تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1813123781
اگر از سینمای روشنفکری خسته شده اید، این فیلم را ببینید
واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: گروه هنر- رضا استادی - یدا... صمدی از کارگردان های مهم و قابل احترام سینمای ایران است، کارگردانی که فعالیت هنری اش را نه در سال های پس از پیروزی انقلاب اسلامی، بلکه از سینمای رایج پیش از انقلاب آغاز کرد، ...اما بعدها موفق به ساخت چند فیلم شاخص و قابل احترام در سینمای ایران شد. این هنرمند را نمی توان در کنار کارگردان هایی همچون «ابراهیم حاتمی کیا»، «مجید مجیدی»، «احمدرضا درویش»، «مرحوم رسول ملاقلی پور» و... قرار داد که فعالیتشان در سینما با انقلاب اسلامی کلید خورد، اما صمدی توانسته در کنار آثار قابل تأمل این فیلمسازان، مجموعه ای از آثار خوب و اجتماعی دهه شصت و هفتاد را به نام خود سند بزند. از فیلم های بومی همچون «اتوبوس» و «سارای» تا آثار طنزی از جنس «مردی که زیاد می دانست» و «آپارتمان شماره سیزده» که همگی شاخصه های مهم و اصلی سینمای دهه شصت را دارند؛ سینمایی که مسایل اجتماعی در آن پررنگ است، فضایی سالم و غیر چالشی دارد و شرافت از سر و روی آن می بارد. صمدی نیز مانند بیش تر سینماگران دهه شصت، نتوانست در دهه های جدید سینمای ایران که البته با تغییر و تحولاتی جدی در اجتماع همراه بوده، حضوری موفق و پررنگ داشته باشد. آثار او هرچند به لحاظ کارگردانی و از نظر ساختار حرفه ای چیزی کم ندارد، اما تناسبی با شرایط خاص جامعه ایران در دهه هشتاد نداشته و به همین دلیل نتوانسته برای او نقطه قوت محسوب شود. «بانوی من» و «شهرآشوب» دو فیلم دهه هشتادی این کارگردان است که باوجود سروشکلی آبرومند، در خاطره سینمایی مخاطبی که در این دهه عادت به فیلم های هنجارشکن داشته، ثبت نشده است. «پدر آن دیگری» تازه ترین اثر این کارگردان که این روزها بر پرده سینماها است، تلاشی شرافتمندانه برای بازگشت به سینمایی از جنس «مردم» و «مسؤولان» است که در دهه شصت رواج فراوانی داشت و هنوز هم برخی از آثار آن دوست داشتنی هستند. سینمایی که ضمن توجه به خواسته مخاطب، حساسیت های مسؤولان از نظر ممیزی را هم رعایت می کرد. اوج چنین نگاهی در «پدر آن دیگری» را می توان در پرداختن به ماجرای دوستی دخترـ پسر مشاهده کرد که باوجود طرح موضوع، نگاهی بسیار احتیاط آمیز به این مسأله دارد. ساکنان خانه حیاط دار فیلم، اقتباسی از رمانی به همین نام است و داستان خانواده ای را روایت می کند که یکی از فرزندان آن ها نمی تواند صحبت کند. برخلاف مضامین سال های اخیر که در آن به وفور شاهد خیانت، بداخلاقی، نارو زدن آدم ها به یکدیگر، دروغ و... هستیم؛ فیلم صمدی اثری است که گره اصلی داستان آن بر مسأله ای خانوادگی شکل می گیرد. قهرمان این فیلم نه جوان های یاغی، بلکه مادری است که بیش از هر چیز دغدغه حفظ خانواده را دارد. کشمکش اصلی فیلم هم بر مبنای رابطه این مادر و فرزندش با جامعه اطراف شکل می گیرد. حضور پدر، مادربزرگ، رفت وآمدهای خانوادگی و... مسایلی است که سال هاست در جریان روز سینمای ایران فراموش شده است. شخصیت ها و قهرمان های فیلم های این سال ها نیز همواره یا ساکن آپارتمان های کوچک و تنگ و تاریک هستند یا صاحب خانه هایی آن چنانی. در این فضای دوقطبی دیدن خانواده های ساکن خانه های حیاط دار که نمودی از طبقه متوسط هستند و پرداختن به مسایل آن ها، یکی از ویژگی های مهم «پدر آن دیگری» است که به این فیلم وجهی نوستالژیک نیز می بخشد. نمره خوب برای کارگردانی فیلم از جنبه کارگردانی هم نمره قابل قبولی می گیرد. بازیگر خردسال آن، «مهدی یار عزیزی» در نقش شهاب، نقش آفرینی باورپذیری دارد، اما گاهی تک گویی های او غیر هنرمندانه و گل درشت است و جمله هایی که دردهان او قرارگرفته، فراتر از دیالوگ های معمول پسری 6 ساله است. «هنگامه قاضیانی» حضوری قابل قبول در فیلم دارد بازیگری که به ایفای نقش های گاه اغراق آمیز شهره است، در این فیلم در نقش مادری دلنگران و حساس خوب ظاهرشده و توانسته با ممیک های ظریف و انتقال حس و حال از راه نگاه، تصویر خوبی از یک مادر در ذهن مخاطب ثبت کند. شخصیت های نوجوان فیلم نیز پرداختی قابل قبول دارند و شیطنت های آن ها در سن و سالی که با بلوغ همراه است، قابل باور است. کارگردان حواسش به این مسأله هم بوده که با بهره گیری کوتاه از حضور «اکبر عبدی»، وجهی طنز هم به فیلم بدهد تا در میانه ماجراهای اغفال دختر جوان فیلم و گم شدن شهاب، داستان به اثری تلخ و گزنده تبدیل نشود. در جزئیاتی این چنینی به راستی نمی توان ایرادی به فیلم وارد کرد و صمدی در مقام کارگردانی پیشکسوت تلاش خودش را کرده تا اثری شسته رفته ارایه دهد. بااین وجود، پدر آن دیگری می تواند انتخاب مناسبی برای تماشاگرانی باشد که از دیدن فیلم های هنری و یکنواخت خسته شده اند و دوست دارند با حضور جمعی خانواده، به تماشای اثری سینمایی بروند.
شنبه ، ۳۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[مشاهده در: www.qudsonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها