تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835915746
راسل کرو: آدم خوش شانسی بوده ام
واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها:
راسل کرو: آدم خوش شانسی بوده ام
روز به روز دارد به تعداد بازیگرهای مشهوری که بختشان را در عرصه ی کارگردانی می آزمایند، افزوده می شود. نام ها فراوان اند: ناتالی پورتمن، ایوان مک گرگور، کریستف والتس، جیمز فرانکو، جودی فاستر، بن افلک، مک رایان، بردلی کوپر، جان مالکوویچ، بیلی باب تورنتون، دنزل واشنگتن و...
مجله همشهری سینما 24 - ترجمه سپهر عالمی: روز به روز دارد به تعداد بازیگرهای مشهوری که بختشان را در عرصه ی کارگردانی می آزمایند، افزوده می شود. نام ها فراوان اند: ناتالی پورتمن، ایوان مک گرگور، کریستف والتس، جیمز فرانکو، جودی فاستر، بن افلک، مک رایان، بردلی کوپر، جان مالکوویچ، بیلی باب تورنتون، دنزل واشنگتن و... حالا نوبت به راسل کرو رسیده است؛ بازیگر 51 ساله ی نیوزیلندی که در دهه ی 90 به شهرت رسید و تبدیل به یکی از بازیگران مشهور و البته گزیده کار سینمای آمریکا شد.
کرو درطول دوران نسبتا طولانی بازیگری اش، تجربه ی همکاری با تعدادی از سرشناس ترین فیلمسازان معاصر را دارد؛ کسانی که طبق گفته ی او، تماشای نحوه ی کارشان فیلمسازی را به او آموخت. اولین فیلم راسل کرو با نام آب ران دو ماه پیش در آمریکا به طور محدود اکران شد. به همین مناسبت، او یادداشتی کوتاه نوشت و در آن از همکاری اش با برخی از بزرگان فیلمسازی معاصر گفت.
با توجه به کارگردان هایی که با آنها کار کرده ام، خیلی خوش شانس بوده ام. بعضی از آنها هنرمندهای بصری مهم دوران خودشان بوده اند. فیلمسازهایی مثل ریدلی اسکات، پیتر وی یر، ران هوارد، دارن آرونوفسکی و تام هوپر. در کارکردن با هر کارگردانی، آدم چیزهایی یاد می گیرد؛ چیزهایی که گاهی قطعا مورد استفاده قرار می گیرد و گاهی هرگز به کار نمی آید.
طبعا در صدر فهرستم از نظر تجربه ی روز به روز سرصحنه، ریدلی اسکات قرار دارد. پنج فیلم با او کار کرده ام و برای این تعداد همکاری، دلیل خوبی دارم؛ این که روش فیلمسازی او را دوست دارم.
ریدلی اسکات همیشه آماده است. همیشه بخشی از تمرکزش روی این است که بدون آن که به اندازه ی بقیه ی فیلمسازها پول خرج کند، کاری هوشمندانه انجام دهد. چیزی که مورد توجه من قرار می گیرد، از دید پسری متعلق به طبقه ی کارگر، این است که آدم باید به این موضوع که فیلمسازی پرخرج ترین مدیوم تجاری است که وجود دارد و پول نباید در آن هدر برود، اهمیت دهد.
همچنین از شیوه ای که ریدلی به داستان ها حمله می کند خوشم می آید. روشی که با آن عوالمی را می سازد دوست دارم. از جایگاه یک بازیگر هم بابت این که سر راه آدم نمی ایستد قدردانش هستم. سرصحنه ی ریدلی اسکات، آدم ممکن است مشغول انجام کاری غول آسا باشد با نُه دوربین و هلی کوپتری در آسمان، با این حال، اصلا احساس نکند دروش را گرفته اند، بلکه حس کند تنها چیزی که در اطرافش وجوددارد فضایی 360 درجه از دنیایی است که واردش شده است.
مثلا در گلادیاتور، تعداد تماشاگرانی که در فیلم در کلوسئوم نشسته اند، شصت هزار نفر است. اما زمان فیلمبرداری، سر صحنه پنج هزار سیاهی لشکر داشتیم. این که آدمی فیلمی بسازد با پنج هزار سیاهی لشکر، مثل یک تئاتر خیلی عظیم است و این چیزی است که در کار کردن با ریدلی خیلی خاص است.
با این حال، درواقع ران هوارد است که با او دو فیلم کار کرده ام و برایش بیش از هم احترام قایلم. یا ساده تر بگویم، بیش از همه دوستش دارم. آن دو فیلم، ذهن زیبا و مرد سیندرلایی هستند. دو موضوع کاملا متفاوت، دو نوع شخصیت کاملا متفاوت که من نقش هاشان را بازی کردم و هر دو به یک اندازه پیچیده بودند. اما معتقدم ران هوارد خیلی ماهرانه از پس هر دوی آن فیلم ها برآمد و آنها را برای تماشاگرها بازگو کرد. خیلی برایش احترام قایلم.
این خوش شانسی را داشتم که در فیلم استاد و فرمانده با پیتر وی یر کار کنم. این فیلم بزرگ ترین نقاشی ای است که پیتر وی یر تاکنون خلق کرده و من هم جزوی از آن بودم. من در زمینه تلفیق حساسیت های هنرمندان با عمل گرایی سرسختانه و جنبه های تکنیکی فیلم سینمایی خیلی از پیتر یاد گرفتم.
مایکل مان کارگردانی است که برخی بازیگرها با وحشت از او صحبت می کنند، اما من خیلی از کارکردن با او لذت بردم چون خیلی دقیق است. در مورد هر کاری که می خواهد بکند خیلی فکر می کند. خیلی وقت ها با پوشه ای در مورد یک صحنه خاص سر صحنه می آید و گاهی یادداشت های کوچکی برای خودش می نویسد، و گاهی هم عکس یا تصویرهایی همراهش می آورد که به نظرش به نوعی به صحنه ربط دارند. از منظر بازیگر، اگر کسی بخواهد کاملا روی کارش متمرکز باشد، مایکل مان برایش فضا و سکوی پرش فوق العاده ای می سازد.
تام هوپر سر صحنه بینوایان... این یک موقعیت بی نظیر بود. احاطه شدن با موسیقی و آن بازیگران در مدتی طولانی تجربه خیلی زیبایی بود. همه کسانی که در آن فیلم کر کردند روز آخر چیزی نمی خواستند جر این که همه چیز از اول شروع شود. تجربه خیلی خوبی بود اما از نظر تکنیکی، خیلی هم سخت بود. تام تصمیم گرفته بود که همه موسیقی های فیلم به طور زنده اجرا شود، آن هم وقتی بازیگری مشغول بازی در نقشی باشد که من در آن فیلم داشتم؛ نقش کسی که روی لبه پشت بام ساختمانی بلند در یکی از خیابان های پاریس راه می رود...
از نظر جسمانی، چالش انگیزترین تجربه ای که داشته ام در فیلم نوح دارن آرونوفسکی بوده است. دوازده روز پشت سر هم روی من باران می بارید. بدون بارانی یا چتر، صاف روی پوستم. آب باران را هم مستقیم از رودخانه می گرفتند، آن هم وسط زمستان. روزهای خیلی سختی بود اما دارن دقیقا می دانست که چه می خواهد. کاملا آماده بود و اعتقادی عمیق به کارش داشت. کارکردن با چنین آدم هایی راحت است، چون در خواسته شان هیچ پرده پوشی ای ندارند.
همکاری با کرتیس هنسن در محرمانه ی لس آنجلس تجربه فوق العاه ای بود. این احتمالا اولین دفعه ای بود که من یک فیلمساز واقعی را می دیدم، چون از دنیای بیرون از فیلم های مستقل آمده بودم و فیلمسازی را تا حدودی با فیلم Virtuosity برت لنون شناخته بودم؛ بار فشارهای استودیوی تهیه کننده فیلم. احتمالا برت را تماشا کرده بودم که کار را با روش غلط پیش می برد؛ یعنی فکر می کرد که دعواست و اگر سر حرفش بایستد، می تواند حرف خودش را به کرسی بنشاند. اما این واقعا راهش نیست. فیلمسازی خیلی سیاست مدارانه تر از این حرف هاست و باید خیلی ملایم تر بود.
کرتیس را می دیدم که با همه تغییراتی که سرمایه گذارها درخواستش را داشتند، موافقت می کرد و بعد، به آنها عمل نمی کرد. بعضی روزها می توانستم اضطراب را در او ببینم چون از او خواسته بودند چیزی را تغییر دهد که عمیقا باور داشت باید در فیلمش باشد. درنتیجه راهی پیدا می کرد تا به نظر برسد که دارد به خواسته آنها تن می دهد اما درواقع کماکان پای نظر خودش ایستاده بود و چیزی را فیلمبرداری می کرد که نیاز داشت.
درنتیجه این درسی بزرگ بود. گاهی آدم با کارگردان هایی کار می کند که آینده درخشانی را نوید می دهند و فیلمی می سازند که توجه زیادی می کند، اما از آن پس دیگر فیلم تحسین برانگیزی نیم سازند. فکر می کنم این نشان دهنده این است که فیلمسازی چقدر کار دشواری است. اما در کل، من واقعا خوش شانس بوده ام. این فرصت را داشته ام که در جاهایی فوق العاده با آدم هایی فوق العاده کار کنم و در این مسیر، خیلی چیزها آموختم.
تاریخ انتشار: ۲۴ شهريور ۱۳۹۴ - ۱۸:۰۳
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترین ها]
[مشاهده در: www.bartarinha.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها