واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: جشني که متاسفانه طي چند سال اخير به انحراف کشده شده و ترقه و آتش بازي هاي خطرناک جاي رسوم ديرينه و کهن ايرانيان را گرفته است. مراسم چهارشنبه آخر سال از سنت هاي باستاني ايرانيان به شمار مي رود و اقوام آريايي در اين مراسم به شادي و سرور و پايکوبي و دست افشاني مي پرداختنند. براساس کتاب جشن هاي ايران باستان، پيش از اسلام واژه هاي شنبه، يکشنبه، جمعه و هفته وجود نداشت و ايرانيان براي روزهاي ماه از نام امشاسپندان و فرشتگان استفاده مي کردند مانند هورمزد روز، اسپندارار روز، زامياد و غيره که اطلاق لفظ چهارشنبه براي اين جشن به طور دقيق معلوم نيست. برخي متاسفانه طي سال هاي اخير با انجام رفتارهاي هنجارشکنانه در چهارشنبه آخر سال موجب شدند که ناهنجاري هاي اجتماعي به سنتي قديمي منتسب شود. با رصد تمدن و ريشه هاي واقعي اين سنت ديرينه ايرانيان مي بينيم که هيچگاه ترقه هاي وارداتي چيني و بمب هاي دست ساز جايگاهي نداشته است. چهارشنبه آخر سال يادآور سنت کهن ايرانيان و سوزاندن غم و غصه با افروختن آتش است اما متاسفانه حالا صداي ترقه هاي خطرناک در برخي از کوچه ها و خيابان هاي لرزه بر جان مردم مي اندازد. يک مدرس دانشگاه گفت: بدون شک برگزاري جشن سور يا آتش پيشاپيش عيد نوروز يکي از رسوم کهن ايرانيان بوده است. ناهيد شهرياري درگفت وگو با خبرنگار ايرنا افزود: اغلب جشن ها در ايران بن مايه ديني دارند و حتي خود کلمه جشن نيز از يس يا يسنا به معني ستودن ، ستايش کردن و پرستيدن گرفته شده است. او ادامه داد: سوري به معني سرخ است، ايرانيان قديم بر اين باور بودند که شادي از موهبت هاي الهي است و غم و اندوه از خواسته هاي اهريمن است. شهرياري بيان کرد: شادي و جشن جزئي از آداب و رسوم ديني ايرانيان محسوب مي شده و اين مردمان با تمدن با آن خوي گرفته بودند. وي افزود: در دوازدهمين ماه سال يعني اسفندارمذ يا اسفندماه از دوران باستاني دو جشن مهم وجود داشته است. او ادامه داد: يکي اسپندار جشن روز زن ، مادر و همسر و ديگري جشن سوري که در چهارشنبه آخر سال برگزار مي شده است. وي اظهارداشت: در مراسم آخرين چهارشنبه سال ايرانيان آتش مي افروختند که تمامي پليدي ها و نحوست مربوط به سال کهنه از ميان برود و پاک شود. او ادامه داد: ايرانيان با اين کار معتقدند که تمامي سياهي ها را در آتش افکنده و مي سوزانند. وي افزود: در سيستان و بلوچستان نيز در چهارشنبه آخر سال زن و مرد ، پير و جوان و همه مردم در صحن خانه ها ، کوچه ، معابر يا در دل کوير يا در حاشيه ساحل ، کنار دريا آتش مي افروزند و از روي آن مي پرند. او ادامه داد: در سيستان رسم بر اين بوده که به کنار درياچه هامون يا بالاي کوه خواجه مي رفتند. اين مدرس دانشگاه افزود: آنان هفت آتش به نماد هفت خصلت اين فروغ روشن و همه افراد از روي آن مي پريدند و همان اشعار سرخي تو از من . . . را زمزمه مي کردند. وي اظهار داشت: در اغلب روستاهاي منطقه رسم بر اين بوده که پس از انجام آتش افروزي ها، خاکستر آتش را يکي از دوشيزگان از خانه بيرون مي برده و در کنار ديواري مي ريخته است. او ادامه داد: سپس آن دوشيزه به در خانه خود مي آيد و در مي زند، در اين هنگام از درون خانه از او مي پرسند کيه در مي زند؟ و جواب مي دهد: منم. شهرياري اظهار داشت:دوباره مي پرسند از کجا آمده اي مي گويد از عروسي و دوباره سووال مي شود با خود چه آورده اي و دوشيزه جواب مي دهد تندرستي و سپس به درون خانه مي رود. وي گفت: از ديگر مراسم سيستان و گاه در ديگر نقاط کشور اين است که از روي پشت بام خانه کوزه اي پر از آب و سکه را به کوچه پرتاب مي کردند و معتقد بودند که اين کار روشنايي مي آورد. او ادامه داد: آنان معتقد بودند روشنايي همراه با آب به در خانه پاشيده مي شود و سکه نيز نماد اين است که روزي و پول فراوان براي آن نازل شود. اين مدرس دانشگاه اظهار داشت: از ديگر مراسم ، اسپند دود کردن براي دفع بلايا و چشم زخم، فال گرفتن حافظ است که هنوز هم در برخي نقاط سيستان اجرا مي شود.ک/4 7311/569/659
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 360]