محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831090033
این بازیگرها به شخصيت‌ها جان مي‌دهند
واضح آرشیو وب فارسی:سافتستان:
«اگر در بازیگری‌ات عشقی نباشد دوام نمی‌آوری، حتی اگر با جان فورد کار کنی» این جمله معروفی است که جان وین ژوئن ١٩۶٨ در مراسمی گفته بود؛ بازیگری که به ژانر سینمای وسترن امریکا هویت داده بود، وقتی که بر پشت اسب می‌نشست و تفنگش را دست می‌گرفت بازیگر می‌دانست که از او هر کاری بر‌می‌آید. جان وین با آن چهره آفتاب سوخته و نگاه تیزش آنقدر در نقش‌اش فرو رفته بود که مرد آشنای دنیای وسترن شد. بازیگران در دنیای نقش‌های‌شان زندگی می‌کنند، یک بار نقش کارگر را بازی می‌کنند و روزی دیگر پزشک یا هنرمند. نوشته آقای نویسنده را می‌خوانند و با آن زندگی می‌کنند تا نقش‌شان را در بیاورند آنها به شخصیت‌های بی‌جان، جان می‌دهند و آدم‌ها از دلنوشته‌ها بیرون می‌آیند و بعد برای ما می‌شوند هامون، قیصر،مش‌حسن، آقای هالو، کمال‌الملک، گیلانه، سارا و پری؛ بازیگرانی که این نقش‌ها را بازی کرده‌اند نقش را در خود کشیده‌اند و شده‌اند دیگری تا به ما بباورانند که این شخصیت‌ها وجود دارند و واقعی هستند. چهاردهم اردیبهشت روز بازیگر است؛ روز آنها که نقش‌ها را جان می‌دهند و داستان‌ها را برای ما ملموس‌تر می‌کنند. به این بهانه به سراغ بازیگران رفتیم و از آنها درباره حرفه‌شان پرسیدیم.
به آتش کشیدن هستی بازیگر روی صحنه مسعود رایگان حرفش را با جمله‌ای از شکسپیر شروع می‌کند و می‌گوید: «شکسپیر جمله خوبی درباره بازیگری دارد و می‌گوید: این عجیب نیست که بازیگر فقط نقش خیالی را بازی می‌کند و هستی خود را به نقش می‌گذارد. او این سوال را از ما می‌پرسد و می‌گوید که بازیگر چطور این همه هستی خود را روی صحنه به آتش می‌کشد؟» او این جمله شکسپیر را در واقع در ستایش بازیگر می‌داند و بر این باور است که آقای بازیگر یا خانم بازیگر کارش تنها حفظ دیالوگ‌ها و روی صحنه رفتن و از حفظ گفتن چیزی نیست بلکه راه یافتن به ویژگی‌های درونی شخصیت است.
به تعبیر او بازیگری نوعی رمزگونگی است که پای ما را به دنیای رمز و راز باز می‌کند. او می‌گوید که بازیگر روی صحنه تئاتر به شخصیت کاراکتر راه پیدا می‌کند؛ شخصیت درونی بی‌جانی که نوشته شده را جان می‌دهد و در حال کشف جلوه‌های پنهان او است که نویسنده در زیر متنش دارد.
رایگان بر این باور است که بازیگر جلوه‌های پنهان را از عمق به سطح می‌آورد. او در پایان حرف‌هایش از بازیگران قدیمی که در میان ما نیستند یاد می‌کند؛ پرویز فنی‌زاده، نوشین، خسرو شکیبایی و دیگران و تاکید می‌کند که این افراد می‌توانستند الگوهای رفتاری ما در عرصه تئاتر باشند. او تاکید دارد که زندگی تئاتری خودمان را نمی‌توانیم بدون اینها تصور کنیم. سال‌ها باید بگذرد تا یک آدم شاخص بالا بیاید و در دل ما جای بگیرد. برای خیلی از اینها هزینه می‌شود و خیلی جاها هم هزینه نمی‌شود اما آنها گمنام بالا می‌آیند و در دل ما جای می‌گیرند. می‌خواهم روی بازیگر پافشاری کنم فاطمه معتمد آریا در روز بازیگر درباره مشکلات بازیگران سخن می‌گوید؛ مشکلی که او آن را نبود یک سناریوی خوب در سینمای ما می‌داند و تاکید دارد: «این موضوع تنها مربوط به بازیگران میانسال یا کهنسال نیست.»
به گفته او اکثر سناریوهایی که این روزها نوشته می‌شود شخصیت‌پردازی صحیحی ندارند و به همین خاطر برای دیگران اهمیتی ندارد که چه کسی و با چه سنی آن را اجرا می‌کند. فیلمنامه‌نویسان این روزها ساده‌ترین روش را برای نوشتن فیلمنامه‌های‌شان استفاده می‌کنند و تنها چند شخصیت را خلق می‌کنند تا به ساده‌ترین شکل ممکن، نقش‌هایی را ایفا کنند تا اینکه چالش‌هایی را در شخصیت‌های‌شان ایجاد کند. او یادآور می‌شود: «در این میان به خصوص «تئوری مولف» تئوری اشتباهی است که این روزها جا افتاده است. در میان کارگردانان مولف تنها چند نمونه هستند که تا پیش از انجام تحقیقات کافی، فیلمنامه نمی‌نویسند در حالی که تعداد زیادی از کارگردانان سینما هستند که بی‌هیچ علم یا تحقیقی، خودشان سناریوی اثرشان را می‌نویسند. همان‌طور که ترجیح می‌دهند خودشان تهیه‌کننده کارشان باشند یا حتی طراحی صحنه آن را انجام دهند. این افراد به این مساله توجه ندارند که هر کدام از عوامل حرفهای که حذف می‌شوند یک تفکر حذف می‌شود.»
به گفته این بازیگر در دنیای امروز هیچ‌کس «دانای کل» نیست و هر کدام از عوامل ساخت یک فیلم، یک فکر هستند و یک پایگاه و ستون برای آن و حذف هر کدام از آنان می‌تواند خسارات بسیاری را به وجود آورد. او می‌گوید که دلش می‌خواهد که یک بازیگر خوب باشد تا اینکه کارگردانی کند و توضیح می‌دهد: «شاید تعدادی از بازیگران بعد از مدتی تصمیم به کارگردانی و غیره بگیرند؛ اما من دلم می‌خواهد یک بازیگر خوب باشم تا کارگردانی متوسط؛ می‌خواهم روی بازیگری پافشاری کنم تا بتوانم به متبلور شدن حرفه‌ام کمک کند؛ اما اگر روزی ببینم که بازیگری، دیگر مرا ارضا نمی‌کند به‌طور حتم در زمینه کارهای دیگر فعالیت خواهم کرد.» روزی که بازیگری مقدس بود پرویز پورحسینی نیز به مناسبت روز بازیگر از سالگرد تولد استاد حمید سمندریان یاد می‌کند؛ استادی که به تعبیر او چند نسل از بازیگران این سرزمین افتخار این را داشته‌اند که خود را شاگرد او بدانند.
او یادآور می‌شود: «به نظر من شاگردان خلف او کسانی هستند که منش او را در کارشان ادامه می‌دهند. یعنی افتادگی و گشاده‌دستی در انتقال تجربیات‌شان به نسل‌های بعدی. این‌گونه مانند سمندریان در اذهان نسل‌های بعدی جاری خواهیم بود.» رویا تیموریان به این موضوع اشاره دارد که روزگاری، بازیگری حرفهای مقدس بود. خلق شخصیت دیگری و فرو رفتن در روح و روان دیگری و تحلیل شخصیت دیگری برای نشان دادن دیگری.
او اظهار امیدواری می‌کند که این قداست به عنوان احترام به این شغل نه چیز دیگر به این حرفه بازگردد و تاکید دارد: «قداست به این معنا که من بازیگر به عنوان فردی خلاق بتوانم به وجود دیگری با شکل دادن از خودم هویت ببخشم. احترام به خلاقیتی که اتفاق می‌افتد تلاش برای دریافت روحیات شخصی و روانی. تلاش برای فهم آنچه در محیط اطراف اتفاق می‌افتد از خوب یا بدش تا شخصیت دیگر خلق شود. تمام این تلاش‌ها ارج زیادی دارد اگر در استاندارد خودش روی دهد و دخل و تصرف‌های موجود در این خلاقیت مشکلی پیش نیاورد. این بخش فراموش‌شده حرفه بازیگری بخش هنر آن است البته نباید صرفا کاری هنری کرده باشیم بلکه باید به مفاهیم و اصل کار هنرمند رجوع کنیم.» او هنرمند را کسی می‌داند که به‌طور شایسته از زندگی تاثیر گرفته باشد و از محیط اطراف و همه جهان آموخته باشد، متاسفانه این بخش فراموش‌شده بازیگری است. افشین هاشمی هم در روز بازیگر تنها به این جمله اکتفا می‌کند «بازی بازی چه خوبه…»
در تعادل جمال و کمال آزیتا حاجیان به مناسبت این روز درباره تعادل جمال و کمال در بازیگری صحبت می‌کند و می‌گوید: «به صورت کلی بعد از یک دوره جمال‌گرایی در سینمای ایران که در سال‌های اخیر به صورت شتابزده و در محور زیبایی‌های ظاهری بازیگران شکل گرفته بود حالا بازیگری‌مان در سینما به سمت یک تعادل بین جمال و کمال در حرکت است. آن دوره از سینمای‌مان بازیگری معنایش را به دلیل گیشه در خصوصیت‌های زیبایی تعریف می‌کرد و به دلیل استقبال مخاطبان از این رویکرد فیلم‌های‌مان همه این‌گونه شده بود و حالا خوشبختانه این موضوع در حال تلطیف شدن است.»
او بر این باور است که حالا و با گذشت از این دوره، بازیگرانی که به دلیل فن و بازیگری‌شان در سینما حضور دارند و به دلیل جمال‌گرایی صرف کنار گذاشته شده‌اند مجال کار دارند و برای پروژه‌های سینمایی انتخاب می‌شوند و می‌توانند بیشتر دیده شوند و این موضوع بسیار خوشحال‌کننده است. به گفته او، جمال‌گرایی در سینمای ایران در پی یک دوره کمال‌گرایی بعد از انقلاب به وجود آمد که جذابیت‌های ظاهری کنار گذاشته شده بود و بر کمال‌گرایی تاکید می‌شد. سینمای ایران بعد از گذشتن از این دوره، با فیلم «عروس» وارد دوره تازه‌ای شد. فیلم عروس برخی محدودیت‌ها را کنار گذاشت و شکست و باب تازه‌ای باز کرد؛ این فیلم با تاکید بر زیبایی ظاهری بازیگر فروش خوبی داشت و انگار کشف کردند و یاد سینماگران افتاد که باید به این موضوع اهمیت بدهند. بعد از این بود که سینمای‌مان به یکباره به سمت جمال‌گرایی حرکت کرد. در دل این فضا هم بسیاری از جوانان کم‌تجربه‌ای که بازیگری را نمی‌شناختند تنها به دلیل جذابیت‌های ظاهری‌شان وارد سینما شدند. جوانانی که نه تحصیلکرده سینما بودند، نه در سینما فعالیتی داشتند و نه این مقوله را می‌شناختند وارد سینمای‌مان شدند و متر و ارزش انتخاب بازیگری‌مان با همین موج تازه تغییر پیدا کرد. به اعتقاد این بازیگر امروز بعد از گذران آن بخش کمال‌گرای بعد از انقلاب و گذراندن دوره جمال‌گرایی شتابزده در سینمای‌مان، حالا به تعادل معقولی داریم می‌رسیم که جای امیدواری دارد. این تعادل به قوت سینمای‌مان کمک بسزایی خواهد کرد. امنیت لغزان شغل بازیگری اصغر همت هم در روز بازیگر به مساله امنیت شغلی بازیگران اشاره کرده و می‌گوید: «امیدوارم روزی بازیگری را به رسمیت بشناسند. زیرا از نظر حرفهای بازیگری هیچ رسمیتی ندارد. باورش سخت است اما ما بازیگران در نهایت تحت عنوان کارگر روزمزد حق و نه حقوق‌مان را گرفتیم. من هنوز هم باور نمی‌کنم که از نظر قانونی شغلی به نام بازیگری در ایران وجود ندارد. کاش سال دیگر در چنین روزی و به چنین بهانه‌ای حرفهای شادتری برای گفتن داشته باشیم. کاش روزی بازیگران تئاتر امنیت شغلی داشته باشند.»
۱۸ اردیبهشت, ۱۳۹۴
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سافتستان]
[مشاهده در: www.softestan.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 103]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها