واضح آرشیو وب فارسی:فارس: نگاهی به نقاط ضعف و قوت فیلم «محمدرسول الله» به بهانه نمایندگی سینمای ایران در جشنواره اسکار
بازتاب اندیشه اسلامی در سینمایی با تراز جهانی
هرچند جلوههای ویژه فیلم در مقایسه با کارهای مشابه جهانی، به زحمت در حد متوسط قرار میگیرد، اما ریتم پر فراز و فرود موسیقی متنِ ساخته «اللهرخا رحمان»، آهنگساز شهیر هندی، توانستهاست به جلوههای ویژه تأثیری دو چندان ببخشد و با مخاطب ارتباط مطلوبی برقرار کند.
فیلم «محمدرسول الله»، ساخته مجید مجیدی، یک اثر فاخر سینمایی است؛ کاری در حد استانداردهای جهانی که توانستهاست با بهرهگیری از فناوریهای نوین در حوزه سینما، آنچه مطلوب کارگردان بودهاست را به نمایش بگذارد. کارگردان کوشیده است تا نسبت به ژانر تاریخی فیلم و ویژگیهای آن وفادار بماند. میتوان گفت، تلاش مجیدی برای ارائه تصویری معنوی، پر مهر و صلحجو از پیامبر عظیم الشأن اسلام(ص)، با انتخاب لوکیشنهای تأثیرگذار و میزانسنهای چشمنواز و نیز، فیلمبرداری حرفهای «ویتوریو استورارو» که میتوان آن را در حرکات موزون و چرخشهای بینقص دوربین مشاهدهکرد، موفقیتآمیز بودهاست. هرچند جلوههای ویژه فیلم در مقایسه با کارهای مشابه جهانی، به زحمت در حد متوسط قرار میگیرد، اما ریتم پر فراز و فرود موسیقی متنِ ساخته «اللهرخا رحمان»، آهنگساز شهیر هندی[1]، توانستهاست به جلوههای ویژه تأثیری دوچندان ببخشد و با مخاطب ارتباط مطلوبی برقرار کند. این مسئله را به ویژه میتوان در سکانس کنار دریا و امواج بلندی که ماهیها را به ساحل میریزند، مشاهده کرد. رویکرد مجیدی و همکارانش در طراحی صحنهها، برخلاف برخی از فرازهای فیلمنامه، تا حد زیادی واقعگرایانه است. در حقیقت کارگردان کوشیدهاست فضای تاریخی وقایع فیلم را برای بیننده، بدون تکلف و اصرار بر الحاق پردازشهای اضافه، اما هنرمندانه ذهن خویش، به نمایش بگذارد. فضای مسجدالحرام، خانههای اطراف آن و نیز، بازار مکه، به آنچه در متون تاریخی توصیف شدهاست، شباهت فراوانی دارد و به نظر میرسد کارگردان در طراحی فضاها، به ویژه فضای تاریخی مکه، اهتمام فراوانی به حفظ شاخصههای تاریخی داشتهاست. با این حال، مجیدی نتوانستهاست تمایل خود را برای آمیختن لطایف هنری و حقایق تاریخی در فیلم «محمدرسولالله»، پنهان کند؛ موضوعی که در ابتدای فیلم و در قالب پیامی به مخاطب، مورد اشاره و تأکید قرار گرفته است. این دلبستگی، باعث طولانی شدن برخی سکانسها شده است و میتواند برای بیننده خستهکننده باشد. مسئله دیگری که باید در مورد فیلم فاخر و ارزشمند مجید مجیدی مد نظر قرار گیرد، موضوع دیالوگهاست. واقعیت آن است که در فیلمهایی با ژانر مذهبی – تاریخی، دیالوگها نقشی کلیدی و محوری دارند. جمله های موزون، به جا، آهنگین و تأثیرگذار نه تنها بر لطافت فیلم میافزایند، بلکه پیام مد نظر سازنده را بهتر و کاملتر در اختیار مخاطب قرار میدهند. به نظر میرسد در فیلم «محمدرسولالله»، جنبههای تکنیکی و حرفهای سینما بر جلوههای کلامی ترجیح داده شدهاند. هرچند این مسئله امری سلیقهای است و ممکن است مخاطبان مختلف، دیدگاههای متفاوتی در این زمینه داشتهباشند. محدودیت فضاها و وقایع تاریخی فیلم، که تنها دوره کودکی پیامبر اسلام(ص) را به تصویر کشیده، مانع بهرهگیری بیشتر کارگردان از جلوههای بیانی و حتی تصویری، در فیلم شدهاست. با تمام این احوال، فیلم محمد رسولالله، اثری در تراز جهانی است که میتواند نماینده درخوری برای سینما و فرهنگ ایرانی – اسلامی در جشنوارهها و فستیوالهای بینالمللی باشد. واقعیت آن است که تعهد کارگردان به انگارههای دینی و فرهنگی، از فیلم «محمدرسولالله» سفیری شایسته برای رساندن پیام صلح و دوستی اسلام و مسلمین به تمامی مردم جهان ساختهاست. [1] برنده جایزه اسکار بهترین موسیقی متن به خاطر فیلم میلیونر زاغهنشین جواد نوائیان رودسری منبع: رصد، پایگاه تحلیلی دفتر پژوهش انتهای متن/
94/07/07 - 00:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 118]