محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842656488
- پاتوقی از سرنگ و مرگ
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: پاتوقی از سرنگ و مرگ تهران- روزنامه شرق- شماره 2288- زباله های بیمارستانی در فضای سبز اطراف پل مدیریت تخلیه شده اند. سوزن، لوله آزمایشگاهی و سرم؛ همه خون آلود و آلوده، مشخص نیست کدام بیمارستان و مرکز درمانی چند وقت یک بار زباله هایش را اینجا تخلیه می کند؛ جایی در نزدیکی پاتوق های معتادان کارتن خواب.
کارتن خواب های زباله گرد هم به هوای فروش زباله های پلاستیکی، زباله های آلوده را جدا می کنند و می فروشند و این گونه زباله های آلوده وارد چرخه تولید می شوند و سر از خانه های ما درمی آورند.
دریا نادری، از اعضای جمعیت خیریه تولد دوباره، جای تخلیه زباله ها را به من نشان می دهد و می گوید: بشرها (لوله های آزمایشگاهی) را می بینی؟ ما تا جایی که توانستیم جمع آوری کردیم، اما واقعا خطرناک است.
قرار است برویم مرجان را ببینیم که کارتن خواب است و مرض قند باعث شده پایش قطع شود، مرتضی که زخم های عمیق شیشه و قند، دارد از پا درش می آورد، ملیحه تازه از زندان قرچک آزاد شده و مستقیم آمده پاتوق، میترا خنزرپنزری شده با آن زیبایی هنوز خیره کننده و تعداد زیادی انگشتر، دستبند و النگو که نگاه آدم به آنها خیره می ماند و این زیورآلات رد زندگی هستند بر دست هایش البته در پاتوقی که زندگی در آن رو به پایان است.
* توقف اول
نخستین توقفمان زیر پل یکی از اتوبان های پرتردد تهران است، باورش سخت است که این زیر دنیایی دیگرگونه باشد. جایی که در طول روز صدها شهروند از آنجا رد می شوند بدون آنکه بدانند چند متر پایین تر زندگی زیرزمینی آدم هایی که تهران آنها را پس زده در جریان است.
خم می شویم و می رویم داخل، هوا به عقب می راندم، بوی تعفن و صدای های خفه، آرام و درهم. آدم هایی که حتی سر برنمی دارند غریبه ای را که وارد پاتوقشان شده نگاه کنند، چرق چرق صدای فندک ها تنها صدایی است که به وضوح شنیده می شود، سر برمی گردانم؛ جمعیتی ٤٠، ٥٠ نفری یک شکل، با پایپ، زرورق، شیشه و چرق چرق صدای فندک. در آن مغاک؛ میترا یک زن است و انبوهی از مردان.
میترا کار می خواهد؛ می گوید تخصصش توالت شویی است و نگهبانی توالت و سرایداری و اگر برایش کار پیدا کنیم، ترک می کند. پایپ را می گذارد روی دامنش. موهایش کوتاه و پلاتینی است، دندان در دهان ندارد، چشم های روشنش را سرمه کشیده و آرایش تندی به صورت دارد و در میان پنج، شش مرد زرورق به دست، شیشه دود می کند.
دست های همه پاتوق نشینان یک شکل است، سیاه و زمخت با ناخن هایی کج و کوله و تورفته، تقربیا سرانگشت ندارند، از بس شب های سرد آتش به پا می کنند و زباله دود می کنند برای گرم شدن...، از کارکنان خیریه قرص معده می خواهد و شامپو.
به معتادان نفری یک وعده غذا و دو نخ سیگار می دهند، صف می کشند برای گرفتن و هنوز ننشسته، بسته را باز می کنند و با ولع شروع به خوردن می کنند، ولعی که حکایت از گرسنگی دارد. فضای زیرپل خفه و دودگرفته است با بوی تعفن.
یکی از بچه های گشت می گوید: شهرداری می خواسته اینجا را برایشان خوابگاه کند، اما اداره برق به دلیل وجود کابل های فشارقوی مخالفت کرده است. معتادانی که قرص و دارو می خواهند می آیند بالا کنار ماشین و اتوبان. معتاد نه؛ بیمار. بچه های گشت تولدِ دوباره این طور خطابشان می کنند «بچه ها، بیمار، بیماری.»
مرد جوان می آید بالا. پوست و استخوان است، چندوقت یک بار بطری نوشابه را از ساک ورزشی پاره اش درمی آورد و هورت می کشد. نگاهم به او خیره می ماند؛ آمده زخم هایش را نشان دهد. کاپشن پاره ای را که در روزهای گرم اردیبهشت بر تنش جا خوش کرده، در می آورد و بعد تیشرت مندرس را از لای استخوان هایش بیرون می کشد، با نفسی که بند می آید و حالت تهوعی که به آدم دست می دهد از دیدن زخم هایی که دل را ریش می کند.
تقریبا پوست ندارد، سراسر بدنش زخم هایی است که زرداب چرک و خون صورتی جای جای آنها بیرون زده است و زخم های زیر بغلش تبدیل به حفره هایی عمیق شده اند. «زولا» گرفته، شیشه و کراک این بلا را سرش آورده است.
با دست های شیشه ای زخم ها را می خارانند و شیشه که اسیدش بالاست زخم را می خورد و به قول خودشان «می ریزدشان بیرون».
هیچ مرکز درمانی ای او را نمی پذیرد چون شناسنامه ندارد. بچه های گشت می گویند ما نمی توانیم برایت کاری کنیم. کارهایت را بکن، فردا پس فردا می آییم می بریمت بیمارستان اسلامشهر. «تنها مرکز درمانی است که بیماران بدون هویت را می پذیرد.
می رود عقب تر می ایستد کنارش می ایستم. می گوید: اگر می میرم تا یکی، دو ماه دیگر، پس بیمارستان نروم، بمیرم راحت شوم.» حرفی برای گفتن ندارم، دوست دارم دستم را بگذارم روی شانه اش و دلگرمی اش بدهم. بیماری که کنار من ایستاده، با نابودی فاصله ای ندارد.
می پرسم چقدر مصرف داری؟ می گوید زیاد نیست. چقدر؟ روزی یک گرم شیشه و نیم گرم دوا. از کجا خرجش را درمی آوری؟ زباله گردی.
بیمار مسن دیگری آمده زخم پاهایش را نشان می دهد. زخم به چرک افتاده را ضدعفونی می کنند و می بندند و چندتایی قرص چرک خشک کن و تأکید که نخوارانیش و اگر به زخمت رسیدگی نکنی، شبیه زخم های این می شود.
میترا چادر مشکی بر سرکرده می آید؛ شلوار ، شال و قرص معده می گیرد. مرد جوانی از راه می رسد، از این گذری هاست؛ گذری به معتادانی می گویند که خانه و زندگی دارند ولی برای تهیه مواد می آیند پاتوق، موادشان را می کشند و می روند. از خانم نادری می خواهد به وضعیت مریم رسیدگی کند.
خنزرپنزری شده چهار، پنج ساعت چت می زند. می پرسم یعنی چی؟ خانم نادری توضیح می دهد یعنی همین خرده وسایلشان را هم از جلویشان جمع می کنند ،هرچه دارند؛ فندک، سیگار، پایپ و... و چهار، پنج ساعت خیره می مانند به همین ها و نمی توانند کارهای معمولشان را انجام دهند».
زن جوان دیگری از راه می رسد. می ترسد با خودمان ببریمش، اما بالاخره اعتماد می کند کمی که می گذرد می زند زیر گریه و می گوید خسته شده ام، می خواهم ترک کنم و آدرس سرپناه شبانه زنان را می گیرد. می رویم به پاتوق بعدی.
**توقف دوم، فرحزاد
٢٥ پله سیمانی باریک را بالا می رویم و بعد هم کمی پیاده روی. در طول مسیر بپاها (چوبدارها) ایستاده اند برای کشیک. تا اگر خبری از گشت نیروی انتظامی شد به پاتوق دار خبر دهند. پاتوق مناصب خود را دارد. هر پاتوق چند بپا، یک صاحب مواد، یک ترازودار و یک نظم دهنده دارد.
وارد می شویم جمعیتی ٣٠، ٤٠ نفری که عمدتا جوان هستند در حال مصرفند؛ دو زن و بقیه مرد. اغلب دو مصرفی اند؛ شیشه و دوا (هروئین). ترازو دار ابتدای پاتوق ایستاده. قمه نیم متری کنار دستش است و با کاردک مواد را می گذارد روی ترازو و می فروشد. بسته های غدا به سرعت تمام می شوند.
در تمام مدت حضورمان مرد جوانی در حال فروکردن سوزن سرنگی در انگشتش است، دیگری با چاقو زمین را می کند. چند مرد شیک پوش گذری هم در حال مصرفند، با آینده ای که جلوی چشمانشان است و اما افیون مواد نمی گذارد که ببینندش.
مرد جوانی از راه رسیده؛ سگی در راه پاتوق پایش را گاز گرفته، کفشش پاره شده و خون از انگشتش روان است.
پسر جوان دیگری با سر شکسته آمده، بچه های گشت شروع می کنند به پانسمان و ضدعفونی زخم های او و دیگری که پایش زخم عفونت کرده دارد. همه خانم نادری را دوره می کنند، قرص می خواهند.
پاتوق دار داد می زند بشین، بشین، آبجی بشین، داداش بشین، دریا نادری به من نهیب می زند که بشین، قانون پاتوق است. کنار زن جوان می نشینیم. کارشناس روان شناسی بالینی است. می گوید: خانم تو رو خدا برای من کار پیدا کن. من ٩ ماه پاکی دارم.
تعجب ما را که می بیند، می گوید: امروز از زندان قرچک آزاد شده ام. پارسال سه گرم مواد از من گرفتند، یک سال حبس خوردم.
عفو روز مادر دادند، سه ماه زودتر آزاد شدم. آمدم اینجا و بعد از اینجا می روم آرایشگاه. دریا می گوید: تو که ٩ ماه پاکی داری، چرا اینجایی؟ اینجا چه کار می کنی؟
جواب می دهد: منتظرم برایم پایپ بیاورند. قرص ها توزیع می شود. مرد دیگری شانه و محلول شپش می گیرد. شانه شپش را برای اولین بار می بینم. شبیه دسته تیغ است با دندانه های ریز.
پاتوق دار می آید و قرص معده می خواهد. به او رانیتیدین می دهند. معترض می شود که رانیتیدین خوردم خوب نشدم. نادری به او می گوید: مال این شیشه های جدید است. اسیدش بالاست. معده و بدنتان را نابود می کند. در راه برگشت برایم توضیح می دهد که اینها حین مصرف، شیشه را می ریزند کف دستشان و بعد با همان دست شیشه ای زخم هایشان را می خارانند، شیشه بازار ایران بخش عمده اش اسید است، برای همین زخم ها را می خورد و تشدید می کند و زخم تبدیل به زولا می شود که کشنده است.
چندتایی پد الکلی توزیع می کنند، علتش را که می پرسم می گویند: برای ضدعفونی کردن پایپ ها. چون اینها پایپ مشترک مصرف می کنند و این طوری آفت و زخم دهان یکی شان در میانشان فراگیر می شود.
دریا نادری می گوید در پاتوق ها بیماران زیادی را دیده که بیماری روانی دارند، اما نمی توان هیچ کاری برایشان کرد. به دلیل بیماری شان با اعضای پاتوق درگیر می شوند و کتک زیادی می خورند.
می رویم پاتوق مدیریت و حوالی محل تخلیه زباله های بیمارستانی، در پاتوق بعدی چند وقت پیش دو مأمور نیروی انتظامی کشته شده اند، اهالی پاتوق دائما در همان حوالی جا عوض می کنند و سلاح گرم دارند و بچه های گشت هم اجازه ورود به پاتوق را ندارند.
پاتوق بعدی جایی میان درخت های اطراف اتوبان چمران است. مرجان و دوستانش نشسته اند. مرجان قند دارد. انگشتانش در اثر عفونت قند قطع شده اند. پایش زخم عفونی زرد دارد. از بچه های گشت بسیار گلایه می کند که چرا سراغش نیامده اند.
نادری می گوید به ما گفته بودند تو را برده اند لویزان و من این روزها بیشتر پاتوق... و... می روم. درحالی که بتادین را می مالد روی زخمش و با محلول شستشوی صورت خارجی، زخمش را می شوید و رو به من می گوید همه را هم که می شناسی، از آن دختربچه لال که روی درخت زندگی می کرد، چه خبر؟ همه جا درباره او صحبت می کنند و... می گوید و می خندد، انگار دو مرجان اینجا هستند، یکی مرجان با زخم باز عفونت کرده و پای قطع شده و دیگری مرجانی که می گوید و می خندد و توی سر دوستانش می زند.
تهرام/9350/1831
09/02/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها