تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820795857
رنگ و لعاب هفت دست؛ قصه و فیلمنامه هیچی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
درباره «ارغوان» که ادعای سینما دارد اما نهایتا یک نقاشی است رنگ و لعاب هفت دست؛ قصه و فیلمنامه هیچی تا همین چند سال پیش در سینمای ما، کسی دنبال «مخاطبِ خاص یا عام» نبود. تماشاچی به این دوتا تقسیم نمی‌شد چون فیلم‌ها همه چیزش بر مدار عوام می‌چرخید یعنی برای همه ساخته می‌شد. فیلمساز تجربه‌گرایی می‌کرد اما کارش ضدمخاطب نبود.
برسیم به این سال ها که تب خاص سازی بدجور برخی فیلمسازان به ویژه جوان ها را در هول و ولای فیلمِ ساختارشکن انداخته تا خودشان را تافته جدابافته از بقیه بپندارند. به نظر برخی از این جنس کارگردانان در خاص ساختن، کمی به مخاطب سینما احترام می گذارند اما صرفا دنبال تجربه هم نیستند بلکه مدعی اند مثل امید بنکدار و کیوان علیمحمدی یک جور می سازند چه فیلم کوتاه باشد چه سریال و همچنین سینما. در «ارغوان» که فیلم تازه این دو فیلمساز است، بنکدار و علیمحمدی بیشتر دنبال نشان دادن فرم هستند. البته در این اثر به جای فرم ـ ساختار همه نبوغ شان شده دکور. دوست دارند از عاشقی بگویند زمانی به معنی عشقِ همیشگی و گاه دلبستگی افراطی به موسیقی! راستی مخاطب دغدغه «ارغوان» را چه دیده؟ شاید نشان دادن کارگردانی، شاید دوربین بازی، شاید بازی با نور همان رقص نور یا ذوب در موسیقی و کنسرت و اینها ... . ببینید پس شد روایت های متنوع از یک فیلم معمولی؛ ولی مگر می شود بخواهی دم از یک بوم نقاشی پر زرق وبرق در سینما بزنی اما فیلمنامه درست و حسابی نداشته باشی؟ یا این که زیادی روی تئاتر زوم کنی و نتیجه بشود ابداع در کارگردانی؟ نه! قصه تئاتری «ارغوان» پاشیده شده در دیالوگ های بی حس مهتاب کرامتی و البته مهدی احمدی که گویا قرار است سر و کله اش در همه فیلم های از جنس هنری پیدا شود. گفتیم قصه؛ همانی که عمدتا در آثار این دو کارگردان، نبوده اما در این کار بالاخره فهمیده اند که سینما مساوی است با داستان گویی. فیلم روایتی میان سه بازه زمانی است که درامی نصفه نیمه را در این بین خلق کرده و درونش هم چند کاراکتر بی جان انداخته تا داستانش را به زور به جلو بکشد. حالا چرا بی جان؟ البته فرم انتخابی فیلم به اجبار، ریتمش خیلی کند است بنابراین توقع نداشته باشید دیالوگ گویی تر وتمیزی یا کشمکش داستانی ببینیم. «ارغوان» با ساختاری که دوست دارد انگار متفاوت باشد و البته در کارگردانی هم عرض اندامی کند، برای مخاطب قصه پسند حوصله بر می شود. همان طور که گفتم گویا فقط می خواهد «کادر در کادر» باشد یعنی این که دوربین با قاب بندی اش عشوه گری کند! این قاب بندی یک الزاماتی را دورش جمع می کند اعم از نورپردازی، طراحی صحنه، تدوین و حتی افکت های تصویری و ... که روی هم می شود نمایی براق از میزانسن ها. عجله هم نکنیم خلاقیت شان عمدتا بد نیست. چطور؟ برعکس لحظات اول که فکر می کنی نمی شود تحملش کرد اما شاید همین میزانسن های رنگین کمان مانندش، باعث شود پای فیلم بنشینی حتی اگر کسالت بار باشد. با این حال برای نمایش همین تابلوی نقاشی به عنوان کارگردان، نیاز به قصه گویی داری و این که ادا و اطوار حدی دارد! از طرفی چقدر بدند این بازی تئاتری بازیگران «ارغوان»؛ تقصیر کارآکترها نیست بلکه مقصر عدم طراحی نقش ها و کارگردانی آن است که بیش از اندازه، تصنعی شده اند. به عمد هم این بازی رباتیک، به کار گرفته شده ولی چرا عمد؟ مثلا لهجه شیرازی اصلا به درد این فیلم نمی خورد. برای «ارغوان» که ملو ـ آهسته وار ـ است ریتم کندش را نباید ایراد گرفت به خصوص این که روایتش تئاتری است؛ از این بابت پنبه آن را کاملا نمی زنیم چون در و تخته اش یکی است و مثل یک نمایش رادیویی شده. اما تم عاشقانه را نمی فهمم! به چی و کی؟ شاید سبک جدیدی از عشق است که کسی ندیده و نشنیده. چه خوب که حداقل دیدنش اصلا سواد موسیقایی نمی خواهد. دوربین مرعوب کننده ای ندارد ولی بدک نیست. خیلی روی کادربندی و از «راست به چپ رفتن و برعکس» توجه کرده. دوربین ثابتش نیز می خواهد خاص باشد؛ خاصی که مثل سینما نیست. جز این که دنبال تعریف جدید از سینما باشد چیزی مثل «تئاترِ با دوربین!» کلی نور رنگارنگ هم پاشیده روی نماها مثل سکانس های شبانه؛ دوست دارد کارت پستال تحویل تماشاچی بدهد. این هم نوعی خوش سلیقگی ا ست لابد. این را ترکیب کنید با بازی نچسب بازیگرانش. بیشتر کارتونی می شود تا رئال. همه این توصیفات نشان از بدی «ارغوان» نیست اگر هم باشد به معنی بدی مطلق نیست. به نظر ساختن این جور فیلم ها کاری است مثل «آزمون و خطا» در سینما. می سازند بلکه ذائقه مخاطب را نه تنها تغییر دهند بلکه متنوع تر کنند. اتفاقا این قدر فیلم نچسب، در این زمره ساخته اند و دیده ایم که اثر متوسطی مثل «ارغوان» که یک سر و گردن بالاتر از آثار همجنس خودشان است، را هم با دلسردی می بینیم. بالاخره خیلی ها این جور فیلم ها که ساختاری بین کلاسیک ـ تجربی دارند را در اولویت اولشان برای دیدن نمی گذارند. اما باید مراقب بود در ساخت «ارغوان» که شبیه یک کلاژ شده، نباید ادا درآورد یعنی این که فقط به میزانسن و دوربین پویا فکر نکنید و ادای فرم درنیاورید! بالاخره تعریف سینما مشخص است. خوشبختانه در کار بنکدار و علیمحمدی با یک اثر روشنفکرانه روبه رو نیستیم اما مدعی نشویم که آرام بخش است و این حرف ها. هرچقدر زور بزنیم و مدعی باشیم که فیلم ما تئاتری است و یک چنین اصطلاحاتی اما مدیوم این دو متفاوت است. تئاتر و سینما در روایت نمی توانند به هم بچسبند و فرمشان بریکدیگر منطبق نمی شود. جز این که دنبال این باشید که مخاطبتان را صرفا خاص یا فقط عام کنید! محسن غلامی (قلعه سیدی) جام جم
دوشنبه 18 آبان 1394 ساعت 04:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها