تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835159346
امام سجاد(ع) چگونه با ماه رمضان وداع می‌کرد؟
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ نیوز:
امام سجاد(ع) چگونه با ماه رمضان وداع می‌کرد؟ «این ماه در نزد ما ستوده زیست، و با ما همنشینى پسندیده بود و برترین منفعت جهانیان را براى ما به ارمغان آورد، پس به هنگام پایان گرفتن وقت، و سرآمدن مدت، و کامل شدن روزهایش از ما جدا شد، اینک آن را وداع مىگوییم».
به گزارش فرهنگ نیوز، وداع با رمضان برای اهل آن وداع جانکاه و دشواری است، چنانکه از ادعیه و احادیث اهل بیت(ع) نیز چنین برمی‌‌آید. فحوای کلام ائمه اطهار(ع) در بیان اتمام ماه میهمانی خدا، همراه با حسرتی اندوه‌بار است که در آن مضامین مختلفی نهفته است. در سخنان ائمه هدی(ع) بارها بر طلب مغفرت از سوی بنده و تضرع بر درگاه خدا برای غفران گناهان بخشیده نشده در ساعات پایانی، استفاده از اندک‌زمان باقی‌مانده و در نهایت حفظ روحیه معنوی ایجاد شده در دیگر ایام سال تأکید شده است.دعای 45 صحیفه سجادیه از جمله ادعیه مشهور در وداع با ماه مبارک رمضان است که با این فراز آغاز می‌شود: «اللّهُمّ یَا مَنْ لَا یَرْغَبُ فِی الْجَزَاءِ وَ یَا مَنْ لَا یَنْدَمُ عَلَى الْعَطَاءِ وَ یَا مَنْ لَا یُکَافِئُ عَبْدَهُ عَلَى السّوَاءِ. مِنّتُکَ ابْتِدَاءٌ، وَ عَفْوُکَ تَفَضّلٌ، وَ عُقُوبَتُکَ عَدْلٌ، وَ قَضَاؤُکَ خِیَرَةٌ إِنْ أَعْطَیْتَ لَمْ تَشُبْ عَطَاءَکَ بِمَنٍّ، وَ إِنْ مَنَعْتَ لَمْ یَکُنْ مَنْعُکَ تَعَدّیاً. تَشْکُرُ مَنْ شَکَرَکَ وَ أَنْتَ أَلْهَمْتَهُ شُکْرَکَ. وَ تُکَافِئُ مَنْ حَمِدَکَ وَ أَنْتَ عَلّمْتَهُ حَمْدَکَ».امام(ع) در این دعا، ابتدا به حمد و ثنای حضرت جل و جلاله می‌پردازد و پس از برشمردن نعمات الهی از جمله نعمت درک ماه مبارک رمضان، به وداع با این ماه عزیز می‌پردازند. ترجمه بخشی از این دعا به قلم شیخ حسین انصاریان به قرار ذیل است:اى خدایى که در برابر احسان به بندگان پاداش نخواهى، و از عطا و بخشش پشیمان نمی‌گردى، اى کسى که مزد بنده خود را بیش از عمل او مىدهى، نعمتت بى‌استحقاق به بندگان رسد، و عفوت فضل، و مجازاتت عدالت، و قضایت عین خیر است. اگر بخشش کنى عطایت را به منّت آلوده نکنى، و اگر عنایت نکنى از باب ستم نیست، آنکه تو را شکر کند شکرش کنى، در صورتى که خودت آن شکر را به او الهام فرمودى، و هر که تو را بستاید پاداشش می‌دهى؛ در حالى که آن ستایش را خودت به او تعلیم کردى، پرده میپوشى بر آن که اگر می‌خواستى رسوایش می‌کردى، و جود و کرم کنى بر آن که اگر می‌خواستى از وى دریغ می‌کردى، در صورتى که هر دو مستحق رسوایى و دریغ تواند، امّا تو تمام امورت را براساس تفضل بنا نهادهاى، و قدرتت را بر آئین گذشت مقرّر کردهاى، و با آن که با تو به مخالفت برخاسته با بردبارى روبرو می‌شوى، و به آن که در حق خویش ستم کرده مهلت می‌دهى، با صبر و بردبارى خود مهلتشان می‌دهى، تا به حضرتت بازگردند، و در مؤاخذه عاصیان شتاب نمی‌کنى تا به توبه موفق شوند.تا هلاک شونده آنان بدون رضاى تو هلاک نشود، و تیرهبختشان به نعمتت بدبخت نگردد؛ مگر پس از قطع بهانه و بعد از اتمام حجت همه‌جانبه بر او، و این همه بزرگوارى و آقایى
از عفو و گذشت توست اى بزرگوار، و بهرهاى است از محبتت اى بردبار! تویى که بر بندگانت درى به سوى بخشش خود باز کردهاى، و آن را باب توبه نامیدهاى، و بر آن درِ گشوده راهنمایى از وحى خود قرار دادهاى، تا آن را گم نکنند، پس خود - که نامت والا و مبارک است - فرمودى: «به سوى خدا توبه خالص و بىپیرایه آورید، باشد که پروردگارتان گناهان شما را محو کند، و شما را داخل بهشتهایى نماید که نهرها از زیر آن روان است، در آن روزى که خداوند پیامبر خود و آنان را که به او ایمان آوردند خوار وذلیل نمی‌کند، درحالىکه نورشان پیش رویشان و از جانب راستشان روان است، می‌گویند: «خداوندا نورمان را کامل کن، و ما را مورد مغفرت قرار ده، که تو بر هر چیز توانایى».
پس عذر کسى که از ورود به آن خانه غفلت کند پس از گشوده شدن در و به پا داشتن راهنما چه خواهد بود؟ و تویى که در معامله با بندگانت بر عطاى خود افزودهاى، تا در این تجارتشان از عنایت تو سود برند، و در حرکت کردن به جانب تو کامیاب گردند، و از حضرتت بهرهاى افزون دریافت نمایند، به همین خاطر، تو خود - که نامت مبارک است و بس والایى - فرمودى: ««مَنْ جآءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ اَمْثالِها، وَ مَنْ جآءَ بِالسَّیِّئَةِ»: «هر کس که یک‌کار نیک کند ده برابر آن پاداش دارد، و هر کس یک کار بد کند جز به مانند
کارش عقوبت نبیند»، و نیز فرمودى: «مثل آنان که اموالشان را در راه خدا انفاق می‌کنند مانند دانهاى است که هفت خوشه رویانده، در هر خوشه صد دانه باشد، و خداوند براى هر که بخواهد آن را چند برابر کند»، و فرمودى: «یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَیُضاعِفَهُ لَهُ اَضْعافاً کَثیرَةً»: «کیست آن که به خداوند قرض‌الحسنه دهد تا خدا آن را چندین برابر سازد؟» و امثال و نظائر این وعدهها که در قرآن درباره چند برابر کردن کارهاى نیک فرو فرستادهاى.و تویى آن خداوندى که با گفتار از غیب خود و به سبب ترغیبت که در برگیرنده سود ایشان است آنان را به چیزى راهنمایى فرمودى که اگر از آنان مىپوشاندى دیدگانشان درک نمىکرد، و گوش‌هاشان فرانمىگرفت، و فکرشان به آن نمىرسید، چرا که فرمودى: «مرا یاد کنید، تا شما را یاد کنم، و مرا سپاس آورید و کفران نورزید»، و فرمودى: «هرآینه اگر شکر آرید شما را افزونى دهم، و اگر ناسپاسى کنید همانا عذاب من شدید است»، و فرمودى: «مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم، آنان که از عبادت من (دعا کردن) تکبّر ورزند به زودى خوار و ذلیل وارد جهنم مىشوند».پس نیایش و دعا را عبادت، و ترکش را کبر و خودخواهى نامیدى، و بر ترک دعا به دخول دوزخ با ذلت و خوارى تهدید فرمودى. بدین سبب بندگان واقعى به نعمتت تو را یاد کردند، و به بخششت شکر آوردند، و به فرمانت به دعا برخاستند، و به خاطر گرفتن عطاى افزونت صدقه دادند، و تنها راه آزادى آنان از خشم تو، و دست‌یابى به رضاى حضرتت در آن بود. و اگر مخلوقى مخلوق دیگر را از سوى خود به مثل آنکه حضرت تو بندگانت را از سوى خود راهنمایى نمودى هدایت مىکرد موصوف به احسان، و موصوف به امتنان و بخشش بود، و به هر زبانى مورد ستایش قرار مىگرفت، پس سپاس توراست تا آنجا که در سپاس تو راهى وجود داشته باشد، و تا آنجا که براى سپاس کلمهاى که تو به آن ستوده شوى، و معنایى که به سپاس منصرف گردد باقى باشد. اى کسى که با احسان و فضلت بندگان را به سپاس فراخواندهاى، و آنان را غرق عطا و بخشش خود نمودهاى.چه آشکار و پخش است نعمت تو در ما! و چه فراوان است عطایت برما! و چه مخصوص است نیکى تو به ما! ما را به دین برگزیدهات راه نمودى، و به آئین پسندیدهات رهنمون شدى، و سالک راهى فرمودى که آن را هموار کردى، و ما را به راه تقرب به پیشگاهت، و وصول به کرامتت بینایى دادى. خداوندا تو از خالصترین آن وظایف، و برگزیدهترین آن فرائض، ماه رمضان را قرار دادى که آن را از میان سایر ماه‌ها برگزیدى، و از میان همه زمان‌ها و عصرها اختیار کردى، و بر تمام اوقات سال ترجیح دادى، به خاطر آنکه در آن قرآن و نور نازل نمودى، و ایمان را در این ماه چند برابر ساختى، و روزه گرفتن را در آن واجب فرمودى، و به شب زندهدارى در آن ترغیب کردى، و شب قدر را در آن که از هزار ماه با ارزشتر است بزرگ داشتى، پس ما را محض این ماه بر سایر امم برترى دادى، و در پرتو فضل آن ما را از میان همه ملت‌ها برگزیدى، پس به فرمانت روزش را روزه گرفتیم، و در شبش به کمک تو به عبادت برخاستیم، و به وسیله روزه و نمازش طالب رحمتى که براى ما مهیّا فرمودى شدیم، و آن را وسیله رسیدن به ثواب تو قرار دادیم، و تو بر آنچه بندگانت بدان رغبت دارند قادرى، و آنچه را که از احسانت خواسته شود بخشندهاى، و به آن که جهت رسیدن به قرب تو بکوشد نزدیکى.و همانا این ماه در نزد ما ستوده زیست، و با ما همنشینى پسندیده بود و برترین منفعت جهانیان را براى ما به ارمغان آورد، پس به هنگام پایان گرفتن وقت، و سرآمدن مدت، و کامل شدن روزهایش از ما جدا شد، اینک آن را وداع مىگوییم...
*تسنیم
94/4/26 - 12:52 - 2015-7-17 12:52:22
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ نیوز]
[مشاهده در: www.farhangnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها