تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806761666
«فصل هرس» می خواهد سرطان را در جامعه ایران پررنگ کند
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>از مهم ترین آثار خالدی می توان به مستند «و من مسافرم»، «خصوصی»، «مستند مشترک موردنظر»، «کمی بالا تر» و «نسا» اشاره کرد. وی تاکنون چندین جایزه داخلی و خارجی را به خود اختصاص داده است.به گزارش شفا آنلاین ،به نقل از سپید از جمله نامزدی بهترین کارگردانی مستند جشنواره فجر، جایزه ویژه جشنواره حقیقت، بهترین فیلم جشنواره فیلم کوتاه تهران و از جایزه هایی خارجی این فیلمساز جایزه اول جشنواره فستیوال «فید مارسی» فرانسه، جایزه ویژه «هات داکس کانادا» و جایزه اول «سن پترزبورگ» را نام برد. وی امسال با فیلم فصل هرس توانست جایزه بهترین کارگردانی و بهترین فیلم و همچنین تندیس هنروتجربه را از نهمین جشنواره بین المللی فیلم «مستند حقیقت» به خوداختصاص دهد. به بهانه مستند «فصل هرس » او با موضوع کشف داروی سرطان، با او به گفتگو نشستیم. این فیلم درباره «قاسم تک دهقان» است که ادعا می کند داروی سرطان را کشف کرده و به دنبال ثبت آن است. او در عین حال نگرانی زیادی از دزدیده شدن فرمول این دارو دارد و به دنبال فرد قابل اعتمادی برای ثبت این فرمول است. چرا سراغ این سوژه رفتید؟ من دو عزیزم را به خاطر سرطان از دست دادم، بعدازاین اتفاق موضوع سرطان برای من پررنگ شد، به همین خاطر دنبال راهی بودم که به عنوان مستندساز در این مسیر با سرطان رخ به رخ شوم. پزشک نبودم که بخواهم برای مبازره کاری کنم تنها اسلحه من فیلمسازی بود. شروع کردم به تحقیق کردن و در مسیر این تحقیقات همراه با تهیه کننده ام به آقای «قاسم تک دهقان» رسیدیم. مردی که یازده سال رخ به رخ سرطان داشت و تلاش می کرد که سرطان را شکست دهد. چطور از صحیح بودن ادعای سوژه فیلمتان مطمئن شدید؟ فیلم من در صدد نیست که دارویی را اثبات کند و سعی من در این فیلم این نیست که فقط پروسه راستی آزمایی یک دارو را به نمایش بگذارم. می دانم برای اثبات یک دارو باید مراحل زیادی اتفاق بیفتد تا در سطح جهانی مطرح شود و این جریان فقط با چند آزمایش ساده امکان پذیر نیست. در واقع فیلم تلاش دارد به بهانه کوشش های یازده سالی قاسم تک دهقان مسئله سرطان را در جامعه پررنگ تر کند. فکر می کنم یازده سال تلاش انقدر باارزش است که سیستم وزارت بهداشت ما پای حرف این آدم بنشیند. مسئله من این است که خیلی از کارهای ما کارمندمسلکی شده به همین خاطر وقتی می بینیم یک سری آدم تلاش می کنند که کار بزرگی انجام دهند قابل اعتنا است. خوب است فضایی ایجاد کنیم که درست و غلط بودن این فرمول بررسی شود. در فیلم هم فرض را روی درست و غلط بودن دارو نمی گذارم و می دانم برای من بار حقوقی دارد. تمام سعی من در این فیلم این بود که مراجع ذی صلاح نظر قطعی را بدهند. در مسیر ساخت این فیلم فهمیدم، اعتماد وجود ندارد، اعتماد سیستم های داروسازی به آقای «تک دهقان» و اعتماد آقای «تک دهقان» به سیستم های داروسازی. گمان می کنم اگر روزی روزگاری کسی فرمول داروی سرطان را داشته باشد با این منجلاب بی اعتمادی دارویش را ارائه ندهد. از طرفی به این فکر کردم که ممکن است این دارو در جهان وجود داشته باشد ولی به خاطر این فضای بی اعتمادی پنهان شده و هنوز دیده نشده. من در حین ساخت فیلم از یک سرطان جسمی به یک سرطان بزرگ تر در جامعه رسیدم که فقط مخصوص ایران نیست و فکر می کنم این سرطان بی اعتمادی می تواند عامل سرطان جسمی نیز باشد. اعتقاد ندارم که فقط وزیر بهداشت باید به معضل سرطان رسیدگی کند. وقتی معضل سرطان حل خواهد شد که تک تک ما نسبت به سرطان وظیفه ای حس کنیم و قدمی برداریم. فکر می کنم اولین قدم این است که سرطان بی اعتمادی را کالبدشکافی کنیم. اگر شمای خبرنگار حرف های من را درست پیاده نکنید، اگر من مستندساز درست فیلم نسازم، اگر نماینده مجلس و هر کس در جای خودش برای اعتمادسازی قدم برندارد جامعه اصلاح نمی شود. هرکدام از ما می توانیم برای ساخت دنیای پر از اعتماد شریک شویم. وقتی دنیای پر از اعتمادی داشته باشیم مطمئنم سرطان جسم کند تر پیش می رود. من فکر می کنم رذیلت های اخلاقی روی جسم ما تاثیر می گذارند، شاید به خاطر همین است که انقدر در ادیان ما روی آن تاکید شده. به طورمثال سرطان معده در ایران آمار وحشتناکی دارد و دلیلش این است که غذای قابل اعتماد در جامعه انتشار پیدا نمی کند حالا بیاییم گیر بدهیم به وزیر بهداشت که چرا برای سرطان معده کاری نمی کند؟ آن تولید کننده مواد غذایی، آن مدیر رستوران و حتی آن آشپز می تواند در این مسیر تاثیر گذار باشد چرا که محصول قابل اعتماد در جامعه انتشار نداده است. خیلی دردناک است وقتی یک غذای ناسالم می خریم انگار هزینه می کنیم و بیماری می خریم، یک بار هزینه غذا می دهیم یک بار هزینه درمان. اگر هرکدام از ما در شغلمان در جایگاهی که هستیم برای اعتمادسازی تلاش کنیم اتفاقات خوبی در جامعه می ا فتد. من مطمئنم در دنیا اگر زیبایی تولید کنیم، زیبایی تحویل می گیریم و اگر زشتی، زشتی تحویل می گیریم. همه می گوییم نگران آلودگی هوای این شهریم اما هیچ کدام نمی آییم بگوییم امروز ماشینمان را خاموش کنیم. باید ببینیم ما چه کرده ایم. قبول دارم وزیر بهداشت، نماینده های مجلس و دولت ما باید این فضا را ایجاد کنند اما یادمان نرود ما هم جزو این کشوریم. همه چیز به هم ربط پیدا می کند. مخاطب فیلم مستند چه کسی است؟ این فیلم ها باید کجا پخش شود تا دیده شود؟ یک قسمت مهم را به خود فیلمساز ربط می دهم اگر فیلمساز برای دقایقی که مخاطب برای تماشای فیلم صرف می کند ارزش قائل باشد فیلم راهش را پیدا می کند. من یک سال از عمرم را صرف ساخت این فیلم کردم و برای هر دقیقه اش نگرانم. خیلی مهم است که به عنوان مستندساز فضایی را ایجاد کنی که تماشاچی با فراغ بال به تماشای فیلم بنشیند. مسئله دیگری که وجود دارد این است که ذهنیتی در مورد فیلم مستند وجود دارد که خیلی ها فکر می کنند مستند یعنی حیات وحش. قسمتی هم مربوط است به فرهنگ سازی که در این زمینه اتفاق نیفتاده؛ به نظر من هنر و تجربه در این مسیر دارد کارش را به درستی انجام می دهد که چنین فضای فرهنگ سازی در جامعه ایجاد شود. فیلم هایی که بار اطلاعاتی دارند باید مخاطب زیادی داشته باشند تا بتوانند تاثیرگذار باشند مثلا در تیراژ مخاطب تلویزیون. هنر و تجربه فیلم های مستند را اکران می کند و تلویزیون هم اگر مستندهای خوب در زمان های مناسب پخش بشود مطمئنا تاثیر خودش را دارد. نیازاست تبلیغات انجام شود و مدیران ما باور کنند که مستند می تواند فرهنگ ساز باشد. من فکر می کنم مستند مثل یک آینه است که روبروی جامعه قرار داده می شود که آدم ها مشکلاتشان را در آن ببینند اگر این آیینه ها زیاد شود آدم ها خودشان را در آن می بینند و اتفاقات مهمی می افتد. اتفاقا مردم به اطلاعاتی که در فیلم مستند داده می شود اعتماد بیشتری دارند. نکته مهم همین است که کاری کنیم فرهنگ مستند دیدن نشر پیدا کند. مطبوعات و تلویزیون می توانند مخاطب را برای دیدن فیلم ها ترغیب کنند. مدیران باید بدانند که یک روزه این اتفاق نمی افتد. باید بدانی چه محصولی را برای چه کسی به نمایش بگذاری. از طرفی هم بعضی از فیلمسازان ما هم این ذهنیت را دارند که فکر می کنند مستند یعنی دکمه دوربین را بزنی و فیلم بگیری ما دقیقاً ضربه را از همین ناحیه می خوریم اغلب ذهنیتشان این است که یک روزه از یک سوژه فیلم بگیرند و دوروزه هم تدوین کنند. به همین دلیل مدیران هم برای مستند هزینه نمی کنند؛ اما من سر این پروژه یک سال وقت گذاشتم برایم مهم بود 75 دقیقه ای که مخاطب برای فیلم من وقت می گذارد چون معتقدم که برای دقیقه دقیقه زمان هر انسان باید ارزش باید قائل بود. این مسئله به همان اعتماد سازی فیلمساز به تماشاچی بر می گردد که تماشاچی بداند که فیلمساز نگران زمان تماشاچی است. به نظر من هر مستند بد می تواند مخاطب را از مستند زده کند. سفارش دهنده مستند باید چه کسی باشد؟ به نظر من اگر فیلم دغدغه شخصی نباشد تاثیر نخواهد گذاشت. مستند سفارشی تاثیری در جامعه ایجاد نمی کند منظورم این است سیاست گذاری که نگاه از بالا دارد بهتر می تواند مشکلات را تشخیص دهد. هزینه را باید مدیر دغدغه مند بدهد و انعکاس ماجرا وظیفه مستندسازی است که دغدغه مند است. در سیستم های دولتی ما یک بودجه ای برای تبلیغ و ترویج وجود دارد که متاسفانه آن هزینه در روابط دوست و همکاری از بین می رود. مدیری که می خواهد پای برگه روابط عمومی را امضا کند باید مطمئن باشد کار را دست کسی می دهد که کارش را بلد است. اگر فیلمی فیلم دغدغه مند باشد در کمد نمی ماند، دیده می شود. وقتی حرفی برای گفتن داشته باشی شنونده پیدا می شود. تحقیق هم نقش مهمی دارد اگر فیلمساز تحقیق درست نکند و در فیلمش فقط با معضل روبرو شود و به زیر متن معضل در فیلم نگاه نکند اتفاقی نمی افتد. یکی از ضعف های مستند ها این است که فقط با معضل روبرو می شوند؛ مثلا فیلم های زیادی درباره اعتیاد ساخته می شود اما هیچ وقت فیلمی درباره دلیل اعتیاد ساخته نمی شود. لازم است فیلمساز کمی در لانگ شات به موضوع نگاه کند من نمی گویم که فیلمساز راهکار بدهد . فیلم مستند باید علامت سوال ایجاد کند اما علامت سوالی که علامت سوال درستی باشد. اعتیاد جامعه ما خیلی زیاد به بیکاری ربط دارد یا عدم توجه به کودکان بیش فعال می تواند یکی از این علت ها باشد. کودکان بیش فعالی که در جامعه رها می شوند بعدا تبدیل به معضل می شوند. بیاییم قبل از هر چیزی به ریشه مشکل بپردازیم. یادم هست برای یک پروژه ای می خواستم به بیماران کلیوی بپردازم. چیزی که در تحقیقاتم متوجه شدم و خیلی دردناک بود این بود که این آدم ها قبل از اینکه به بیماری مبتلا شوند، می توانستند تنها با یک آزمایش 20 هزار تومنی که ۱۵ دقیقه وقتشان را می گرفت، کلیه هایشان را نجات دهند و این از جهل ماست و اینکه مسئول ما تبلیغ نکرده که بیایید آزمایش بدهید تا ببینیم حال کلیه هایتان چطور است. این آگاهی با دادن یک کاغذ دست بیمار درست نمی شود این آگاهی را می توان با فیلم به مردم داد. هیچ جا تبلیغ چکاپ کردن نمی شود. طرف با افتخار می گوید من ۱۲ سال است دکتر نرفته ام. من فکر می کنم این اورژانسی ترین چیزی است که باید به آن پرداخته شود.
چهارشنبه ، ۲دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها