واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین: کسی فکر نمیکرد استراتژیکترین فیلم جشنواره امسال فیلم فجر را کارگردان جوانی بسازد که ساخت نخستین فیلم بلند سینماییاش را تجربه کرده است.
البته اگر بدانیم عباس لاجوردی، پیشینهای قابلاعتنا در سینمای مستند دارد و با دغدغهمندی و شهامت و اعتماد به نفس مثالزدنی، کارهایی سخت و جسورانه همچون گفتوگوی حضوری با وستر گارد، کاریکاتوریست دانمارکی و تری جونز، کشیش دیوانه آمریکایی را به سرانجام رسانده، کارگردانی فیلمی مثل جشن تولد عجیب و دور از ذهن نیست؛ فیلمی که با محوریت مظلومیت مردم سوریه و جنایات تکفیریها ساخته شده و ضمن روایتی جذاب و پرتعلیق، به نقش مهم ایران در منطقه اشاره دارد و نشان میدهد پاسداری از منافع و آرمانهای کشور به حفاظت داخلی خلاصه نمیشود. علاوه بر کار مستمر در حوزه مستند و مجموعههای تلویزیونی در این عرصه، تجربیاتی هم در عرصه رئال ـ انیمیشن دارید. این طیف گسترده و تنوع در فیلمسازی ریشه در چه دارد؟ من همیشه دوست دارم در فیلمسازی، اتفاق جدیدی را تجربه و دنبال کنم. ده سال پیش هم که مجموعه رئال ـ انیمیشن را کار کردم، اولین مجموعه با این شیوه در تلویزیون بود. بعد هم بیشتر وقتم را به ساخت فیلمهای مستند اختصاص دادم. اینقدر کار در این عرصه خوب بود که هنوز به آن علاقه دارم و فیلم مستند میسازم. همیشه در برنامه هایم بود که ساخت یک فیلم سینمایی را شروع کنم، اما به قدری درگیر سوژههای مستند بودم و دغدغه اینقدر زیاد بود که فرصت این کار تا همین «جشن تولد» پیش نیامد تا این که مستندی به نام شمرهای زمان را در سوریه ساختم و ذهنم بسیار درگیر مظلومیت مردم این کشور شد. ابتدا بخشهایی از این مستند در برنامه ماه عسل پخش شد که من مهمان برنامه بودم و چندی بعد، شبکه سوم سیما به طور کامل این اثر را پخش کرد که با استقبال خوب مردم مواجه شد. پس از ساخت این مستند و بازتابهای خوب آن تصمیم گرفتم، نخستین فیلم سینماییام را بسازم. «جشن تولد» همان فیلمی است که میخواستید سینما را با آن شروع کنید؟ پیشتر به این فکر نکرده بودم که کار فیلمسازیام در سینما را با چه سوژهای شروع کنم. فقط چند سالی ذهنم درگیر این بود که باید یک فیلم سینمایی خوب با سوژهای متفاوت را شروع کنم. بعد از سفر به سوریه و ساخت فیلم مستند درباره اتفاقات آنجا، بسیار از زندگی اسفبار مردم و شرایط ملتهب و جنگی آنجا متاثر شدم و جرقه اولیه ساخت فیلم سینمایی در من زده شد. هر آدمی که آنجاست، زندگی و قصهای برای روایت دارد. من به این رسیدم که داستان زندگی آنها را کنار هم بچینم و یک قصه جدید برای خودم بسازم که نتیجهاش شکل گیری فیلمنامه جشن تولد شد. با توجه به این که شرایط خیلی سختی در تولید داشتیم و در کشوری با شرایط عجیب و غریب کار میکردیم، از نتیجه نهایی کار راضی هستم. ویژگی اصلی فیلمتان چیست و فکر میکنید، چه چیز آن را برای دیدن از سوی مردم جذاب میکند؟ بزرگترین ویژگی فیلم آن است که شما برای اولین بار در قالب یک فیلم سینمایی حرفهای، حقایقی را درباره سوریه میبینید و در عین حال میتوانید این احساس را داشته باشید که همین اتفاقات میتواند در ایران هم بیفتد چون گروههای تکفیری و غرب برای ایران هم نقشه دارند. این باعث میشود بیننده ارتباط خوبی با فیلم برقرار کند، خصوصا این که ما در لوکیشنهای واقعی و در جاهایی بودیم که تکفیریها با ما فقط چندصدمتر فاصله داشتند که پرچمشان را براحتی میدیدیم یا در جاهایی فیلمبرداری میکردیم که زمانی محل مقاتله و جنگ بود. همه اینها برای تماشاگر جذابیت بصری بکر به همراه دارد، بدون این که ما بخواهیم مثل فیلمهای هالیوودی با تکیه بر عنصر تخیل، دکورسازی و دروغ پردازی کنیم. هر چه در فیلم ما میبینید، براساس مستندات و واقعیات ساخته شده است. فیلم شما استراتژیکترین اثر جشنواره امسال است و با این که در بخش نگاه نو حضور دارد، هیچ فیلمساز قدیمیتری جرات نکرده سراغ چنین مضمون و فضایی برود. از این موضوع خشنودم. یک هنرمند باید چیزهایی را ببیند که بقیه به آن نگاه نمیکنند. احساس کردم اگر من وارد این کارزار فرهنگی نمیشدم، ناگهان میدیدیم که چهار سال از جنگ سوریه و اتفاقات پیرامون آن گذشته و فیلمسازی به آن نمیپرداخت و وقایع و حقایق سوریه مغفول باقی میماند و فیلمی سینمایی برای سندیت دادن به آن نبود. با این کار میخواستید بگویید که یک هنرمند باید بموقع به اتفاقات جامعه و دنیای پیرامون خود واکنشی هنرمندانه نشان دهد؟ صددرصد. مطمئن باشید اگر آمریکاییها میتوانستند در سوریه فیلم بسازند، قطعا تا به حال دستکم ده فیلم ساخته بودند. متاسفم، در کشور ما با وجود این که نظام ما بودجه به نهادهای فرهنگی و هنری برای ساخت آثار استراتژیک میدهد، هیچ اقدامی در این عرصه صورت نگرفته است. البته خود ما هم که برای ساخت این فیلم، به نهادهای ذی ربط و متولی مراجعه کردیم، هیچ کمک و حمایتی دریافت نکردیم و در نهایت با حمایت و سرمایهگذاری شخصی دو تن از دوستانم این اثر را ساختم. شما که وارد سینمای حرفهای شدید، برای کارگردان شدن، دستیاری کارگردانی را پیشنهاد میکنید یا ساخت فیلم کوتاه و مستند را؟ دستیاری کارگردانی خیلی برای فیلمسازشدن خوب است و من به همه علاقهمندان و دانشآموختگان کارگردانی توصیه میکنم حتما دستیاری کارگردانی را تجربه کنند و فیلمهای کوتاه بسازند، اما خودم به شخصه به دلیل اعتماد به نفس، این تجربه را از طریق ساخت فیلمهای مستند به دست آوردم و سراغ سوژههایی رفتم که کمتر کسی، جسارت رفتن به سمت آن را دارد. اگر من چنین روحیهای نداشتم، هیچ گاه مصاحبه با کاریکاتوریست دانمارکی که کاریکاتور موهنی درباره پیامبر گرامی اسلام کشید یا گفتوگو با کشیش آمریکایی که کتاب مقدس قرآن را سوزاند، انجام نمیشد.
چهارشنبه 14 بهمن 1394 ساعت 07:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]