محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828721121
درد بر سر تقسیم ناعادلانه مجازات است!
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: نامه دو فیلمساز به رییس‌جمهور
درد بر سر تقسیم ناعادلانه مجازات است!
شناسهٔ خبر: 2971218 - چهارشنبه ۲۷ آبان ۱۳۹۴ - ۱۲:۰۳
هنر > سینمای ایران
کیوان علی‌محمدی و امید بنکدار دو کارگردان فیلم «ارغوان» در نامه ای از مشکلات اکران، گرفتن تبلیغات شهری، مجوز پوستر و دیگر مسایل مرتبط با نمایش فیلمشان گفتند. به گزارش خبرگزاری مهر، کیوان علی‌محمدی و امید بنکدار کارگردانان فیلم «ارغوان» متن نامه خود را که پیرامون مشکلات اکران فیلمشان نوشته اند در اختیار خبرگزاری مهر قرار دادند. این دو در این نامه به تلاش هایشان برای گرفتن تبلیغات شهری فیلم که به نتیجه نرسیده است و همچنین رد شدن پوستر فیلم از طرف سازمان زیبا سازی علی رغم داشتن مهر تایید از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مسایل مرتبط با اکران اشاره کرده اند. در این نامه که متن آن را در زیر می خوانید از اینکه «به نام آفریننده زیبایی‌ها جناب آقای روحانی با سلام بیست سالی است افتخار داریم که در سمت‌های مختلف خدمت‌گزار سینمای ایران باشیم و برای بهبود سطح کیفی و تقویت بنیه فرهنگی سینمایمان تلاش کنیم. نقد فیلم نوشته ایم، خبرنگاری کرده، فیلم کوتاه و مستند و سینمایی و مجموعه تلویزیونی ساخته‌ایم و به باور بسیاری در فیلم‌های مان، نه نگاه به کیسه زر که همواره دغدغه کیفیت داشته‌ایم. پس از دشواری‌ها و خسارات متحمل شده بخاطر فیلم‌های اول و دوم سینمایی خود در دولت پیشین، فیلم سوم خود را تحت عنوان «ارغوان» در سال نود و دو به تهیه‌کنندگی خودمان در بخش خصوصی با حمایت و همراهی یک گروه همدل به تولید رسانده و پس از دو سال تلاش و تقلا اکران کرده‌ایم. هرگز نه توقع حمایت دولتی و نه انتظار رانت و سهمیه داشته‌ایم و نه طمع سودآوری کلان از گیشه که نیک می‌دانیم رسالت سینمای فرهنگی، راهِ دشوار پیمودن است برای تقویت ریشه‌های فرهنگی‌مان و ارتقا سطح سلیقه مخاطبین و گسترش گونه‌های مختلف فیلم و تولیدات سینمایی برای اقسام سلیقه‌ها. اما امروز پس از بیست سال تلاش و سکوت سخت خسته‌ایم و فرسوده چرا که روزهای اکران فیلم که قرار است روزهای شور، سرور و غرور و به ثمر رسیدن نتیجه زحمات فیلمسازان باشد، برای ما به روزِ سیاه مجازات گناهان ناکرده بدل شده است. گلایه ما به خاطر امکانات نابرابر یا تخصیص وام و تسهیلات نیست، چراکه آموخته‌ایم صبوری را و دریافته‌ایم فضیلت سکوت و مدارا را و می‌دانیم که غیر خودی بودن در هر کجای این جهان پهناور چه تاوانی دارد. درد ما واگویه دردمندی تمام کسانی است که عمر و ذوق و دانش و تلاش خود را وقف بقای سینمای فرهنگی می‌کنند و پس از تحمل دشواری‌های تهیه و تولید فیلم، باید در صف طولانی سفره اکران بایستند و ماه‌ها و سال‌ها انتظار بکشند. سفره‌ای که طعامش را عادلانه میان مهمانان توزیع نمی‌کند. یکی را بالای مجلس و مجاور دیس‌های رنگارنگ می‌نشانند و دیگری را پایین سفره مقابل ته مانده‌های فتیر. جای ما در این سفره به اکنون رسید، فصل رکود سینما، با قرارداد اکران دو هفته ای با سرگروه و تمدید زمان اکران بر اساس قانون کف فروش. تلاش‌های‌مان برای گرفتن تبلیغات شهری نیز به سرانجام نرسید و طرح‌های مختلف پوستر که همه از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مُهر تایید گرفته بود، از سوی سازمان زیباسازی رد شد و پاسخ درخواست آخرین طرح پوستر ما که هیچ عکسی برای ممیزی نداشت و جز لوگوی نام فیلم و اسم بازیگران و عوامل بر سفیدی کاغذ نقشی نداشت، تا کنون بی‌پاسخ مانده. به جرم این که تنهاییم و با انگ این که روشنفکریم! در حالی که تعهدات سنگین مالی فیلم به قوت خود باقی‌ست و سوای آن، پرداخت دستمزد عوامل که با جان و دل کار کرده‌اند و بعد از دو سال همچنان صبور و ساکت با شرایط ما و سینمای فرهنگی کنار آمده‌اند، بار سنگین شرمساری است بر شانه‌های لاغر ما. قصه همین‌جا تمام نشده است. شورای صنفی نمایش که رسالت حمایت و تقسیم عادلانه حقوق میان سینماگران و صاحبان آثار را به عهده دارد، با خُرده‌گیری و تفسیر شخصی از جزییات قرارداد پخش و خوانش و برداشت متفاوتی از طرفین قرارداد با وجود حفظ کف فروش در تمام مدت اکران و به رغم اعلام موافقت صریح سینمای سرگروه، پخش‌کننده و صاحبان فیلم به تمدید، سرگروهی سینما را از فیلم «ارغوان» گرفت و سینماهای نمایش دهنده فیلم را به حداقل رساند. این همه بسنده نبود که به جرم تخلف از قوانین نیز متهم شدیم. به این گناه که هنرمندان و بازیگرانی که شاهد شرایط ما بوده‌اند در حمایت از فیلم (به عنوان نمونه‌ای از سینمای فرهنگی) به سینما آمدند و با هواداران خود به تماشای «ارغوان» نشستند. آیا حضور بازیگران در سینما تخلف است؟ و اگر تعریف تخلف، بالا بردن کاذبِ فروش فیلم در سینمای سرگروه است؛ چطور در روزهای پایانی هفته که برنامه اکران مردمی با حضور بازیگران در سینما برگزار نمی‌شد، فیلم «ارغوان» به کف فروش خود می‌رسید؟ و اگر تخلف کار ناپسندی است چرا با کسانی که با خرید بلیت فیلم خود یا با پخش کردن کوپن‌های بلیت تمام بها به شکل کاذب کف فروش فیلمشان را نگه می‌دارند برخوردی نمی‌شود؟ آقای روحانی عزیز، درد از عدم رعایت عدالت بر سر تقسیم امتیازات نیست که بر آن چشم بسته‌ایم. درد بر تقسیم ناعادلانه مجازات است! چطور می‌شود که پیش از تشکیل جلسه شورای صنفی در روز دوشنبه، حکم صادر شده برای فیلم ما روی پیشخوان روزنامه فروشی‌ها باشد؟ آیا جز این است که حکم، پیش از محاکمه صادر شده؟ با تمام احترامی که برای تمامی مدیران فرهنگی قائلیم و با فشردن دست یکایک اعضای محترم شورای صنفی نمایش که تعدادی از آنان از همکاران و دوستان ما هستند، عمیقا باور داریم مجازات فیلم «ارغوان» مستقل بودن سازندگان آن است، نه تخلف شان. وگرنه سنگین ترین مجازات تخلف بر اساس آیین نامه‌ای که رویت نشده و نمی‌دانیم مصوب کی و کجاست، می‌تواند برخورد شفاهی یا تذکر کتبی باشد. آقای رییس جمهور، این گلایه‌نامه است اما ما گلایه‌مند نیستیم! درددل مان را با شما در میان گذاشتیم چون در تمام این سال ها سکوت کرده ایم و هر بار سخنی گفتیم کسی در سینما صدای مان را نشنید، چون ساختن فیلمی در ستایش هنر و تکریم اخلاق و خانواده، بر دوش‌مان صلیبی شده که نه گلایه که گریه هم چاره آن نمی کند. گلایه ما به خاطر نگرانی از آینده هنرجویانی است که پشت صندلی‌ها می نشینند تا راه و رسم کارگردانی بیاموزند، آنها می‌خوانند، می‌جویند و می‌جوشند تا تصویر تازه‌ای از میهن‌مان بسازند، تصویری دیگر، تصویری بهتر... می‌آیند تا فردای سینمای ایران باشند و با سینمایی دیگر جامعه‌ای بهتر بسازند. از ما گذشت... بر سر آنان چه خواهد آمد؟»
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها