واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: ایسکانیوز-نمایش آوای آواره ، غربت ، تنهایی ، شکست و دلتنگی های یک زن در جامعه امروزی را نشان می دهد . جایی که همه به فکر خود هستند و آدم ها در تنهایی خویش آرام آرام فراموش می شوند . نمایش آوای آواره داستان زنی را روایت می کند که از شوهرش جدا شده و به تنهایی در هتلی در مرکز لندن زندگی می کند زن دچار افسردگی شده و زندگی برایش ، روزانه چون کابوس تکرار می شود. زن به دلیل مخفی کاری زندگی گذشته اش و دروغگویی از شوهرش جدا شده، پدرش از حزب نازیها بوده و جنایت هایی را مرتکب شده است . دخترمرد به دلیل همین اتفاق از همه جا فراری شده و خودش را در هتل حبس کرده است و از طریق تلفن فقط با دنیای بیرون و به خصوص با مادرش در ارتباط است . در نگاه اول این نمایش، نمایشی رئالیسم است چون بازیگران درروی صحنه از ابزار واقعی استفاده می کنند آب می خورند، قرص مصرف می کنند، البته در جاهایی ادای آب خوردن یا قرص خوردن را در می آورند. زن به ظاهر دچار افسردگی شده و مدام قرص می خورد و این اولین نکته ای است که نظر هر بیننده و تماشاگری را جلب می کند معلوم نیست چرا زن اینقدر قرص می خورد این درست که زن افسردگی شدید گرفته ولی مصرف این همه قرص آن هم در یک ساعت نمی تواند قابل قبول برای تماشاگر باشد. وبیشتربه این می ماند که زن دیوانه باشد تا صرفاً زنی افسرده و بیمار. مورد بعدی طراحی صحنه و دکور نمایش است. در تئاتر ایران و به خصوص در این چند سال اخیر، کارگردانان عادت کرده اند که حتما باید دکور شلوغ و آشفته ای داشته باشند، نباید روی سن جای خالی باشد و به همین دلیل یک سری وسایل اضافی در نمایش مورد استفاده قرار می دهند. چون فکر می کنند اگر صحنه شلوغ باشد می توانند بهتر به بازیگر میزانسن بدهند. حتی اگراین وسایل به درد بازیگر نخورد. کارگردان احساس می کند نباید صحنه نماش خالی به نظر برسد در این نمایش هم با وسایلی سرو کار داریم که بعضی از آنها کارکرد آنچنانی در صحنه ندارند مثل استفاده از سه مبل و یک صندلی برای یک بازیگر، اگر قرار است نمایش، نمایشی رئالیسمی باشد پس باید طراحی دکور و صحنه آن هم رئالیسمی باشد نمی توان همه حرکات و حتی نوع لباس و بازی بازیگران رئالیسمی باشد آن وقت دکور نمایش غیر واقعی باشد. مورد بعدی نوع بازی بازیگران است بازیگر نقش زن «ریحانه سلامت» نهایت توان خود را به کار برده تا بتواند نقشی باور پذیر رابازی کند و تا حدود زیادی توانسته نقش را به بهترین شکل ممکن ایفا کند. البته در جاهایی از این نقش تماشاگر فقط گریه، بغض، فریاد می بیند که در طول نمایش مدام تکرار می شود و باعث یک نواخت شدن نقش زن می شود. در مجموع بازی ریحانه سلامت توانسته در خدمت نمایش آوای آواره باشد. اما در مورد بازیگر نقش مرد «وحید نفر»، به نظر انتخاب غلطی برای این نقش می آید، به چند دلیل: اول این که نوع بیان و نوع راه رفتن این شخصیت روی صحنه به شدت غیر واقعی و تصنعی است. بازیگر نمایش در درجه اول باید دارای بیان قوی باشد تا بدون کوچکترین گرفتگی صدا ، صدایش به انتهای سالن نمایش برسد ولی صدای «وحید نفر» اکثر مواقع نمایش شنیده نمی شد. دلیل دوم، استفاده بیش از اندازه از دستها،« وحید نفر» برای گفتن کوچکترین دیالوگ نمایش از دست های خود استفاده می کرد جوری که انگار می خواهد به یک آدم کر و لال حرفش را بفهماند. استفاده از دست ها به مرور در نمایش باعث تکراری شدن این نقش و عصبی شدن تماشاگر می شد و مورد سوم باور داشتن بازیگر نمایش ،بازیگرباید نقش را درونی کندولی «وحید نفر» نتوانسته بود نقش را مال خود کند، بازیگر مرد باید به گونه ای بازی کند که در مقابل بازیگر زن نمایش کم نیاورد. اما تماشاگر در روی صحنه با مردی مواجهه است که در مقابل گفتگوهای مشترک با زن، به شدت کم می آورد و نمی تواند از خودش دفاع کند.درصورتی که مرد باید از چنان صلابتی برخوردارباشد که بتواندزن را راضی به بازگشت کند. متاسفانه در تئاتر ایران شاهد آثاری هستیم که بیشتر از آن که به فرهنگ و تاریخ و اسطوره و ادبیات کهن خودمان نزدیک باشند به شدت بیگانه اند و در این چند ماه اخیر با آثاری رو به رو هستیم که همه دارای متنی خارجی هستند و کارگردانان به دلیل عدم آگاهی از فرهنگ، آداب و رسوم متن مورد نظر، آثاری تولید می کنند که غیر واقعی و غیر قابل باور برای تماشاگران نمایش است. وقتی ادبیات کهن و اسطوره ها و افسانه ها را داریم چه لزومی دارد که از متن های خارجی برای اجراهای نمایشی استفاده کنیم درست است که نمایش نامه نویس و متن خوب کم داریم اما با همین داشته ها هم می توان به بهترین شکل ممکن از موضوعات داخلی استفاده کرد و نمایش های اصیل و ایرانی تولید کرد تا علاوه بر قابل باور بودن برای تماشاگران، باعث رشد و شکوفایی تئاتر ایران زمین باشد . این نمایش همه روزه به غیرازشنبه ها، با بازی« ریحانه سلامت» ،«وحید نفر» و «هدیه حاجی طاهری» به کارگردانی «سید جواد روشن »و به نویسندگی ندا ثابتی به روی صحنه می رود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 187]