تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1814666934
نفی و حذف خشونت گرایی از ویژگی های جامعه مدنی است
واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: ما اگر در جستجوی جامعه مدنی هستیم و آن را در مقیاس آسمان مسلمانی خود، به عنوان مدینه فاضله ای قلمداد می کنیم که در فضای آن، می توان هم دنیا را داشت و هم آخرت را، لااقل یکی از معیارها و نشانه های وقوع و تولد چنین فضایی نفی و حذف خشونت است. به عبارت دیگر، ارتقاء و رشد شعور و بینش اجتماعی شهروندان، فرصت و امتیاز ممتازی است که در شناخت اشکال مختلف و متعدد خشونت، مفید واقع خواهد شد و درست پس از شناخت خشونت است که درک و مدارای اجتماعی، انتخاب قطعی شهروندان خواهد بود. جامعه ای با چنین کیفیت قابل احترامی، مستعد پذیرش جامعه مدنی است و بدون تردید، به طور شایسته از آن حراست و مراقبت می کند. و در مقابل، خشونت، تنها از طریق روزنه هایی وارد حریم جامعه می شود که فقدان شعور و بینش اجتماعی، آن را سبب می شود، از اینرو هنگامی به یک جامعه مدنی تراز دلخواه خواهیم رسید که خشونت از صحنه جامعه حذف شده یا انبوهی آن به حداقل رسیده باشد. جامعه مدنی فاقد نظم و قانون، تنها عنوانی است که لقلقه زبان این و آن است و از درون، جامعه ای سودازده و فرصت طلب خواهد بود. در هم شکستن نظم جامعه با بی قانونی و قانون گریزی، مسیر ورود خشونت را تسهیل می کند. هنگامی که یک شهروند در جامعه احساس نظم نکند و بی قانونی را در مناسبات اجتماعی و به طور کلی در تمامی امور احساس کند، در احقاق حق خود به بی نظمی رو می آورد که معنای دیگر آن می تواند تکیه بر خشونت باشد. نیت و عمل خشونت طلبانه به گمان من، نیت و عمل خشونت طلبانه، دو مولفه جدا از هم نیست و هر دو قابل پیگرد و محاکمه اند، اگر نیت هایی که خشونت را تعریف و تئوریزه می کنند، شناسانده و مورد بازخواست و محاکمه واقع نشوند و تنها به محاکمه افعال خشونت طلبانه اکتفاء شود، آنگاه این فرصت را به نیت ها داده ایم، تا موقتا از گود و صحنه جامعه خارج شوند. تا کی دوباره فرصت ظهور بیابند و جامعه را با مخاطراتی هولناک مواجه سازند. خشونت را هم از ناحیه نیت ها و هم از ناحیه ارتکاب و عمل به آن، باید محاکمه کرد. خشونت نیازمند محاکمه ای است تا برای همیشه از صحنه جامعه حذف شود. نه این که با برخوردی موقت و ضربتی، از حجم و انبوهی آن بکاهیم و فضایی در جامعه ایجاد کنیم، که خشونت از حالت عریان به حالت پنهان درآید و بدون علائم ظاهری، بر شدت و حدت آن افزوده شود! نمی توان پدیده خشونت را با عناوین مختلفی دسته بندی کرد و برخی را پذیرفت و برخی دیگر را نه خشونت، هیچ گاه ارزش نداشته است، تا بخواهیم برخی حالات آن را، ارزشمند و برخی دیگر را غیرارزشمند به شمار بیاوریم. البته دیدگاه هایی هم هست که خشونت را برای دستیابی به مقاصدی توجیه پذیر می دانند، اما آن شیوه های توجیه گر، هیچگاه مشروع نبوده است. به عنوان نمونه، جنایت اسیدپاشی، مصداق بارز خشونت ورزی این سال های جامعه ماست. از اسیدپاشی هایی که با عنوان کذایی شکست روابط عاشقانه باب شده اند بگیرید، تا اسیدپاشی معروف اصفهان که گویا به بهانه حساسیت نسبت به مسأله حجاب رخ داده است، همگی تحت عنوان خشونت مطرح می شوند. اما پارادوکسی (دوگانگی) در این میان وجود دارد که این دسته بندی را به اذهان متبادر ساخته است. اسیدپاشانی که به بهانه اختلافات خانوادگی و روابط کذایی عاشقانه که به شکست انجامیده است، دست به چنین خشونت آشکاری می زنند، به فوریت و در کمترین زمان ممکن بازداشت و محاکمه می شوند و به مجازات می رسند و در مقابل، مطلعیم که هنوز کار شناسایی دقیق تصویر اسید پاشان واقعه اصفهان به اتمام نرسیده است و تا هنگامی که دستگیر شوند و به مجازات برسند، باید گوش به اخبار و چشم به صفحه حوادث روزنامه ها بدوزیم، به راستی چرا با پدیده خشونت این گونه برخورد می کنیم؟ یا با حادثه تأسف آور شیراز و تعدی به جان فرزند دلیر و آزاده استاد شهید مرتضی مطهری که مصداق مشهود تهدید جانی یک کارگزار نظام است، چه کردیم؟ آیا این رخداد شرم آور، مصداق خشونت نیست؟ برای نهادهای امنیتی ما که حافظان صلح و امنیت هستند، یافتن و تشخیص هویت چند چهره خشونت طلب، کاری صعب و پر مشکل نیست، وقتی که تجربه به دام انداخین جانی ترین شرور و تروریست منطقه را در کارنامه خود دارند. حال چرا اسیدپاشانی که در روابط کذایی عاشقانه، به نیت انتقام، دست به چنین جنایاتی می زنند، به فوریت بازداشت و محاکمه و مجازات می شوند اما اسیدپاشان دختران و خواهران مان در اصفهان هنوز تشخیص هویت نیز نشده اند؟ آیا فعل خشونت ورزانه این 2 گروه خشونت طلب، متفاوت از هم است و آیا از نظر نهادهای امنیتی ما، شیوه ها و روش های بازداشت این 2 گروه، متفاوت از هم است؟ این تعلل و تردید و تاخیر نشانه چیست؟ آیا باید باور کنیم که منظور اسیدپاشان دختران و خواهران مان در اصفهان، به مسأله حجاب آنان مربوط بوده است؟ خشونت، فاقد محتوای ارزش سخن پایانی این که، خشونت، خشونت است و فاقد محتوایی ارزشی است. این که بر صورت یک بانوی مسلمان و باوقار هموطن، اسید بپاشیم که چرا چند تار مویش به بیرون دویده است، هرگز با مثل اعلای اسلامی بر سر مهر نیست و خاطیان چنین حوادثی، باید در شمار خشونت گرایان اجتماعی تلقی و محاکمه شوند. این که نماینده محترمی را با چوب و چماق تهدید کنیم، تا خاموش بماند و حرفی از حقوق شهروندی این و آن از طریق تریبون مجلس نزند، این عمل، عین خشونت است و نه کمتر و عاملان این حادثه، خشونت گرایانی هستند که باید مانند آنانی که آرام و قرار ناس را می ستانند و دست به آشوب و بلوا می زنند، محاکمه و مجازات شوند. این که یک جوان ناآگاه، به خود بقبولاند که برای رعایت حدود اسلامی در مسأله حجاب، می تواند و اجازه دارد دست به خشونت بزند و صورت یک دختر جوان دارای رویاها و آرزوهای فراوان را متلاشی کند و از درون نیز زندگی را برای او به اتمام برساند، سخت در گمان باطلی غوطه خورده است. هنگامی که در کشور قانون جاری و قوه قضائیه ای حاکم است، دیگر چه جای عرض اندام چنین گروه هایی است. که تنها راه ابراز عقاید شان، ابزار خشونت است؟ مناسب و لازم است قوه قضائیه برخورد با این گروه ها را در هر دو وجه آن، یعنی هم در نیت ها و هم در اعمال خشونت گرایانه در اولویت فعالیت خود قرار دهد و بر اساس فلسفه قضا که مبتنی بر اصلاح است و انتقام هیچ جایگاهی در آن ندارد، با محاکمه ای عادلانه و اثبات جرم خشونت طلبان، یک جامعه را از تبعات اصلاحی آنان، منتفع سازد. اگر این طریقه اصلاح و طریقه درستی بوده باشد، چنین سیاست اصلاح گرانه ای، شیوه ای صحیح و عاقلانه است و این گونه فهمیده می شود، که لانفی خشونت، فراتر از دستورها و بسته های فرهنگی، ناشی از نگاه قانونمند حاکمیت است. روح الله فردوسی codex20x
دوشنبه ، ۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[مشاهده در: www.ettelaat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها