تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835527236
«علی بخوان!»+صوت
واضح آرشیو وب فارسی:وارث: علیرضا بهاری، پس از درگذشت پدرش، مرحوم «حاج شاه حسین بهاری» در 28 سال مدح و منقبت اهل بیت علیهم السلام؛ به ذاکری پخته، نوحه خوانی مجرب و در یک کلام، مداحی همه فن حریف تبدیل شد. روضه دروازه شام او، کمتر شنیده شده است.وارث: حاج علیرضا بهاری، خیلی زود از میان ما رفت. او فقط ۵۲ سال داشت و به نظر می رسید که تا مرگ، فرسنگ ها فاصله دارد اما در یک غروب زمستانی، خبر تلخ و دردناک رفتنش در شهر پیچید. مردی که عصاره پدرش، حاج شاه حسین بهاری و استادش، حاج احمد صالح، شاعر و نوحه خوان سرشناس بود، در ساحل خزر به ارباب بی کفنش پیوسته بود. خبر حقیقت داشت. علیرضا بهاری در بیتی دیده به جهان گشوده بود که پدرش یکی از نامداران مداحی بود. بهاری بزرگ، شاگردان فراوانی داشت و همنشین شاعرانی چون خوشدل تهرانی و استادانی چون حاج احمد شمشیری بود. هیئت داران تهران قدیم، حاج شاه حسین را به نیکی می شناسند و هنوز هم تصاویر او بر دیوار تکیه ها و حسینیه های محله های مرکزی تهران جاخوش کرده است. حاج حسین بهاری معروف به حاج شاه حسین، پدر زنده یاد علیرضا بهاری با این حال، علیرضا که از نوجوانی به طور غیررسمی در هیئت های محلی می خواند، بعد از مرگ پدر رسماً لباس نوکری پوشید: «در دوران نوجوانی، هیئتی برگزار می کردیم و مداحی به نام حاج ابوالفضل دربندی داشتیم که نابینا بود. با این وجود، حافظ کل قرآن و ادعیه بود. دوستان چون می دانستند که پدرم مداح است، خیلی اصرار می کردند که من در هیئت، مداحی کنم. من هم از روی متن کتاب ها مداحی می کردم و پدرم خیلی امیدوار بود که بعد از خودش، یکی از فرزندانش وارد عرصه مداحی شود و این راه ادامه پیدا کند. بعد از فوت پدرم، با وجود اینکه داغ بزرگی دیده بودم، من به دست چندتن از بزرگان جامعه مداح مثل مرحوم سیدمصطفی هاشمی دانا، رئیس جامعه مداحان و حاج اکبر کاظمی معروف به عین الدوله ای به لباس مداحی ملبس شدم.» وقتی خبر درگذشت حاج علیرضا بهاری از آن سوی خط به گوشم رسید و فرزندش با صدای لرزان گفت: «بابا رفت... بابا رفت...» تمام تصویرهایی که از او در ذهن داشتم، مثل یک فیلم کوتاه، سریع و زنده از مقابل چشمم گذشت؛ درس گرفتن از استادش حاج احمد صالح در حجره کوچک او، نوحه خوانی هایش در مسجد حاج ابوالفتح، دو دهه قبل و پس از منبر روحانیانی چون مرحوم شیخ احمد رحمانی همدانی، شیخ علی ادبی یا سیدقاسم شجاعی، مصاحبه طولانی ام با او، چهار سال قبل در خبرگزاری و دست آخر، جلسه هفتگی مداحان در خانه مداحان. در تصویر آخر، عینکی به چشم داشت و چهره اش شکسته تر از قبل می نمود. پیشنهادی از سوی شهید محمد مقدسیان متولد سال ۳۹ بود و از سال ۶۲ رسماً مداحی را شروع کرده بود. خودش می گفت: «از همان کودکی به دستگاه اهل بیت علیهم السلام علاقه مند بودم و دنبال پدرم در جلسات مذهبی می رفتم. عشقم این بود که پدرم نوکر امام حسین علیه السلام است، اما خودم خیلی به این کار علاقه نشان نداده بودم؛ تا اینکه پدرم از دنیا رفت و لباس مداحی را با اصرار حاج اکبر کاظمی، مرحوم حاج سیدمصطفی هاشمی دانا و شهید مقدسیان (دامادمان) در مجلس ختم پدرم پوشیدم. در واقع به پیشنهاد شهید مقدسیان مداحی را شروع کردم.» علیرضا بهاری، زمانی که جامه ستایش ائمه طاهرین سلام الله علیها را بر تن کرد، مداح تازه کار و نورسیده ای هم نبود. قبل از اینکه پدرش فوت کند، در دوران نوجوانی، هیئتی را با دوستانش برگزار می کرد که در آن از روی متن کتاب ها مداحی می کرد، اما بعدها از استادش، حاج احمد صالح شنید که از رو خواندن شعر، کار خوبی نیست. روضه شنیده نشده ای از حاج علیرضا بهاری / دریافت فایل حاج علیرضا بهاری در یک جو کاملاً اختیاری، مداحی را انتخاب کرده است. هرچند که لباس مقدس ذکر عترت پیامبر صلی الله علیه و آله را به توصیه بزرگ ترها بر تن کرده باشد. این که می گویم مداحی برای او یک «انتخاب» بوده، به این دلیل است که به یاد دارم او در مصاحبه ای بر این جمله تأکید کرده بود که پدرش می گفته: «اگر بعد از من هم خواننده نشدی، هیچ مسئله ای نیست، اما نانی که به شما دادم، حرام می کنم اگر پایتان را از در خانه سیدالشهدا علیه السلام جای دیگری بگذارید.» و این وصیت او آویزه گوش پسر شد. شاه حسین بهاری را به اخلاص عجیبش به ائمه معصومین به خصوص امام حسین علیه السلام می شناختند. وقتی پدر در مساجد و تکایای بازار می خواند یا روی چهارپایه عزاداری قرار می گرفت، همیشه علیرضا کنار دست او بود. به تعبیر خود او، «پدر به ما یاد داد که عشق های دنیایی لحظه ای و زودگذر است؛ همانند سرمایه دارانی که بعد از مرگ، سرمایه را با خود نمی تواند ببرند، اما ما سرمایه عشق و محبت اهل بیت علیه السلام را می توانیم با خودمان ببریم و این معنای صحیح مسیر درست عشق بازی است.» او همیشه چه روی منبر و چه در گفت وگوها و گپ ها می گفت: «به پدرم بسیار افتخار می کنم و به خود می بالم که امام حسین علیه السلام نوکری پدرم را امضاء کرده است.» کسی که درست روز میلاد نماد صبر و بردباری، بانوی آزاده کربلا، حضرت زینب کبری سلا م الله علیها و در آستانه ایام شهادت حضرت صدیقه سلام الله علیها از دنیا می رود، آیا نوکری اش امضاء نشده است؟ آخرین نوحه خوانی حاج علیرضا بهاری در بازار تهران، محرم سال ۹۱ شبیه سازی از روی پدر بیش ترین تصاویری که از حاج علیرضا بهاری مقارن درگذشتش در رسانه های گوناگون منتشر شد، عکس هایی از عزاداری در بازار تهران بود؛ مردی با عبایی بر دوش، پالتوی بلندی بر تن و عرقچین سیاهی بر سر. تا جایی که یادم می آمد او همیشه عبا می انداخت و پالتو می پوشید. اصطلاحاً مداح کت و شلواری نبود، اما عرقچین را خیلی ها ندیده بودند. گویی در آخرین تصاویر، او شباهتی بسیار به پدرش، حاج شاه حسین پیدا کرده بود و گویی دلتنگ او بود. اما از نظر او، همه مداحی همین ها نبود. عبا، پالتوی بلند و عرقچین، تمام نشانه های یک ذاکر وارسته و بااخلاص نبود. او در تعریف یک مداح جامع و کامل می گفت: «مداح هم باید حرمت لباس پیامبر صلی الله علیه و آله را حفظ کند، هم استاد ببیند و هم اخلاص و سوز درونی داشته باشد.» اول از لباس یک مداح شروع می کرد و می گفت: «عبا برای من بسیار مورد احترام است. در شرایطی بوده که بدون عبا خوانده ام، اما به دلم ننشسته، چون احساس کردم خارج از شیوه مداحی حضرت سیدالشهدا علیه السلام می خوانم. دوم اینکه یک مداح باید بداند که ابتدا خداوند تبارک و تعالی، این خانواده را مدح کرده است و ما نمی توانیم خود را در کنار خدا بگذاریم و مداح ایشان بدانیم.» علیرضا بهاری در کنار حجت الاسلام والمسلمین سید عبدالحمید شهاب سبک مداحی علیرضا بهاری، همیشه سنتی و آیینی بود و خیلی از سبک های جدید را نمی پذیرفت. به نظر او این سبک ها مقطعی هستند و تاریخ مصرف کوتاهی دارند. او می گفت: «حتی فرزندان من هم که از جوانان این جامعه هستند، واقعاً با سبک های سنتی و آیینی انس دارند. ممکن است در مداحی های سبک تند هم موردی به دل بنشیند، اما ماندگاری ندارد. الآن هم بعضی جوان ها همراه من شده اند که البته دوست ندارم عنوان شاگرد را برای آنها استفاده کنم و خودم را استاد بدانم. این جوان ها را خیلی دوست دارم؛ چون سبک اصیل و سنتی را برای مداحی انتخاب کرده اند. سال هاست که در بازار تهران می خوانم و هر سال یکی از سبک های سنتی را انتخاب می کنم و از شاعر می خواهم که طبق آن، شعری با مضامین و مطلب جدیدتر بگوید.» او عقیده داشت: «مداح باید اهل بیت علیهم السلام را به درستی بشناسد و به آنها ارادت قلبی داشته باشد تا بتواند برای خاندان پاکشان مداحی کند. همچنین در فرمایشات دینی بسیار بر احترام به بزرگ تر ها و همچنین استاد سفارش شده و آمده که نباید جلوتر از استاد راه رفت. مرحوم حاج احمد صالح، شاعر و نوحه سرا، استاد علیرضا بهاری مرگ استاد و شاگرد به فاصله ۸ سال علیرضا بهاری، سرآمد شاگردان حاج احمد صالح بود و به یاد دارم در خیلی از مواقع، وقتی از استاد می خواستند بخواند، به شاگردش، که حالا برای خود مداح ارزنده ای شده بود، اشاره می کرد و می گفت: «علی بخوان!» بهاری که هم فرزند یک استاد و هم شاگرد استاد دیگری در عرصه مداحی بوده است، از شروع خواندنش می گفت؛ اینکه: «وقتی می خواستم مداح شوم، حاج احمد صالح به من گفت که می خواهی چگونه مداحی شوی؟ گفتم: دوست دارم مثل پدرم مداحی کنم و او نیز در این راه به من کمک کرد.» زمانی حاج علیرضا پا به میدان گذاشت که سال های میانی جنگ تحمیلی را تجربه می کردیم و شعرها و نوحه ها مطابق حال و هوای جامعه سروده می شد. خود او درباره این شرایط می گفت: «وقتی در زمان جنگ مداحی می کردیم، حاج احمد صالح به من گفت که بالاخره روزی جنگ تمام می شود. پس تنها برای جنگ شعر حفظ نکن، چون بعد از جنگ این شعرهایی که حفظ کردی به دردت نمی خورد. در قدیم ما برای گرفتن شعر راه های زیادی رفته ایم و بعد از این همه تلاش، شاعران شاه بیت شعر را دراختیار ما نمی گذاشتند.» حاج احمد صالح در سال ۱۳۸۳ پس از ۸۱ سال عمر باعزت و در حالی که عمری از تنگی نفس رنج می برد، جان به جانان بخشید. سالِ مرگ ذاکرانسرشناس سال ۹۱ روزهای پرمرگ و میری برای مداحان بود که جامعه ستایشگران ائمه طاهرین سلام الله علیها، بهترین مداحان خود را در این سال سخت از دست دادند. از دست رفتن حاج حسن خطیب، حاج محمود قاری زاده، حاج سیدخلیل خانیان، حاج مصطفی ذوالفقاری و دست آخر حاج علیرضا بهاری، فقط گوشه ای از روزهای تلخ این سال غم انگیز بود. اما در میان این همه، مرگ جوان ترین مداح از دست رفته بسیار سنگین و بهت آور بود. روز ۲۷ اسفند سال ۹۱ در حالی که او همراه با خانواده اش در شهرستان محمودآباد به سر می برد و می خواست در تعطیلات نوروز به مشهد سفر کند و عید را در کنار مضجع شریف رضوی بگذراند در ۵۲ سالگی درگذشت. تنها یک روز بعد، جنازه او با حضور صدها نفر از دوستان و علاقه مندانش در خانه مداحان تشییع شد و با همان شکوه در گورستان ابن بابویه و در کنار پیکر پاک پدرش، شاه حسین بهاری آرام گرفت. برادر کوچک و روشن نگه داشتن دو چراغ حمیدرضا بهاری، خیلی دیرتر از برادرش گل کرد. ۱۱ سال فاصله سنی و شاید تردیدهایش برای روی آوردن به مداحی باعث شد تا شاگردی احمد صالح را دیرتر تجربه کند، اما وقتی آمد، تقریباً چیزی از علیرضا کم نداشت. هر دو بوی پدر می دادند و هر دو آموزه های استاد را مو به مو اجرا می کردند. برادر کوچک تر، متولد ۱۳۵۰ و حدود یک دهه است که نامش سر زبان ها افتاده است. با این حساب، حمیدرضا بهاری، زیر سایه سه نام بوده است؛ پدرش، استادش و برادرش. به حمید شاه حسین شهره بوده، شاگردی صالح را با خود داشته و گاه با نام برادرش شناخته می شده است. حالا او مانده و تنهایی هایش بعد از پدر، استاد و برادرش. خودش می گوید: «من و علی، دو نفری چراغ پدر را روشن نگه می داشتیم و حالا من باید یک تنه، دو چراغ به نام پدر و برادرم روشن نگه دارم و آبروی هر دو باشم.» حمیدرضا بهاری، هم اکنون گرداننده جلسه یکشنبه های جامعه مداحان تهران در خانه مداحان است و انصافاً خیلی از ذاکران زبده و کهنه کار، مدیریت این مداح خوش صدای ۴۴ ساله را پذیرفته اند. حمید محمدی محمدی /1102001307
جمعه ، ۲۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وارث]
[مشاهده در: www.vareth.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها