تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهمترین آثار تاریخی ایران شناخته میشود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820586212
زندگی بدون ملال، کابوس خواهد بود
واضح آرشیو وب فارسی:ترجمان: نوشتۀ آندرئاس الپیدورو ترجمۀ علیرضا شفیعی نسب زندگی ای را تصور کنید که ملال در آن جایی ندارد. شاید در نگاه نخست، چنین تصوری برایمان خوشایند و حتی آرمانی بنظر برسد. اما باید بیشتر دقت کنیم. حرف از زندگی ای نمی زنیم که در آن موقعیت های ملال آور وجود ندارد. فردی همچون گیبسون فقط به این دلیل از درد رهاست که نمی تواند آن را تجربه کند. اما همچنان امور خطرناک و آسیب رسان در چنین زندگی ای وجود دارد. به همین نحو، در زندگی کسی که نمی تواند ملال را تجربه کند، ملالی وجود نخواهد داشت، اما تنها به این دلیل که نمی تایان — در دهه ۱۹۲۰ میلادی، ادوارد اچ. گیبسون، مجری برنامه های سرگرم کننده در آمریکا، به مدت ۱۹ ماه و هر روز دوبار روی صحنه می رفت و نمایش هایی اجرا می کرد که مرگ را به چالش می کشید. او که ملقب به «جاسنجاقیِ انسانی» بود، یکی از حضار را دعوت می کرد تا ۵۰ یا ۶۰ سنجاق را تا انتها در هر نقطه ای از بدنش، بجز شکم و کشاله ران فرو کند. گیبسون یکبار خودش را با بخاری گازی داغ سوزانده بود، بی آنکه چیزی احساس کند. فقط هنگامی متوجه موقعیت خود شده بود که بوی بدِ پوستِ سوخته به مشامش رسیده بود. ادعا می کرد که بجز سر درد، هیچ دردی احساس نکرده است، نه هنگامی که با تبر زانوی خود را بریده، نه هنگامی که با هفت تیر سوزنی ۲۲ میلی متری به خودش شلیک کرده و گلوله از انگشت اشارۀ چپش عبور کرده، و نه حتی هنگامی که از عصبانیت شدید دماغش را به پیانو کوبیده و شکسته بود. گیبسون انسانی عادی نبود، اما ابرانسان هم نبود. طبق اکثر گزارشات، بی حسی او مادرزادی بوده است. چنین اختلالاتی نادرند، اما ناشناخته نیستند. کسانی که از بی حسی مادرزادی رنج می برند، زندگی سخت، خطرناک و گاهاً غمگین و کوتاهی دارند. در ادبیات پزشکی افراد بسیاری مشاهده شده اند که دچار جراحت های جدی نظیر پارگی عضلات، کوفتکی، شکستگی و سوختگی شده اند، بدون اینکه دردی حس کنند. درد نداشتن باعث می شود بی ملاحظه شویم. کمتر فردی درد را دوست دارد، اما درد ما را از دردسر دور می کند. درد تنها تجربه ناخوشایندی نیست که انسان ها دارند. ملال چطور؟ آیا ممکن است ملال هم فایده ای داشته باشد؟ افراد زیادی برای ملال دفاعیات فلسفی اقامه کرده اند. برتراند راسل و آدم فیلیپسِ ۱ روانکاو، از اهمیت تواناییِ تحمل ملال سخن می گویند. به گفتۀ راسل، توانایی غلبه بر ملال، «لازمۀ زندگی شاد» است. فیلیپس نیز بر اهمیت ملال برای رشد کودک تاکید دارد. فردریش نیچه نیز مباحثی دربارۀ قدرت خلاقیت در هنگام ملالت دارد و رابطه آن را با هنر ارزشمند می داند. سوزان سونتاگ نیز همین گونه است، او در نوشته ای کوتاه در خاطراتش می نویسد که جالب ترین آثار هنری زمان او، ملال آور بوده اند: «جسپر جانز ۲ ملال آور است، بکت ملال آور است، رب گریه ملال آور است، و غیره و غیره. [...] شاید این روزها هنر باید ملال آور باشد». مارتین هایدگر نیز دربارۀ درس های هستی شناختی ای که می توان از ملال آموخت، به تفصیل سخن می گوید. جوزف برودسکیِ ۳ شاعر، مشهورترین و منسجم ترین دفاع از ملال را ارائه کرده و اهمیت وجودی آن را پاس می دارد. او در خطاب آغازین کلاسش در دانشگاه دارت موث در سال ۱۹۸۹، ملال را «پنجره ای به بیکران زمان» می نامد و می گوید ملال می تواند برداشتی روشن تر از وجود ما نشان دهد و محدودیت و درواقع بیهودگی کارهایمان را آفتابی کند. تمام این نویسندگان به درستی برای ملال ارزش قائل می شوند، اما از مهم ترین نکته اش غافل می مانند. ملال ارزشمند است، اما هیچ چیزِ دلپذیری در ملول بودن وجود ندارد. خوشایند نبودنِ ملال توهم نیست، و ملول بودن، روحیه ای نیست که ارزش داشته باشد به ویژگی فکری ما تبدیل شود. باید قدرش را بدانیم، و در عین حال، همچون ملال ارزشمند است، اما هیچ چیزِ دلپذیری در ملول بودن وجود ندارد. طاعون از آن پرهیز کنیم. حس درد با وجود آزارندگی و ناخوشایندی، ارزش زیادی دارد. درد صرفاً سازوکار پیام رسانیِ مطمئنی نیست که ما را از آسیب های بدنی آگاه می کند، بلکه همچنین ما را وا می دارد تا رفتارمان را تغییر دهیم و برای مراقبت از خود تمهیدات دفاعی بیاندیشیم. بدون درد، از آسیب هایمان غافل خواهیم ماند، و حتی هنگامی که متوجه آن ها شویم نیز، شاید نسبت به آن ها بی تفاوت باشیم. حال زندگی ای را تصور کنید که ملال در آن جایی ندارد. شاید در نگاه نخست، چنین تصوری برایمان خوشایند و حتی آرمانی بنظر برسد. اما باید بیشتر دقت کنیم. حرف از زندگی ای نمی زنیم که در آن موقعیت های ملال آور وجود ندارد. فردی همچون گیبسون فقط به این دلیل از درد رهاست که نمی تواند آن را تجربه کند. اما همچنان امور خطرناک و آسیب رسان در چنین زندگی ای وجود دارد. بهمین نحو، در زندگی کسی که نمی تواند ملال را تجربه کند، ملالی وجود نخواهد داشت، اما تنها به این دلیل که نمی تواند ملال را تجربه کند. اگر نتوانیم ملال را تجربه کنیم، آنگاه هیچ موقعیتی (هرقدر هم بی اهمیت، مبتذل و یکنواخت باشد) نمی تواند ما را ملول کند. دیگر هیچ چیز ملال آور نخواهد بود، حتی تجربۀ بارها و بارها گوش دادن به یک سخنرانی تکراری، یا انتظارکشیدن های طولانی در ادارات. برخی موقعیت ها واقعاً باید ما را ملول کنند. ملال معمولاً درنتیجه درک یک عدم مطابقت بوجود می آید: درک وجود شکافی میان نیاز به انگیزه و وجود آن. چیزی را می خواهیم که وجود ندارد. ملال اساساً همان آگاهی ما از این فقدان است. به این دلیل از فعالیت های یکنواخت ملول می شویم که تنوع بیشتری می خواهیم. به این دلیل از موقعیت های آشنا ملول می شویم که خواهانِ تازگی هستیم، اما چنین چیزی برایمان فراهم نیست. و نهایتاً هنگام انجام کاری اجباری، به این دلیل ملول می شویم که می خواهیم کاری غیر از آن چه از ما خواسته شده، انجام دهیم. اگر ملال از میلِ محقق نشده نشئت می گیرد، پس برای برای کاستن ملال باید به نیاز آن میل پاسخ دهیم. به عبارت دیگر، برای فرار از ملال، باید به دنبال فعالیت هایی باشیم که با خواسته هایمان سازگار هستند. می توان ملال را نوعی زنگ خطر درونی دانست، که وقتی فعال شود می خواهد چیزی به ما بگوید. این هشدار، وجود وضعیتی ناخوشایند را به ما گوشزد می کند. اما این هشدار به شوک هم مجهز است. تجربۀ آزارنده و منفیِ ملال، ما را برمی انگیزد (شاید حتی بتوان گفت ما را وادار می کند) تا بدنبال موقعیتی متفاوت باشیم، موقعیتی که بامعناتر و جالبتر باشد. این دقیقاً همچون دردِ سوزش است که باعث می شود سوزن در بدن خود فرو نکنیم. هنگام ملال، موقعیتمان دور و بیگانه به نظر می رسد، یعنی خارج از حوزۀ علاقه ها و طرح هایمان. این دست موقعیت ها فاقد معنایند. احساس پریشانی و بیقراری می کنیم. مات و مبهوت می شویم. اهداف بدیل را در ذهنمان تصور می کنیم. حتی برداشتمان از گذر زمان نیز تغییر می کند. هنگام ملال، زمان ظاهراً با نهایت کندی حرکت می کند. می خواهیم از چنگال ناخوشایند آن بگریزیم. وقتی فعالیت کنونی مان جذابیت خود را از دست می دهد، ملال فی نفسه ما را برآن می دارد تا به دنبال اهداف بدیلی باشیم. می توان این برداشت را تصویری انگیزشی از ملال خواند. نظریات جدید روانشناسی موید این مطلب هستند، مثلاً تحقیقات جان ایستوود ۴ در دانشگاه یورک در تورنتو، شین بنچ ۵ در دانشگاه ایالت واشینگتن، و هثر لنچ ۶ در دانشگاه ملال معمولاً درنتیجه درک یک عدم مطابقت بوجود می آید: درک وجود شکافی میان نیاز به انگیزه و وجود آن. تگزاس، همچنین وایناند فون تیلبرگ ۷ در دانشگاه ساوت همپتون و اریک ایگو ۸ در دانشگاه لیمریک. گزارشات پدیدارشناختی از احساس نیز با این مطلب همخوانی دارند. مطابق با چنین گزارشاتی، تجربیات عاطفی ما، بروز ارزش هایمان هستند. احساسات، دنیا را به روی ما می گشایند و آن را غنی از معانی نشان می دهند. از طریق احساسات است که ما با وجود اجتماعی و کاربردی خود سازگار می شویم. احساسات درکی مستقیم و پیشامفهومی از آنچه برایمان مهم است ارائه می دهند و ما را به سوی امکانات وجودی (یعنی شیوۀ فعالیت و بودن در دنیا) که ما را به عمل فرامی خوانند، سوق می دهند. مدلِ نظریِ «ملال به مثابۀ نوعی هشدار درونی» به خوبی در این قالب پدیدارشناختی می گنجد. ملال ما را با خصوصیات موقعیتی که در آن هستیم، سازگار می کند، به ما گوشزد می کند که مشغولیت کنونی نمی تواند به خوبی ما را ارضا کند، و راه های بدیل عمل را به ما می نمایاند. از یک تجربه احساسی چه چیز بیشتر از این را می توان خواست؟ اگر عملکرد ملال در یک نرم افزارِ موبایلی نهاده می شد، بی شک بابت آن پول پرداخت می کردیم. اما اکثر آثار ادبی و فلسفی غرب تصویری نامطلوب از ملال ترسیم کرده اند. به نظر من، دلیل چنین قضاوتی تا حدی این است که خیلی کلی دربارۀ ملال صحبت می کنیم. وقتی سخن از ملال در میان است، معمولاً از یک حالت روانشناختی معمول، گذرا و آزارنده سخن می گوییم. اما می توان دربارۀ گرایش به تجربۀ ملال در طیفی وسیع از موقعیت ها نیز سخن گفت، چیزی که روان شناسان به آن «تمایل به ملال ۹ » می گویند. این مسئله ای پیش پاافتاده نیست، بلکه به معنیتجربۀ ملال در موقعیت های متعدد و متفاوت، و حتی موقعیت هایی است که برای اکثر ماها معنادار و جالب هستند. ملالِ مکرر در هر موقعیتی به معنیِ داشتن تجربه ای فارغ، سرد و منفصل از دنیاست، موقعیت ها، اهداف و طرح ها شما را جذب نمی کنند، بلکه از شما فاصله می گیرند و در واقع متعلق به شما نیستند. تعجبی ندارد که تمایل به ملال رابطه ای مستقیم با مجموعه ای از آسیب های جدی فیزیکی، روان شناختی و اجتماعی دارد که گاه زندگی را در معرض خطر قرار می دهند، آسیب هایی که به دلیل کثرت نمی توان آن ها را اینجا ذکر کرد. این مسئله به حق مورد توجه کافی قرار گرفته است. اما باید تمایزی بین این تمایل و تجربه واقعی ملال قائل شد. اینطور نیست که هرکس ملال را تجربه کند، متمایل به ملال باشد؛ این دربارۀ درد هم صادق است، هرکس درد را تجربه می کند، دچار درد مزمن نیست. بهتر است بار دیگر به این قیاس نگاهی بیاندازیم. اگر احساس درد (در اکثر مواقع) بیانگر آسیب است، پس احساس ملال نیز بیانگر این است که ما مشغول کاری هستیم که با طرح هایمان سازگار نیست. به علاوه، درد ما را برمی انگیزد تا برای مراقبت از خود، رفتارمان را تغییر دهیم. احساس ملال هم برای این است که ما را برانگیزد تا کاری دیگر انجام دهیم، کاری که ملال آور نیست. ملال ما را برمی انگیزد تا کاری دیگر انجام دهیم، ولی لزوماً به ما نمی گوید چه کاری. این امر می تواند ما را از جایگاهی روان شناختی به جایگاهی دیگر ببرد. ملال آن کشتی بادبانیِ سفید نیست که مادام بوواری منتظر آن بود. اما می تواند بعد از آن، بهترین گزینه باشد. پس هرگاه ملال سراغتان آمد، بهتر است آن را نادیده نگیرید. بهتر است با گوشی هوشمند خود بر آن سرپوش نگذارید. ملال می خواهد چیزی به شما گوشزد کند. مگر شما درد را نادیده می گیرید؟ آیا هنگام درد، گوشی به دست می گیرید؟ پی نوشت ها: [۱] Adam Phillips [۲] Jasper Johns [۳] Joseph Brodsky [۴] John Eastwood [۵] Shane Bench [۶] Heather Lench [۷] Wijnand van Tilburg [۸] Eric Igou [۹] Boredom proneness
دوشنبه ، ۲۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ترجمان]
[مشاهده در: www.tarjomaan.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
صفحات پیشنهادی
هیچ زندگی و حکومتی بدون امنیت معنا ندارد
دوشنبه ۱۳ مهر ۱۳۹۴ - ۱۲ ۰۸ دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام خطاب به رژیم آل سعود گفت با دم شیر بازی نکنید اگر این شیر برگردد معلوم نیست چه چیزی میشود به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران ایسنا سرلشگر محسن رضایی در مراسم صبحگاه مشترک یگانهای ویژه ناجا با بیان اینکه امنیت ازتلاوت با لحن عربی؛ جذابترین رکن ترویج قرآن/قرائت بدون تقوای باطن تأثیر گذار نخواهد بود
گروه فعالیت های قرآنی حافظ کل قرآن کریم اظهار کرد پیامبر ص همواره به تلاوت قرآن با صدای خوش و لحن عربی سفارش می کردند این نشان دهنده اهمیت ترویج و پیام رسانی کلام وحی است که لحن و صوت زیبا نیز به عنوان جذاب ترین موضوع این بخش محسوب می شود مسعود اکبری حافظ کل قرآن استان مرکزی دربدون عذاب وجدان افراد منفی را از زندگیتان پاک کنید
بدون عذاب وجدان افراد منفی را از زندگیتان پاک کنید شادی ما تا حدود زیادی به کیفیت ارتباطاتمان بستگی دارد زیرا انسان اساس موجودی اجتماعی است و ما به نظرات دیگران درمورد خودمان اهمیت زیادی میدهیم به گزارش خبرنگار کلینیک گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران تاثیر محیط اطرافرای گیری علنی برجام خیلی از چیزها را روشن خواهد کرد/نمایندگان به سرنوشت کشور، علنی و بدون پنهان کاری رای دهند
رای گیری علنی برجام خیلی از چیزها را روشن خواهد کرد نمایندگان به سرنوشت کشور علنی و بدون پنهان کاری رای دهند به نظر من نمایندگان نظرات خود را بر اساس نظر مردم و رهبری منطبق می کنند و بر اساس نظرات جناحی و سیاسی کمتر برخورد می کنند اتفاقی که در این حالت خواهد افتاد این است که خطزندگی بدون بدبینی
تا حالا شده از اینکه نسبت به بعضی چیزا و بعضی افراد بدبین هستید از خودتون دلخور بشین و بخواهید به همه چیز و همه کس یه جور دیگه نگاه کنید افراد بدبین" چشم ها را باید شست جور دیگر باید دیدواژه ها را باید شست واژه باید خود باد واژه باید خود باران باشدچتر ها را باید بستترکیب پرسپولیس بدون کاپیتان چگونه خواهد بود؟
چند روزی از درگذشت کاپیتان هادی نوروزی می گذرد و سوالی که این روزها ذهن هواداران پرسپولیس را مشغول کرده ترکیب این تیم بدون نوروزی است ترکیب جدید پرسپولیس هادی نوروزی کاپیتان پرسپولیس دیگر در ترکیب پرسپولیس نیست این بار نبودنش چند هفته یا چند بازی نیست او برای همیشه نخواهد بودتوسعه کشور بدون زنان مغفول خواهد بود
در نشست خبری دومین همایش مای اعتدال عنوان شد توسعه کشور بدون زنان مغفول خواهد بود شناسهٔ خبر 2933411 - سهشنبه ۱۴ مهر ۱۳۹۴ - ۱۲ ۳۴ جامعه > جوان و خانواده رئیس کتابخانه ملی گفت توسعه کشور بدون نگاه به حوزه زنان مغفول و ابتر خواهد ماند به گزارش خبرنگار مهر سید رضا صالحی امیشب کابوس وار آرژانتین بدون مسی و شکست در دو دقیقه+فیلم
به گزارش ایفنام آرژانتین در پیکارهای مقدماتی راه یابی به جام جهانی میزبان اکوادور بود و با نتیجه دو بر صفر شکست خورد لیونل مسی فوق ستاره بارسا که هفته گذشته مصدوم شد در این بازی غایب بود و آگوئرو دیگر ستاره این تیم هم به دلیل مصدومیت در اواسط نیمه اول از بازی خارج شد ارازو درکرواسی بدون ماندژوکیچ بازی خواهد کرد
به گزارش ورزش 11 رقابت های مقدماتی جام ملت های اروپا امشب پیگیری می شود و در گروه H این بازی ها کرواسی میزبان بلغارستان است کرواسی برای صعود به مرحله نهایی یورو 2016 باید هردو بازی خود را در مرحله مقدماتی با پیروزی به پایان ببرد و منتظر لغزش نروژ رده دومی باشد کروات ها در بازپیکر هیچ جانباخته ای بدون رضایت خانواده در مکه دفن نخواهد شد
امیرعبداللهیان پیکر هیچ جانباخته ای بدون رضایت خانواده در مکه دفن نخواهد شد شناسهٔ خبر 2933537 - سهشنبه ۱۴ مهر ۱۳۹۴ - ۱۳ ۳۷ سیاست > سیاست خارجی معاون وزیر امور خارجه کشورمان تاکید کرد پیکر هیچ جان باخته ای بدون رضایت خانواده اش در مکه مکرمه نخواهد ماند به گزارش خبرگزاری-
گوناگون
پربازدیدترینها