واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: فقر حرکتی ارمغان خداحافظی با ورزش ورزش ،گمشده پشت بازی های رایانه ای روزنامه خراسان شمالی در شماره روز یکشنبه، سیزدهم اردیبهشت ماه خود با انتشار مطلبی به یکی از اصلی ترین دغدغه های امروز جامعه در خصوص کم تحرکی کودکان و نوجوانان و قوز کردن آنها پشت صفحات نمایشگر رایانه پرداخته است.
این نشریه محلی در صفحه ورزشی خود آورده است: قبل ترها بچه ها بازیگوش بودند، آن قدر که باید توپ پلاستیکی را از دست شان بیرون می کشیدی تا دست از فعالیت بردارند و کمی هم به استراحت بپردازند. قبل ترها اشتیاق بچه ها برای بازی و پریدن و ورزش کردن زیاد بود. برای هر کاری که نیاز به فعالیت بدنی دارد آماده بودند.
انگار یک جا نشستن و یک جا ماندن در مرام شان نبود ولی حالا...
حالا که کلاس های ورزشی متنوع تر شده است، حالا که همه پشت تریبون شعار حمایت از ورزش و دفاع از فعالیت های بدنی را سر می دهند، بیشتر بچه ها یک گوشه نشسته اند و منتظرند تا ببینند آخرین «آی پد» روز دنیا کی می آید و به روز ترین بازی دنیا کدام است!این بچه ها از رده های سنی مختلف تشکیل شده اند. همان رده های سنی که تا مدتی با ذوق از همه فن حریف بودن شان پیش بقیه می گوییم و بعد همین همه فن حریف بودن می شود مشکل اجتماعی!این بازیگوش نبودن می شود یکی از دردهای خانواده و دوری بچه ها از اجتماع و وابستگی شان به دنیای مجازی!این بچه ها را باید از پای تبلت، گوشی های آخرین مدل و سیستم های خانگی بلند کرد. باید حد گذاشت، چه عیبی دارد بچه های 6 ساله مان به اندازه نوجوان 15 ساله نفهمند. چه عیبی دارد با تکنولوژی بزرگ نشوند و از این که فرزندمان ساعت ها آرام گوشه ای مشغول بازی با تلفن همراه است و کاری به کارمان ندارد هیجان زده نشویم.
چه عیبی دارد حواس مان به کودکانه های بچه های اطراف مان که در پس عصر تکنولوژی می پوسد، باشد.این بچه ها برای زود بزرگ شدن، برای زود حرفه ای شدن و برای غرق شدن در دنیای سرد تکنولوژی خیلی کوچکند.این کودکان هنوز باید گرگم به هوا بازی کنند و دنبال هم بدوند و پدر و مادرها باید برای فرستادن بچه های شان به کلاس های ورزشی دغدغه داشته باشند.
یکی از والدین که پسر 10 ساله اش به سبک اغلب بچه های امروزی با تلفن همراه مادرش در حال بازی بود می گوید: اوایل از این که پسرم بیشتر از من درباره تلفن همراه و تبلت می دانست خوشحال بودم و حتی پیش جمع تعریف و حمایت هم می کردم ولی حالا که مدام به دنبال بازی های رایانه ای است و حواسش جمع نیست دلگیرم و نمی دانم چه باید بکنم.
صابری می افزاید: پسرم درباره تکنولوژی، اطلاعات بسیار زیادی دارد ولی دوست دارم به ورزش و تحرک علاقه بیشتری نشان دهد که متأسفانه این علاقه را نشان نمی دهد.
مادر کیارش هم از بالا بودن ضریب هوشی پسرش می گوید و تنها چیزی که نگرانش می کند گذراندن زمان زیادی با تبلتی است که برای تولد 9 سالگی اش خریده اند.وی یادآور می شود: پسرم دست هم کلاسی هایش تبلت دیده بود و مدت ها بهانه می گرفت تا به این خواسته اش برسد و می گفت باید برای او هم جداگانه تبلت بگیریم و متأسفانه تسلیم خواسته اش شدیم و الان در مهمانی ها هم سرش با بازی های تبلتش گرم است.
پدر یکی از دانش آموزان از گوشه گیر شدن دخترش می گوید و بیان می کند: در گذشته آن قدر بالا و پایین می پریدیم که پدر و مادرهای مان به زحمت ما را از ورزش و بازی دور می کردند و حالا کلی خرج می کنیم تا دقایقی بچه های مان را به سالن بفرستیم و کمی هم تحرک را تجربه کنند.
وطنیان اظهار می دارد: ما که در تکاپو و جنب و جوش بزرگ شدیم امروز هزار درد و گرفتاری داریم آن وقت نمی دانم چند سال دیگر با این بچه ها که نه تغذیه مناسبی دارند و نه بازی های پر جنب و جوش چه می شود کرد.وی به ضرورت ورزش برای فرزندان این دهه اشاره و بیان می کند: البته ذائقه بچه ها تنوع طلب تر شده و باید کلاس های ورزشی و بازی های کودکانه با جذابیت و خلاقیت بیشتر همراه باشد تا بچه ها بیشتر جذب تحرک بدنی شوند.
یکی دیگر از والدین به بردن فرزندش به پارک و قدم زدن در خیابان اشاره می کند و می گوید: مجبورم همپای فرزندم راه بروم و خودم ورزش کنم تا او هم دوست داشته باشد ورزش کند و فکر می کنم باید برای بازی های رایانه ای زمان بگذاریم تا خیلی درگیر نشوند.
«صدری» اظهار می دارد: گاهی پسرم را با گریه از پای میز سیستم بلند می کنم ولی گریه های الانش می ارزد به هزار مشکلی که فردا پیش می آید و البته معتقدم که باید خودش به این باور برسد که خیر و صلاحش در تحرک و ورزش کردن است تا پشت میز غفلت نشستن.
وی تصریح می کند: زمانی یکی از آرزوهای مان یادگیری کار با کامپیوتر بود و حالا نگرانی مان زیاد دانستن بچه ها از فعالیت با کامپیوتر است.
چه بخواهیم و چه نخواهیم عصر تکنولوژی یکی از جذاب ترین، مدرن ترین و پر مخاطره ترین عصرهاست و فرزندان امروز هم در این زمان زندگی می کنند و اگر حواس مان نباشد با دنیایی به نام فقر حرکتی باید مبارزه رو در رو و جدی داشته باشیم. کاش از حالا ورزش کردن و ورزشی بودن را به فرزندان مان بیاموزیم. ک/1
5132
13/02/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 97]