تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816805182
چهل و پنجمین عصرانه ادبی فارس/3 قوجق: مقهور نثر جمشیدی شدم/ جمشیدی: فرزند خطا و تجربه توأمان بوده‌ام
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: چهل و پنجمین عصرانه ادبی فارس/3
قوجق: مقهور نثر جمشیدی شدم/ جمشیدی: فرزند خطا و تجربه توأمان بوده‌ام
مصطفی جمشیدی گفت: افتخارم این است که بدون معلم کار را آغاز کرده‌ام و به جرأت می‌گویم فرزند خطا و تجربه توأمان بوده‌ام.
● گزارش تصويري مرتبط
-------------------------------
به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، چهل و پنجمین عصرانه ادبی خبرگزاری فارس اختصاص به بزرگداشت مصطفی جمشیدی داشت که در خبرگزاری فارس برگزار شد. * محمدی: بدون شک مسلط‌ترین فرد برای ادبیات داستانی دنیا مصطفی جمشیدی است عباس محمدی سرپرست حوزه هنری کودک و نوجوان هم با تمجید از قلم مصطفی جمشیدی گفت: استاد جمشیدی از آن دست هنرمندانی است که قلمش به هنر آراسته است. او محسناتی دارد، اول اینکه در سفری اتفاقی متوجه شدم کاملاً به زبان فرانسه مسلط است. مطالعات او، از آثار برجسته دنیا به زبان اصلی است که این حسن برای نویسنده شمرده می‌شود. و نکته دوم اینکه، ایشان دستی در حیطه نقد فیلم دارد و سوم اینکه، به ادبیات روز تسلط دارد و می‌توان ادعا کرد بدون شک مسلط‌ترین فرد برای ادبیات داستانی دنیا مصطفی جمشیدی است و تنها تفاوت او با دیگران، غیرتمند بودنش نسبت به اعتقاداتش است. * شرفشاهی: هنوز نویسندگی در مملکت ما به عنوان یک شغل جا نیفتاده است در ادامه، کامران شرفشاهی در سخنانی ابراز داشت: از سال‌های دور، سعادت داشتم که با آقای جمشیدی حشر و نشر داشته باشم، ذهنم پر است از خاطراتی که در قالب‌های خوب و شیرین از او دارم. وی گفت: آقای جمشیدی در جامعه ما بیشتر به عنوان نویسنده شناخته می‌شود، اما او یک آمیزه عجیبی است، چرا که هم شاعر است، هم نقاش و هم در حال ژورنالیست سینما داستان کوتاه و رمان به خلق اثر پرداخته و وجود او سرشار است از شور زندگی. شرفشاهی در ادامه با بیان اینکه در زمان‌های دور در کیهان فرهنگی روزهای دلپذیری داشتیم، گفت: همان روزها هم می‌دیدم که چقدر انرژی در وجود ایشان وجود دارد، چقدر چشم تماشا دارد، زیبایی‌های پیرامونش را خوب می‌بیند، در صورتی که خیلی انسان‌ها کورند و قابلیت دیدن ظرافت‌های اطراف را ندارند، اما او علی‌رغم تنگناها در مسیر زندگی‌اش، همیشه سعی کرده به سمت این زیبایی‌ها رفته و برای دوستان و نزدیکانش آن را برجسته کند و در آثارش تجلی دهد. این نویسنده گفت: امروز فکر کردم چه باید بگویم، یاد آیه لیس للانسان الا ما سعی افتادم و فکر می‌کنم بزرگوارانی جمشیدی که جوانی و عمر خود را وقف فرهنگ این مرز و بوم می‌کنند، افراد متعهد و باورمند و شرافتمندی هستند، از پس این همه سال تلاش و قلم‌زدن، حاصل زندگی برای آنها چه بوده؟ جای دریغ است، چرا که با وجود انقلاب فرهنگی، پس از 35 سال کسی از نوشتن و نویسندگی چیزی نمی‌گوید و نمی‌تواند زندگی‌اش را تأمین کند. این مسئله تلخ و غم‌انگیز است. به گفته وی، هنوز نویسندگی در مملکت ما به عنوان یک شغل جا نیفتاده است، همه ما می‌دانیم نویسندگی کار هر کسی نیست و کار خواص جامعه است. به این اعتبار نویسنده و افرادی که کار قلم می‌کنند، بیش از سایرین در جامعه زحمت می‌کشند، اما غالباً دیده نمی‌شوند. وی افزود: در حال حاضر، بسیاری از اهالی قلم حاضرند حق‌الزحمه نگیرند، اما کارشان را چاپ و ماندگار کنند؛ ما در شرایطی قرار داریم که سالها از مدیریت فرهنگی فشل آن گلایه داریم، به لحاظ سخت‌افزاری، میزها طویل‌تر می‌شود، تجملات و ریخت و پاش‌های آنچنانی نمود بیشتری دارد و این وسط حلقه مفقوده‌ای وجود دارد که دیده نمی‌شود. اما چرا اهالی قلم مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرند؟ با تمام این احوال، خوب است چنین نشست‌هایی به سمتی حرکت کند تا دوستان جمع شوند و از طریق همفکری، راهکاری پیش‌بینی شود تا حداقل نسل آینده نویسندگان این مملکت این چنین مصائب را دوباره تجربه نکنند. * یوسف قوجق: مقهور نثر جمشیدی شدم یوسف قوجق از نویسندگان ترکمن در این نشست با بیان اینکه انسان گاهی فکر میکند دوستی و رفاقت نیاز به نشست و برخاست فیزیکی دارد، ولی اینگونه نیست، اظهار داشت: من آقای جمشیدی را از طریق نشست و برخاست نشناختم، زیرا دوستی من با او از طریق کتاب حاصل شده است، کتاب‌هایش را خوانده‌ام به قدری که ابتدا مقهور نثر او می‌شوم و سپس به محتوا و فرم می‌پردازم، زیرا قلمش برایم لذت‌بخش است. وی به تحسین از نثر مصطفی جمشیدی پرداخت و گفت: گاهی در هنگام خواندن آثارش به او غبطه می‌خورم، او حق استادی به گردن من دارد، زیرا خیلی چیزها از او آموخته‌ام و او یکی از افراد تأثیرگذار در نوشتن من است. قوجق با بیان اینکه مصطفی جمشیدی هیچ‌وقت محتوا را فدای فرم نمی‌کند، گفت: جمشیدی فرم و ساختار را می‌شناسد و به تکنیک تسلط دارد. او محتوای ارزشمندی را می‌نویسد که کمتر کسی در ادبیات داستانی را دیده‌ام که این دو را با هم داشته باشد و در موازنه باشد. کارهای او واقعاً نشان می‌دهد هم فرم را خوب می‌شناسد و هم به محتوا اشراف دارد. وی با بیان اشاره‌ای که محمد عزیزی برای کتاب «همت» داشت و گلایه‌های او، گفت: حدود سی و اندی سال است ما یک برخورد احساسی با واقعه انقلاب داریم، خصوصاً جنگ! برخوردی که حس می‌کنم نویسندگان دلشان می‌لرزد سراغ نوشتن زندگینامه داستانی افرادی که جانفشانی کرده‌اند بروند. فکر می‌کنم اگر ادبیات ما بخواهد در زمینه جنگ و انقلاب رشد کند، این برخوردهای احساسی باید کمرنگ شود، باید فضا را باز کنیم تا کسی دست و دلش نلرزد تا بنویسد، اگر این برخوردها را کنار گذاریم، ادبیات ما شکوفا شده و رشد می‌یابد. وی در پایان گفت: قصه‌های نوشته‌شده در زمینه جنگ و انقلاب نشان می‌دهد که چرا ادبیات انقلاب ما همپای ادبیات جنگ رشد نداشته، چون نویسنده می‌خواسته کاری صورت دهد، اما با برخوردهای احساسی مواجه شده، تردید کرده و کنار کشیده است. * جمشیدی: افتخارم این است که بدون معلم کار را آغاز کرده‌ام و به جرأت می‌گویم فرزند خطا و تجربه توأمان بوده‌ام مصطفی جمشیدی در مراسم بزرگداشتش اظهار داشت: آرزو می‌کنم با همین دوستان اهل قلم و شاعران محشور شوم. دوست دارم با نویسندگان جبهه ادبی انقلاب که قلم می‌زنند، و با سینه پاک و نفس‌هایشان محشور شوند. وی در ادامه ضمن اشاره به اینکه در میان آثارم چند کتاب وجود دارد که آنها را خیلی دوست دارم، گفت: جوان بودیم و تکنیکی می‌نوشتیم و من آثاری که تکنیکی نوشته شده را دوست دارم. من هیچ‌گاه سیم و زری برای فرزندانم باقی نگذاشته‌ام، تنها همین ادب فرزندان و قریحه موجود برجاست. جمشیدی گفت: باید بدانیم خدا هر چیزی را می‌بخشد به جز شرک. از زمانی که عقل‌رس شده‌ام و به خودم آمده‌ام و پس از زیارت خانه خدا، نوشتن را دیگرگونه شروع کرده‌ام. افتخارم این است که بدون معلم کار را آغاز کرده‌ام و به جرأت می‌گویم فرزند خطا و تجربه توأمان بوده‌ام، افتان و خیزان راه آمده‌ایم. وی با بیان اینکه هم‌دانشکده‌ای قیصر امین‌پور و سیدحسن حسینی بوده‌ام، گفت: سلف ما همین‌ها هستند، ما نمی‌توانیم آنها را نادیده بگیریم، اما خوشبختیم که نسل بعدی افرادی همچون فاضل نظری و فرزندم هستند که به این ادبیات معطوفند و راه ما را ادامه می‌دهند. جمشیدی در ادامه به ادبیات انگلیس و آمریکا اشاره کرد و گفت: هر کاری باید ابزار خود را داشته باشد، اما من هم سعی کردم تکنیک را در خدمت چیزی بیاورم که به آن اعتقاد داشته‌ام. از زمانی که به ادبیات پرداخته‌ام، معتقد بودم که ادبیات باید در خدمت باورها باشد، از این رو، برای تألیف کتاب «شب رنج موسی» 5 سال از وقت آن را صرف پژوهش و تحقیق کردم. به گفته وی، چند کتاب را خیلی دوست دارم مثل «بال آتش، بال خون»، «بیداری» و...، اما باید بگویم کتاب «بیداری» ادای دینی است به انقلاب و شهدا، چرا که مؤمن مکفر است، مورد تکفیر واقع می‌شود. وی در ادامه سخنان خود گفت: هر جا که چیزی برای انقلاب نوشتیم، خدا آن را بزرگ میکند. کتاب «شهید دوران» دلی‌ترین کار من است، اما رمان «سمندر» خاطرات حضور من در عرصه جنگ تحمیلی است که افتخار جانبازی از آن روزها را دارم، اما اگر همین کتاب در آمریکا منتشر شده بود، تاکنون به 20 زبان ترجمه شده بود، ولی در ایران، حتی دیده هم نشد. وی در ادامه ضمن تقدیر از رهبر انقلاب به دلیل اشراف در رمان و هدایت جامعه و خروج از دشواری‌ها گفت: همین که ما زیر سایه نظام جمع شده و همدلی می‌کنیم کافی است. یک عده نمی‌خواهند کمکی کنند و سوءاستفاده می‌کنند، حتی برخی مدیران فرهنگی ما زیر کولر گازی می‌نشینند و حتی با چنین جلساتی میانه‌ای ندارند، اما باید آنها نیز بدانند ما برای خدا می‌نویسیم، ولی نباید از قلم ما سوءاستفاده کنند. وی با تقدیر از حضور فاضل نظری و محمدی از مدیران حوزه هنری و ارج نهادن به نویسندگان و اهالی قلم، آنها را از مدیرانی خواند که قلم نویسنده را می‌شناسند و پیرامون قلمش گفت: نویسنده باید تکنیک را به خدمت فرهنگ بومی درآورد. با شهامت می‌گویم، من هم تکنیک را از خارج گرفتم، ولی در خدمت معرفت‌های خودمان درآوردم. جمشیدی به اثری که درباره شهید آوینی و سه‌گانه‌هایی که پیرامون امام زمان(عج) تألیف کرده، همچنین کتاب «سراب و سمرقند» که پیرامون حجاب است اشاره کرد و گفت: به آنها افتخار می‌کنم و امیدوارم همین چند اثر در برزخ دستم را بگیرد. افتخار می‌کنم در نظامی زندگی می‌کنم که رهبرش فرزانه است و به رمان اشراف دارد و کشور را از پیچ و تاب‌های سخت نجات داده است. ما رهبری فرزانه داریم که گرد او جمع شده‌ایم و با شجاعت کار را ادامه می‌دهیم. ما مدیون خون شهدا و رهبری او هستیم، اما برخی بی‌مهری‌های فرهنگی را نمی‌توان تحمل کرد. برخی مدیران، کم‌لطفی می‌کنند و پرروییهای برخی را نمی‌توان نادیده گرفت. کتاب «رنج شب موسی» که پیرامون امام موسی صدر است در دولت گذشته و این دولت در بنیاد ادبیات داستانی چرا باید اینگونه مورد توجه قرار گیرد!!! یا کتاب «وقایع‌نگاری یک زندیق» که اگر این کتاب در آمریکا نوشته شده بود، شاید تا به امروز کمپینی برای آن تشکیل می‌شد. جمشیدی متولد 1340 ساکن تهران است، در سینما دست دارد و علاوه بر نوشتن سناریو مدیریت حوزه اقتباس بنیاد سینمایی فارابی را نیز عهده‌دار است. «لغات میغ» از آثار وی، یکی از پنج کاندیدای کتاب سال جایزه ادبیات متفاوت در سال 83 بوده است.
از جمله آثار وی رمان «بوفاری 4»، «بیداری»، «گزارش وقایع نخل»، رمان «شب رنج موسی»، «معبر به آخرالزمان»، «شنیدن آوازهای مغولی»، «خود نوشت»، «بازیافته های شهر دلتنگ»، «وقت نیایش ماهی ها»، رمان «سونات عدن»، «سمندر» و …. است. انتهای پیام/و
94/05/16 - 10:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها