تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835226598
سودايي به نام ستاره شدن
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: جام جم:بازيگري از جمله هنرهايي است که به دليل جذابيت هاي ظاهري چون جلوه گري و شهرت، بيش از ساير رشته هاي سينمايي متقاضي پر و پا قرص دارد و در طول سال هاي سال شنيده و ديده ايم که برخي از اين علاقه مندان با شيوه هاي مختلف وارد سينما و بعضا هم به چهره هاي ماندگار سينماي ايران تبديل شده اند؛ اما نکته قابل توجه نحوه ورود به سينماست که به طور معمول بيشتر افراد براساس رابطه، بازيگر شده اند. اما در چند سال اخير کارگاه آموزش سينما در کنار رشته تخصصي سينما در دانشگاه ها فعاليت جدي خود را آغاز کرده و در حوزه هاي مختلف سينمايي از جمله بازيگري نيز فعال هستند و بسياري از افراد به عنوان بازيگر از اين آموزشگاه ها فارغ التحصيل شده اند؛ اما اگر نگاهي دقيق به بازده اين آموزشگاه ها داشته باشيم، بخوبي متوجه مي شويم که بازده کارگاه هاي آموزشي بازيگري بويژه در دو سه سال اخير بسيار کم شده و کمتر شاهد فعاليت مستمر بازيگراني هستيم که از کارگاه آزاد بازيگري بيرون آمده و مشغول کار هستند؛ برهمين اساس سراغ برخي از هنرمندان رفته ايم که به نوعي دست اندرکار برپايي کارگاه هاي آموزش بازيگري هستند يا کارگردان هايي که از اين کارگاه ها افرادي را به عنوان بازيگر انتخاب کرده اند تا از کم و کيف و کارکرد کارگاه هاي آزاد آموزش بازيگري جويا شويم. ناگفته نماند بسياري از افرادي که باني تشکيل اين کارگاه ها بودند از حضور در اين گزارش پرهيز کردند و معتقد بودند به آنچه از تشکيل اين کارگاه ها مي خواستند رسيده اند و نيازي به بحث هاي چالشي از اين دست نيست. حميد سمندريان، مدير يکي از آموزشگاه هاي آزاد سينمايي معتقد است موفقيت يا عدم موفقيت يک فرد در انتخاب حرفه بازيگري در مرحله اول به خود شخص بستگي دارد و کلاس هاي آموزش بازيگري، کارگاه ساخت و پرورش بازيگر نيست؛ او يکي از مسائل عمده گرايش افرد به هنر بازيگري را جذابيت هاي ظاهري دانست و گفت: ملاک انتخاب افراد براي حضور در کارگاه هاي آزاد بازيگري غلط است؛ به اين معنا که در مرحله اول بنا بر جذابيت هاي ظاهري که در اين حرفه وجود دارد و البته با پيش فرض هاي ذهني که از سوپراستارهاي سينما دارند؛ بدون کوچکترين شناخت و علاقه واقعي به هنر بازيگري رو مي آورند و هدف اغلب آنها هم از حضور در کارگاه هاي بازيگري ستاره شدن در سينماست و مشکل از همين طرز تفکر ناشي مي شود و نگاه غالب اين افراد تبديل شدن به سوپر استار در سينماست نه يک بازيگر قابل و باسواد در هنرهاي نمايشي اعم از سينما يا تئاتر و نکته جالب تر اين که با چنين تصوري از بازيگري به کارگاه آموزش آزاد بازيگري مراجعه مي کنند و مي خواهند يک شبه هنرپيشه شوند. در واقع اين افراد گمان مي کنند اگر چهره زيبا يا خاص دارند به درد اين حرفه مي خورند؛ اما مساله اين است که زيبايي ظاهري تنها بخش ناچيزي از موارد لازم براي بازيگر شدن است، در حالي که آشنايي با هنر بازيگري و تکنيک هاي عملي شرط لازم بازيگر شدن است و اگر افراد استعداد داشته باشند با کمک اين تکنيک ها در آموزشگاه ها پرورش مي يابند. اما مهدي فخيم زاده، کارگرداني که در اغلب مجموعه هاي تلويزيوني از هنروران بازيگري در کارگاه آموزش بازيگري خود استفاده مي کند ليلا برخورداري در مجموعه تلويزيوني خواب و بيدار و يا انوشيروان فاطمي در بي صدا فرياد کن نمونه هاي عيني آن هستند درباره کارکرد آموزشگاه آزاد بازيگري مي گويد: تحصيلات آکادميک براي حضور در حرفه بازيگري يا هر رشته هنري لازم و ضروري است، اما شرط کافي نيست، کما اين که بسياري از بازيگران خوب ايراني از تحصيلات آکادميک بي بهره اند اما بازيگران قابلي از آب درآمدند و به نظر من آموزش بازيگري امري غيرقابل انکار در سينما است؛ اما مساله اي که در هنر بازيگري وجود دارد اين است که فرد في نفسه نمي داند براي بازيگر شدن ساخته شده است يا خير و تا آموزش نبيند، متوجه اين مطلب نمي شود. اين در حالي است که در ساير رشته هاي هنري مانند نقاشي، مجسمه سازي يا موسيقي به اين شکل نيست؛ مثلا اگر سازي مثل سنتور يا تار را به کسي تعارف کنند که بزند. او تکليفش روشن است ؛ يا دانش به صدا در آوردن اين ساز را دارد يا از اساس مي داند که دانش و تخصص به صدادرآوردن ساز را ندارد و تکليف او روشن است.اما از آنجا که سينما علاوه بر جلوه هاي هنري يک صنعت گران نيز محسوب مي شود؛ صحنه آزمون و خطا نيست و اين گونه نيست که فرد اول وارد سينما شود و بعد بتدريج حرفه بازيگري را آموزش ببيند. به همين دليل وجود کارگاه آموزش بازيگري راهي است براي محک زدن استعداد کساني که علاقه مند به بازيگري هستند. از سوي ديگر ممکن است اين شائبه به وجود آيد که برخي بازيگران براساس روابط وارد اين حرفه شده اند؛ اما نکته همين جاست چرا که مساله به اين سادگي نيست. اگر بر فرض کسي هم از راه پارتي و رابطه وارد اين حرفه شده باشد؛ ولي استعداد ذاتي بازي را نداشته باشد بنابر مقتضيات سينما و تلويزيون خواه ناخواه حذف مي شود؛ حتي اگر رابط اين راهيابي پدر يا مادر سينماگر باشد. بنابراين براي ورود به اين حرفه بايد آموزش ديد.اين کارگردان با اشاره به ويژگي کلاس هاي بازيگري گفت: زماني که افراد به اين کلاس هاي بازيگري مراجعه مي کنند، دو نکته را از نزديک درک مي کنند؛ اول اين که اگر ذاتا استعداد بازي را داشته باشند با تمرين ها و آموزش هاي مدرسان به مرور ابزارهاي موجود در اين حرفه را پيدا مي کنند و با استفاده از اين مهارت ها استعداد خود را شکوفا مي کنند. در غير اين صورت راه را به خطا رفته اند و خود خواسته بازيگري را کنار مي گذارند. ناهماهنگي بين عرضه و تقاضا حميد سمندريان در ادامه نظر اين کارگردان، پايين بودن درصد بازدهي آموزشگاه هاي بازيگري را ناهماهنگي بين عرضه و تقاضا دانست و گفت: بعضي از آموزشگاه هاي سينمايي صلاحيت تدريس و عرضه خدمات مناسب در اين رشته سينمايي را ندارند، اما به دلايل نامعلوم مجوز تاسيس اين کارگاه ها را دريافت مي کنند و با خيل بيشماري از اين متقاضيان روبه رو مي شوند که با انواع و اقسام ترفندها آنها را جذب آموزشگاه ها مي کنند و در نهايت هم چيزي عايد هنرجوي علاقه مند نمي شود و دست خالي و سرخورده راهي بازار کار مي شوند. خريداري شغل يا بازيگري يکي از نکات غيرقابل انکار در آموزشگاه هاي آزاد سينمايي بويژه بازيگري، وجود بازار کار است که يکي از بزرگترين سوئتفاهم ها ميان هنرجويان و صاحبان کارگاه محسوب مي شود. دراين زمينه کارگردان مجموعه تلويزيوني «بي صدا فرياد کن » گفت: اصولا وقتي حرفه اي متقاضي دارد انواع آموزشگاه هاي متناسب با موضوع هم مثل قارچ سبز مي شوند که قطعا در بين آنها ناخالصي ها و پارازيت هايي هم وجود دارد و حرفه بازيگري از اين قاعده مستثنائ نيست. افت بازيگري محسوس است رسول صدرعاملي، کارگرداني که عليدوستي را براي بازي در فيلم «من ترانه 15 سال دارم» از يکي از آموزشگاه هاي سينمايي انتخاب کرده معتقد است که طي 3 دهه گذشته کيفيت کار بازيگري در سينما و تلويزيون به شکل چشمگيري افت کرده است و اغلب بازيگران حاضر در حرفه نمايش در ارائه نقش هاي خود دچار تکرار شده اند؛ اين کارگردان در توضيح کيفيت کارگاه آموزش آزاد سينما بويژه در حوزه بازيگري گفت: در بخش خصوصي بجز چند آموزشگاه بازيگري که واقعا کار بلد هستند، بقيه صرفا به دليل انبوه متقاضيان براي ورود به حرفه بازيگري تاسيس شده اند و متاسفانه در اغلب اين کارگاه ها هم شاهد بوده ايم که با تکيه بر اسم يک هنرپيشه معروف در تبليغات، جوانان علاقه مند را جذب کلاس هايشان کرده اند و متاسفانه در بسياري موارد بازده هم نداشته است. در واقع اين کارگاه ها به نوعي بازار کاذب عرضه و تقاضا را به وجود آورده اند ولي در نهايت خروجي اين کلاس ها صفر است؛ از همين رو سينما و تلويزيون ما نه تنها در حوزه بازيگري بلکه در ساير رشته هاي فني مانند فيلمبرداري و يا صدابرداري دچار کمبود است و در واقع از داشته هاي 20 سال پيش خود استفاده مي کنيم و در اين 20 سال چيزي به داشته ها اضافه نکرده ايم مگر برحسب اتفاق. به اعتقاد من مسوول مستقيم به وجود آمدن چنين آشفته بازاري نهادهاي دولتي مانند معاونت امور سينمايي و صدا و سيما هستند که در طول تمام اين سالها مسوولان و مديران اين دو نهاد دولتي براي پاسخ به نياز مخاطب هيچ اقدام موثري مبني بر تشکيل آموزشگاه هاي بازيگري نکرده اند. وقتي آموزشگاه ها براساس بازار تقاضا تاسيس مي شوند، براي تبليغات و جذب مخاطب عنصر کارآفريني را نيز چاشني کار قرار مي دهند ولي اين که کارآفريني تا چه اندازه اي ميسر مي شود، بستگي به خود فرد دارد. يادم هست در يکي از کلاس هاي آموزش بازيگري، دکتري پيش من آمد و پرسيد که هزينه توليد يک فيلم سينمايي چقدر است. من گفتم مثلا 300ميليون تومان و وقتي جويا شدم براي چه اين سوال را مي کند، گفت که حاضر است اين مبلغ را بپردازد تا پسرش نقش اول يک فيلم را بازي کند. او در واقع مي خواست براي پسر خود شغل خريداري کند بنابراين طرح کارآفريني در اين حرفه از سوي موسسه ها کاملا منتفي است. حميد سمندريان، کارگردان تئاتر هم معتقد است که تبليغات دروغين براي کارآفريني تنها مختصk به آموزشگاه هاي بازيگري نيست بلکه در تمام حرفه ها نيز وجود دارد. او در ادامه گفت: براي تغيير در اين سيستم بايد به صورت زيربنايي تغييراتي ايجاد کرد؛ چراکه فعاليت فرهنگي در هر زمينه اي مانند يک پازل به هم ريخته است که بايد تمام اجزا و عناصر آن را درست و با دقت در کنار هم قرار داد. از سوي ديگر اين نکته را بايد در نظر گرفت که برخي تهيه کننده هاي جريان ساز در سينما براي انتخاب بازيگران يک فيلم سراغ هنروران تعليم ديده در کارگاه هاي بازيگري نمي روند و براي جذب مخاطب و بازگشت سرمايه سوپراستارها را برمي گزينند و يا اگر کسي به هر قيمتي بخواهد بازيگر شود بايد هزينه هنگفتي بدهد تا مثلا در فيلم يا سريالي نقش درجه 3و 4را بگيرد و تازه اگر خودي نشان داد در سايه مجموعه يا فيلم هاي ديگر نيز بازي مي کند. در حالي که در گذشته چنين نبود، دستيار کارگردان با توجه به نقش و موضوع فيلم به آموزشگاه مراجعه مي کرد و کارشناسان با در نظر گرفتن فيلمنامه و کاراکتر موردنظر از بين هنروران ، فرد مناسبي را به گروه تهيه و توليد معرفي مي کردند. به اين شيوه فرد موردنظر از راه درست وارد مي شد. صدا وسيما وارد عمل شود رسول صدرعاملي بازار کار براي بازيگران را در تلويزيون داغ دانست و گفت : اگر صداوسيما برنامه اي مدون در جهت پرورش نيروي انساني پايه گذاري مي کرد، مي توانست موقعيت کاري را براي هنرجويان فراهم کند؛ چراکه خانواده ها هم براي سپردن فرزندان خود به کارگاه آموزش آزاد بازيگري در صداوسيما مشتاق تر بودند و بالطبع اعتماد بيشتري نيز مي کردند. من هميشه اين نکته را متذکر شده ام که يک کشور مقتدر، کشوري است که رسانه و تلويزيون مقتدر دارد و کشوري که رسانه و تلويزيون مقتدر دارد سينماي مقتدر نيز دارد و براي رسيدن به اين منظور بايد نيروي متخصص در تمام حوزه هاي فرهنگ و هنر داشته باشيم و همان طور که گفتم صداوسيما و معاونت امور سينمايي به عنوان نهادهاي دولتي بايد فکر چاره بکنند.اغلب بازيگراني که در حال حاضر در سريال هاي مختلف بازي مي کنند با هزينه هاي خود بازيگر شده اند؛ يعني تمام علاقه مندان اين حرفه سال ها تلاش کرده اند و از راه هاي مختلف وارد شده اند و در اين مسير رنج هاي بسيار به جان خريده اند تا به بازيگر تبديل شوند، اما صداوسيما با رقمي بسيار ناچيز از هنر آنها بهره مي برد و درعين حال معاونت امور سينمايي هم در طول اين سال ها به همين شکل عمل کرده است و اين درحالي است که اصلي ترين متولي آموزش همين دو نهاد هستند. حال اين که اين وسط مقصر کيست، اهميتي ندارد، بلکه نکته مهم هم توجه به اين مطلب است که ما در طول اين سال ها چه کاشته ايم که حالا بايد آنها را درو کنيم. بنابراين نفي آموزشگاه هاي سينمايي چيزي را عوض نمي کند؛ چراکه اگر معتقد باشيم آموزشگاه ها با توجه به اين کمبودها راه سوداگري و کلاهبرداري را پيش گرفته اند، راه به غلط رفته ايم و دچار قضاوت کلي شده ايم. و اما عليرضا افخمي کارگردان مجموعه هاي تلويزيوني، برخلاف صدرعاملي معتقد است که تلويزيون محل مناسبي براي بازاريابي کار بازيگران جوان نيست. اين کارگردان در ادامه چنين گفت: با توجه به کمبود بودجه و امکانات و زمان اندکي که براي ساخت مجموعه هاي تلويزيوني يا تله فيلم وجود دارد فرصت آزمون و خطا براي فارغ التحصيلان نيست و به نظر من تنها راه پيشرفت در اين مقوله وجود کلاس هاي بازيگري هم در صداوسيما به عنوان يک نهاد دولتي و هم مراکز خصوصي است که اين آموزش في نفسه بد نيست، اما به تنهايي هم راهگشا نيست؛ چراکه يکي از بزرگ ترين مسائل هنر بازيگري، داشتن مهارت هاي لازم براي اين حرفه است و در آموزشگاه هاي بازيگري مهارت هاي اجرايي را آموزش نمي بيند. بنابراين خيلي به تشکيل کلاس هاي آموزشي و بازار کار در تلويزيون اعتقاد ندارم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 317]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها