واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گفتوگو با حمید ابراهیمی، نویسنده و کارگردان نمایش «حلقه» تئاتر کار کردن خیلی سخت شده است دو هفتهای است که به مناسبت ایام محرم نمایش «حلقه» به نویسندگی و کارگردانی حمید ابرهیمی در تالار مهر حوزه هنری روی صحنه رفته است.
«حلقه» روایت داستان زنی است که به امام حسین (ع) ارادت دارد، اما حضور همسرش در سپاه یزید، زن را نسبت به او بیزار کرده و آن دو را در برابر هم قرار داده است. در این نمایش عمار تفتی و ماریه ماشااللهی به ایفای نقش این دو شخصیت می پردازند. هر چند نمایش حلقه 14 سال پیش به رشته تحریر درآمده و پیشتر با عنوان «آوای باد» چند مرتبه به روی صحنه رفته این بار به گفته نویسنده اش و با نگاهی متفاوت اجرا می شود. ظاهرا نمایش حلقه پیشتر با عنوان «آوای باد» به روی صحنه رفته است. متن این نمایش با عنوان «آوای باد» سال 78 نوشته شد و سال 79 در جشنواره گرگان روی صحنه رفت و سال 80 در زمان ریاست حسین پاکدل در تئاتر شهر اجرا شد و پس از آن نیز شاهد اجراهای متعددی از آن در سراسر کشور بودیم. در آن زمان دوست داشتم نمایشی مذهبی روی صحنه بیاورم که با مخاطب ارتباط بگیرد، در حالی که به نظر می رسد نمایش های مذهبی تماشاگر را پس می زند. زمان نگارش نمایشنامه سعی کردم بدون آن که تماشاگر دلزده شود با نوشتن درامی عاشقانه داستانم را روایت کنم. چه شد دوباره به فکر اجرای این نمایش افتادید؟ امسال سه نمایشنامه را برای اجرا به رحمت امینی، مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری پیشنهاد دادم. او معتقد بود این نمایشنامه ها با سیاست های حوزه هنری همخوانی ندارد و پیشنهاد داد اجرای دوباره ای از آوای باد داشته باشم. چندان علاقه ای به این کار نداشتم اما امینی مرا متقاعد کرد. در نگارش نمایشنامه از چه منابعی بهره گرفتید؟ در واقع این نمایشنامه چندان به مستندات تاریخی وابسته نیست و داستان و شخصیت ها بر پایه تخیل من شکل گرفته اند. نمایش «حلقه» چه تفاوتی با اجرای های گذشته دارد؟ نمایش «حلقه» بازخوانی متن «آوای باد» است. در گذشته نمایش را با دو شخصیت به روی صحنه بردیم، اما امروز در نمایش حلقه در کنار دو بازیگر اصلی پنج بازیگر ایفای نقش می کنند. ابتدا قرار شد در نمایش حلقه بازیگران دیالوگ ها را محاوره ای اجرا کنند، اما بعد به نظرم رسید شاید با این اقدام، بیان ارزش خود را از دست بدهد، پس آن را نگه داشتیم و چیزهای دیگر صحنه را تغییر دادیم. همچنین در این اجرا، از حلقه ای استفاده کردیم که نام نمایش از آن گرفته شده است؛ ایده ای که در اجرا محقق شد و در نمایشنامه وجود نداشت. در واقع این حلقه در نمایش گاهی کاربرد یک پنجره را دارد اما در مفهوم کلی، نگاه شیطان یا دامی تلقی می شود که شخصیت نمایش در آن گرفتار شده است. در نشست نقد نمایش حلقه اشاره کردید که تئاتر کار کردن در ایران سخت است. بله، کار سختی است. من آخرین نمایشم، «ته خط» را شش سال در سالن سایه اجرا کردم. تصور کنید بعد از چند سال تجربه وقتی را صرف نوشتن متن می کنید و با هزار زور و زحمت بازیگران را دور هم جمع می کنید و پس از طی مراحل سخت تمرین، می بینید باید پول هنگفتی هزینه کنید، چرا که مسئولان تئاتر کشور می گویند پول نداریم. پس از تمام شدن این مشقات وقتی کار روی صحنه می رود، آن هم در سالن حوزه هنری می بینید که تماشاگر ندارید، چرا؟ چون سالن حوزه هنری تماشاگر ندارد. چون تبلیغاتی برای نمایش صورت نگرفته و دلایل دیگر. اما می خواهم از مسئولان تئاتر کشور بپرسم که چرا اجراها را نمی بینند؟ حتی مسئولان حوزه هنری به دیدن نمایش ها نمی روند. همه این ها سبب می شود که رغبتی برای تئاتر کار کردن نداشته باشیم و به همان تله فیلم ها اکتفا کنیم. کمیل انتظاری فرهنگ وهنر
 
سه شنبه 5 آبان 1394 ساعت 02:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 42]