محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798226990
حجت‌الاسلام رضایی‌مهر عنوان کرد نقد انسان‌گرایی اومانیستی در اندیشه امام خمینی(ره)
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: حجت‌الاسلام رضایی‌مهر عنوان کرد
نقد انسان‌گرایی اومانیستی در اندیشه امام خمینی(ره)
رئیس مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه قم گفت: امام(ره) می‌خواست بفرماید غرب اومانیستی با انکار بعد معنوی انسان و غفلت از این حقیقت خدادادی، از او ابزاری مکانیکی ساخته است که جز به یک سری تحرکات بی‌روح مشغول نیست.
به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، ظهور مکاتب انسان‌گرایانه از جمله اومانیسم، ناشی از نگاه مطلق‌گرایانه در باب انسان و اقتضائات انسانی بوده است که با شعار دفاع از کرامت انسان، خود را به عنوان تنها تفکر مدافع حق انسانی در جهان قلمداد کرده‌اند، البته در لزوم دفاع از کرامت انسان جای هیچ تردیدی نیست و نه تنها آموزه‌های قطعی ادیان آسمانی خصوصاً اسلام بر چنین امری دلالت دارد که عقل سلیم نیز بر آن حاکم است، اما آنچه به عنوان پرسش بنیادین در این میان رخ می‌نماید آن است که در تبیین جایگاه انسان، از چه ابزاری باید بهره برد؟ آیا در تبیین‌های وجودشناسانه از انسان، دستیابی به حقیقت انسانی هدف مهم است یا خیر؟ و به تعبیری اگر نتایج حاصله از مطالعات و گرایش‌های انسان‌‌شناسانه در راستای توصیف و تبیین مقامات والای انسانی به نقطه‌ای تاریک و مبهم و یا ناهماهنگ و متعارض با حقیقت وجودی انسان، منتهی شود، آیا لزوما باید به چنین نتایج و لوازمی تن داد؟ یا اینکه باید در پی طریق دیگری بود تا انسان و کرامت انسانی را به گونه‌ای واقع‌گرا و نه مبهم و متعارض با حقیقت انسانی تبیین کند. برای آشنایی با نقد انسان‌گرایی اومانیستی در اندیشه امام خمینی با حجت‌الاسلام والمسلمین حسن رضایی‌مهر رئیس مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه قم به مناسبت سالروز ارتحال بنیانگذار جمهوری اسلامی گفت‌وگو کردیم که در ادامه می‌آید:
*به عنوان اولین سؤال بفرمایید توجه به انسان در مکاتب مختلف الهی و بشری مبتنی بر چه فلسفه‌ای است؟ -ببینید فضیلت کمال چیزی است که بر هیچ کس و مکتب و مذهبی پوشیده نیست و در این صورت طبیعی است که انسان به لحاظ کمال وجودی خاص خود مورد توجه مکاتب مختلف بوده و دیدگاه‌ها و آرای مختلفی درباره جایگاه و فضیلت وجودی او مطرح شود، حتی گاهی برخی از این دیدگاه‌ها جانب افراط را پیش گرفته و فرای شأن و جایگاه انسان، مقاماتی را برای او قائل شده‌اند. *اگر امکان دارد در مورد جایگاه انسان در اندیشه اسلامی توضیحی بفرمایید و و در صورت تصدیق موقعیت خاص و والای انسان بگویید این موقعیت خاص از چه امری نشأت گرفته است؟ -در اندیشه اسلامی، خداوند کمال علی الاطلاق است، همه موجودات از جمله انسان، از طریق افاضهالهی به خلعت زیبای وجود و کمال آراسته می‌شوند، بنابراین توجه حضرت باری تعالی به موجودات، بیانگر موقعیت آنها در نگاه خداوندی است و از همین رهگذر است که اعتقاد به مراتب وجودی عالم امکان، تبیین پذیر است و از آنجا که در اندیشه اسلامی، حضرت احدیت توجهی خاص و متفاوت از سایر موجودات به انسان دارد، پس او از ارجمندی و عظمت فوق‌العاده‌ای برخوردار است، بلندی مقام و عظمت انسان نسبت به سایر مخلوقات را می‌توان در آیات مختلفی از قرآن ـ که بیانگر نگاه انسان‌شناختی اسلام است ـ مشاهده کرد. اومانیسم را به معنای «انسان سالاری» یا «بشر انگاری» یا «اعتقاد به اصالت بشر در مقابل خدا» دانست، اومانیسم بدین معنا را می‌توان مشخصه دوران مدرن دانست
مثلاً آیه علم الاسماء و امر خداوند به سجده ملائکه بر انسان و نیز آیه کرامت که فضیلت انسان را بر همه مخلوقات حتی ملائکه اثبات می‌کند، این‌ها همه کاشف از موقعیت خاص وجودی انسان در عالم مخلوقات است و البته این موقعیت وجودی ممتاز، ناشی از خلقت ممتاز اوست؛ مثلاً انسان به لحاظ قوای درونی موقعیتی والاتر از همه مخلوقات دارد، زیرا در وجود انسان قوای مختلف و متضادی جمع شده که همین امر باعث تمایزش از سایر مخلوقات شده است، علما از وجود چهار قوه رئیسه در انسان یعنی قوای عاقله، شهویه، غضبیه و وهمیه سخن گفته‌اند که هر کدام از این قوا کارکرد خاص خود و متضاد با دیگری را دارد و در هیچ مخلوقی همه این قوا جمع نشده است، زیرا ملائکه فقط از قوه عاقله برخوردارند و حیوانات از قوای شهویه و غضبیه و هیچ کدام از ملائکه در نوع رفتار و عملشان مزاحم ندارند، زیرا ملائکه عقل محض‌اند و قوای شهوت و غضب و آنچه متعلق به این امور است را ندارند تا مانع آنها در انجام وظایفشان باشند و حیوانات هم از قوه عاقله خالی‌اند و لذا مانعی برای امور حیوانی خویش ندارند. اما همه این قوا در انسان فعال هستند و هر کدام درصدد تسخیر نفس انسان هستند و طبیعتاً مزاحم و مانع دیگری هستند و از همین جاست که در میدان مبارزه سخت قوای درونی قرار می‌گیرد و اگر قوه عاقله در این مبارزه پیروز شود، مقام انسان از ملائکه هم بالاتر خواهد رفت و اگر با وجود قوه عاقله و علم تابع شهوت و حیوانیت شود، از حیوانات هم پایین‌تر خواهد بود، بنابراین همین که انسان از مسیر مجاهده نفسانی و مبارزه با اغیار درونی خدا را می‌خواند و به سوی سعادت می‌رود، به مراتب مقامش نسبت به موجوداتی که تک بعدی بوده و هیچ مزاحم در انجام اعمال خود ندارند، برتر و بالاتر است. *اکنون که بحث در اومانیسم و بررسی و نقد این دیدگاه از نظر اسلام و امام خمینی(ره) است، توضیحی در خصوص اومانیسم و خاستگاه انسان محوری او بیان می‌کنید؟ -اومانیسم یا مذهب انسانیت، به معنای اعم آن هر نظام فلسفی یا اخلاقی است که هسته مرکزی‌اش آزادی و حیثیت انسانی است و می‌توان اومانیسم را به معنای «انسان سالاری» یا «بشر انگاری» یا «اعتقاد به اصالت بشر در مقابل خدا» دانست، اومانیسم بدین معنا را می‌توان مشخصه دوران مدرن دانست، بنابراین در یک نگاه خیلی اجمالی و البته واقعی می‌توان اومانیسم را یک نگرش افراطی به ساحت انسان دانست که ناشی از نوع نگاه معرفت‌شناختی اومانیسم به انسان است. دستیابی به عمده معارف نه در سایه ادراک عقل و حس که صرفاً در پرتو تعالیم آسمانی و از طریق انزال کتب و ارسال رسل میسر است
*خاستگاه این نگاه معرفت شناختی به انسان چیست؟ -این نگاه در واقع به منبع معرفت بخش در تفکر اومانیستی بر می‌گردد، در دیدگاه اومانیستی، تنها منبع معرفت بخش، طبیعت و فاعل شناسایی و ملاک معرفت، انسان است، انسان، ملاک و معیار همه چیز است و تنها چیزی می‌تواند وجود دارد که با عقل جزیی و تجربت اندیش تأیید شود، از این روی اموری چون وحی و آموزه‌های دینی، به دلیل آنکه قابل تأیید توسط عقل طبیعی و تجربی نیستند، منبع معرفت بخش به حساب نمی‌آیند و انسان، در کشف حقیقت، باید بر فهم خویش، تکیه کند. * آیا این دیدگاه از منظر اندیشه اسلامی مورد تأیید است؟ -خیر؛ زیرا منبع معرفت‌بخش در اندیشه دینی متفاوت است با آنچه در اومانیسم است، توضیح آنکه در نگاه معرفتی اسلام، با حفظ ارزش‌های انسانی و ابزار معرفتی موجود در انسان؛ از قبیل حس و عقل آن هم نه عقلی که فقط در حیطه تألیف و ترکیب منطقی محسوسات و جزئیات نظر می‌دهد، بلکه مهم‌تر از آن، عقل کلی که می‌تواند نسبت به ماوراء حس و طبیعت نیز حکم صادر کند، بر منبع معرفت بخش والاتری به نام وحی و آموزه‌های آسمانی تأکید دارد و ابزار پیشین را در شناخت حقیقت کافی نمی‌بیند؛ زیرا نتیجه آنها دستیابی به علومی اندک است، «وَمَا أُوتِیتُمْ مِنْ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِیلاً» بنابراین، دستیابی به عمده معارف نه در سایه ادراک عقل و حس که صرفاً در پرتو تعالیم آسمانی و از طریق انزال کتب و ارسال رسل میسر است. روایات نیز در این باب فراوان است که به یک نمونه اشاره میشود، امام صادق(ع) می‌فرمایند: «هیچ امری نیست که دو نفر در آن اختلاف نظر داشته باشند، جز آنکه برای آن در کتاب خدا، ریشه و بنیادی است، ولی عقل‌های مردم به آن قد نمی‌دهد (نمی‌فهمند)، بدیهی است چنین حدیث نورانی، دلیل واضح و برهان قاطعی است بر آنکه در کسب معارف و حقایق، طریق حقیقی در مراجعت به وحی و عدم اتکاء به عقل بشری است که از درک معارف وحیانی عاجز است *این منبع معرفت بخش از دیدگاه امام خمینی(ره) چگونه تبیین شده است؟ -امام خمینی(ره) با تأکید بر اینکه تنها منبع معرفت بخش اصیل وحی است، اشاره به فرازی از فرمایشات ایشان لازم است، ایشان می‌فرماید: «در آیات شریفه اوّل سوره مبارکه «حدید» دقایقى است از توحید، و معارف جلیلهایست از اسرار الهیّت و تجرید که در هیچ یک از مسفورات الهیّه و صحف اهل معرفت و اصحاب قلوب نظیر ندارد و اگر براى صدق نبوّت و کمال شریعت حضرت نبىّ ختمى جز آن آیات نبود، براى اهل نظر و معرفت هم آنها کفایت مىکرد و بالاترین شاهد بر اینکه این معارف از حوصله بشر خارج و از حیطه فکر انسانى بیرون است، آن است که تا قبل از نزول این آیات شریفه و امثال آن، از معارفى که قرآن شامل است، در بشر سابقهاى از این قسم معارف نبوده و راهى به این سرایر نداشتند. اکنون کتب و صحف اعاظم فلاسفه عالم، با آن که علومشان نیز از سرچشمه وحى الهى است موجود است، که شاید بالاتر و لطیف‌ترین آنها کتاب شریف اثولوجیا تصنیف گرانمایه فیلسوف عظیم الشأن و حکیم بزرگوار، ارسطاطالیس است که اعظم حکما مثل شیخ الرئیس ابوعلى سینا، اعجوبه دهر و نادره زمان، سر خضوع و کوچکى در پیشگاه او زمین گذاشتند و از رشحات فکر او منطق و تنظیم قواعد آن است و به همین جهت او را «معلّم اول» گویند و شیخ الرئیس فرماید که از زمانى که آن بزرگْ قواعد منطق را تنظیم نموده، احدى نتوانسته به یکى از قواعد او خدشهاى کند یا زیادتى تأسیس کند، با همه وصف، با آنکه آن کتاب شریف را براى معرفة الرّبوبیّه تأسیس و تقنین فرموده، ببینید از اول تا آخر آن کتاب شریف براى معرّفى مقام ربوبیّت مثل این کریمه شریفه اول سوره «حدید» یا نزدیک به مفاد آن یا چیزى که بویى از این سرّ بزرگ توحید داشته باشد، دارد؟ و آن قول خداى تعالى است: هُوَ الاوَّلُ وَ الآخِرُ وَ الظّاهرُ وَ الباطن و یا آنکه شبیه این قول در تمام اقوال آنها هست: وَ هُوَ مَعَکُمْ ایْنَما کُنْتُم؟ اکنون اقوام متعمّقون و اصحاب نظر و معرفت مىدانند چه اسرارى در این آیات است و خداى تعالى به چه کلام شریفى و سرّ بزرگى آخر زمانىها را تشریف داده و به آنها منّت نهاده. هر کس رجوع کند به معارفى که در ادیان عالم و نزد فلاسفه بزرگ هر دین رایج است و مقایسه کند در معارف مبدأ و معاد با معارفى که در دین حنیف اسلام و نزد حکماء بزرگ اسلامى و عرفاء شامخ این ملت است، درست تصدیق مىکند که این معارف از نور معارف قرآن شریف و احادیث نبىّ ختمى و اهل بیت او علیهم‌السلام است که از سرچشمه نور قرآن استفاده و اصطلا نمودهاند». در دیدگاه امام خمینی(ره)، انسان و امیال انسانی، اخلاق و ارزش‌های اخلاقی را نمی‌سازد؛ بلکه مبدأ ارزش‌های اخلاقی و انسانی، منحصراً حضرت باری تعالی است که در حوزه تشریع به واسطه پیامبران به انسان ابلاغ میشود
*در اومانیسم چه چیزی مبدأ ارزش‌های اخلاقی تلقی میشود؟ -در تفکر اومانیستی، مبدأ اخلاق و ارزش‌های اخلاقی، انسان است، بدین معنا که آنچه رفتارهای اخلاقی را می‌سازد، امیال و خواسته‌های انسان است و چنانچه رفتاری در تلازم با میل‌ها و خواسته‌های انسان و نفس انسانی باشد، رفتاری خوب قلمداد شده و اگر بر خلاف آنها باشد به عنوان رفتار اخلاقی بد تلقی میشود و نهایتاً هیچ‌گونه مبدأ غیر انسانی را در این امر دخیل نمی‌داند. حال سخن این است که آیا انسان با داشتن نقاط ضعف و نقصان فراوان می‌تواند مبانی اخلاق و ارزش‌های اخلاقی را بر اساس امیال و خواسته‌های خود و بدون استمداد از آموزه‌های وحیانی بسازد (آن چنان که اومانیست ها معتقدند؟) و در این صورت، چیزی به نام ارزش اخلاقی ـ که برای همه افراد بشر قابل اعتماد و استناد باشد ـ وجود خواهد داشت؟! *آیا اندیشه اسلامی و رویکرد امام خمینی در باب مبدأ ارزش های اخلاقی چنین رویکردی را بر می‌تابد؟ -خیر؛ در دیدگاه امام خمینی(ره)، انسان و امیال انسانی، اخلاق و ارزش‌های اخلاقی را نمی‌سازد؛ بلکه مبدأ ارزش‌های اخلاقی و انسانی، منحصراً حضرت باری تعالی است که در حوزه تشریع به واسطه پیامبران به انسان ابلاغ میشود، هر چند فطرت و عقل نیز از درک برخی از ارزش‌های اخلاقی بهره‌‌مندند، اما مقتضای عقلی آیات و روایات آن است که انسان در مرحله رفتار و عمل، به اخلاق الهی و ارزش‌های اخلاقی صادره از سوی او، سر تسلیم فرود آورد. زیرا «وَعَسَى أَن تَکرَهُواْ شَیْئًا وَهُوَ خَیْرٌ لَّکمْ وَعَسَى أَن تُحِبُّواْ شَیْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَّکمْ وَاللّهُ یَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ»؛ چه بسا چیزی را خوش نداشته باشید، حال آنکه خیر شما در آن است و یا چیزی را دوست داشته باشید، حال آن که شر شما در آن است و خدا می‌داند و شما نمی‌دانید. امام خمینی(ره) تفاوت جوهری و اساسی دین اسلام و مکاتب مادی از جمله اومانیسم را در تربیت انسان و رساندن او به سعادت می‌داند و آن هم بدان جهت است که مبدأ ارزش‌های اخلاقی را مبدأ علی الاطلاق و حضرت رب‌الارباب می‌داند که کمال اخلاقی انسان در گرو پیروی از اصولی است که از سوی مبدأ متعال در حوزه تشریع برای هدایت انسان نهادینه شده است. بینش اسلامی و اندیشه امام خمینی، انسان در عین برخورداری از کرامت‌های والای انسانی، نقاط ضعفی نیز دارد، چنان که در قرآن کریم به مواردی اشاره شده است
اما مکاتب مادی که مبدأ ارزش‌های اخلاقی را جز ماده و یا انسان، چیزی دیگر نمی‌دانند انسان را از عالم نور و حقیقت غیر مادی دور کرده و به سوی ماده می‌کشانند و بدین سبب او را گمراه میکنند، اما مکاتب توحیدی؛ خصوصاً اسلام، با زدودن حجاب ماده از انسان، در پی ارتقای او به عالم معنویات هستند، ایشان می‌فرمایند: «تمام مکتب‌هایی که مکتب غیر توحیدی هستند، مکتب‌های مادی هستند و این مکتب‌های مادی، یا مردم را از عالم نور بر می‌گردانند به سوی عالم ظلمت و دعوت میکنند به مادی‌گری و ماده و از عالم نور منصرف و منحرفشان میکنند... لکن مکتب‌های توحیدی ـ که در رأس آنها مکتب اسلام است، ـ در عین حال که به مادیات و با مادیات سروکار دارند، لکن مقصد این است که مردم را طوری تربیت کنند که مادیات، حجاب آنها، برای معنویات نباشد». و در فرازی دیگر در این خصوص می‌فرمایند: «اصلاً انسان مطرح نیست پیش آنها، حق و حقوق انسان اصلاً مطرح نیست، در این جوامعى که طرفدار حقوق بشرند، ابداً حقوق بشر مطرح نیست». در بینش اسلامی و اندیشه امام خمینی، انسان در عین برخورداری از کرامت‌های والای انسانی، نقاط ضعفی نیز دارد، چنان‌که در قرآن کریم به مواردی اشاره شده است؛ از جمله «إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ» انسان نسبت به پروردگارش بسیار ناسپاس است و «إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعاً» انسان به تحقیق کم طاقت آفریده شده است؛ هرگاه شری به او اصابت کند، جزع و بی‌تابی می‌کند و هرگاه خیری به او رسد، مانع دیگری میشود به استثنای نمازگزاران و نیز «إِنَّ الْإِنسَانَ لَظَلُومٌ کَفَّارٌ» انسان همانا ستمگر و ناسپاس است و نیز «إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِراً وَإِمَّا کَفُوراً» ما راه راست را به انسان نشان دادیم؛ خواه شاکر باشد یا ناسپاسی کند. اجباری در شاکر بودن یا کفور بودن او نیست؛ زیرا انسان مختار است. بنابراین از دیدگاه امام خمینی مبدأ ارزش‌های اخلاقی وحی است که باید آنها را از لسان مبارک انبیاء عظام آموخت، ایشان در این خصوص می‌فرمایند: «راه انبیا ارزش‌ها را طور دیگرى مىداند، انسان را صاحب ارزش مىداند و ارزشش را به حیوان نمىدانند، به جماد نمىدانند، به دارایى نمىدانند؛ به آن چیزهایى که در باطن خودش هست مىدانند، به علم مىدانند، به تقوا مىدانند، به مکارم اخلاق مىدانند و این قشر از جمعیت بشر تمام ارزش‌ها را به غیر آن چیزى که انبیا مىدانند، مىدانند. خداوند إن‌شاء‌اللَّه، ما و شما را موفق کند که به ارزش‌هاى انبیا توجه کنیم و ما دنبال انبیا و در خط آنها باشیم و از ارزش‌هاى دنیایى که بر خلاف سیره انبیاست، پرهیز کنیم؛ دنیایى را بخواهیم که ارزشش را انبیا دادند؛ خدمتى را بخواهیم که ارزشش را تقوا و علم داده است إن‌شاء‌اللَّه» *نقد امام خمینی بر کرامت انسانی مبتنی بر تفکر اومانیستی چیست؟ -امام خمینی(ره) ضمن تأکید بر انحراف تفکر دنیای مدرن و اومانیسم، مبنی بر مادی بودن جهان و انسان و عدم وجود حیث معنوی انسان که خود در تعارض با کرامت انسانی است، این تفکر را مورد نقد قرار داده و می‌فرماید: «شما یک موجود مادی نیستید ـ به قول آن‌هایی که انسان را یک موجود مادی می‌دانند، انسان را مثل سایر حیوانات می‌دانند، ـ شما یک موجودی هستید که هم جهات مادیت دارید و بالاتر، جهت معنویت، شما دارای یک نفس قدوسی هستید ... مردن انسان، انسان طاهر، اول زندگی انسانی اوست، اینجا زندگی حیوانی است، زندگی محدود است، آن زندگی زندگانی غیر محدوده، مال یک عالم غیر محدود است و در خصوص توجه به معنویت انسانی می‌فرماید: «میزان در انسانیت، معنویت انسان است، کوشش کنید که خودتان را با محتوا کنید، معنویت در خودتان ایجاد کنید». مرحوم امام(ره) می‌خواست بفرماید غرب اومانیستی با انکار بعد معنوی انسان و غفلت از این حقیقت خدادادی، از انسان ابزاری مکانیکی ساخته است که جز به یک سری تحرکات بی‌روح مشغول نیست
*پس می‌توان گفت یکی از نقدهای امام خمینی بر انسان محوری اومانیسم افول کرامت انسانی است؟ -دقیقاً همین است. از نظر امام خمینی(ره) کرامت انسانی در مکاتب بشری انسان محور پایمال شده و مکاتب بشری انسان محور، به دنبال مقاصد دنیوی انسان هستند و نه اصلاح امر واقعی او و روح او و همین موجب فاصله گرفتن انسان از کرامت انسانی است، ولی آنچه در ادیان الهی و دستور‌العمل پیامبران آمده است، در راستای سعادت ابدی انسان و تعالی وجودی او است. در نظر امام خمینی، انسان تربیت شده غربی، از انسانیت خلع شده است و غرب، انسانی را تربیت کرده است که طعم حقیقت انسانیت را هیچ‌گاه نخواهد چشید. ایشان در این خصوص می‌فرماید: «تربیت غرب، انسان را از انسانیت خودش خلع کرده، به جای او یک حیوان آدمکش گذاشته است!... غرب، حیوان بار می‌آورد؛ آن هم نه حیوان آرام؛ یک حیوان وحشی، آدمکش، آدمخوار. پیشرفت، پیشرفت انسانی نیست، پیشرفت حیوانی است». *پس در واقع نقد مرحوم امام(ره) نظر به به حذف رکن مهم انسانی انسان در اومانیسم است که با انکار بعد معنوی انسان، نه تنها کرامت او را به مخاطره انداخته بلکه او را تا حد یک ابزار مکانیکی که فاقد روح و شعور است، تنزل داده است. -ببینید مرحوم امام(ره) می‌خواست بفرماید غرب اومانیستی با انکار بعد معنوی انسان و غفلت از این حقیقت خدادادی، از انسان ابزاری مکانیکی ساخته است که جز به یک سری تحرکات بی‌روح مشغول نیست. متن حرف ایشان این است: «در دنیای امروز که گفته میشود، دنیای صنعت است، رهبران فکری می‌خواهند جامعه بشری را نظیر یک کارخانه بزرگ صنعتی اداره کنند، در حالی که جامعه‌ها از انسان‌ها تشکیل شده است که دارای بعد معنوی و روح عرفانی است، آنچه مقصد ذاتی و غایت بعثت و دعوت انبیاء(ع) و مجاهدت و مکاشفت کملّ اولیاء(ع) است، آن است که انسان طبیعی لحمی حیوانی بشری، انسانی لاهوتی، الهی، ربانی، روحانی شود و افق کثرت به افق وحدت متصل شود و آخر و اول پیوند به هم شود و این کمال حقیقت معرفت است». *و صحبت پایانی... ببینید به عنوان نتیجه این بحث باید توجه داشت که از دیدگاه امام خمینی(ره) انسان در عین اینکه صاحب مقام کرامت است، اما رسیدن به سعادت ابدی از طریق بندگی خدا و اعتقاد به اینکه او خالق هستی و مبدأ عالم امکان است؛ مرجع معارف و ارزش‌های اخلاقی نیز حضرت رب الارباب است که از طریق آموزه‌های وحیانی و به وسیله پیامبران به انسان ابلاغ شده است و تنها در سایه سار همین تفسیر از هستی و انسان است که مفهوم کرامت برای انسان معنا پیدا می‌کند. انتهای پیام/ک
94/03/13 - 08:33
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها