محبوبترینها
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1854413299
يک بازيگر يک فيلم : دو، سه ، چهار نقش
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
يک بازيگر يک فيلم : دو، سه ، چهار نقش نويسنده: مجيد عاصمي در اين مطلب به معرفي ده بازيگر مي پردازيم که در کارنامه سينمايي خود فيلم هايي را ذخيره کرده اند که در آنها به ايفاي دو يا سه يا چهار نقش پرداخته اند.آتيلا پسياني (دو نقش)خاکستر سبز وقتي «خاکستر سبز» براي اولين بار در زمستان 72 به نمايش درآمد، تقريباً همه کساني که با فيلم ارتباط برقرار کرده بودند و از اين ساخته بالکاني ابراهيم حاتمي کيا خوششان آمده بود از اين که کارگردان از کرخه تا راين، اجراي کاراکترهاي هادي و عزيز را به يک بازيگر (آتيلا پسياني) سپرده بود او را مورد تحسين قرار مي دادند. چرا که در واقع و به لحاظ آنچه از فضاي توصيفي و اتفاقاً جاري در خاکستر سبز بر مي آمد، عزيز و هادي حالت و احساسي را براي تماشاگر توصيف مي کردند که هر دو با معيارها و اندازه هايي يکسان با کيفيتي مشابه و با حضور در يک فضا آن را تجربه کرده بودند. در اين ميان اگرچه حضور شخصيت عزيز در موجوديت تصويري و قابل مشاهده فيلم، بسيار بسيار اندک است و شايد طبق آنچه فرا روي تماشاگر قرار مي گيرد فقط به اندازه نيم دقيقه به رويت در مي آيد، ولي به دليل آنکه مجموعه حرکتي فيلم بر اساس گفته ها و توصيه هاي وي پيش مي رود و حتي شنيدن صداي نفس کشيدن هاي اين شخصيت در لحظات گوناگون فيلم اهميتي اساسي داشته است. حاتمي کيا همه سعي خود را به کار گرفته تا با نهادن يک بار دو بعدي بر شانه هاي بازيگر اصلي خود (آتيلا پسياني)آن ضرورت مورد اشاره قرار گرفته شده را، در فيلم خود لحاظ نمايد.«آتيلا پسياني» هم با توجه به داشته هاي ژنتيکي و اکتسابي خود چنان اين دو شخصيت پنهان و پيدا را در کنار يکديگر بازي کرده است که به تعبيري شايد البته اغراق آميز: فيلم را از مالکيت فيلمسازي چون حاتمي کيا بيرون کشيده و مال خود کرده است. هرچند اين اتفاق از نظر داوران جشنواره دوازدهم فيلم فجر اهميت چنداني نداشت و ... عزت الله انتظامي (دو نقش) ناصرالدين شاه آکتور سينما اگرچه بازي اين بازيگر سينماي ايران در دو نقش ناصرالدين شاه قاجار و فرزندش (مظفرالدين قاجار) در ساخته عجيب و غريب محسن مخملباف (ناصرالدين شاه آکتور سينما) به لحاظ سنگيني باورپذيري، شيريني، زمان حضور و چند مورد ديگر، به هيچ وجه در حد و اندازه هاي نقش آفريني هاي خود استاد در - مثلاً فيلم هاي اول و دوم علي حاتمي در سينماي پس از انقلاب (حاجي واشنگتن و کمال الملک) به نظر نمي رسد. اما و اما، بنابر دلايلي قابل طرح، اين نقش پردازي «عزت الله انتظامي» نيز همراه با کليت ناصرالدين شاه آکتور سينما، به هر حال مي تواند جايي مثل همين جا را در تاپ تن اين ماه به خود اختصاص دهد. از همين روست که حضور آقاي انتظامي در اين روايت دوستانه محسن مخملباف از سينماي ايران، به عنوان يکي از 10 گزينه قابل ارجاع سينماي معاصر ايران در اين عرصه، به ميان آورده مي شود و اثر حضور مغتنم اين پير، پير نشده بازيگري را اينجا نيز مي توان مشاهده نمود. البته بخش هايي از دلايل مربوط به اين انتخاب، در آنجا نيز ديده مي شوند که آقاي انتظامي فقط در فيلم ناصرالدين شاه ... حضوري چند نقشه داشته اند و خود فيلم هم در تکريم تمامي محصولات سينماي ايران، پديد آمده است. ضمن آنکه زحمت به نمايش گذاشتن جلوه هاي وحشت ساز کاراکتر مش حسن فيلم گاو نيز در ناصرالدين شاه ... بر عهده خود جناب انتظامي بوده است و ايشان نيز پوشيدن پوستين مش حسن را هم مانند خزيدن به زير جلد دو شاه با حال قاجار به وجهي محترمانه و در قالبي آبرومند به نمايش گذاشته اند. فريماه جامي / امين تارخ (در دو نقش)مادر شايد در نگاه اول، کاري که علي حاتمي در «مادر»، براي نمايش گذشته در اکنون کرده است، فاقد منطقه خاص خود باشد، اما به هر صورت کاري است که قشنگ است و قشنگ است و قشنگ است. حتماً تکراري خواهد بود اگر عنوان شود که فيلم «مادر» داستان آماده شدن مادري همچون همه مادران، جهت مردن است که سعي مي کند و موفق مي شود که با مرگ خود روابط زخم برداشته فرزندان خود با يکديگر را بهبود بخشد. در بخشي از روايت علي حاتمي در اين فيلم مادر چگونگي تبعيد پدر خانواده به بندري دور افتاده در جنوب کشور را براي فرزندان خود باز مي گويد و به شام آخري اشاره مي کند که هم سايه شوهر خانواده دوست خود بوده است. بازگشت به گذشته فيلم نيز مربوط به همان شام آخر است که پدر تبعيدي را پيش از کوچ دادن به جنوب به خانه اش مي برند تا آخرين شب قبل از تبعيد را کنار همسر و فرزندان خود بگذراند. تصوير مادر و پدر در اين بازگشت به گذشته را بازيگران انتخاب شده جهت بازي در نقش هاي دو نفر از دو فرزندان خانواده (ماه منير و جلال الدين ) به وجود مي آورند؛ فريماه فرجامي و امين تارخ، که کاراکترهاي اصلي آنها در فيلم اتفاقاً به هويت فردي فاصله بسياري با شخصيت پدر و مادر خانواده دارند به واقع در اين شرحي که حاتمي از گذشته خانواده مي دهد به ميان آورده شدن ماه منير و جلال، به دليل دوري آنها از خصائص رفتاري پدر و مادرشان، يک خطاي آشکار اما مطرح نشده به شمار مي آيد چرا که ماه منير دختري است با مشکلات و بيماري هاي فراوان روحي و جلال نيز پسري است عارف مسلک که بر خلاف پدر - کمتر پاي باورهاي خود مي ايستد به نظر من، شايد اگر حاتمي از کاراکتر آبجي کوچيکه و شخصيت ناخدا براي نماياندن جواني هاي سارا و شوهرش سلطانقلي ناصري استفاده مي کرد. به لحاظ مطابقت داشتن شخصيت هاي هر چهار نفر با يکديگر، فيلمش يک گام ديگر به جايگاه «اثر تکان دهنده» نزديک تر مي شد و آن وقت ... اکبر عبدي (دو نقش)سفر جادويي «سفر جادويي» ساخته ابوالحسن داودي از جمله آثاري است که به صرف توفيق در برقراري ارتباطي گسترده با عامه تماشاگران، ارزشهاي محوري و جانبي آن ناديده گرفته شده است. براي در اختيار داشتن نمونه هايي مشخص از آن ارزشهاي محوري و جانبي، البته فقط در حوزه بازيگري، مي توان به جلوه گر شدن بازي آزيتا حاجيان، نوع گريم وي و تصويري که از شخصيت جادوگر قصه ارايه نموده است. اشاره داشت که به لحاظ کيفي از داشته هاي مثبت و محترم فيلم ابوالحسن داوودي محسوب مي شود. اما در ارتباط با کليت بحث حاضر و Top Ten خودمان، مي توان اين نکته را مورد اشاره قرار داد که بازي «اکبر عبدي» در سفر جادويي نيز با دو نقش پدر و پسر ماجرا، از سرفصل هاي شيرين فيلم داوودي به شمار مي آيد که اين مورد هم مثل بازي آزيتا حاجيان به صورتي غير منطقي مسکوت مانده و انگار کسي هم همت نکرده درباره ارزش هاي قابل طرح آن به ارايه تحليل و ادامه بحث بپردازد!مهدي فخيم زاده (دو نقش)تشريفات «رضا حسن مطرب» با بازي «مهدي فخيم زاده» به اشتباه از طرف مأموران ساواک به جاي «توحيد» يکي از مبارزين دستگير مي شود. بدشانسي رضا آن است که براي سرقت وارد خانه اي شده که ديوار به ديوار مکاني است که توحيد در آنجا در حال سخنراني است. اما اشتباه ساواک در دستگيري رضا حسن مطرب به جاي توحيد به اين خاطر است که سارق پاکدل و انقلابي مبارز، کاملاً به يکديگر شباهت دارند و همين شباهت باعث مي شود که مقامات رژيم با طرح نقشه اي رضا را آموزش دهند تا به جاي توحيد در تلويزيون حاضر شود و ضمن اعتراف به اشتباهات خود در مبارزه با رژيم، از گذشته خود نيز ابراز ندامت کند. رضا ابتدا همراهي با مأموران ساواک در اجراي اين نقشه را قبول نمي کند اما سرانجام تحت فشار ساواک شرکت در آن را مي پذيرد و با آموزش هايي که مي بيند به يک توحيد قلابي تبديل مي شود. در ادامه توحيد اعدام مي شود. رضا به اسم توحيد ابراز ندامت مي کند و در حالي که مأموران رژيم، خود را پيروز ماجراي توحيد مي دانند، گزارشهاي ساواک نشان مي دهند که توحيد همچنان در نقاط مختلف با سخنراني هاي خود مبارزه با رژيم را دنبال مي کند. و البته اين رضاست که به خود برگشته است و راه توحيد را ادامه مي دهد راهي که به اعدام رضا ختم مي شود. هر چند گزارشهاي مأموران ساواک نشان مي دهند که پس از اعدام رضا نيز مبارزات توحيد متوقف نشده است. اما بازي «مهدي فخيم زاده» در تشريات (فيلمي که توسط خودوي به عنوان نسخه ايراني فيلم ايتاليايي ژنرال دلار ووره ساخته و کارگرداني شده است) اصلي ترين عامل مؤثري است که فيلم را درست و سرگرم کننده نموده است و در کنار بازي او، نقش آفريني چهره هايي چون احمد قدکچيان و صداي ماندگار جلال مقامي (در انتقال داشته هاي گوناگون توحيد و رضا حسن مطرب) نيز از عناصر محترم فيلم تشريفات به شمار مي آيند. مهدي هاشمي (دو نقش) دو فيلم با يک بليت پس از ديده شدن مجموعه تلويزيوني سلطان و شبان در اوايل دهه 60 شمسي کاملاً طبيعي بود که «مهدي هاشمي» اولين انتخاب فيلمسازان و تهيه کنندگاني باشد که در جمع بازيگران مورد نظر خود، دنيا هنر پيشه اي مي گشتند که بتواند در پروژه هاي در دست توليد آنها نقش دو يا چند شخصيت را بازي کند. «مهدي هاشمي» اما پس از سلطان و شبان مدتها در برابر اين قبيل پيشنهادها مقاومت کرد ولي زماني که در انتهاي همان دهه 60 شمسي دوست چندين و چند ساله اش (داريوش فرهنگ) پيشنهاد بازي در فيلم سينما محور خود ( دو فيلم با يک بليت ) را با او در ميان گذاشت. اولين واکنشي که حتي پيش از مطالعه فيلمنامه نوشته شده توسط داريوش فرهنگ، از سوي هاشمي به نمايش گذاشته شد اعلام موافقتي شادمانه جهت کمک به داريوش فرهنگ بوده موافقتي که به بازي «مهدي هاشمي» در کنار بازيگراني چون افسانه بايگان، آتيلا پسياني و البته خود داريوش فرهنگ در « دو فيلم با يک بليت» منتهي شد. در اين ميان بازي مهدي هاشمي در اين فيلم داريوش فرهنگ، از چنان خصوصيات ارزنده اي برخوردار بود که تحسين همگان را برانگيخت. تحسيني که در نهمين جشنواره فيلم فجر و در سالي که فيلم هايي چون آپارتمان شماره 13، پرده آخر، عروس، سايه خيال و ... بازيگران متفاوتي چون سعيد پورصميمي، فريماه فرجامي، عليرضا خمسه، ابوالفضل پورعرب، نيکو خردمند، نيکي کريمي و ... در ميدان رقابت جشنواره نهم فيلم فجر حضور داشتند، به صورت اهداي سيمرغ بهترين بازيگر نقش اول مرد به هاشمي ( براي بازي در همين فيلم داريوش فرهنگ) تجلي گرديد؛ طرفه آن که فرهنگ و هاشمي، هنوز سر سال نشده، فيلم «بهترين باباي دنيا» را آماده کردند که در آن مهدي هاشمي به جاي بازي در دو نقش، در چندين نقش متفاوت و مجزا از يکديگر بازي کرده بود، و به همين خاطر است که از آن موقع به بعد بازي در چند نقش شايد به نوعي مونوپل آقاي هاشمي گرديده است. مهدي هاشمي / سوسن تسليمي (دو نقش ) مرگ يزد گرد فيلم مرگ يزدگرد در هر چهارچوب از پيش طراحي شده اي که جهت نقد، تشريح، آناليز عناصر داشته ها و حتي خلاف و اضافه قرار گيرد. وجه تفکيک ناپذير در بطن خود دارد که بي توجهي و حتي کم توجهي به آنها باعث مي شود که نتيجه گيرهاي احتمالي و محصولات به دست آمده از آن نقد و تشريح و آناليز و غيره، فاقد ارزش باشد. اولين مشخصه فيلم ( يا يکي از آن دو وجه تفکيک ناپذير) سيال بودن نقش داري بازيگران آن است که بيضايي به طور مستقيم اين خصيصه نمايشي را حدود سي سال قبل، از صحنه تئاتر برداشته و وارد فيلمش نموده است. اما دومين مشخصه فيلم، يعني همان وجهي که در کنار وجه سيال بودن بازي ها از مرگ يزدگرد اين فيلم بيضايي را داراي دو شاخص تفکيک ناپذير کرده است، در عرصه اي قابل مشاهده است که در سينماي تدريسي به آن «شکل پذيري بازي» مي گويند، مثلاً مارلون براندو در اولين شماره از پدر خوانده کاپولا، شکل خاصي از سبک نمايان اما غير قابل تعريف استانيسلاوسکي بازي خود ترسيم کرده است. اين در حالي است که بيست سالي پيش از پدر خوانده همان براندو در فيلم زنده باد زاپاتا، شکلي از يک بازي نمايان را اجرا کرده است که مي توان آن را عيان سازي ناميد يا در فيلم برتولوچي، آخرين تانگو در پاريس پوسته اي از يک بازي اغراق شده ولي همچنان نمايان را بر نقش آفريني هاي خود کشيده است که جلوه هايي جديد از نوعي روش (و نه سبک) بازيگري را با خود همراه دارد. اين جلوه ها همگي در مرز نسبتاً وسيع ميان «اغراق» و «عادي نمايي» جا دارند که البته در مرگ يزدگرد نيز دستمايه آقاي بيضايي در بازي طلبي از امثال مهدي هاشمي و سوسن تسليمي قرار داشته اند. مهدي هاشمي (دو نقش)بهترين باباي دنيا اگر بازي «مهدي هاشمي» در نقش عکاسباشي فيلم ناصرالدين شاه آکتور سينما نبود و اگر نقش نمايي هاي او براي خانم بين اعتماد ( در آثاري چون خارج از محدوده و زرد قناري) نبود و اگر متفاوت بودن او در فيلم هاي آقايان يدالله صمدي، خسرو سينايي، فخيم زاده و ... نبود. ديده شدن اين بازيگر محترم سينما،تئاتر و تلويزيون ايران در فيلمي با ويژگي هاي «بهترين باباي دنيا» مي توانست بازگويه اي دوباره از اين نظريه باشد که « مهدي هاشمي فقط توانايي بازي در سريال ها و فيلم هايي را دارد که در آنها براي او بازي در دو نقش و نه يک نقش و يک کاراکتر پيش بيني شده است.» اگر غير از اين حالت در يک کار نمايشي براي او پيش آمده است. علاقمندان بازيگري چنان بازيهاي پيش پا افتاده اي را از او شاهد بوده اند که بسيار نااميدکننده به نظر مي رسيدند و دوستداران «مهدي هاشمي» و بازيگري نيز با مشاهده آن بازي ها به ناچار سراغ همان افسانه سلطان و شبان و دو فيلم با يک بليت مي رفتند. اما اين نظريه غلط اندر غلط و الکي و در پيت که ابتدا از جانب بچه هاي يکي از تيم هاي در رفت و آمد به يک هفته نامه سينمايي مطرح گرديد ( و کسي هم زحمت پاسخ دادن به آن را به خودش نداد) اتفاقا در قالب معکوس خود پذيرفتني به نظر مي رسد و «مهدي هاشمي» به شهادت بازي هايي که از او در آثاري چون روزگار غريب (کيانوش عياري)، ديپلمات (داريوش فرهنگ)، معجزه خنده (يدالله صمدي)، همسر (مهدي فخيم زاده)، ناصرالدين شاه آکتور سينما و تعدادي از فيلم هاي رخشان بني اعتماد ديده شده است. در آثار به اصطلاح تک نقش خود بسيار درخشان و نقش آفريني کرده اند و در کارهاي به قول معروف چند نقش خود، کاملاً متوسط نقش بازي نموده اند. به همين دليل است که اتفاقا حضور «مهدي هاشمي» از فيلم «بهترين باباي دنيا» که در ميان آثار چند نقشي او يک استثناء محسوب مي شود. ارزش هاي موجود در روشهاي اجراي نقش او را به وضوح نشان مي دهد و مي تواند در مقام يکي از کارهاي ارزنده و محترم آقاي هاشمي در سينماي ايران، همواره مورد مثال و اشاره قرار گيرد. سوسن تسليمي (سه نقش) شايد وقتي ديگر«شايد وقتي ديگر» شايد مناسب ترين نمونه اي باشد که جهت بررسي اکثر ويژگي هاي کاري و اغلب علل مؤثر در سوق دادن يک بازيگر به نقطه پذيرش بازي کردن در دو يا چند نقش، بتوان آن را از زواياي گوناگون مورد تجزيه و تحليل قرار داد. اصلي ترين دليل انتخاب اين فيلم بهرام بيضايي به عنوان نمونه اي قابل مطالعه در مباحث مربوط به الگوسازي براي بخش هايي از نقش بازي، به تمرکز به شدت عميق کارگردان بر درگيري هاي ذهني شخصيت اصلي فيلم مرتبط است که ويژگي هاي به نمايش در آمده اين چالش هاي فکري به واسطه نقش پذيري نمايان «سوسن تسليمي» (در سه نقش) بسيار ستودني و احترام برانگيز از کار در آمده است. در اين ميان شايد در راستاي تشريح خصوصيات نقش آفريني بازيگر سريال سربداران و فيلم هايي چون باشو، غريبه کوچک و ماديان، اينگونه برداشت شود که اوج ارزش هاي موجود در بازي وي در «شايد وقتي ديگر» در دو بخش متصل به فينال فيلم جا خوش کرده است، که البته اينطور نيست و براي اثبات آن هم مي توان هزاران دليل و توضيح و علت رديف نمود؛ يک به يک از هم منطقي تر و کارشناسانه تر. در اين ميان کاملاً مشخص است که برجسته ترين ارزش موجود در کليت فيلم آقاي بيضايي انطباق نمايان و البته تکان دهنده واکنش ها و کنش هاي بازيگر اصلي شايد وقتي ديگر با اکثريت قريب به اتفاق عناصري است که در ديگر حيطه هاي متصل به فيلم جاخوش کرده اند و ... محمدرضا شريفي نيا (چهار نقش) صندلي خالي زمستان سال 87 و در وسط هاي جشنواره 27 حداقل يک چهارم از اهالي رسانه پس از تماشاي فيلم «صندلي خالي» به کارگرداني سامان استرکي به گونه اي با نقش بازي چهار وجهي «محمدرضا شريفي نيا» در آن فيلم مواجه شدند که واقعاً «انگار نه انگار که نگاري داشته اند!»يعني واقعاً و انگار اصلاً کسي متوجه وقوع اين اتفاق نشده بود که «شريفي نيا» در صندلي خالي، چهار نقش متفاوت را بازي کرده است که به هر حال در عرصه هاي متصل به مقوله بازيگري در سينماي ايران، رويدادي نو آمده همراه با يکجور نوآوري محسوب مي شود و اين نوآوري سينمايي فضايي که گرد محيط سينماي فعلي ايران سربرآورده است، از چه ميزان اهميت و از چه درجه و ارزشي برخوردار است. و اين که چگونه مي توان در پر رنگ ساختن ويژگي هاي احترام برانگيز اين وجه از نقش خواهي بازيگر سهيم شد و در نهايت اينکه به عنوان يک دوستدار سينما، با چه مکانيسمي مي توان از تاثيرات رنگ به رنگ اين شکل از نقش پردازي شريفي نيا در ارتقاي اندازه وي بازنگري نقش بازان ايراني بهره گرفت. منبع: ماهنامه نقش آفرينان 54/خ
#فرهنگ و هنر#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 757]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها