تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1814583461
حمله به سفارت روس و ماجرای رستم بیک
واضح آرشیو وب فارسی:سکو نیوز: (حمله به سفارت روس و ماجرای رستم بیک)عنوان سرمقاله امروز روزنامه شرق به قلم(احمد غلامی)است که در آن می خوانید: الکساندر پوشکین، شاعر بزرگ روس، که در سال ١٨٢٩ برای دیدار برادرش به جبهه روس و عثمانی می رفت، در راهِ کوهستان های قفقاز، گاری ای با دو ورزا دید که از سراشیبی کوه پایین می رفتند. پوشکین به گاریچی گفت: «از کجا می آیید؟» گاریچی گفت: «از تهران!» گفت: «در گاری چه دارید؟» گاریچی گفت: «جنازه گریبایدوف!» پوشکین بهت زده به جنازه خیره شد. باورش نمی شد. گریبایدوف برای او فقط وزیر مختار روسیه در ایران نبود. رفیقی آشنا و نمایش نامه نویسی نامی بود که نمایش نامه «مصیبت عقل»اش بارها و بارها اجرا شده بود. شاعر و روزنامه نگاری جسور که در قیام افسران دکابرسیت فعالانه شرکت کرده بود. در آن روزگار پوشکین از تحقیری که کشورش به ایرانیان تحمیل کرده بود خبر نداشت و نمی دانست وجدان معذب مردمان تحت سلطه چگونه رخ عیان می کند. اگر می دانست شاید بدن تکه تکه گریبایدوف آن قدرها تکانش نمی داد. گریبایدوف هم از شخصیت هایی است که ایرانیان سرنوشتی غم انگیز برایش رقم زدند. او در زمانه ای بحرانی وزیر مختار روس در ایران شده بود. اگر فکر می کرد حضورش در کنار عباس میرزا و پاسکویچ در حال امضای معاهده ترکمانچای او را این گونه بر سر زبان ها می اندازد، شاید عاقلانه تر از اینها عمل می کرد. مردم ایران که می خواستند خشم و نفرت خود را از معاهده ترکمانچای بر سر کسی خالی کنند او را برگزیدند. گریبایدوف مأموریت داشت اُسرا و اتباع ارمنی را از ایران خارج کند. دربار فتحعلی شاه که روس ها خزانه اش را خالی کرده بودند منتظر جرقه ای بود، تا شعله ور شود. و متأسفانه در سرزمین ایران همواره زدن این جرقه ها، متولی دارد. میرزا یعقوب که از خواجگان ارمنیِ مسلمان شده دربار شاهی بود به سفارت روسیه پناه برد تا گریبایدوف او را بازگرداند. این پناهندگی آتشی بود به انبار باروت. شاه درخواست کرد تا میرزایعقوب که اسرار دربار را در سینه دارد، بازگردانده شود. اما میرزایعقوب زیر بار نرفت و هر راهکاری از جمله بست نشینی در مسجد را رد کرد و نه تنها برای رفع این بحران هیچ کمکی به گریبایدوف نکرد، بلکه بی پروا درباره زندگی خصوصی شاه دست به افشاگری زد و مشوق او در این کار «رستم بیک» بود. درواقع همه این آتش ها از گور او برمی خاست. رستم بیک که مورد بی اعتنایی شاه قرار گرفته بود مترصد آن بود که برای شاه و ایرانیان دردسر ایجاد کند. ابدا حیرت انگیز نیست آدم هایی مثل رستم بیک بازی گردان اصلی ماجرا باشند. او در این هنگامه، فتنه دیگری برپا کرد و خواهان بازگشت دو زن جوان ارمنی متعلق به اندرونی الهیارخان شد. الهیارخان با اکراه اجازه داد آنها برای سؤال و جواب به محل سفارت بیایند. زنان خواستار ماندن در تهران بودند، اما رستم بیک گریبایدوف را ترغیب کرد آنها را چند روز دیگر نگه دارد تا شاید نظرشان تغییر کند. گریبایدوف که سرسختانه به متن عهدنامه، یعنی بازگشت ارامنه وفادار بود هرگز فکر نمی کرد حکومتی که چنین بهای سنگینی برای صلح با روسیه داده، دق دلی اش را سر سفیر آن خالی کند. رستم بیک، تیر خلاص را زد و دو زن ارمنی را که حالا راضی به مهاجرت شده بودند، به گرمابه فرستاد تا تن و بدن خود را بشویند. این کار خشم مردم را برانگیخت و هزاران نفر به سرکردگی میرزامجتهد مسیح، با چاقو و قمه به سفارت حمله کردند. و قریب پنجاه نفر را از دم تیغ گذراندند. فقط دو نفر از این ماجرا جان سالم به در بردند. یکی «کاتب» چون لباس ایرانی به تن داشت و دیگری دبیر اول سفارت، «مالتزوف» که ساعت ها در جایی پنهان شده و از ترس لرزیده بود. بگذارید صحنه این کشتار را عینا از کتاب «دیپلماسی و قتل در تهران» لارنس کلی با ترجمه غلامحسین میرزاصالح بخوانیم: «نعره های بلند و جنون زده آسمان را می شکافت. پرتاب سیل آسای سنگ به حدی زیاد و بی وقفه بود که مجبور شدیم در اتاق دست راستی حیاط داخل پناه بگیریم که محل خواب آقای گریبایدوف بود. او چند بار به عبث کوشید تا با مهاجمان صحبت کند. اما هیچ صدای معمولی قادر به مقابله با چنان جاروجنجال خشم آلودی نبود...گریبایدوف با دستان به هم گره کرده عرض سالن را طی کرد. صورتش از ضربه ای که به گیجگاهش زده بودند، خون آلود بود. گهگاه دستی به میان موهایش می کشید. به کاتب گفت؛ آنها ما را خواهند کشت، میرزا آنها ما را خواهند کشت. پایان ماجرا سریع بود. زمانی که جمعیت افسارگسیخته نعره کشان و با قمه و خنجر از آستانه در به سمت سالن هجوم برد، روس ها تصمیم گرفتند که جان خویش را ارزان نفروشند. دکتر مالمبرگ که شمشیرکشان به سوی حیاط دویده بود در نخستین حمله دست چپش قطع شد. کاتب با قاطی مهاجمان شدن خود را نجات داد و پس از لحظه ای با موج جمعیت به طرف سالن رانده شد، جایی که چشمش به بدن گریبایدوف افتاد که سینه اش با ضربات مکرر چاقو سوراخ سوراخ شده بود». در تاریخ تحلیل های بسیار از این ماجرا وجود دارد. عده ای بر این باورند که دولت پشت ماجرا بوده است. عده ای نیز بر این باورند که دولت انگلیس این بلوا را به پا کرد تا از نفوذ بیش از حد روس جلوگیری کند تا جایگاه سنتی اش را در دربار حفظ کند. اندکی نیز بر این باورند که وجدان معذب ایرانیان و قرارداد تحقیرآمیز ترکمانچای آتش زیر خاکستر این ماجرا بوده است. اما شاید کسی نقش رستم بیک را جدی نگرفته باشد. کمتر تاریخ نگاری است که بخواهد به شخصیت های فرعی تاریخ بها بدهد و چنین واقعه بزرگی را کوچک انگاری کند. اما همواره منافع کوچک آدم های فرعی مسیر تاریخ را به بیراهه کشانده است. اگر ماجرای رستم بیک را به کمک تخیل جدی بگیریم، آن وقت هزینه گزافی که روی دست ایرانیان گذاشته شده، آزاردهنده خواهد بود. دولت وقت برای برقراری صلحی دیپلماتیک ناچار شد ارزنده ترین الماس نادرشاه را که در سال ١٧٣٩ از دهلی غارت کرده بود، تقدیم تزار کند. تزار نیز روی خوش نشان داد و نه تنها از کشته شدن اعضای سفارت چشم پوشید، بلکه یک کرور از دو کرور باقی مانده غرامت جنگی ایران را بخشید و برای یک کرور باقی مانده، پنج سال فرصت قائل شد تا نشان بدهد دیپلماسی، جنگیدن بدون خون ریزی است با درآمدی سرشار. بعد از تحریر: جالب اینجاست که اگر بخواهیم حادثه حمله به سفارت عربستان را از هر منظری نگاه کنیم، بیش از هر چیز به این نکته بدیهی می رسیم که این حمله بیش از هر چیز و هرکس به نفع عربستان بود پس سؤال پیش آمده این است که چه کسی مسیر دیپلماسی را این گونه منحرف کرد؟
شنبه ، ۱۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سکو نیوز]
[مشاهده در: www.neconews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها