تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805109686
وقتی «جبرئیل» پیامبر(ص) را از مصیبت کربلا آگاه کرد
واضح آرشیو وب فارسی:رهیاب: جبرئیل به رسول خدا گفت: دوستش داری؟ فرمود: آری، جبرئیل گفت: امت تو به زودی او را می کشند! اگر می خواهی خاک سرزمینی را که در آن کشته می شود به تو نشان می دهم. فرمود: آری، جبرئیل بالش را بر زمین کربلا گسترد و آن را به پیامبر نشان داد.به گزارش رهیاب:در میان حوادث تاریخ اسلام، حادثه شهادت حضرت سیدالشهدا علیه السلام و اصحاب پاک ایشان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. نوشتاری که در ادامه می خوانید برگرفته از کتاب «معالم المدرستین» علامه سیدمرتضی عسکری؛ مورخ و صاحب نظر برجسته تاریخ اسلام است که از منابع دست اول و استنادات بی شمار به منابع اهل سنت به رشته تحریر درآمده است. «ابومخنف» نقل می کند: صبح که فرارسید امام پیاده شد، نماز گزارد و با شتاب سوار شد و یارانش را به سمت چپ کشید تا از سپاه حر جدا شوند؛ چراکه حربن یزید می آمد و راهشان را تغییر می داد و آنها راه حر را تغییر می دادند و هرگاه می خواست آنها را به سوی کوفه ببرد به شدت امتناع می کردند و پیوسته حرکت می کردند تا به نینوا رسیدند سرزمینی که حسین علیه السلام در آن توقف کرد. نقل می کند که ناگهان دیدند سواری مسلح و کمان دار از کوفه می آید. همگی منتظر او شدند و چون به آنها رسید، به حرّبن یزید و یارانش سلام کرد و بر حسین(ع) و یارانش سلام نکرد. سپس نامه عبیدالله بن زیاد را به حر داد که در آن آمده بود: «اما بعد، نامه ام که به تو رسید و فرستاده ام را که دیدی، حسین را متوقف کن و جز در وادی خشک و بی آب و علف و بی در و دیوار متوقفش نکن. من به فرستاده ام دستور دادم همراه تو باشد و از تو جدا نگردد تا وقتی که فرمانم را اجرا کنی و او خبرش را به من برساند. والسلام». نقل می کند که حر نامه را خواند و به آنها گفت: «این نامه امیر عبیدالله بن زیاد است. به من دستور داده است تا در همان مکانی که نامه اش به من می رسد، شما را متوقف کنم و این فرستاده اوست که فرمانش داده از من جدا نشود تا دستورش را اجرا کنم، در این هنگام یزیدبن زیاد کندی، متوجه فرستاده ابن زیاد که از قبیله کنده بود شد و جلوی او ایستاد و گفت: «تو مالک بن نسیری؟» گفت: «آری!» گفت: «مادرت بر تو بگرید! این چه نامه ای است که آورده ای؟!» او گفت: «پروردگارت را نافرمانی کردی و امامت را اطاعت کردی تا نابود شدی؟! ننگ و نار بدست آورده ای.» خدای عزوجل می فرماید:«جَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یدْعُونَ إِلَی النَّارِ وَ یوْمَ الْقِیامَةِ لَا ینصَرُونَ»................. «آنها را امامانی قرار دادیم که به جهنم فرا می خوانند و روز قیامت یاری نمی شوند! و امام تو چنین است.» تغییر مسیر به سمت کربلا نقل می کند که حر، حسین(ع) و یارانش را تحت فشار گذاشت تا در آن مکان بی آب و آبادی توقف کنند. آنها گفتند: «بگذار در این آبادی یعنی نینوا یا غاضریه، یا آبادی دیگری یعنی شفیه، پیاده شویم.» او گفت: «نه! به خدا قسم نمی توانم. این مرد آمده تا مراقب من باشد.» زهیرین قین گفت: «یابن رسول الله! جنگ با این ها خیلی آسان تر از جنگ با کسانی است که خواهند آمد. به جان خودم قسم که در آینده با سپاهی روبه رو می شویم که توان مقابله با آن را نداریم». حسین(ع) به او گفت: »من آغاز کننده جنگ نخواهم بود». در کتاب اخبار الطول آمده است که زهیر گفت: «در اینجا، نزدیک ما، قریه ای است با موانع طبیعی و در محاصره فرات که تنها از یک راه قابل دسترسی است.» حسین(ع) گفت: «نام آن قریه چیست؟» گفت: «عقر» حسین(ع) گفت: «از عقر به خدا پناه می بریم.» حسین(ع) به حر گفت: «کمی جلوتر می رویم و پیاده می شویم.» و رفتند تا به کربلا رسیدند. آن گاه حر و سپاهش پیش روی حسین(ع) ایستادند و مانع حرکت شان شدند و حر گفت: «در همین مکان پیاده شو که فرات نزدیک توست.» حسین(ع) گفت: «نام این مکان چیست؟» گفتند: «کربلا...» امام(ع) فرمود: «سرزمینی که دارای سختی و مشکلات است. پدرم هنگام رفتن به صفین از این مکان گذشت و من همراهش بودم که ایستاد و درباره آن سؤال کرد و چون نامش را شنید، فرمود: اینجا محل توقف کاروان شان است. اینجا ریزش گاه خون های شان است؛ و چون درباره آن سؤال کردند، فرمود: گران مایگانی از آل بیت محمد(ص) در اینجا توقف می کنند.» و بعد مشتی از خاک آن را گرفت و بود کرد و گفت: «به خدا قسم این همان سرزمینی است که جبرئیل به رسول خدا گفت که من در آن کشته می شوم.» این موضوع را ام سلمه به من خبر داد و گفت: جبرئیل نزد رسول خدا بود و تو با من بودی و گریستی؛ پیامبر فرمود: پسرم را آزاد بگذار. من رهایت کردم و او تو را گرفت و بر دامن نهاد. جبرئیل گفت: دوستش داری؟ فرمود: آری، جبرئیل گفت: امتت به زودی او را می کشند. اگر می خواهی خاک سرزمینی را که در آن کشته می شود به تو نشان می دهم. فرمود: آری، می خواهم. جبرئیل بالش را بر زمین کربلا گسترد و آن را به پیامبر نشان داد.» در روایاتی دیگر نقل شده است که هنگامی که حسین بن علی(ع) محاصره شد، پرسید: «نام این سرزمین چیست؟» گفته شد: «کربلا». گفت: «چه راست گفت پیامبر خدا، حقا که اینجا سرزمین کرب و بلا است!» مورخان می گویند که سپس دستور داد بارها را زمین بگذارند و آن در روز چهارشنبه اول محرم یا پنج شنبه دوم محرم سال 61 هجری بود. هنگامی که در کربلا توقف کرد، به محمدبن حنفیه و گروهی از بنی هاشم نوشت: «اما بعد، گویا دنیا هرگز نبوده است و گویا آخرت همواره ثابت است.»
دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رهیاب]
[مشاهده در: www.rahyabnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها