تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815443916
آیا تیغ تیز هجو در ادبیات و هنر از تعصب می کاهد یا به خشونت می افزاید؟
واضح آرشیو وب فارسی:هنر نیوز: «سیدارتا دب» و «جیمز پارکر» نویسنده و روزنامه نگار به این سؤال که «آیا هجو مشروع فقط به افراد در قدرت می نگرد؟» و این که چه میزان تاثیر مثبت یا مخرب دارند، پاسخ های متفاوتی داده اند که می خوانید.به گزارش هنرنیوز به نقل از گاردین، «سیدارتا دب» متولد هندوستان و نویسنده دو رمان است. وی برنده جایزه «اهل قلم» و از فینالیست های جایزه «جورج اورول» بود. نقدها و مقاله هایش بارها در گاردین، نیویورک تایمز، و بخش ادبی تایمز به چاپ رسیده است. وی معتقد است: پس از حملات ترسناک ماه ژانویه به مجله «چارلی» بسیاری در دنیای غرب احساس کردند که می توانند با سنت هجو مجله همذات پنداری کنند. شعار «من چارلی هستم» در شبکه های اجتماعی پخش شد، لوگوی آن بر صفحه تلویزیون و منوی رستوران ها ظاهر شد و گروهی در فرانسه از جمله سیاستمداران پلاک آن را در تظاهرات با خود حمل کردند. گویی این شعار تبدیل به نماد شده بود. نماد آزادی بیان، روشنگری، مباحثه، و دموکراسی. حتی هنگام جایزه دادن به این هفته نامه از طرف «اهل قلم» اعلام شد که :«وظیفه منتقدین در هر جامعه آزاد این است که قدرتمندان و درماندگان را به چالش کشیده و تلنگری به جامعه بزند تا همه در راه آزادی قدم بردارند.» البته بعضی اعضای «اهل قلم» آمریکا در عین قبیح این فاجعه با اهدای این جایزه مخالف بودند. ماه ها پس از این اتفاق «امانوئل تاد»، مورخ و جامعه شناس در کتاب «چارلی کیست؟» اعلام کرد تظاهرات پس از این ماجرا فقط برای تعهد به آزادی بیان و مباحثه نبود. بعضی مردم قشر متوسط جامعه از این فرصت استفاده کردند تا تنفر خود از مسلمانان را نشان دهند؛ مردمی که با علم کردن این اتفاق خواستند احساس برتری نژادی خود را نشان بدهند. چه باور کنید که حق با «تاد» و مخالفین «اهل قلم» است یا نه بستگی به این دارد که چه باور اخلاقی داشته باشید-حق داشتن برای گفتن چیزی که دوست داریم حتی اگر توهین آمیز باشد، یا حس همدردی با کسانی که انگار از حقوق انسانی برخوردار نیستند، گروهی که بارها توسط همین کشور به حاشیه رانده شده اند-این ها خط قرمز این بحث هستند. البته همیشه این طور نیست. جاناتان سوئیفت در سال ۱۷۲۹ مقاله ای به نام «یک درخواست محترمانه» را نوشت که جزو بهترین هجوهای ادبیات مغرب زمین محسوب می شود. وی داستان کودکان ایرلندی کاتولیک فقیری را نوشت که توسط صاحبخانه های پروتستان خورده می شوند؛ هر بچه برای شام یک خانواده اما دو کودک برای وقتی که میهمانی به خانه دعوت می شود. اما میل به نوشتن هجو در «سوئیفت» بر اساس نیاز خوانندگانش تعریف می شد. خوانندگان پروتستان «سوئیفت» کارگران ایرلندی کاتولیک خود را اخراج کردند. در صورتی که تصور می شد با خواندن این اثر آگاه شوند و از نقش خود در ظلم کردن به این کودکان و همکاری غیرعمدی با گروه بزرگ تر که مقصر اصلی هستند جلوگیری کنند. هزل در بهترین حالت به خوانندگان کمک می کند آنچه باور دارند مستحکم شود. در غیر این صورت توان قانع کردن خوانندگان برای درک چیزی به غیر از باورشان ندارد. تنها کاری که هجو انجام می دهد افزایش خشم است که همه مخاطبان خود دارای آن هستند. نظر «جیمز پارکر» «جیمز پارکر» ویراستار روزنامه «آتلانتیک» و روزنامه نگار «اسلیت»، «جهان بوستون»، و مجله «آرتور» است. در سال ۲۰۰۸ یکی از نقدهایش درباره موسیقی جایزه نقد از جامعه آمریکایی سرایندگان، مؤلفین و ناشرین را گرفت. اول از همه به ذهنم آمد که هجو مشروع نوعی تناقض است. باید از خط قرمز رد شوید تا به حوزه هجو قدم بگذارید. مرگ بر قوانین، طنز آزاد است. مشروعیت هزل را چه کسی تعیین می کند؟! نوشتن هجو کار اخلاقی است چون توهمات را برهم می ریزد. هجو توان تغییر جامعه را دارد. در واقع هجو نوشتن کار اخلاقی است چون برای گروهی از جامعه مانند آینه رفتارشان عمل کرده و آنان را به زشتی عملشان واقف می سازد. اما هجو انواع دارد. اگر سازنده و بجا باشد مفید اما اگر به قصد تخریب باشد اذهان مردم عادی را منحرف می کند. «در انتظار گودو» اثر درخشان «ساموئل بکت» هجوی درباره شرایط بشر است. «در انتظار گودو» به ما می فهماند تا کجا درگیر عقاید پوچمان از انتظار برای رسیدن به هدفی خسته ایم. ایبنا نوشت: استندآپ کمدی یک نوع هجو است. استندآپ کمدی دیدگاه پوچ آدم ها را مورد تمسخر قرار می دهد. درست مثل زمانی که در بانک نشسته و در صف انتظار هستیم به آدم های اطرافمان نگاه می کنیم و در دل تمسخرشان می کنیم. فرد روبه رو فقط منتظر است و حتی خبر ندارد چه در ذهن شما می گذرد. تمسخر اطرافیان روحمان را تسخیر می کند. بر ما غلبه می کند. باید خدا را شکر کنیم که می توانیم در استندآپ کمدی این نوع رفتارهایمان را به چالش بکشیم.
شنبه ، ۲۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هنر نیوز]
[مشاهده در: www.honarnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها