تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806741449
کربلا ؛ نمایشگاه تمام خوبی ها وکمالات
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): حجت الاسلام قرائتی آنچه در پی می آید سخنرانی حجت الاسلام قرائتی در برنامه درسهایی از قرآن است که در آن به برخی فضائل وکمالات متجلی در واقعه کربلا اشاره کرده است.شعر معروفی است که می گوید: آنچه خوبان همه دارند، تو تنها داری. موضوع بحث ما این است که همه ستایش ها یکجا در اهل بیت پیغمبر(ص) جمع است. هر کمالی را خداوند نسبت به هرکس بیان کرده، آن کمال در کربلا جلوه می کند. کربلا، کربلا نیست. نمایشگاه تمام خوبی ها در یک سمت، نمایشگاه تمام جنایت ها در سمت دیگر است. کشتن، جنایت است. اما بالاترین جنایت، کشتن طفل، بالاتر از کشتن طفل، طفل تشنه! بالاتر از طفل تشنه، روی دست پدر. کشتن هست اما دیگر شهید زیر سم اسب نمی شود. خیمه ها را که دیگر آتش نمی زنند. یعنی یک سمت نمایشگاه درندگی، یک سمت نمایشگاه کمالات. ما در اینجا به برخی از کمالات موجود در کربلا اشاره می کنیم: 1-رضایت خدا از بندگان، رضایت بندگان از خدا یکی از کارهای خوب این است که خداوند می فرماید: یک عده افراد هستند به آنها گفته می شود: «یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ، ارْجِعِی إِلَی رَبِّکِ رَاضِیَهًًْْ مَّرْضِیَّهًْ» (فجر/27 و 28). خدا ستایش می کند که بعضی ها از خدا راضی هستند. خدا هم از اینها راضی است. شما نگاه کنید امامان ما اقرار می کردند، خود امام حسین(ع) روزی که بناست شهید شود، صبح عاشورا که دیگر مطمئن بود حتماً شهید می شود، ذره ای گله نکرد. گفت: «رَاضِیَْهًْ مَّرْضِیَّهًْ». زینب کبری سخنرانی متعدد کرد. یک جا در یک جمله نگفت: من مادر دو شهید هستم. از شهادت امام حسین گفت. از شهادت اهل بیت هم گفت. بچه های خودش را مطرح نکرد. برای اینکه وقتی بچه های خودش را مطرح می کرد، امام حسین غم می گرفت. برای اینکه برادرش غصه نخورد، اسم بچه هایش را نبرد. ما یک زن داریم مانند زینب کبری که دو جوانش در کربلا شهید می شود، دو برادرش هم شهید می شود. امام حسین و ابالفضل هردو برادر بودند. هجده فامیلش شهید می شود،اما می گوید: من راضی هستم. آنوقت دختر ما به جایی رسیده که وقتی می گوییم: این لاک را پاک کن. می گوید: نه! من حالا این لاک را بیشتر از نماز و خدا و پیغمبر دوست دارم. یعنی یک کسی برایش لاک مهم است. یک کسی برایش هجده شهید مهم نیست. خیلی فاصله داریم. یک آیه در قرآن داریم، که اگر کسی از خدا جدا شود، انگار در آسمان پرت شده، معلوم نیست پرنده ها او را کجا می برند. «فَتَخْطَفُهُ الطیرُ» (حج/31). 2-تسلیم بودن اولیای خدا در برابر دستورات خدا قرآن تعریف ابراهیم را می کند. چون ابراهیم(ع) تا حدود صد سالگی بچه دار نشد. در آخر عمر خدا بچه ای به او داد و بچه اش هم ده، دوازده سال بزرگ شد. یک کسی که صد سال منتظر یک بچه بوده و حالا یک نوجوانی شده، خدا به ابراهیم می گوید: این بچه را بکش. اوبا بچه اش درمیان می گذارد و می گوید: «إِنِّی أَرَى فِی الْمَنَامِ أَنِی أَذْبَحُکَ» (صافات/102) من پشت سر هم خواب می بینم که تو را ذبح کنم. اسماعیل به پدرش گفت: «یا أبَتِ» ای بابا! هرچه به تو دستور بدهند انجام بده. نگران نباش! «فَلَمَّا أَسْلَمَا» (صافات/103) هردو تسلیم شدند. «وَتَلَّهُ لِلْجَبِینِ» اسماعیل را خواباند، کارد را گذاشت، خدا گفت: کارد را بردار. نمی خواستم خون ریخته شود، می خواستم ببینم تو دل می کنی یا نه؟ دیدم دل کندی. هرچه خدا گفته انجام بده. اگر خداست دیگر غصه نمی خوریم. در کربلا می بینیم که فرزند امام حسین از پدرش می پرسد: چرا ما را می کشند: «السنا بالحق» ما مگر حق نیستیم؟ می گوید: خوب اگر حقیم مرا بکشند. این گفتنش آسان است. تسلیم فرمان خدا، هرچه خدا گفت، ما تسلیم هستیم. این مهم است. 3-سپاسگزاری خداوند از بندگان فداکار و مخلص این اسماعیلی که در نوجوانی بنا شد او را بکشد، نوزاد که بود خدا به ابراهیم گفت: او را با مادرش در مکه بگذار، تنها باشند. یک زن جوان با یک بچه کودک، «بِوَادٍ غَیْرِ ذِی زَرْعٍ» (ابراهیم/37) در مکه ای که نه آب است، نه گیاه است، نه کشت است. هیچ موجودی آنجا نیست. بیابان خالی است. ابراهیم بچه را گذاشت، این بچه تشنه شد، در آن هوای داغ مادر دید ابراهیم که رفته، خودش است و با یک بچه، هیجان زده در کوه صفا و مروه رفت. کوه صفا و مروه بغل مسجدالحرام است که الآن هم جزء مسجدالحرام شده است. یک خیابان چهارصد متری است. حاجی ها یکی از برنامه هایشان این است که باید میان کوه صفا و مروه را هفت بار بیایند و بروند. هاجردوید رفت کوه صفا، از روی کوه ببیند درختی، گیاهی، کبوتری، پرنده ای، چرنده ای هست، دید چیزی نیست. دومرتبه به کوه مروه آمد، باز آرام نگرفت. هفت بار این مسیررا طی کرد. به همه حاجی های تاریخ می گویند: جای خانم جوان، هاجر بروید. بالاخره بعد از اینکه چند بار مادر آمد و رفت، از زیر دست این کودک یک چشمه آب به نام آب زمزم جوشید. این را خدا مطرح می کند. می گوید: «إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَهًْ مِن شَعَائِرِ اللَّـهِ» (بقره/158) صفا و مروه جزء شعائر الهی است. «فَمَنْ حَجَّ الْبَیْتَ...» کسی که حج می رود یا عمره می رود، باید این کوه را طی کند. آخرش می گوید: خدا شاکر است.یعنی اگر یک زن فداکاری کرد، من به همه مراجع تقلید و علما و تجار و به همه پولدارهای تاریخ، می گوییم: مکه بروید. مثل این خانم، هیجانی، صفا و مروه را سعی کنید. من نمی گذارم که کسی کاری برای من کند، گم شود. تازه کودکی که آب پیدا کرد، این است. در کربلا چه شد؟ درکربلا هم کودک بود، هم آب نبود، تشنه بود. هم زینب کبری و امام حسین هرچه این طرف و آن طرف رفتند، آب پیدا نکردند. علی اصغر روی دست پدر شهید شد، گلویش پاره شد. پس ببینید خداوند در آیاتی تجلیل می کند از یک مادری که بچه اش را تشنه گذاشت و هیجانی و پریشان و بدون همسر و تنها ولی بالاخره بچه آب پیدا کرد و کشته هم نشد. آنوقت این کمال خیلی پررنگ تر در کربلا بود. 4- اقامه نماز، حتی در میدان جنگ با دشمن در قرآن خدا تعریف می کند. می گوید: مردانی هستند که «رِجَالٌ لَّا تُلْهِیهِمْ تِجَارَهًْ وَلَا بَیْعٌ عَن ذِکْرِ اللَّـهِ» (نور/37) ستایش می کند از بازاری ها و تجاری که صدای اذان را شنیدند، مغازه را تعطیل می کنند. یعنی کسب و کار، اینها را از نماز باز نمی دارد. در کربلا کسب و کار نبود، اما باید گفت:«رجال لا تلهیهم سهام و لا سیف» نه تیر، نه شمشیر اینها را از خدا باز نداشت. یعنی زیر باران تیراندازی ها امام حسین نماز خواند. خدا در قرآن ستایش می کند که این آقا از مشتری اش گذشت. با اینکه مشتری بود رها کرد و دنبال نماز رفت. خدا ستایش می کند از کسی که کسب و کار، او را از نماز باز نداشت. در کربلا مهمتر از کسب و کار بود. تیراندازی بود. در برابر تیرها امام حسین از نماز محروم نشد. خداوند در قرآن هرکجا از هریک از اولیای خودش تعریف کرده، نگاه می کنیم همه یکجا در کربلا هست. قرآن تعریف می کند به افرادی می گوید: «تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ» (سجده/16) جنوب، جمع جَنب است، جَنب یعنی پهلو، «تتجافی» یعنی پهلویشان را از رختخواب فاصله می گیرند. یعنی سحرخیز هستند. از سحرخیزان تجلیل می کند که اینها با خدا مناجات می کنند. بالاترین درجه مناجات در کربلا بود. قرار بود عصر تاسوعا حمله شود. امام حسین فرمود: حمله را به فردا موکول کنید، چون «انی احب الصلاه» من امشب می خواهم با خدا مناجات کنم. مناجات در دل شب، آن هم در دل دشمن. 5- قیام امام حسین(ع) برای مبارزه با بزرگترین منکر قرآن از امر به معروف و نهی از منکر، تعریف می کند. می گوید:«الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنِ الْمُنکَرِ» (توبه/112) ستایش می کند از افرادی که به خوبی ها سفارش می کنند، از گناهان و بدی ها نهی می کنند. امام حسین که گفت: من می خواهم کربلا بروم، گفت: اصلاً دلیل کربلا رفتن من این است: «انی ارید ان آمر بالمعروف» من می خواهم معروف را زنده کنم. می خواهم منکر را از بین ببرم آیا نمی بینید به حق عمل نمی شود. آیا نمی بینید از باطل جلوگیری نمی شود. من می خواهم حق را مطرح کنم. باطل را محو کنم. آنچه راجع به امر به معروف و نهی از منکر است در کربلا بوده است. 6- بالاترین ایثارها در واقعه کربلا قرآن تعریف می کند، می گوید: بعضی ها خودشان نمی خورند و به دیگران می دهند. ایثار می کنند و از ایشان تجلیل کنید. ما چهار حالت داریم. یکوقت می گوییم: هم او داشته باشد، هم من! این یک حالت است. یک نعمتی که داریم می گوییم: او داشته باشد، من هم می خواهم داشته باشم. این غبطه است. غبطه یعنی خدایا به او که دادی، به من هم بده. یکوقت می گویم: نه او داشته باشد، نه من! من که ندارم، خدایا از اینم که دادی بگیر! حالا که ندارم، او هم نداشته باشد. یعنی می گوید: من که ندارم، ان شاءالله او هم که دارد از بین برود.این حسادت است. اگر گفتی: من نه! این بله. من نداشته باشم طوری نیست، او داشته باشد. این ایثار است. من نداشته باشم طوری نیست. مثل مادر که پتو را از روی خودش برمی دارد و روی بچه اش می اندازد. ولو ممکن است مادر هم سرما بخورد. من نداشته باشم، او داشته باشد. اگر گفتم: من بله، او نه! این بخل است. بخل یعنی من داشته باشم، او نداشته باشد. چهار حالت دارد. نه من، نه او! می شود حسادت ؛ هم من، هم او؛ می شود غبطه؛ من داشته باشم، او نداشته باشد! بخل... من نداشته باشم، او داشته باشد. ایثار! بالاترین درجه، ایثار است. یعنی از خودش کم می کند مثل آدم هایی که بی خوابی می کشند برای اینکه مملکت امن باشد. بالاترین ایثار در کربلا بود. ابالفضل(ع) آب را آورد، یادش افتاد که بچه های برادرش تشنه هستند، نخورد:«وَیُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ» (حشر/9) در قرآن از ایثار تعریف می کند. بالاترین درجه ایثاردر کربلا بود. قرآن ستایش می کند، می گوید: ابراهیم وقتی منطقی حرف می زد، طرفش بهت زده می شد. «فَبُهِتَ الَّذِی کَفَرَ» (بقره/258) یعنی کافر بهت زده می شد. زینب کبری و امام زین العابدین در کوفه و شام که اسیر بودند، طوری سخنرانی کردند که همه مردم بهت زده شدند. 7-عشق به مرگ قرآن تعریف می کند می گوید: بعضی در راه خدا اذیت شدند: «وَأُوذُوا فِی سَبِیلِی» (آل عمران/195) در راه خدا اذیت شدند. در کربلا بیشترین و بدترین اذیت را نسبت به اهل بیت کردند و آنها صبر کردند. قرآن ستایش می کند، می گوید: مومنین کسانی هستند که وقتی به سختی رسیدند، شعارشان این است: «إِنَّا لِلَّـهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ» (بقره/156). قرآن تعریف می کند، می گوید: هرکس می خواهد ببیند آدم خوبی است یا نه؟ ببیند آرزوی مرگ دارد یا نه؟ «إِن زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیَاءُ لِلَّـهِ مِن دُونِ النَّاسِ» (جمعه/6) بعضی ها فکر می کنند آدم خوبی هستند، حالا یا جبهه رفته، یا تحصیل کرده، یا آدم خوبی است. آدم خوبی هم هست ولی قرآن می گوید: اگر می خواهید خودتان را متر کنید با این خط کش متر کنید.«إِن زَعَمْتُمْ» اگر خیال می کنید، «أَنَّکُمْ أَوْلِیَاءُ لِلَّـهِ مِن دُونِ النَّاسِ» اگر فکر می کنی خیلی آدم خوبی هستی، «فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ» حتی نمی گوید: «لا تخافون من الموت». نمی گوید: از مرگ نترسید. می گوید: «فَتَمَنَّوا» یعنی باید عاشق مرگ باشید. در کربلا چه؟ حضرت قاسم گفت: «احلی من عسل» از عسل شیرین تر است. یک بچه سیزده ساله می گوید: مرگ از عسل شیرین تر است. آدم نمی فهمد. یعنی من خودم هم نمی فهمم مرگ از عسل شیرین تر است یعنی چه! 8- عشق به نماز «وَیُقِیمُونَ الصَّلَاةَ» (بقره/3) راجع به نماز در قرآن آیات زیادی داریم. 88 بار در قرآن کلمه صلاه است. صلاه به معنی نماز است. بعضی آیات با کلمه عبادت است. «عبده»، «نعم العبد»، بعضی کلمه ها «قنوت»، «رکوع»، «سجود»، ذکر، «سبح، یسبح، تسبیح»، یعنی خود کلمه صلاه و نماز 88 تا است. باقی هم با کلمات دیگر است. چند صد آیه راجع به عبادت در قرآن هست. گل عبادت در کربلا است. امام حسین در روز عاشورا فقط به نماز نپرداخت. مستحباتش را هم انجام داد. یعنی نه تنها از نماز نگذشت، بلکه از مستحبات نماز هم نگذشت، از اذان واقامه ونماز اول وقت وبه جماعت خواندن. الآن مسئله کربلا نسخه بشریت امروز است. فکر نکنید من تاریخ می گویم. تاریخ نیست. کربلا نسخه شفابخش همه کشورهای اسلامی است. تحریم اقتصادی، مگر در کربلا تحریم آب نشد؟ تحریم اقتصادی بالاترینش تحریم آب است. تخریب خانه ها، مگر در کربلا خیمه ها را آتش نزدند؟ ارعاب، بالاتر از کشتن برادر جلوی چشم خواهر، آیا بالاتر از این هست؟ اسارت، تحقیر، قرآن می گوید: گروه کمی بودند که زیر بارظلم نرفتند: «کَم مِّن فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً کَثِیرَةً» امام فرمود:زیر سم اسب می روم، زیر بار زور نمی روم. سرم به نی می رود، سرم از تنم جدا شود، ولی سرم از قرآن جدا نمی شود. سرم بریده هم شود، روی نی قرآن می خوانم. در قرآن کمالی نمی بینیم مگر اینکه اوجش، قله اش، بالاترین درجه آن کمال در کربلا هست. این روضه ها را یک مراسم ساده نگاه نکنید. ما گاهی می گوئیم: روضه می رویم. عاشورا است روضه می رویم. ماه صفر است روضه می رویم. روضه ها یک مراسم نیست. یک مکتب است. قرآن از مهاجرین تعریف کرده است. «وَهَاجَرُوا»، «وَمَن یُهَاجِرْ» (نساء/100) «وَمَن یَخْرُجْ مِن بَیْتِهِ». یکی از افتخارات ما این است که تاریخ ما هجری است. چون هجرت یعنی طرف تکان خورد. تاریخ میلادی یعنی مادرش زائید.همه مادرها بچه می زایند. خودش چه کرده؟ هیچ کاری نکرده. فقط زائیده شده است. تاریخ میلادی یعنی تاریخ تولد! اما تاریخ هجری یعنی تاریخی که در آن هجرت بوده است. ما متوجه نیستیم چه می کنیم. اسم تاریخ هجری به تاریخ میلادی شرف دارد. اذانمان را با ناقوس مسیحی ها مقایسه کنیم. صدای اذان، الله اکبر! آخرش هم می گوئیم: لااله الا الله! بین دو الله یک دوره تفکرات اسلامی است. ناقوس چیست؟ یک صدای دلنگ دلنگ مثل ساعت هایی که در فلکه هستند. اصلاً مقایسه کنید. هیچکس هیچ کمالی ندارد، جز اینکه ما بهتر و بیشترش را داریم. منتهی ضعف از ما است. نتوانستیم اسلام را بشناسیم و معرفی کنیم. /کیهان
سه شنبه ، ۱۰آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها