محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830325827
تئاتر ایران فقط تئاترشهر نیست
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین: درباره تماشاخانه‌های متعدد پایتخت
تئاتر ایران فقط تئاترشهر نیست
تاریخ انتشار : یکشنبه 8 شهریور 1394 ساعت 12:57 | شماره خبر : 2075168381562766413 تعداد بازدید: 1
پ پ
«باران، مشایخی، سه نقطه، آو...» نام بخشی از سالن‌های خصوصی است که چند سالی است با عنوان تماشاخانه آنها را می‌شناسیم و اگرچه در ابتدای کار ساز و کار مناسبی برای چگونگی فعالیت آنها اندیشیده نشده بود، در ادامه وضع بهتر شد.
روزگاری مدیر یکی از این سالن‌ها درباره سختی‌های نخستین روزهای این سالن‌ها گفته بود: «در آن آغاز چون این تجربه وجود نداشت، ما حتی اجازه فروش بلیت نداشتیم. مرکز هنرهای نمایشی به شرط مجانی بودن اجراها به ما مجوز سالن داد و ما مثلا برای درآمدزایی بروشور‌های خود را می‌فروختیم.» اما با گذشت زمان، اوضاع به گونه‌ای پیش رفت که مخاطبان این تماشاخانه‌ها را بیشتر باور کردند و کار به شکلی جلو رفت تا این ذهنیت که نبض تئاتر روز ایران (و البته بیشتر تئاتر پایتخت) تنها و تنها در سالن‌های تئاترشهر و ایرانشهر می‌زند، اصلاح شود و پای آدم‌های چهره و کارهای بزرگ به این سالن‌ها باز شود. به گونه‌ای که امروزه می‌توانیم چشم‌هایمان را ببندیم و کارهای ماندگاری را که در این تماشاخانه‌ها دیده‌ایم، در ذهن‌مان شماره کنیم و به یاد بیاوریم. با این همه و با وجود گذشت پنج، شش سال از ظهور و رواج گسترده این تماشاخانه‌ها، دیدگاه‌های غالب درباره این سالن‌ها حول و حوش یکی از این دو منظر می‌گردد؛ دیدگاهی که معتقد است رشد این تماشاخانه‌ها تاثیر شگفتی در مسیر توسعه تئاتر کشورمان دارد و دیدگاه دیگری که اعتقاد دارد این رواج هم مثل رایج شدن بسیاری از چیزهای دیگر، دچار یک تب تند و فراگیر است و احتمالا دیر یا زود این تب فرو خواهد نشست. به راستی ظن غالب در این میانه کدام است؟ شکی نیست که دیدگاه دوم، دیدگاه بدبینانه‌ای است که می‌تواند به راحتی مورد نقد قرار بگیرد. زیرا روند رواج تماشاخانه‌ها که با گذشت پنج، شش سال نه‌تنها کند نشده، بلکه رواج یافته و رفته‌رفته برای اعتلای آن هم سازوکارهایی اندیشیده‌اند، نمی‌تواند یک تب تند سراسری و روشنفکرانه باشد که فرو خواهد نشست. زیرا اگر بنا بود این‌گونه باشد، روند گسترش سالن‌های خصوصی در این سال‌ها کم‌کم از نفس می‌افتاد و شعله نوپای این حرکت، به سردی می‌گرایید و نام و نشانی از آن باقی نمی‌ماند، اما می‌بینیم که این‌گونه نشده است. از این رو دیدگاه دوم، تقریبا مردود است. درباره دیدگاه اول اما وضع به گونه دیگری است. درباره این موضوع که رشد این تماشاخانه‌ها تاثیر شگفتی در مسیر توسعه تئاتر کشورمان دارد، غالبا اتفاق نظر وجود دارد و موافقان این دیدگاه، عمدتا دلایلی نظیر مرتفع شدن مشکل کمبود سالن‌ها، فرصت یافتن جوان‌ترها برای اثبات خودشان، کوتاه‌تر شدن صف‌های اجرا، تمرکززدایی از سالن‌های رسمی و... دارند که به نوبه خود قابل پذیرش‌اند و به دلایل برشمرده فوق، می‌توان دلایل متعدد دیگری را نیز در تائید این دیدگاه افزود، اما نکات چندی را نیز باید لحاظ کرد تا یکجانبه به قاضی نرفته باشیم که از این بین، مشارکت دادن نهادهایی نظیر شهرداری در اقدامات این چنینی بخش خصوصی است. طبیعی است وقتی آنها را برای استمرار بخشیدن به این حرکت خوب فرهنگی مشارکت دهیم، سبب خواهد شد تا این طفل در آستانه رشد از پا درنیاید. زیرا اگر بنا باشد صرفا بخش‌های خصوصی متولی چنین حرکتی باشند، وجه سوددهی فعالیت‌هایی که در این سالن‌ها انجام می‌گیرد. بر جنبه‌های هنری کارها غلبه خواهد کرد و این اتفاق هر چقدر تاسفبار باشد، غیرمنطقی نیست. چرا که ذات سرمایه این را می‌طلبد. در بخش خصوصی شما نمی‌بینید سیاست‌ها مدام تغییر کنند. این کمتر تغییر یافتن، یک ثبات را برای گروه‌های نمایشی به همراه دارد و چون بخش خصوصی مایل به درآمدزایی است، سعی می‌کند با دقت کارها را انتخاب کند. به اعتقاد بسیاری حتی وسواس این بخش، به دلایل یاد شده بیشتر از جاهای دیگر است و برای بقا مجبور است به جزئیات توجه کند. در بخش خصوصی به دلیل همین نگرانی از به خطر افتادن سرمایه خط قرمزها هم سخت‌تر رعایت می‌شود؛ بر عکس چیزی که غالبا از بیرون به نظر می‌رسد. مهرداد نصرتی - قاب کوچک
تاریخ انتشار : یکشنبه 8 شهریور 1394 ساعت 12:57 | شماره خبر : 2075168381562766413 تعداد بازدید: 1
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها