تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815609422
افسوس زمانه از دست رفته
واضح آرشیو وب فارسی:پارس فوتبال: از هر منظر به قضیه نگاه کنیم، همایون بهزادی که وی را نیز دیروز از دست دادیم، دومین نوک حمله تاریخ فوتبال ایران به لحاظ کیفیت و کارآیی بود و فقط علی دایی از حد و حدود او فراتر رفته و نگاهی به دستاوردهای «شهریار» به ما گوشزد می کند که «سرطلایی» واقعی فوتبال ایران چقدر بلندپرواز بوده که فقط دایی توانسته از او پیشی گیرد.به گزارش خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام ؛ بهزادی در عصر و زمانه ای در فوتبال ما چهره شد که تعداد نوک حمله های برجسته و مهاجمان چندپستی برخلاف امروز در فوتبال ما اندک نبود. در همان پرسپولیس اواخر دهه 1340 و نیمه اول دهه 1350 امثال کلانی، ایرانپاک، خوردبین، زادمهر و گنجاپور نیز در خط حمله حضور داشتند و اندک مدتی بعد اسماعیل حاج رحیمی پور نیز سر برآورد. پاس علی اصغر مالکیان را داشت و عقاب به غلام وفاخواه می بالید. در استقلال برادران مژدهی گلسازی می کردند و اینجا و آنجا عزیز اسپندار و غفور جهانی (ملوان)، ناصر نورایی (گارد) و حسن ابراهیمی (بانک ملی) نیز جلب نظر می کردند. فوتبال ایران سرشار از گلزنان ذاتی بود و البته غلامحسین مظلومی نیز در اولین سال های ظهورش به سر می برد و مردی که از فوت وی نیز زمانی طولانی نمی گذرد و لقب سومین سانتر فوروارد تاریخ فوتبال ایران پس از دایی و بهزادی سزاوار او است. اینکه بیماری های منجر به فوت با بالا رفتن سن گریزناپذیر می شوند یک واقعیت پزشکی تلخ و غیرقابل کتمان است اما اینکه برخی عملکردها و سردی ها نسبت به پیشکسوتان ورزش آنها را بیشتر به سوی ناامیدی و به تبع آن تسلیم شدن سریع تر مقابل «نیستی» وا می دارد، چیزی است که از رفتارها و عملکردهای بعضی مردمان این زمانه و برخی مدیران ورزشی فعلی برمی خیزد. این یک حقیقت مسلم است که ما فقط پس از مرگ انسان های شاخص به یاد آنها می افتیم و تجلیل ما زمانی روی می دهد که برای آنها گوشی برای شنیدن آن نمانده است و رفته اند و ما را تنها گذاشته اند. اگر هادی نوروزی را که در جوانی رفت نادیده بگیریم، اکثریت با کسانی است که عمرشان کوتاه نبود اما دلسردی های زمانه قلب آنها را به تدریج متوقف کرد و گرمای ورزش ما را به سوی سردی سوق داد. امروز هم که تعریف از بهزادی بیشتر و بیشتر می شود، همگی می دانیم که این فقط یک رویداد موقتی است و دیری نخواهد پایید که وی نیز به رغم تمامی عظمت کارش در دوران اوج، از یادها خواهد رفت. این روزها که مهدی طارمی آقای گل لیگ ایران شده است شاید کسی نپرسد چرا پرسپولیس و تیم ملی به اندازه گذشته گلزن نمی سازند و به چه سبب تعداد بهزادی ها انگشت شمارتر و بهتر بگوییم نایاب شده اند. وقتی آموزشی اساسی نیست و همه چیز بر پایه سرعت و آماده خوری است و باشگاه ها بازیکن نمی سازند، مشخص است که دیگر صاحب امثال بهزادی نمی شویم که نشانه قدرت و مظهر بازی درگیرانه و در عین حال توام با هوش در نوک حمله بود. بهزادی هم به درستی در مکتب شاهین آموزش فنی و انضباطی دیده بود و هم خودش همتی بلند داشت. امروز که از این اصول خبری نیست و بر سر در برخی باشگاه ها بیهوده واژه «فرهنگی» را هم اضافه کرده اند، طبیعی است که اولا مهاجمان کیفیت بهزادی را نداشته باشند و دوما از استمراری همچون وی بی بهره جلوه کنند و اکثرشان جرقه ای بزنند و بروند. سرزنان بسیاری در فوتبال ما ظهور کردند و خوب هم بودند اما بهزادی چیز دیگری بود، پرش های به موقع و مماس کردن درست و دقیق سر با سانتر ارسالی و شهامت ذاتی و نترسیدن از حوادث، وی را از سایرین تفکیک می کرد و او دو پای قدرتمند برای شوتزنی هم داشت. «دایی» بعدا همین الگوها را با شدت و غلظت بیشتر و موفقیت فزون تر تکرار کرد و برترین گلزن «ملی» تاریخ فوتبال جهان شد. بهزادی با شاهین و سپس پرسپولیس و البته تیم ملی نشان داد در سیستم های رایج آن زمانه «اغلب 2-4-4 و 3-3-4) راه گلزنی چیست و یک نوک حمله باید چگونه باشد و چه بکند. قدری بیش از 35 سال بعد از آویختن کفش هایش و 24 ساعت بعد از لبیک دعوت «حق»، بهزادی زنده تر از هر زمانی است. او نماد شاخص مهاجمانی است که در عصر بی پولی فوتبال و معیار بودن «همت»، پله های ترقی را با سرعتی خیره کننده پیمود و گلزن نخست نسلی شد که به داشتن ستاره های حقیقی – و نه پوشالی- خو گرفته بودند. نسلی که متاسفانه مثل خود او انگار تکرار نشدنی هستند و زمانه ای که باید بیش از پیش افسوس فقدان آن را خورد.
شنبه ، ۳بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارس فوتبال]
[مشاهده در: www.parsfootball.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها