تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804792818
شهردار ساکن «خانه مهربان»
واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: حمیدرضا خالدی / اینجا از آن محله های عجیب و غریب تهران است. تلفیقی از معماری و زندگی مدرن که در پس خود، بافتی بسیار فرسوده را پنهان کرده است. بی شک هر کسی که از خیابان های امین حضور و مصطفی خمینی می گذرد و مغازه های شیک و پر از اجناس جورواجور آن را می بیند یا با معماری های بازسازی شده زیبای بناهای قدیمی آنها روبه رو می شود، هرگز تصور آن را هم نمی تواند بکند که پشت این لایه زیبای تهران قدیم، کوچه هایی تنگ و تودرتو، باریک با ساختمان هایی قدیمی و یک طبقه و مغازه هایی با همان حال و هوای تهران 30، 40 سال پیش مانند غده ای بدخیم همچنان به حیات خود ادامه می دهد. از کوچه ماست بندی گرفته تا کوچه هفت پیچ، کوچه کلیسا (که هنوز هم ساختمان قدیمی کلیسایی که امروز تغییر کاربری داده و به نواخانه ای تبدیل شده است)، کوچه مستوفی و... اینجا حداکثر نمایی که برای ساختمان ها به کار رفته سیمان سفید است ؛کوچه هایی که شاید به اندازه یک منطقه تابلوهای راهنمایی و رانندگی در آن نصب شده تا تازه واردهایی که به آن می آیند گیج و سرگردان نشوند. تابلو هایی که تنها دو نماد در آنها دیده می شود: تابلویی که نشان از یک طرفه بودن خیابان و کوچه ها می کند و تابلویی که حکایت از ورود ممنوع بودن آنها دارد. اینجا عودلاجان است. محله ای که هنوز هم خیلی از قدیمی تر های آن یکدیگر را به اسم و رسم خاندان شان می شناسند و از جد و آباد هم خبر دارند. محله ای که شاید بتوان گفت بعد از هرندی – یا همان دروازه غار معروف – یکی از آسیب پذیرترین محله های منطقه 12 و حتی تهران باشد. محله هایی که یا به شدت خالی از سکنه شده اند یا به شدت جرم خیزند. کلکسیونی از انواع کارتن خواب ها و معتادها. کافی است نیم ساعتی در کوچه پس کوچه های عودلاجان قدم بزنی تا توفیق دیدار چند معتاد یا کارتن خواب نصیبت شود. وضعیت اجتماعی هرندی و عودلاجان، امروز به قدری وخیم شده که شهرداری تهران را هم وادار به واکنش کرده، از سال گذشته این نهاد اعلام کرده که می خواهد طرح به نام انضباط اجتماعی را در این منطقه اجرایی کند. طرحی که با وجود تمام تبلیغاتی که شهرداری کرده، هنوز هیچ اثری از آن در منطقه دیده نشده، گزارش شهردار تهران در شورای شهر نیز حکایت از آن دارد که بعید است که شهرداری طرح مشخصی برای پرحادثه ترین بافت پایتخت داشته باشد. 18 ماه قبل شهردار تهران، همان زمانی که برای نخستین بار به طور جدی طرح انضباط اجتماعی را مطرح کرد، با همان لحن قاطع همیشگی خود اعلام کرد: می خواهیم صد بنای تاریخی منطقه 12 را شناسایی کنیم تا مدیران ارشد شهرداری همراه با خانواده های شان به این ساختمان ها کوچ و در آنها زندگی کنند. وی همان جا اعلام کرد که به عنوان آغاز، خود در خانه ای تاریخی در این منطقه ساکن خواهد شد البته به همراه خانواده اش. در کمتر از چند روز پس از انتشار این خبر، محمدعلی محمدی، مدیر بافت تاریخی شهرداری منطقه 12 در مصاحبه ای اعلام کرد که به زودی احتمالا شهردار تهران به خانه ای موسوم به «مهربان» در محله عودلاجان اسباب کشی خواهد کرد، البته بعد از بازسازی این خانه تاریخی. خبری که مانند بمب، در محله عودلاجان ترکید. قرار بود شهردار تهران همسایه مردم و کسبه محله آسیب پذیر عودلاجان شود. هنوز خبر حضور قالیباف در محله یادشده داغ بود که شهرداری اعلام کرد که قرار نیست شهردار تهران در خانه مهربان ساکن شود، بلکه این خانه به عنوان دفتر کار او در منطقه 12 برای اجرای طرح انضباط اجتماعی بازسازی می شود. سایه مبهم شهردار در عودلاجان سوم آبان 1394 آدرس هم سرراست است و هم گیج کننده. سرراست از آنجایی که مشخصه ای که داده اند پاساژ صوتی و تصویری و لوازم خانگی هفت طبقه خلیج فارس است که در انتهای خیابان امین حضور، نرسیده به چهارراه سرچشمه قرار دارد و چون غولی بزرگ به راحتی می توان آن را پیدا کرد و گیج کننده از این جهت که باورش سخت است که خانه یا دفتر قالیباف بخواهد در کوچه باریک چسبیده به دیوار این پاساژ باشد. کوچه ای به نام «جاویدی» که با وجود باریک بودن با بلوک های سیمانی به دو نیم شده و یک طرف آن تابلوی ورود ممنوع و یک طرف آن تابلوی یک طرفه نصب شده است. صد متری که وارد خیابان می شوید، دست چپ و نبش خیابان بیک دامغانی، درست مقابل در پارکینگ پاساژ خلیج فارس نخستین صحنه ای که جلب توجه می کند، پارک نقلی و زیبایی است که سرسره ای از جنس فایبرگلاس و به رنگ خوش رنگ قرمز و زرد در ابتدای آن نصب شده است. در نخستین نگاه چند معتادی که در این پارک دور هم جمع شده اند، جلب توجه کنند. گویا در حال خوردن چیزی هستند. در کنج پارک و کمی آن طرف تر از دکه نگهبانی، صحنه دیگری خلق شده که خالق آن زن کارتن خوابی است که روسری سفیدرنگی به سر دارد و کلی خرت و پرت دور و برش را پر کرده است. وقتی من را در حال عکس گرفتن با گوشی می بیند، سرش را زیر زیلوی رنگ ورو رفته ای می کند تا دیده نشود. پیرمرد نگهبان پارک اما، گویا با چنین صحنه هایی کاملا آشناست. کاری به کارشان ندارد و بعضی وقت ها که مردم از وی می خواهند تا معتادان و کارتن خواب ها را بیرون کند، به آهستگی و خونسردی می گوید: ولشون کنید، بی آزارند. نخستین سوالی که با دیدن این صحنه ها به ذهنم می رسد، این است که: واقعا قرار است شهردار تهران دفترش را به اینجا منتقل کند و بخشی از ساعت های کاری اش را در هفته در چنین جایی سر کند؟ طبق گفته شهرداری، خانه بازسازی شده مهربان تنها چند متر پایین تر از این پارک بی نام و نشان قرار دارد. درست نبش کوچه ای باریک به نام بحرالعلوم. خانه های این کوچه همگی حداکثر دو، سه طبقه هستند و اکثرا با سنگ های نمای قدیمی تزیین شده اند؛ برخلاف خانه مهربان که دیواری از جنس آجرهای سه سانتی و کاهگل تزیین شده و نرده های نوک تیز دزدگیر سفیدی در بالای آن دارد که مانع از ورود دزدها و افراد ناباب به داخل بنا می شود. تنها چیزی که از بیرون ساختمان دیده می شود، شاخه های درختان میوه ای است که هنوز از شاخه های یکی – دوتای آنها خرمالوهای کوچکی آویزان است. خانه ای با سه در چوبی. دو دربزرگ در ابتدا و انتهای ساختمان، از جنس چوب و آهن و یک در چوبی دو لنگه کوچک در وسط آن. خانه ای با پلاک 146. خبری از دوربین مداربسته روی دیوارها نیست با این حال، هنوز چند قطعه عکس نگرفته ام که دو جوان 20، 19 ساله با همان لباس کارگری از در پایینی بیرون می آیند و با کنجکاوی به من خیره می شوند. تنها، وقتی که می شنوند قصدم گرفتن چند عکس از این خانه تاریخی است، خیال شان راحت می شود. از در پشت سرشان که باز است، بخشی از خانه دیده می شود. چند گلدان زیبا کنار دیوار در گذاشته شده و زمین با شیبی به دروازه دیگری وصل می شود که از آنجا بخشی از ساختمانی سفید رنگ و زیبا دیده می شود. یکی از پسرها که گویا از کنجکاوی ام برای نگاه کردن به داخل ساختمان ترسیده است، در گوش دوستش چیزی می گوید و بعد، بدون آنکه چیزی بگوید با هم داخل خانه می شوند و در را می بندند. اینجا به واقع خانه ای است اسرارآمیز. تقریبا تمام ساکنین خیابان جاویدی و کوچه پس کوچه های آن، امروز خانه مهربان را به نام خانه قالیباف می شناسند اما، تقریبا به همان نسبت، هیچ کس هنوز به درستی نمی داند که پشت دیوارهای این بنای سحرآمیز چه می گذرد. پسرجوان موتورسواری که ساکن یکی از خانه های کوچه بحرالعلوم است و خانه شان تنها چند خانه با خانه مهربان فاصله دارد در این باره می گوید: ما که در طول این یک سال تا حالا چشم مان به دیدن آقای شهردار روشن نشده است. اما از حدود یکی، دو هفته قبل صداهای زیادی از داخل خانه شنیده می شود. گویا دارند آن را مرمت می کنند. گویا قرار است قالیباف بالاخره بیایید و اینجا ساکن شود. تنها دو قواره پایین تر از خانه مهربان و نبش کوچه فیروزکوهی، بقالی ای قدیمی و سنتی دو نبشی وجود دارد که هنوز به همان سبک و سیاق بقالی های سه، چهار دهه قبل اجناس آن چیده شده است. فروشنده های آن دو جوان 25 – 24 ساله هستند. یکی از آنها که خود را داوود معرفی می کند، وقتی در مورد خانه مهربان می پرسیم، می گوید: خانه شهرداری را می گویید ؟ وی اما فروشنده نیست، بلکه شاگرد پدرش در مغازه لاستیک فروشی در سرچهارراه است که به قول خودش از سر بیکاری می آید اینجا و به علی، دوست فروشنده اش کمک می کند. علی و خانواده اش 40سال است که ساکن همین کوچه های عودلاجان هستند. سرش را از روی موبایلش بالا نمی آورد برای همین داوود به جای وی جنس می فروشد و پول جنس ها را حساب می کند. وقتی از وی در مورد مشکلات محله اش می پرسم، بدون اینکه سرش را بالا بیاورد، می گوید: اینجا هر چیز که فکرش را بکنید پیدا می شود. از معتاد و کارتن خواب گرفته تا فقر و... ولی در عین حال مردم اصیلی هم دارد که صورت شان را با سیلی سرخ نگاه داشته اند. وی هم با اینکه هرروز اینجاست، هنوز موفق نشده است قالیباف را ببیند. اما در عوض، داوود برخلاف انتظارم می گوید که یک بار حدود یک سال قبل شهردار تهران را اینجا دیده است: یک روز که داشتم از اینجا رد می شدم، دیدم قالیباف با یک ماشین پژو GLX نوک مدادی با چهار، پنج ماشین دیگر وارد کوچه شدند. با دست پارک را نشان می دهد وادامه می دهد: این پارک قبلا وضعیت خیلی بدی داشت. وقتی که گفتند قرار است قالیباف بیاید و اینجا زندگی کند، در عرض چند روز این پارک را به شکل امروزی اش تبدیل کردند. آن روز هم قالیباف اول از همین در پایینی وارد ساختمان شد و حدود 15 دقیقه بعد هم بیرون آمد و قدم زنان به پارک رفت و دستورهایی داد و بعد هم رفت. در همین بین خانم میانسالی وارد مغازه می شود تا آدامس ریلکس و تخم مرغ بخرد. وقتی قیمت تخم مرغ را می شنود، می گوید: چرا اینقدر گران؟ وقتی متوجه صحبت های ما می شود، لبخند تلخی می زند و می گوید: واقعا شما باورتان شده که شهردار بخواهد بیاید و اینجا و در این محله درب و داغون زندگی یا کار کند؟ داوود اما حرف های جالب دیگری هم دارد: مثل اینکه شهردار به هنرمندان و ورزشکاران گفته است که بیایید در این محله ها زندگی کنید یا پاتوق های تان را به این منطقه بیاورید تا اینجا هم رونق بگیرد. تو این چند وقته من خیلی از ورزشکاران و هنرمندان را اینجا دیده ام. همین چند وقت پیش بود که این پسره کیه؟ همین که خندوانه را اجرا می کنه؟ آها رامبد جوان، اینجا آمده بود و همین جا کیک و شیرکاکائو خورد. محسن، فروشنده جوان مغازه سنتی گاز پرکنی پرسی گاز است که کمی جلوتر قرار دارد. جلوی مغازه اش روی یکی از ده ها کپسول گاز طوسی رنگ نشسته و دارد با موبایلش آهنگ گوش می کند. وی هم با وجودی که خانه قالیباف را می شناسد، تاکنون وی را آن طرف ها ندیده و این خبر را بیشتر یک شوخی می داند. آخرین مخاطب ما علی بهرامی، میوه فروش 44 ساله ای است که با چرخ آهنی صورتی رنگش هر روز اینجا نبش کوچه فیروزکوهی و دیوار به دیوار بقالی علی می آید و شب به خانه اش در یکی از کوچه های باریک همان جاویدی برمی گردد. وی بچه سنندج است و به خاطر سقوط از ساختمان در سال 81 و معلولیتی که برایش پیش آمده دیگر نمی تواند شغل قبلی اش یعنی نقاشی ساختمان را ادامه دهد. وی که چهار فرزند هم دارد تنها کسی است که از داستان خانه قالیباف در آن کوچه خبر ندارد. گرچه وقتی می فهمد با شوق می گوید: سردار را می گویی؟ اتفاقا باهاش کار دارم. می خواهم بگویم چرا ماموران سد معبرش این همه به من گیر می دهند، منی که سال ها در جبهه بوده ام و این چرخ تنها محل درآمدم است. قالیباف دایم به خانه مهربان سر می زند با وجود تمامی این اظهارات و گفته های اهالی خیابان جاویدی درباره عدم تردد شهردار تهران در خانه مهربان، شهرام گیل آبادی، مدیرکل روابط عمومی شهرداری تهران در گفت وگو با «اعتماد» می گوید که شهردارتهران در راستای پیگیری مسائل منطقه 12 دایم به این منطقه و این خانه می آید و می رود: شهردار تهران به جد پیگیر مسائل منطقه 12 و اجرای طرح انضباط اجتماعی است، به طوری که در هفته، چند روز به این منطقه می آید و از بخش های مختلف آن بازدید و دستوراتی را صادر می کند. وی بعد از چند بار اصرار و تکرار این سوال که بالاخره شهردار تهران براساس وعده اش دفتری در خانه مهربان دارد یا خیر؟ می گوید: بله. شهردار به خانه مهربان هم می رود. با این وجود به نظر می رسد نه تنها طرح سکونت 100 مدیر شهری در منطقه 12 عملا به فراموشی سپرده شده است، گرچه این طرح و حضور شهردار در این خیابان می توانست بسیار برای ساماندهی این محله مثمرثمر باشد.
دوشنبه ، ۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[مشاهده در: www.etemadnewspaper.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها