محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845829905
-اشک و لبخند تماشاخانه‌های خصوصی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
اشک و لبخند تماشاخانه‌های خصوصی در حالی که کارشناسان تئاتر نسبت به برخی آسیب‌های تماشاخانه‌های خصوصی هشدار می‌دهند، مدیر مرکز هنرهای نمایشی فعالیت این تماشاخانه‌ها را مثبت و خلاقانه ارزیابی و تاکید می‌کند شیوه مدیریتی خلاقانه آنها می‌تواند الگویی برای سالن‌های دولتی باشد که به دنبال جذب مخاطب نیستند.
به گزارش جام جم، طی دو سال گذشته سالن های تئاتر خصوصی یکی پس از دیگری شکل گرفته و به فضاهایی برای اجرای تئاتر بدل شده است. این سالن ها هر چند توانسته اند بخشی از نیاز جامعه تئاتری کشورمان را به داشتن فضایی برای اجرا بدل کنند، اما از نگاه کارشناسان این سالن ها نیاز به حمایت دارد. ابتدای شکل گیری این تماشاخانه ها بود که علی دشتی،کارگردان تئاتر تعبیر زیبایی را درباره شکل گیری تماشاخانه های خصوصی به کار برد. او گفت: با ادامه این روند تهران، پاریس کوچکی خواهد شد که باید با حمایت هنرمندان شناخته شده و تماشاگران تئاتر ماندگار شوند؛ زیرا نبض تئاتر تماشاگر است و بدون حضور او، این سالن ها نمی تواند به بقای خود ادامه دهد. آپارتمان هایی که تماشاخانه می شود این اتفاق خوب، اما برای استمرار خود نیازمند حمایت هایی است تا بتواند روی پایش بایستد و خود را از نظر اقتصادی تامین کرده و به فعالیت ادامه دهد. رحمت امینی، کارگردان و مدیر مرکز نمایش های حوزه هنری در این باره می گوید: دانشجویان و فارغ التحصیلان نهادهای خصوصی خودجوشی را به وجود آورده اند که البته آسیب هایش هم زیاد است. امروزه با آپارتمان هایی روبه رو هستیم که تبدیل به سالن می شود. این یعنی ما به هر حال در طول سال ها به تربیت جوانانی پرداخته ایم که فکری به حال ارائه کارشان نکرده ایم. حالا خودشان یک فکرهایی کرده اند. این وسط تک و توک جاهایی مثل تماشاخانه باران تا حدودی یک وجهه نسبتا قابل قبول پیدا می کند. او ادامه می دهد: اما وجه منفی اش این است که به نظر من تئاتر شبیه ترین پدیده به کتاب است. تئاتر هم مانند کتاب فرهنگ ساز بوده و نیاز به حمایت دارد. هرگز نباید به تئاتر نگاه اقتصادی داشت و نباید این هنر را به شرایطی دچار کرد که درصدد کسب درآمد بیشتر برای حفظ خود باشد. امینی نگاه اقتصادی به هنر تئاتر را اساسی ترین مشکل این عرصه طی سال های گذشته دانست و افزود: ادامه این روند برای تئاتر کشور و بیش از همه برای تماشاخانه های خصوصی آسیب های جدی خواهد داشت. زیرا این تماشاخانه ها به مرور مجبور می شوند به سمت کسب درآمد حرکت کرده و به گونه ای از تئاتر آزاد نزدیک شوند. او سپس با خوشبینی به وعده محمدحسین شفیعی، مدیر مرکز هنرهای نمایشی درباره احیای شورای حمایت از تئاتر بیان کرد: به نظر من باید از تئاتر دولتی و حتی تئاتر خصوصی حمایت شود. ما الان چهار دسته تئاتر در کشور داریم؛تئاتر دولتی که در سنگلج و تئاتر شهر روی صحنه می رود و سالن هایش متعلق به دولت است. تئاتر خصوصی که شامل تماشاخانه های آو، باران و... می شود. تئاتر نیمه دولتی که در تماشاخانه هایی چون ایرانشهر روی صحنه می رود و تئاتر آزاد که شامل بولینگ عبدو و... می شود. به نظر من هم از تئاتر دولتی باید حمایت شود و هم دولت با یک الگو و قاعده ای به حمایت از تئاتر اندیشمندانه ای بپردازد که گروه تئاتر های خصوصی روی صحنه می روند. او در ادامه به ارائه راهکارهایی پرداخته و گفت: دولت می تواند این تماشاخانه های خصوصی را درجه بندی کند، مثلا اگر یک سالن تئاتر خصوصی در 6 ماه اول سال کارهای درخشانی روی صحنه برده به آن وام کم بهره بدهد، حتی گاهی به آنها کمک های بلاعوض کرده و در عرصه تبلیغات آنها را یاری کند. زیرا اگر این تئاترها به حال خود رها شود، یا ورشکسته شده یا به سمت تئاتر آزاد حرکت می کنند. این هنرمند تاکید کرد: اکنون بین تئاتر خصوصی و تئاتر آزاد فاصله زیاد است، اجازه ندهیم این فاصله کم شده یا از بین برود. امینی در پایان سخنانش تاکید کرد: باید نهادی در مرکز هنرهای نمایشی شکل بگیرد که دفتر پیگیری تئاتر خصوصی باشد و به بررسی مشکلات این تماشاخانه ها پرداخته و یاریشان کند. خیام وقار کاشانی، مدیر تماشاخانه باران هم با امینی هم عقیده بوده و بر لزوم نیاز حمایت مرکز هنرهای نمایشی از تماشاخانه های خصوصی تاکید دارد. او در این باره گفت: تماشاخانه های خصوصی هر چند روزبه روز تعدادشان بیشتر می شود، اما نیاز به حمایت و همراهی مرکز هنرهای نمایشی دارند تا آرام آرام بتوانند مسیر خودشان را پیدا کرده و به ساز و کار مشخصی برای فعالیت هایشان برسند. او اظهار کرد: مرکز هنرهای نمایشی می تواند حمایت های مادی و معنوی از تماشاخانه های خصوصی داشته باشد، به طور مثال می تواند وام های بلندمدت یا مکان هایی را برای فعالیت در اختیار این تماشاخانه ها قرار دهد. در این عرصه می تواند حمایت هایی چون اجاره به شرط تملیک و اجاره های بلندمدت را داشته باشد، زیرا یکی از مشکلات اصلی این تماشاخانه ها نداشتن مکان مناسب و ثابت است. اما آیا مرکز هنرهای نمایشی درصدد حمایت از تماشاخانه های خصوصی هست یا نه؟ آیا تصمیمی بر تشکیل یک دفتر مستقل برای پیگیری موضوعات مربوط به تماشاخانه های خصوصی را دارد یا خیر؟ و مهم تر از همه چه تدابیری اندیشیده شده تا این تئاترها به تئاتر زیرزمینی بدل نشده یا به سمت تبدیل شدن به تئاتر آزاد حرکت نکنند؟ وقتی این موارد را با مدیر مرکز هنرهای نمایشی مطرح می کنیم، می گوید: بحث تماشاخانه های خصوصی یکی از پدیده هایی است که این روزها تئاتر ما خیلی با آن مواجه است و ناگزیریم این اتفاق جدید را بپذیریم. زیرا این جریان به دلیل کمبود سخت افزارهای اجرا شکل گرفته است. ما شاهد افزایش گروه های نمایشی و فارغ التحصیلان این عرصه هستیم، اما فضای عرضه آثار آنها را نداریم. او ادامه می دهد: ایده آل ماجرا این است که بتوانیم فضایی را برای گروه های حرفه ای و شناخته شده مان ایجاد کنیم که خودشان دارای فضاهایی شوند برای اجرای آثارشان. در صورتی که این اتفاق بیفتد با تماشاخانه هایی روبه رو خواهیم بود که شناخته شده بوده و دارای هویت است. هم تکلیف هنرمندان با اجرایشان مشخص است و به دلیل حرفه ای بودن امضایشان را پای هر اثری نمی گذارند و هم تکلیف مردم روشن است و می دانند به تماشای چگونه اثری می روند. شفیعی می افزاید: ما در سیستم دولتی موسساتی را هم به نام موسسات تک منظوره نمایشی داریم و به همه گروه ها گفته ایم که اگر واجد شرایط هستند از این ظرفیت استفاده کنند. البته ما درصدد ایجاد فضاهای حمایتی بیشتری هستیم و امیدواریم بتوانیم فضای حمایتی خوبی را هم برای گروه ها فراهم کنیم. او درباره تبدیل شدن تئاترهای خصوصی به آزاد اظهار می کند: تهدید تبدیل این تئاتر به تئاتر آزاد مساله تازه ای نیست. تئاتر همیشه با این موضوع دست به گریبان بوده و بدیهی است که هر وقت این هنر مبتنی بر گیشه بوده این تهدید را هم با خود داشته است. اما من اعتقاد دارم که با فضای اجتماعی امروز ما و سطح بالای تحصیلات هنرمندان و همچنین مخاطبان احتمال وقوع این مساله خیلی کمرنگ است. یک گروه حرفه ای هیچ گاه زیر بار اجرای تئاتر آزاد نمی رود، مخاطبانشان هم روی خوشی به این تئاترها نشان نخواهند داد. پس هنرمند هم سراغ کار سطح پایین نخواهد رفت. تمام قد پای اجرای قانون مدیر مرکز هنرهای نمایشی افزود: طبق مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی، شورای نظارت بر نمایش از ابتدای کار یک گروه متن را بررسی کرده، به بازبینی نمایش ها رفته و به آنها مجوز اجرا می دهد و حتی نظارت حین اجرا دارد و بنا بر وظیفه اش این نظارت را دارد. خلاصه آن که قانون تمام قد پای اجرای آثار ایستاده و اجازه نخواهد داد اجرای زیرزمینی روی صحنه برود. ضمن این که این سالن ها هم قطعا حاضر نیستند حیاتشان را به خطر بیندازند. او اظهار می کند: زمانی ما سالن کافی نداشتیم و به دلیل کمبود امکانات سخت افزاری تئاترها در مکان هایی روی صحنه می رفتند که مناسب اجرای تئاتر نبود، در تماشاخانه های خصوصی خیلی از دانشجویان و هنرمندان جوان خلاق آثارشان را به صحنه می برند و من به هیچ وجه با عینک بدبینی به این موضوع نگاه نمی کنم. هر چند همه ما باید مراقب باشیم و حاشیه ها را کم کنیم تا اتفاقات جریان ساز را در تئاتر کشورمان پیگیری کنیم. لزوم ایجاد دفتر مجزا برای پیگیری امور مربوط به تئاتر خصوصی از جمله مواردی بود که در این گزارش مطرح شد. شفیعی در این باره می گوید: من به این تقسیم بندی ها قائل نیستم، اما لازم می دانم نکته ای را اعتراف کنم. یک گروه جوان وقتی سرمایه گذاری کرده و فضایی را به عنوان فضای اجرایی تئاتر در اختیار می گیرند، تمام خلاقیت خودشان را به کار گرفته و برای تبلیغات، جلب مخاطب و... ایده های خوبی را به کار می برند. او ادامه می دهد: در سیستم های دولتی و سازمانی سالن هایی داریم که راحت در اختیار ما قرار داده شده و در مدیریتشان خلاقیتی نداریم. شاید دغدغه مخاطب نداریم و برای جذب مردم خیلی خلاقیت به خرج نمی دهیم. اتفاقا سیستم های دولتی، سازمان ها و نهادهای مربوط به دولت باید از سیستم مدیریتی این جوانان الگو بگیرند. او در پایان می گوید: این را هم بگویم که دولت باید اگر حمایتی برای گروه های تئاتری دارد، عادلانه حمایت کند و تعریف حمایت های مادی و معنوی از بخش خصوصی فعال در عرصه تئاتر تعریف کرده و بتواند این هنرمندان را هم حمایت و دلگرمشان کند. فعالیت تماشاخانه های خصوصی اتفاقی است که روزبه روز قوی تر شده و قوی تر و استانداردتر هم پیش می رود. از طرفی جلوه های اقتصادی قوی تری هم به خود می گیرد. امیدوارم ما هم در آینده بتوانیم برنامه های حمایتی بیشتری از این تماشاخانه ها داشته باشیم، زیرا می توانند مواهبی را برای تئاتر داشته باشند. به نوعی فعال شدن بدنه اجتماعی تئاتر در سیستم مدیریتی پیش خواهد آمد. چون وقتی یک جوان خلاق تماشاخانه ای را تاسیس کرده و اجرایی را به صحنه می برد جای خوشبختی و مسرت دارد. ما هم هرقدر بتوانیم حمایت کنیم در مسیر درست حرکت کرده ایم. زینب مرتضایی فرد / گروه فرهنگ و هنر
سه شنبه 15 اردیبهشت 1394 ساعت 01:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 107]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها