی از چهار دهکده بوسنیایی است که گروه های تروریستی داعش و جبهه نصرت در آن به سربازگیری مشغولند. این مساله متاسفانه یک شایعه نیست و پلیس مخفی بوسنی در مورد صحت آن اطمینان کامل دارد. شهروندان هیچ کشور اروپایی به اندازه شهروندان بوسنی (با توجه به جمعیت این کشور) به گروه داعش و دیگر گروه های مشابه آن نپیوسته اند. به همین علت بود که مسوولان آلمانی در اجلاس گروه هفت که در ماه جولای گذشته در مونیخ برگزار می شد بارها نسبت به حضور داعش در بوسنی هشدار دادند. این نگرانی وجود دارد که پیکارجویان داعش در بالکان خطری بزرگ را برای اروپا رقم بزنند. البته بحیرا اصلا میل ندارد که در این مورد چیزی بداند. او در حالی که در حال آماده کردن قهوه غلیظ در آشپزخانه است می گوید: «نه، ما در این جا با خشونت سر و کاری نداریم». یک دستگاه لپ تاپ بر روی یک میز کوچک دیده می شود. بحیرا با این لپ تاپ فیلم های یوتیوب را نگاه می کند و زبان عربی فرا می گیرد. معلم عربی او در آن کلاس مجازی که از یوتیوب پخش می شود، ریش بلندی دارد و موضوع صحبتش قرآن و نقش زنان در داشتن یک زندگی خوب است. بحیرا می گوید: «اگر چیزهایی مثل این لپ تاپ نباشد خیلی تنها می شوم. ما به این خاطر به این دهکده دورافتاده آمدیم زیرا این جا همه چیز بسیار ارزان است». بسیاری از ساکنان امروز این دهکده پیش از این در شهرهای مختلف بوسنی زندگی می کردند اما به دلیل هزینه های بالا حتی در مورد تهیه مواد غذایی نیز مشکل داشتند و خانه ها هم بسیار کوچک بود اما در اسوه همه چیز به گونه دیگری است. در این جا می توان مرغ و گاو نگهداری کرد. بحیرا با شیر همین گاو مقدار زیادی پنیر برای فروش تهیه می کند یا آن را در برابر غلات به همسایه هایش می دهد. هوا و چمنزارهای این دهکده عالی است و در پشت آن چمنزار یک جنگل زیبا و در کنار آن یک مصلای کوچک وجود دارد. خانواده حاجیچ در این دهکده به خوبی و راحتی زندگی می کنند و اصولا مردم این دهکده در همه کارها به یکدیگر کمک می کنند. شوهر بحیرا حاجیچ نیز ریش بلندی دارد اما شلوارش تا بالای زانویش است. او امروز برای تمدید بیمه ماشین رفته است و به دلیل کاغذ بازی های طولانی تمام روز را خارج از دهکده خواهد بود. اما با فرا رسیدن شب و هنگام نماز عشا بار دیگر به دهکده بازخواهد گشت. «عزت حاجیچ» سابقا به کلیدسازی اشتغال داشت و سرگرمی اصلی اش نواختن گیتار بود. اما امروزه او یک سلفی تمام عیار است و رفتاری چون رهبر یک جماعت رادیکال دارد. عزت اولین کسی بود که همراه با خانواده اش در سال ۲۰۱۱ به این دهکده آمد و خانه ای را برای زندگی نوسازی و مرمت کرد. مردان بوسنیایی که تا به امروز به گروه های جهادی پیوسته اند به دو گروه و دسته تقسیم می شوند. گروه اول جوانان هستند. «ولادو آزینویچ» استاد علوم سیاسی دانشگاه سارایوو می گوید: «این جوانان بیشتر از روی احساسات جوانی و البته بیکاری به این گروه ها می پیوندند». «محمد یوسیچ» استاد الهیات و ناشر بوسنیایی نیز با همکار خود هم عقیده است. این دو استاد دانشگاه تحقیق مشترکی را درباره چرایی و علت های سفر مردان بوسنیایی به سوریه و عراق و شرکت در جنگ و به اصطلاح کشته شدن در راه خدا شروع کرده اند. بر اساس تحقیقات این دو بیش از ۶۰ درصد داعشی های بوسنیایی مردان جوانی هستند که پیش از این بیکار بوده یا اوقات فراغت زیادی داشته اند. گروه دوم بوسنیایی های داعشی دوران جوانی را پشت سر گذاشته اما نه تنها افراد نوپا به حساب نمی آیند بلکه غالبا جنگ را تجربه کرده و کاملا جنگ آزموده به شمار می روند. در این تحقیق نام ۲۱۷ نفر که بین سال های ۲۰۱۲ تا پایان ۲۰۱۴ به سوریه و عراق رفته اند قید شده است. اما رقم واقعی داعشی های بوسنیایی به مراتب بیش از این است. البته این رقم در مقایسه با شهروندان دیگر کشورها که به داعش پیوسته اند بسیار ناچیز می نماید اما باید در نظر داشته باشیم که بوسنی فقط ۸/۳ میلیون نفر جمعیت دارد. اگر جمعیت بوسنیایی های مقیم خارج از کشور را نیز منظور کنیم نتیجه ای که به دست می آید این است که از هر یک میلیون بوسنیایی۴۱ نفر به گروه های تروریستی داعش و جبهه نصرت پیوسته و برای این گروه ها می جنگند. بحیرا با حالتی عصبی می گوید: «شوهر من با وحشی گری های داعش کاری ندارد و با آن مخالف است. تنها به این خاطر که چند مسلمان چنین کارهایی می کنند نمی توان گفت که همه مسلمانان مانند داعشی ها هستند. در اسوه هم ما چنین افرادی نداریم». با وجود همه انکارهای بحیرا اما واقعیت کاملا چیز دیگری است. تنها چند قدم دورتر از خانه حاجیچ ها، مردی به نام «حمدو فوژنیکا» زندگی می کند. پسر او که امراح نام دارد از جمله اسلام گرایان مشهور بوسنی است. امراح در سال ۲۰۱۱ به اتهام مشارکت در سازماندهی حمله تروریستی علیه سفارت آمریکا در بوسنی محاکمه شد. البته مسوولان بوسنی موفق به اثبات جرم امراح نشدند و وی بلافاصله پس از خلاصی از زندان از طریق ترکیه به عراق رفت و به داعش پیوست. امراح در آگوست ۲۰۱۴ و در حالی که فریاد الله اکبر سر داده بود، خود را در یک بازار شلوغ بغداد منفجر کرد و ۲۴ انسان بی گناه را به کام مرگ کشاند و صد البته پدرش آشکارا می گوید که به این اقدام پسرش افتخار می کند. البته امراح فوژنیکا تنها سلفی مشهوری نیست که با اسوه پیوند خورده است. در این دهکده فردی به نام «آدم کارامویا» نیز ساکن است. آدم و یازده نفر دیگر در حال حاضر در انتظار برگزاری محاکمه خود بسر می برند. آنها متهم به برپایی یک گروه تروریستی با هدف اعزام افراد به مناطق جنگی عراق و سوریه شده اند. البته در بوسنی دهکده های زیادی مانند اسوه وجود دارد. مسوولان بوسنیایی تا به این جای کار سه گروه و جماعت سلفی دیگر را نیز شناسایی کرده اند. یکی از این دهکده ها «گورنیا مائوکا» نام دارد که در شمال شرق بوسنی واقع است. در همین دهکده بود که در فوریه گذشته ناگهان پرچم های داعش از سوی اعضای جماعت سلفی به اهتزاز درآمد و لوگوی این گروه تروریستی بر دیوار کلبه ها نقش بست. البته در حال حاضر ساکنان این دهکده برای جلوگیری از حساسیت های مقامات و روزنامه نگاران ، پرچم های داعش را پایین کشیده اند. «نصرت امامویچ» اهل همین دهکده گورنیا مائوکا بود، همان تروریستی که نام وی تقریبا در صدر لیست سیاه آمریکا قرار دارد. امامویچ امروزه در یگان های جبهه نصرت در سوریه در حال جنگ است. پلیس بوسنی مدارکی در دست دارد که ثابت می کند امامویچ قبل از ترک کشور به سوریه، به جذب نیرو و سربازگیری برای اعزام به سوریه مشغول بوده است. دهکده دوبنیکا واقع در شرق توزلا همواره میزبان مردی به نام «نردین ایبریچ» بود. او همان مردی است که در آوریل گذشته به یک پاسگاه پلیس در شهر زورنیک بوسنی حمله برد و یک مامور پلیس را کشت و دو مامور را به شدت زخمی کرد. دهکده بوسانسکا بوینا نیز به خاطر آن واعظ و مبلغ داعش یعنی «بلال بوسنیچ» مشهور شد. او بود که خانه های این دهکده را از ساکنان صرب خرید و آن را به محلی برای استراحت و مخفی شدن نیروهای رادیکال سلفی بدل کرد. بوسنیچ در حال حاضر در حال طی کردن دوران طولانی زندان است. اما همه این دهکده ها یک وجه مشترک دارند. در همه این دهکده ها تا پیش از جنگ صرب ها ساکن بودند و حال دیگر از آنها خبری نیست. صرب ها خانه هایشان راترک کردند و زمین های خود را به قیمت ارزان فروحتند و در عوض در مناطقی دیگر با همان سرمایه های اندک به ثروت دست یافتند. در اسوه نیز وضعیت به همین صورت بود. زمانی ۱۴۰ خانواده صرب در این جا زندگی می کردند. اما جنگ از این دهکده خانه ارواح ساخت و اکثر صرب ها به مناطق صرب نشین در جمهوری کوچک سرپسکا کوچ کردند. امروزه در اسوه و حومه آن غالبا ساکنان بوسنیایی حضور دارند و ظاهرا صلح برقرار است و حداقل دیگر از آن صرب های متعصب خبری نیست و تعداد بسیار اندکی از آنان به این دهکده بازگشتند. «بلکوژه ویدوویچ» یکی ازهمین معدود صرب های بازگشته است. خانه کوچک او اولین خانه ای است که پس از ورود به ده به چشم می خورد. ویدوویچ ۷۵ ساله بر روی آن نیمکت چوبی جلوی خانه اش می نشیند و در حالی که خوشه های انگور برای خشک شدن بر روی بند آویزان شده اند به دره مقابل و سراسر دهکده مشرف است و همه چیز را می تواند ببیند. ویدوویچ پی در پی سیگار دود می کند و در حالی که با افتخار به جاسیگاری اشاره می کند می گوید: «کیفیت توتون آلمانی عالی است». ظاهرا این سیگارها را از مونیخ با خود به این جا می آورد، یعنی همان شهری که نیمی از عمرش را در آن گذرانیده است. همسرش یازده سال پیش درگذشت و فرزندانش گاه برای استفاده از هوای عالی و سکوت دهکده به این جا می آیند و چند روزی را با پدر می گذرانند. انجمن ده اسوه درست در کنار خانه ویدوویچ قرار دارد و ساختمانی است که به نوعی به کلبه های مناطق کوهستانی شباهت داشته و ساکنان اسوه و شمار دیگری از روستاهای اطراف هر هفته یک روز را در آن جمع می شوند. ویدوویچ می گوید: «اما آن ریشوها از ما خوششان نمی آید و خیلی جدی و سخت گیر هستند». منظور وی از ریشوها همان سلفی هایی هستند که قدرت واقعی را در این اطراف از آن خود کرده اند. در عین حال اگر کسی در این جا به کمک نیاز داشته باشد می تواند روی افرادی مانند خانواده حاجیچ حساب کند. ویدوویچ خودش ماشین شخصی ندارد و حداقل یک بار در ماه باید به شهر و نزد پزشک برود. در این مواقع حاجیچ او را با ماشین به شهر می برد. ویدوویچ می گوید: «آنها به من اجازه زندگی کردن می دهند و من هم متقابلا به آنها اجازه می دهم که زنده باشند. این که در غیر این صورت چه اتفاقی می افتد اصلا خبر ندارم و البته نمی خواهم هم که خبر داشته باشم». منبع: دی ولت ترجمه: محمدعلی فیروزآبادی
دوشنبه ، ۱۹بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران بالکان]
[مشاهده در: www.iranbalkan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 4]
-
گوناگون
پربازدیدترینها