واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: تئاتر ما تماشاگر ندارد
تئاتر- محمود عزيزي*:
آمار 120 هزار نفر تماشاگر از 70 نمايش در طول سال گذشته در تهران آن هم با احتساب سالنهاي خصوصي و دولتي آماري بسيار نازل است.
شهر تهران با حدود 12 ميليون نفر جمعيت با تعداد تماشاگري كه براي ديدن تئاتر به سالنها مي آيند رقم وحشتناك و تكان دهنده اي است. با اين حساب اساساً تئاترهاي ما تماشاگر ندارد و اگر ما مخاطب عام را براي ديدن تئاتر هاي شهرمان جذب نكنيم،
يك مشكل بزرگ براي مان محسوب مي شود زيرا دولت از سرمايه عمومي كشور براي تئاتر هزينه مي كند تا مردم جذب شوند واگر نتيجه توليد و اجراي آن براي مردم نباشد و نتواند مردم را جذب كند پس اين پول عمومي براي چه مصرف مي شود؟ اگر قرار باشد قشر خاص و محدودي از مردم از اين امكانات و هزينه دولت استفاده كنند كار درستي نيست.
علت چيست؛ آيا مردم تئاتر را دوست ندارند؟ اساساً اينگونه نيست؛ مردم به تئاتر علاقه مند هستند. سالن هاي ما بد است؟ شايد! تعداد سالن هاي ما كم است؟ احتمال دارد، اطلاع رساني غلط باشد؟! ممكن است اينگونه باشد! آموزش درستي به مخاطب داده نشده؟ امكان دارد! و در نهايت آيا در سبد اوقات فراغت عموم مردم هزينه وبرنامه ريزي براي ديدن تئاتر گذاشته شده است؟ اينها و هزاران مورد سؤالات ديگر را بايد جواب داد كه در عدم استقبال مردم ا ز تئاتر نقش دارد.
تماشاگري كه امروز به تئاتر مي آيد از قشر خاص و با توان ويژه است كه ميتواند 10 هزار تومان براي ديدن تئاتر هزينه كند. تئاتر نوعي سرمايه گذاري ملي است با قصد افزايش گستره دانايي. اگر در اين ميان بتوان كسب در آمدي هم كرد، خوب است اما اگر در آمدي هم نداشت، مهم نيست بلكه بازديد تماشاگر از آن اهميت دارد.از اين حيث، تئاتر با سينما كه صنعت و هنر است تفاوت عمده اي دارد.
اين اصولي است كه در چارچوب كلان مديريت فرهنگي هر كشور تعريف مي شود. مهم اينجاست كه آيا ما اين اصول را براي خودمان تعريف كرده ايم و اين كه آيا در سياست هاي كلان فرهنگي كشورمان اين بخش ديده شده؟ اگر به آن توجه داشته ايم، پس چرا ارزيابي درستي نسبت به آن نداريم وشكوائيه اي نمي دهيم كه ما پول ملت را خرج مي كنيم ولي خروجي ندارد.
يا اين كه هزينه ملت را مصرف مي كنيم ولي خروجي آن به نسبت آن هزينه قابل توجهي نيست. اينها مسائلي است كه بايد اصحاب رسانه و جريان سازان جامعه آن را بهعنوان سؤال مطرح كنند.از اين طريق جامعه متوجه خواهد شد كه در حوزه فرهنگي تئاتر چه اتفاقي در حال وقوع است و اينكه اشكالات كار كجاست.
از اين طريق تئاتر و اهالي تئاتر ما هم متوجه اشكالات كار خود مي شوند. البته نمي توان تمام مسئوليت را به دوش دولت انداخت؛ شايد بخشي از مشكلات به خود جامعه تئاتري ما باز مي گردد. تئاتريها مي گويند اگر سالن تئاتر و بودجه كافي داده شود، تلاش خواهيم كرد تا در يك زمان قابل تعريف، بهجايي برسيم كه بتوانيم با مخاطبان گسترده اي ارتباط بر قرار كنيم اما اگر فرهنگ سازي درستي براي مخاطب ايجاد نشده باشد و امكانات مالي كافي براي استفاده از اوقات فراغتش نداشته باشد، چه كسي را بايد بهعنوان مقصر شناسايي كرد؟
اين چرخه پيچيده اي است كه به سياست عمومي و كلان فرهنگ ما باز مي گردد. اين مشكل بايد تعريف شود و اشكالات آن بررسي شود تا به مرحله كارشناسي برسد. ما فعلا ًقرار نيست مشكل را كارشناسي كنيم. فعلاً به غلط مي كوشيم تا نيازمان را توسط آدمهايي خاص در مقطعي برطرف كنيم و اسم آن را هم جشنواره مي گذاريم.
*كارگردان و بازيگر
تاريخ درج: 25 ارديبهشت 1387 ساعت 20:55 تاريخ تاييد: 26 ارديبهشت 1387 ساعت 01:02 تاريخ به روز رساني: 26 ارديبهشت 1387 ساعت 01:00
پنجشنبه 26 ارديبهشت 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 189]