واضح آرشیو وب فارسی:فارس: گزارش فارس از اولین اجرای رسمی گروه موسیقی «بمرانی»
کوچِ «بمرانی» از خندوانه به صحنه/ موسیقی کانتری با طعم ادبیات محاوره فارسی
گروه موسیقی بمرانی را کسانی که موسیقی را کمی جدی دنبال میکنند، قبل از ورود به برنامه تلویزیونی «خندوانه» هم میشناختند. اما این گروه به لطف حضور در این برنامه در میان مخاطبان عام هم شناخته شد.
به گزارش خبرنگار موسیقی فارس، شب گذشته گروه موسیقی بمرانی متشکل از بهزاد عمرانی (خواننده و گیتار آکوستیک)، جهانیار قربانی(گیتار الکترونیک)، کیارش عمرانی(گیتار باس، بانجو، دابل باس،گیتار اکوستیک)، مانى مزکى (سازدهنى، ترومبون، زنبورک) آبتین یغماییان (درامز، کاخن) آرش عمرانی (کیبورد، پیانو)، اولین اجرای صحنهای رسمیشان را روی صحنه بردند. گروه موسیقی بمرانی را کسانی که موسیقی را کمی جدی دنبال میکنند، قبل از ورود به برنامه تلویزیونی «خندوانه» هم میشناختند. اما این گروه به لطف حضور در این برنامه در میان مخاطبان عام هم شناخته شد و آهسته آهسته وارد جریان اصلی موسیقی کشور شد و دومین آلبوم رسمیاش را هم به نام «مخرج مشترک» روانه بازار موسیقی کرد و اولین اجرای صحنهایاش را هم در برح آزادی روس صحنه برد. گروه موسیقی بمرانی را با توجه به نوع رنگبندی سازیشان، نمیتوان در سیک موسیقی خاص قرار داد. با این حال موسیقی این گروه شباهتهایی به سبک کانتری دارد. موسیقی کانتری سبکی بسیار ساده و بیالایش است و موضوعات، ملودی و اشعار آن شباهت هایی نیز با موسیقی بلوز دارد. اکثر ترانه های این سبک نیز بر اساس چند آکورد ساده و یک ملودی خطی ساده شکل میگیرد. قطعاتی بمرانی هم بر همین اساس و در همین فضا تعریف میشوند. برخلاف بسیاری از گروههایی که در سبکهای این چنینی کار میکنند، گروه بمرانی موفق شده است تا زبان فارسی و ویژگیهای صدایی آن را به درستی وارد سبک و سیاقی خاص از موسیقی بکند که معمولا با ورود زبان فارسی یک نوع عدم همخوانی شکل میگیرد و اصطلاحا موسیقی، کلام را پس میزند. شاید مهمترین نکته در نوع موسیقی که گروه بمرانی ارایه میدهد، همین باشد. این گروه تا حدی توانسته تا این سبک موسیقی خاص را با کلام و لحن ادبیات فارسی، در یکدیگر حل کند. نکته دیگری که در خصوص این گروه و اجرای اخیرشان میتوان گفت، کارکرد شعر و ترانه است. این گروه از کلمات ساده و ملموسی استفاده میکند که در ادبیات محاوره امروز بارها بارها شنیده میشود. به همین واسطه هم مخاطب با ترانههای این گروه به راحتی و سادگی ارتباط برقرار میکند. در واقع بمرانی از همان ادبیات و اصطلاحاتی استفاده میکند که در کوچه و خیابان هر روز و مدام میشنویم. دیگر نکته مثبت این اجرا صدابرداری با کیفیت و شفافی بود که حاضرین در سالن به واسطه وجود کاوه عابدین، شنیدند. کاوه عابدین که صدابرداری این کنسرت را برعهده داشت، با وجود تنوع سازی گروه بمرانی توانست تا صدایی قابل قبول را با تنظیمی از پیش فکر شده، ارایه دهد. متاسفانه امروز تمام سالنهای کنسرت کشورمان موسیقی به وسیله میکروفنها و بلندگوهای نامتناسب تخریب میشوند و نواهای دلنشین تبدیل به صداهای گوشخراش شده، زمزمههای عاشقانه سازها تبدیل به نعرههای وحشتناک و لطافت و زیبایی اصوات جای خود را به خشونت صوتی داده است. موضوع عجیب این است که خود موزیسینها نیز اعتراضی به این نوع صدا ندارند و متوجه این نیستند که این روال نوازندگان را به صدادهی سازشان بیتوجه میکند. از این رو تلاش کاوه عابدین برای ارایه رنگ صدایی مناسب قابل تحسین است. از طرفی نورپردازی این کنسرت نیز تا حدودی فکر شده بود و در این زمینه هم سعی شده بود تا نورپردازی، خوانشی نسبی با موسیقی گروه بمرانی داشته باشد. اجرای گروه موسیقی بمرانی در این کنسرت برخلاف بسیاری از کنسرتهایی که در این سبک و سیاق برگزار میشود، داری یک سناریوی از پیش فکر شده بود. یعنی اعضای هر گروه برای تک تک لحظات کنسرتشان فکر کرده بودند و با شوخیها و اتفاقاتی از پیش تعیین شده، لبخند را بر روی لبان حاضرین در سالن مینشاندند. اما موسیقی بمرانی، موسیقی آن و لحظه است. در واقع موسیقی بمرانی به نوعی یک بار مصرف است. یعنی مخاطب قطعا در حین اجرای کنسرت لحظات بسیار خوب و مفرحی را تجربه میکند اما وقتی از سالن کنسرت خارج شد، به راحتی از آن فضا بیرون میجهد و همه حسی که از موسیقی گرفته را در همان سالن کنسرت جا میگذارد و رها میکند. انتهای پیام/
94/03/26 - 13:26
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 128]