تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته میشود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1818794910
جشن تولد برای یک بیمار محتضر
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: تاریخ انتشار سه شنبه 20 شهریور 1386 تعداد مشاهده : 118 سالی یک بار دور پیرمرد جمع می شویم و برایش کف می زنیم... نه، برای خودمان کف می زنیم تا همه بفهمند که پیرمرد (تو بخوان ما... نه، بعضی از ما) چقدر مهم است. از خودمان تعریف می کنیم و غر می زنیم و... آخرش هم می رویم پی کارمان و پیرمرد می ماند و حوضش. بیست و یک شهریور، یازده سال است که به چنین روزی تبدیل شده است. ظاهراً هر روزی باید یک اسمی داشته باشد (دلیل این یکی را هیچ کس نمی داند) روز بیمه، روز زندان ها، روز ولنتاین،... و روز سینما. چرا بیست و یک شهریور را هم هیچ کس نمی داند، خیلی چیزهای دیگر را هم خیلی ها نمی دانند... بگذریم. امروز بیست و یک شهریور، روز سینما است. بیش از یک دهه است که در سالروز این تاریخ جشن بزرگ سینمای ایران برگزار می شود. این مراسم از ابتدا قرار بود در سال هایی که به زعم بعضی جشنواره فجر و معاونت سینمایی به نگاهی رسمی و سیاسی به مقوله سینما می نگریست، جایگزینی شود برای آرای مستقل تر و حرفه یی تر. پس گشتند و روزی را یافتند و سازوکاری برای برگزاری چنین جشنی و روزی و جشنواره یی. متولی برگزاری چنین جشن و جشنواره یی خانه سینما شد. ● خانه سینما خانه سینما در اواخر تصدی گری فخرالدین انوار و سیدمحمد بهشتی بر زمام سینما تشکیل شد. قرار بود سینماگران هم سندیکا و صنف داشته باشند. اما چون هر حرکت و جریان مثبتی به مرور زمان و به دلیل عدم اصلاح ساختار خود از مسیر اصلی باز ماند این خانه که نه به صورت حرکتی خودجوش بلکه از بطن دستور و فرمایشی دولتی سر برآورد هیچ گاه نتوانست مانند یک سندیکای جدی و کارآمد اساسنامه اش را در وزارت کار یا وزارت کشور بقبولاند. حتی یک تعاونی جدی هم نتوانست تشکیل دهد. رفع تکلیفی شد برای همه ناکارآمدی های عرصه سیاستگذاری های فرهنگی- سینمایی با بودجه یی اندک که از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دریافت می کرد و طبعاً جز در موارد معدود همواره معاونت های وقت سینمایی لابی گسترده و قدرتمندی در تعیین اعضای هیات مدیره اش داشتند و مصلحت اندیشی های مصلحت اندیشان سینما نیز هیات مدیره هایی متناسب با مدیران سینمایی وقت برایش برمی گزید. خانه سینما به مرور با مشکلات ساختاری زیادی مواجه شد، صنوف زیرمجموعه مشروعیت خود را از رأس گرفتند و دلیل مشخص آن عدم ثبت رسمی هیچ یک از صنوف به صورت مستقل بود. همین نکته سبب شد تا هرم قدرت در خانه سینما به جای قاعده از رأس تعریف شود و هیات مدیره اجازه یافت تا هر کجا که صلاح بداند مداخله کند. انحلال دو صنف بازیگران و تدوینگران سینما از طرف هیات مدیره های وقت، ورود به مناقشه اتحادیه تهیه کنندگان و کانون منشعب از اتحادیه، معرفی نمایندگان صنوف از طرف خانه سینما به جای صنوف مرتبط به اداره نظارت و ارزشیابی ارشاد جهت حضور در شورای پروانه ساخت و شورای صنفی همه نشانگر اعمال تصمیم گیری خانه سینما برای صنوف است. حال آنکه سندیکای قدرتمند را صنوف قدرتمند می سازند و خانه سینما می بایست تنها و تنها نقش ستادی و هماهنگ کننده داشته باشد و نه سیاستگذارانه. این رویه می رود تا به دولت در دولتی بدل شود که اهرمی شود برای اعمال مصلحت اندیشی هایی که معلوم نیست در اینجا کی قرار است پایان یابد. مشکل ساختاری حائز اهمیت دیگر آن است که خانه سینما مشتمل بر صنوفی است که بعضاً منافع متضاد با دیگری دارند و تجمیع شان در قالب یک صنف واحد مانع الجمع است. به عنوان مثال تهیه کنندگان هیچ منافع مشترکی با مثلاً دستیاران فیلمبردار یا حتی سایر صنوف دیگر ندارند. این تجربه منحصر به فرد در هیچ سندیکای دیگری مسبوق به سابقه نیست که کارفرما و مجری در قالب یک سندیکا، طالب منافع صنفی مشترک باشند. می شود گفت همه بر یک کشتی نشسته ایم و در یک خانه گرد آمده ایم و... اما وقتی بحث هیات مدیره مقتدر و نه هماهنگ کننده پیش می آید و حضور همه اصناف برای مشروعیت تام زیر چتر خانه سینما، نتیجه آن پیش فرض و پیشینه حتماً جدل ناگزیر امروزین دو، سه دسته یی بر سر خوان کوچک و حوض بی آب سینما خواهد شد که اگر با مرهمی موقتی هم پوشیده شود، زخم کهنه باز سر بر خواهد آورد. امیدوارم دستور کار اصلاح ساختاری اساسنامه خانه سینما آنقدر کارشناسانه باشد که به نتایج و عواقب تازه تری دچار نشود. در این زمینه نکات آنقدر زیاد است که باب سخن را باز می گذارم تا در مقالی دیگر مفصلاً بدان بپردازیم. ● جشن سینما (داوری - برگزاری) حال در چنین روزی چنین نهادی اقدام به برپایی جشنی می کند که قرار است از برگزیدگان محصولات به نمایش درآمده سینمای ایران (البته قید نمایش بارها تعبیر به تفسیر شده است) تقدیر کند. اما همه چیزمان باید شبیه همه چیزمان باشد. آیین نامه جشن هر دوره بنا به سلایق هیات مدیره های وقت دستخوش تغییر می شود. طی ده دوره برگزاری جشن رقابتی تاکنون حداقل سه شیوه داوری کاملاً متفاوت تجربه شده است. در شیوه اول که نتایج و آیین نامه اش منطقی تر از سایر شیوه ها می نمود، هر صنف با تعیین تعدادی از نمایندگان عضو (حدود یازده نفر) اقدام به داوری رشته تخصصی خود می کردند. در این شیوه داوری تنها انتخاب بهترین فیلم محل مناقشه واقع شد، تا آنجا که در یک دوره هیات مدیره وقت تصمیم گرفت دو تندیس برای بهترین فیلم (یکی با انتخاب آرای همه صنوف و دیگری با انتخاب تهیه کنندگان) اهدا کند. اما شیوه دوم چیزی بود شبیه گرته برداری از مراسم اسکار به شیوه وطنی. در این شکل هیات مدیره اعضای هیات رئیسه آکادمی (شامل ۹ نفر) را برگزیدند و آنها مسوولیت بررسی صلاحیت اعضای آکادمی را برعهده گرفتند. تعداد داوران به حدود دویست نفر رسید و هر داور می بایست تمامی رشته ها را داوری کند و مجموع آرا در هر رشته توسط هیات رئیسه آکادمی شمارش می شد. توجه به این نکته ضروری است که باز هیات رئیسه منتخب هیات مدیره بود که صلاحیت اعضای آکادمی را تایید یا رد می کرد نه آنکه با سازوکاری اعضای آکادمی داوری تشکیل شوند و هیات رئیسه خود را انتخاب کنند (حرکت از رأس به قاعده). اما شیوه سوم شکلی بود که هیات مدیره های بعدی از دل دو شیوه قبلی بیرون کشیدند. در این شکل هیات مدیره و ستاد اجرایی منصوب مستقیماً بر ترکیب و آرایش داوران نظارت دارد. بدین ترتیب لیست های پیشنهادی صنوف در اختیار ستاد برگزاری قرار می گیرد و حسب مصلحت اندیشی هایی اضافه و کم شده و لیست نهایی داوران تنظیم می شود. یک سیستم داوری بینابینی و کنترل شده (شیوه شتر گاو پلنگ). در این میان چیزی که هیچ گاه معلوم نشد این بود که در حال حاضر با وجود برگزاری جشنواره فجر با سازوکار و جوایزی یکسان و مشابه علت برگزاری این مسابقه چیست؟ جشنواره فیلم فجر در زمان کوتاهی که سعی داشت برای نزدیک کردن قواعد و مقررات خود به استانداردهای فستیوال های بین المللی گامی بدان سو بردارد و این میان جشن سینمای ایران نیز می توانست به تعریف جدی تری دست یابد، همان نقشی را ایفا می کند که جشن سینمای ایران امروز در مقیاسی کوچک تر برعهده گرفته است، چراکه در قوانین تفاوت عمده یی با جشنواره دولتی ندارد مشروعیت حضور الزام اخذ پروانه نمایش دولتی جهت نمایش برای داوران با این فرق که تنوع آثار به نمایشی درآمده نیز بسیار محدودتر از همتای دولتی اش است. جالب آنکه خروج داوطلبانه چهل و دو فیلم از گردونه رقابت جشن امسال (که اتفاق بسیار قابل بحثی است، هر چند عده یی بخواهند فیلم های شرکت نکرده را با پیش داوری بی ارزش بخوانند که در این صورت سوال پیش آمده آن است که مگر داوران تصمیم شان را پیش از نمایش فیلم ها برای معرفی برنده می گیرند؟،) زعمای سینما را به اندیشه راهبردی غیررقابتی (حداقل برای امسال) برای چنین روزی سوق نداد. از بحث «فرهنگ که مسابقه فوتبال نیست» که بگذریم، الزام رقابت در روز ملی سینما پوشیده است. می شود در این روز اسپانسرهای مالی را به سمت کمک به ماندگان و پیشکسوتان این عرصه سوق داد، می توان تنها به تجلیل از آنهایی که باید، پرداخت. می شود این روز را به جشنی ملی و نه محفلی مبدل ساخت و... اما برگزاری جشن امسال بی شک مرهون برنامه ریزی دقیق، اجرای حساب شده و تلاش خستگی ناپذیر ستاد برگزاری، دبیر جشن و هیات مدیره خانه سینما است. در این بین از حمایت های مالی خوب(و البته مقطعی) چند فرهنگ دوست دولتی و خصوصی نیز نباید غافل شد که کمک شایانی به شکوه این برگزاری کردند. دیکته نانوشته غلط ندارد. مجریان، دست اندرکاران و برگزارکنندگان عزیز همگی خسته نباشید. خدا قوت. اما مشکل ساختاری سینمای ایران با برگزاری جشن و جشنواره حل نمی شود. هر سال قرار است از فردای جشنواره بنشینیم و آیین نامه بنویسیم و راهکار بیابیم و... و هر سال هم یادمان می رود، گرفتار می شویم و می رویم پی کارمان. ... اما روز ملی سینما روز دیگری است. ● سینمای ملی- روز ملی سینما در این روز خارج از منازعات کوچک گروهی به مقننان بودجه نویس، هیات دولت و مراجع تصمیم گیر باید قدر این سرمایه ملی را گوشزد کرد. باید متوجه شان کرد که موقعیت سینمای ایران مانند فرش ایران، صنعت ایران و کشاورزی ایران چقدر ارزشمند، آسیب پذیر و نیازمند حمایت و پاسداشت است. اگر امروز زبان فارسی میراث مشترک نیاکان مان را پاس می داریم، اما مصر چند هزار ساله به عربی تکلم می کند، علتش ظرافت شعر فارسی و شعرای قدرتمندی چون فردوسی است. سینمای ایران امروز زبان گویای احساسات ملت حافظ و مولانا است. اگر ابرقدرت به کنار گوش مان آمده، در فتح الفتوح به گل نشسته اش در شرق و غرب گربه به حسرت ابدی نشسته و جرات عرض اندام ندارد، یکی از دلایلش این است که ما به دنیای پیرامونی مان، تصویرمان را معرفی کرده ایم. کشورمان را، مسلک مان را، ایستادگی مردم مان را و خودمان را در ذهن جهانیان به ثبت رسانده ایم، فارغ از تبلیغات رسانه یی و فیلم های پروپا گاندای آنها. این سینما مشروعیتش را از امام(ره) گرفت و پشتیبانی رهبر انقلاب که کاش سخنان شان و نوع برخوردشان با سینماگران آیین نامه یی می شد برای اجرای مدیران میانی فرهنگی و غیرفرهنگی که سینما بیش از هر چیزی با کج سلیقگی ها و سوء تفاهم های برخی از آنها دست به گریبان است. کاشکی یکی پیدا می شد در هفته دولت به مسوولان می گفت که اقتصاد سینما بیمار است. اگر به داد آن نرسید به کلی از پای درخواهد آمد. تمام این دعواها بر سر نداشتن امکانات نمایش و گردش اندک و حقیرانه اقتصاد صنعتی است که طی این سالیان بیش از هر چیزی به آن بالیده ایم. جنجال خوان گسترده و مافیای پوشالی نیست. دعوا بر سر ملحفه پاره یی است که هر گروهی گوشه یی از آن را گرفته و بر روی خود می کشد. مگر نه اینکه امام(ره) فرمود«انقلاب ما یک انقلاب فرهنگی است.» آیا حتی کمتر از یک درصد از درآمد صندوق ذخیره ارزی خرج زیرساخت های سینمای ملی ایران شده است؟ به حجم سرمایه گذاری میلیارد دلاری دوبی و ابوظبی برای ساخت هویت سینمایی که وجود ندارد طی یک سال اخیر توجه کنید. حق سینمای ما خیلی بیش از اینها بود. امروز روز ملی سینما است.به هر دلیل. با هر متولی. با هر جناحی از مجلس و دولت که بر کرسی نشسته باشند. پیرمرد کیک و آب نبات و دلخوشکنک نمی خواهد. بیمار است و رو به احتضار. به دادش برسید وگرنه از دست می رود. روزنامه اعتماد
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 461]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها