محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827869275
نيويورك هندي
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: شهر نيويورك اينروزها تبديل به يكي از لوكيشنهاي اصلي محصولات سينماي هند شده است. به گفته رسانههاي گروهي اين كشور آسيايي، ميليونها تماشاچي سينما در هند اين روزها خيلي خوب نئون‌هاي ميدان تايمز شهر نيويورك را مي‌شناسند و با آن به اندازه آثار باستاني خود همچون تاج‌محل آشنايي دارند. يكي از دلايل اصلي اين امر، محبوبيت روبه‌گسترش لوكيشنهاي اين شهر بين فيلم‌هاي هندي است. يك تحليل و آمار رسمي حكايت از آن مي‌كند كه تهيه‌كنندگان و فيلمسازان باليوود (مركز سينمايي هند كه در شهر بمبئي قرار دارد) هر روز كه مي‌گذرد علاقه بيشتري براي استفاده از لوكيشنهاي متنوع آمريكا (و به‌ويژه نيويورك) از خود نشان مي‌دهند.اما نيويورك شهر بسيار گران‌قيمتي است و هزينه‌هاي آن در تمامي رشته‌ها و مراكز بالاست. به اين ترتيب، با فيلمبرداري محصولات سينمايي در يكي از گران‌ترين شهرهاي دنيا، تهيه‌كنندگان هندي خطر بزرگي را به جان مي‌خرند. آنها هنگام بهره‌برداري از اين لوكيشن گران‌قيمت بايد اين ريسك را بپذيرند كه ممكن است سرمايه‌شان به باد برود. در حقيقت، عدم استقبال عمومي از فيلم‌هايي كه در مراكزي مثل نيويورك فيلمبرداري مي‌شوند، به معني شكست سخت تجاري آنهاست اما تهيه‌كنندگان هندي با قبول اين ريسك بر اين تصورند كه جذابيت‌هاي چنين مكان‌هاي ناشناخته‌اي براي تماشاگران هندي، آنها را به سالن‌هاي سينماها مي‌كشاند. به اعتقاد آنها، دوستداران سينما در هند مايلند تازه‌هاي متنوعي را در فيلم‌هاي سينمايي شاهد باشند و لوكيشنهاي جديد و چشم‌نواز از جلوي چشمان آنان رژه برود. نيويورك- با فاصله خيلي زيادي كه با هند دارد – با وجود گران‌قيمت‌بودن تمام سرويس‌هاي خدمت‌رساني آن، چيزهايي را در خود دارد كه مي‌تواند دليل خوبي براي حضور گروه‌هاي فيلمسازي هندي در آنجا باشد؛ يك جمعيت هندي عظيم در اين مكان زندگي مي‌كند كه مي‌تواند به عنوان سياهي‌لشكر براي هر فيلمي مورد استفاده قرار گيرد؛ تيم‌هاي توليدي فيلم هندي در آنجا فعاليت زيادي دارند؛ تكنيسين‌هاي ماهر هندي با قيمت‌هاي مناسب در سطح شهر حضور دارند و بالاخره (كه اين نكته اهميت خيلي زيادي براي يك فيلم هندي دارد) رقصندگان حرفه‌اي و تعليم‌يافته هندي در اين شهر زندگي ميكنند. تمامي اين افراد در كنار هم يك گروه ورزيده متخصص و حرفه‌اي را تشكيل مي‌دهند كه هنگام توليد يك فيلم سينمايي، به‌راحتي در دسترس هستند و كمال همكاري را با همتايان هندي خود در اين شهر ميكنند. تمام اين عوامل و عناصر براي صنعت سينماي هند كه سالانه 2ميليارد دلار پول در گيشه نمايش آن در جريان است، حكم نيروها و همكاران دائمي و خوبي را دارند. آنها كمك ميكنند تا رنگ و موسيقي و درام در فيلم‌هاي هندي پررنگ‌تر ديده شود و جمعيت بيشتري را جذب خود كند. باليوود اين روزها تلاش دارد دامنه فعاليت‌هاي خود را گسترش داده و به سمت بين‌المللي‌ترشدن، پيش برود. بمبئي پايتخت سينمايي هند هميشه در فكر توليد فيلم‌هايي عامه‌پسند و فراگير بوده و هاليوود هم سالهاست كه لقب مركز بين‌المللي توليدات فيلم‌هاي تجاري و سرگرم‌كننده را گرفته است؛ طبيعي است كه در نقطه‌اي، اين 2 مركز به يكديگر برسد و با هم برخورد كنند. يكي از راه‌هاي نفوذ باليوود در آمريكا، بهره‌گيري از لوكيشنهاي جذاب و تماشايي اين كشور است. تا قبل از اين، تعدادي از فيلم‌هاي هندي در شهرهايي مثل ميامي، ژوهانسبورگ، سيدني و خيلي جاهاي ديگر فيلمبرداري شده‌اند اما فيلمبرداري حداقل 9فيلم عامه‌پسند هندي در نيويورك در فاصله سال‌هاي 2003 تا2008 حكايت از آن مي‌كند كه اين شهر اهميت بيشتري دارد و به آهستگي در حال تبديل‌شدن به مركز اصلي خارجي محصولات هندي است. تنها در سال 2006 بيش از 4فيلم در اين شهر فيلمبرداري شد و گروه‌هاي فيلمسازي هندي هر روز كه مي‌گذرد، علاقه بيشتري براي حضور در اين محل از خود نشان مي‌دهند. اين شمار در حال افزايش، اهميت خيلي زيادي دارد. اهل فن مي‌گويند نكتهاي كه در اين رابطه اهميت دارد اين است كه فيلمنامه‌هاي اين فيلم‌ها به گونه‌اي است كه به راحتي مي‌توان آنها را در داخل كشور هند هم جلوي دوربين برد. به اين ترتيب، علاقه فيلمسازان هندي براي توليد و فيلمبرداري آنها در نيويورك (و نه در يكي از شهرهاي بزرگ خود هند) نكتهاي است كه بايد مورد توجه قرار گيرد. اما يكي از جديدترين فيلم‌هاي هندي به نام «نيويورك» كه همين روزها در اين كشور آسيايي اكران عمومي مي‌شود، خارج از اين قاعده قرار مي‌گيرد و تحليل بالا را نمي‌توان به صورت كامل در مورد آن هم ارائه كرد. فيلم توسط 2 تهيه‌كننده معروف و قديمي سينماي باليوود توليد شده و كبيرخان، كارگردان آن مي‌گويد: «كافي است شما اولين نماي فيلم را ببينيد تا متوجه شويد لوكيشن فيلم شهر نيويورك است. من هم تاكيد مي‌كنم كه اين شهر حالا براي تماشاگران هندي، يك شهر كاملا شناخته‌شده است و آنها اين محل را هم مثل مكان‌هاي معروف كشور خودمان، خيلي خوب مي‌شناسند.» تعدادي از محصولات باليوود هم مثل فيلم‌هاي هاليوودي، پرخرج و گران‌قيمت هستند. اين فيلم‌هاي پرهزينه در پس‌زمينه خود مراكز بزرگي مثل پربروكلين يا ترمينال بزرگ مركزي شهر نيويورك را به نمايش مي‌گذارند. اين فيلم‌ها معمولا با هزينه‌هايي بين 12تا 15ميليون دلار توليد مي‌شوند. چنين رقمي با توجه به استانداردهاي اقتصاد سينماي هند، رقم كلاني است. سينماي آمريكا يا اروپا با چنين رقمي يك فيلم معمولي را تهيه و توليد مي‌كند. در آمريكا فيلمي لقب يك كار پرخرج را مي‌گيرد كه با هزينه‌اي بالاي 60تا70ميليون دلار توليد شده باشد (و معمولا بيش از 100ميليون دلار فروش مي‌كند) و در اروپا فيلمي لقب يك كار گران‌قيمت را مي‌گيرد كه حداقل 30 ميليون دلار براي توليد آن هزينه كرده باشند. در عين حال، فروش بالاي 20يا25 ميليون براي فيلم‌هاي هندي، حكم يك آرزو را دارد كه خيلي وقت‌ها هم محال است. توليد يك فيلم هندي در داخل كشور، نصف رقمي است كه براي ساخت آن در شهري مثل نيويورك هزينه مي‌شود و حتي بعضي وقت‌ها از نصف هم كمتر است. هزينه متوسط توليد يك فيلم باليوودي در خاك هند، بين 4تا6 ميليون دلار است. عطيف‌شاه كه يك دفتر توليد فيلم در شهر نيويورك دارد، مي‌گويد طبيعي است كه هزينه توليد يك فيلم در اين شهر، دو‌برابر هزينه توليد آن در خود هند باشد. او در نيويورك تمام لوازم و تجهيزاتي را كه فيلمسازان هندي به آنها نياز دارند، در اختيار مهمانان قرار مي‌دهد از تجهيزات فيلمبرداري گرفته تا سياهي لشكر و عوامل فني اين شركت (و همچنين چند شركت ديگر) در خدمت گروه‌هاي فيلمسازي هندي مهمان شهر نيويورك است. به اعتقاد او، موفقيت خوب مالي چند فيلمي كه در اين شهر فيلمبرداري شده بودند، باعث شد تا بقيه هنرمندان هندي هم براي فيلمبرداري فيلم‌هايشان راهي نيويورك شوند. يكي از اولين فيلم‌هايي كه در نيويورك فيلمبرداري شد «كال هوناهو» (به معني «شايد فردايي نباشد») است كه توسط شركت ياش‌جوهر (تهيه‌كننده قديمي و معتبر سينماي هند كه چند سال قبل درگذشت) در سال 2003 تهيه شد. شاهرخ‌خان بازيگر شماره يك سينماي هند در اين فيلم نقش اصلي را بازي مي‌كرد و سيف علي‌خان و پريتي زينتا نقش مقابل او را داشتند. اين درام خانوادگي كه با هزينه‌اي 7ميليون‌دلاري تهيه شد، در نمايش عمومي خود در هند 13ميليون‌دلار فروش كرد و باعث شد تا كارن‌جوهر- پسر ياش‌جوهر-تهيه‌كننده و كارگردان، پيشگام توليد و فيلمبرداري محصولات هندي در نيويورك شود. قصه فيلم درباره جواني است كه بيماري سرطان دارد و به همين منظور تلاش مي‌كند نامزدش را از خود روگردان كند تا به واسطه مشكلات او لطمه‌اي نبيند. قصه اين فيلم به‌راحتي مي‌توانست، در يكي از شهرهاي هند اتفاق افتاده و فيلمبرداري شود، اما جذابيت‌هاي بصري شهر نيويورك حال‌وهواي ديگري به اين قصه اشك‌آور مي‌دهد. نكتهاي كه منتقدين سينمايي به آن اشاره كرده‌اند اين است كه «كال‌هوناهو» اقتباسي هندي از يك ترانه كلاسيك روي اورپسين در سال 1964 به نام «آن آدم زيبا» است كه موفقيت خيلي زيادي در شهر نيويورك كسب كرد. جالب اينكه همين ترانه با يك شعر هندي در داخل قصه فيلم مورد استفاده قرار گرفته است. يكي از مراكز مهم شهر نيويورك لوكيشن اين سكانس است و بيش از صد سياهي‌لشكر هندي مقيم نيويورك در آن حضور و بازي دارند. به گفته مسئولين نيويورك، منطقه‌اي كه اين سكانس در آن فيلمبرداري شد، محل زندگي بيش از 50هزار مهاجر هندي مقيم آمريكاست. در فيلم‌هاي هندي، سياهي‌لشكرها هميشه نقش مهمي دارند و در هر فيلمي كه در باليوود ساخته مي‌شود تعداد زيادي سياهي‌لشكر حضور دارد. سكانس‌هاي رنگارنگ اين فيلم‌ها نيازمند حضور تعداد زيادي سياهي‌لشكر است و اين روزها فيلمسازان هندي در رابطه با نوع استفاده از سياهي‌لشكرها ديدگاه تازه‌اي پيدا كرده‌اند. آنها حالا ترجيح مي‌دهند بيشتر از رنگين‌پوستان غيرهندي استفاده كنند تا خود هندي‌ها؛ دليل آن هم به اين صورت توضيح داده مي‌شود كه با اين كار مي‌توان بينندگان بين‌المللي بيشتري پيدا كرد و زمان اكران عمومي اين فيلم‌ها در كشورهاي خارجي، تماشاگران بومي بيشتري را جذب خود كرد. اين نكتهاي است كه پوجانارنگ، مدير يكي از شركت‌هاي فيلمسازي هندي فعال در نيويورك، درباره آن بحث مي‌كند. به گفته او:«فيلمسازان هندي وقتي پيش من مي‌آيند، مي‌گويند هنروران رنگين‌پوست يا حتي سفيد‌پوستي مي‌خواهند كه بتوانند به سبك‌ها و روش‌هاي مختلف كار هنري كنند و با سبك‌هاي هندي هم آشنايي داشته باشند.» نشريات هندي مي‌نويسند اكثر هنرمندان و بازيگران هندي هنگام حضور در نيويورك به هتل راديسن مي‌روند كه متعلق به سام‌باديا است. او از دهه80 ميلادي كه در هتلي در تاج‌محل كار مي‌كرد، ارتباط نزديكي با صنعت سينماي هند داشت و خودش از دوستداران فيلم‌هاي باليوودي است. او به نكته جالبي اشاره مي‌كند و مي‌گويد:«من پدران اين بازيگران را خيلي خوب مي‌شناسم. پدران اين بازيگران همه جزو چهره‌هاي سرشناس و محبوب بودند اما اينها فقط بچه‌هايي هستند كه با اسباب‌‌بازي‌هاي گران‌قيمت بازي ميكنند.» منبع:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 244]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها